Pełny tekst orzeczenia

II C 1105/13

UZASADNIENIE

16 sierpnia 2013r. I. R. wniosła pozew przeciwko J. K. domagając się zasądzenie 89’008,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu, tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie przez pozwaną obowiązków pełnomocnika procesowego w sprawie dotyczącej rozliczenia powódki z byłym mężem, z tytułu podziału ich majątku wspólnego.

J. K., której doręczono odpis pozwu 30 października 2013r. (k 36) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu, kwestionując okoliczności faktyczne przytoczone na uzasadnienie roszczenia.

Stan faktyczny:

W sprawie I Ns 382/00 Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej, Sąd dokonał podziału majątku wspólnego byłych małżonków I. R. i W. R. zasądzając na rzecz powódki spłatę po podziale składników tego majątku i wyznaczając miesięczny termin na dokonanie tej spłaty, liczony od dnia uprawomocnienia się postanowienia; w orzeczeniu nie zastrzeżono odsetek na wypadek przekroczenia tego terminu. Na skutek apelacji obu stron orzeczenie Sądu pierwszej instancji zostało zmienione przez Sąd Okręgowy, m.in. poprzez obniżenie należnej I. R. spłaty do kwoty 232’830,70 zł.; kwota ta została ponownie zasądzona bez zastrzeżenia obowiązku zapłaty odsetek w przypadku niezapłacenia świadczenia w terminie. W żadnej z instancji powódka nie była reprezentowana przez J. K.. Pozwana została zaangażowana do sprawy jako pełnomocnik powódki dopiero po orzeczeniu Sądu Okręgowego. Na prośbę I. R. J. K. podpisała skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Okręgowego i wniosła ją do Sądu Najwyższego. W skardze tej podniesiony został m.in. zarzut naruszenia art. 212 § 3 kc poprzez jego niezastosowanie, tzn. nie orzeczenie o obowiązku zapłaty odsetek w przypadku opóźnienia w terminie zapłaty. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

/ k 57-64 – kopia apelacji, k 65-71 – kopia skargi kasacyjnej, k 288 w zw. z k 128 - zeznania stron, załączone akta I C 363/11 Sądu Okręgowego w Łodzi: k 19- kopia postanowienia I Ns 382/00, k 33 – kopia postanowienia Sądu Okręgowego /

W związku ze skargą kasacyjną J. K. powiadomiła I. R. o możliwości dochodzenia odsetek od przyznanej jej spłaty, lecz nie zasądzonych w postanowieniu działowym, w odrębnym postępowaniu. Powódka nie zleciła wówczas pozwanej prowadzenia sprawy o zasądzenie od byłego męża tych odsetek.

/ k 288 w zw. z k 128 – zeznania pozwanej /

Już przy pierwszym spotkaniu pozwana poinformowała powódkę, że w przypadku niezapłacenia przez byłego męża kwoty zasądzonej postanowieniem działowym w terminie określonym przez Sąd, dłużnik popada w zwłokę skutkującą biegiem odsetek.

/ k 288 w zw. z k 128 – zeznania powódki /

I. R. nigdy nie prosiła pozwanej o to, aby wystąpiła w jej imieniu o zasądzenie od byłego męża odsetek od kwoty przyznanej spłaty i nie udzielała umocowania do wystąpienia z takim roszczeniem. J. K. nigdy nie zapewniała powódki o możliwości uzyskania tych odsetek bez orzeczenia sądu zasądzającego takie świadczenie.

/ k 288 w zw. z k 128 – zeznania pozwanej /

W lipcu 2009r. I. R. wniosła samodzielnie pozew przeciwko małż. G. o przeniesienie na swoją rzecz udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz prawie własności nieruchomości, która była wcześniej składnikiem majątku wspólnego byłych małżonków R., wskazując jako podstawę roszczenia art. 231 § 1 kc. Roszczenie to było związana przedmiotowo z wcześniejszym podziałem majątku wspólnego byłych małżonków R. ponieważ powódka powołała się na fakt wspólnego wybudowania na nieruchomości naniesień, w których udział I. R. w wysokości ¾ został ustalony orzeczeniem działowym. Natomiast małżonkowie G. nabyli tę nieruchomość od byłego męża powódki umową sprzedaży zawartą w 2007r. tzn. przed zakończeniem postępowania o podział majątku wspólnego. W toku tego postępowania, w marcu 2010r. powódka ustanowiła swoim pełnomocnikiem do tej sprawy adwokat J. K..

/ załączone akta I C 482/10 Sądu Okręgowego w Łodzi: k 2-6 – pozew, k 99 – pełnomocnictwo /

W lipcu 2010r. I. R. umocowała J. K. do prowadzenia w swoim imieniu sprawy przeciwko małż. G. o uznanie za bezskuteczną wobec powódki umowy sprzedaży nieruchomości, której dotyczył wniesiony wcześniej pozew o zobowiązanie do przeniesienia udziału. Umowa ta została zawarta z byłym mężem powódki 30 kwietnia 2007r. W oparciu o to pełnomocnictwo pozwana wystąpiła w imieniu powódki ze skargą pauliańską w sierpniu 2010r., powołując się na fakt, że w chwili dokonania czynności prawnej objętej pozwem sprzedający był dłużnikiem powódki z tytułu rozliczenia majątku wspólnego, o czym kupujący wiedzieli, zaś egzekucja spłaty zasądzonej postanowieniem działowym na rzecz powódki od byłego męża okazała się bezskuteczna. Sprawa został początkowo zarejestrowana pod sygnaturą I C 1600/10. W toku postępowania Sąd połączył sprawę I C 482/10 ze sprawą I C 1600/10 do łącznego rozpoznania postanowieniem wydanym na rozprawie 21 grudnia 2010r. Następnie, sprawa ze skargi pauliańskiej została wyłączona do odrębnego rozpoznania zarządzeniem z 18 marca 2011r. i zarejestrowana ponownie pod sygnaturą I C 363/11. Prawomocnym wyrokiem z 27 maja 2011r. Sąd Okręgowy uznał kwestionowaną umowę za bezskuteczną w stosunku do I. R. w zakresie wierzytelności przysługującej powódce wobec W. R. w kwocie 232’830,70 zł, wynikającej z postanowienia, którego przedmiotem był podział majątku byłych małżonków R..

/ załączone akta I C 363/11 Sądu Okręgowego w Łodzi /

W sprawie I C 482/10 postępowanie zostało zawieszone postanowieniem z 24 listopada 2010r. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie I C 1600/10 (później oznaczonego sygnaturą I C 363/11). 23 marca 2012r. pozwana działając w imieniu powódki wniosła o podjęcie postępowania w sprawie. Jednocześnie wystąpiła z wnioskiem o wezwanie do udziału w sprawie po stronie pozwanej W. R. oraz przekształciła powództwo domagając się zobowiązania wszystkich pozwanych do przeniesienia użytkowania wieczystego gruntu oraz własności zabudowań, których dotyczył pozew na rzecz powódki za wynagrodzeniem i ustalenia nieważności umowy sprzedaży zawartej między pozwanymi „w zakresie należności powódki od W. R.” zasądzonej postanowieniem działowym wraz z odsetkami ustawowymi. W piśmie tym pozwana wyliczyła odsetki należne powódce od byłego męża za opóźnienie w zapłacie kwoty zasądzonej tytułem rozliczenia z majątku wspólnego. Pozwana chciała w ten sposób wzmocnić argumentację procesową swojej mandantki w prowadzonym sporze. Powódka była niezadowolona, że pismo to zostało złożone bez konsultacji z nią; wyrażała też wątpliwości, czy można wystąpić z takim pismem bez uprzedniego uzyskania orzeczenia zasądzającego odsetki. Postanowieniem z 1 czerwca 2012r. Sąd wezwał do udziału w sprawie, na podstawie art. 194 § 3 kpc, W. R. w charakterze pozwanego. Prawomocnym wyrokiem z 20 lipca 2012r. Sąd oddalił powództwo I. R. uznając, że w zakresie roszczenia opartego na art. 231 § 1 kc po stronie powódki nie zaszła przesłanka w postaci dobrej wiary. Oddalając roszczenie o ustalenie nieważności umowy sprzedaży zawartej między pozwanymi Sąd stwierdził, że powódka nie wykazał swojego interesu prawnego w wystąpieniu z takim żądaniem.

/ k 128 – zeznania świadka M. N., załączone akta I C 482/10: k 232 – postanowienie o zawieszeniu postępowania, k 242-243 – pismo adwokat J. K., k 262 – postanowienie, k 290-298 – wyrok z uzasadnieniem /

Powódka była zadowolona z usług pozwanej i uważała, że dobrze pilnuje prowadzonych w jej imieniu spraw.

/ k 128 – zeznania świadka M. N. /

28 listopada 2012r I. R. reprezentowana przez adwokata A. Ś. wniosła pozew przeciwko W. R. o zapłatę 80’797,34 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa oraz kosztami procesu, tytułem odsetek ustawowych należnych od kwoty 232’830,70 zł zasądzonej na jej rzecz od byłego męża postanowieniem o podziale ich majątku wspólnego, za okres od 23 marca 2010r. do 23 listopada 2012r. Prawomocnym nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym 8 lutego 2013r. pod sygnaturą akt I Nc 432/12, Sąd uwzględnił to żądanie zasądzając przy tym na rzecz powódki 4’610,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz 3’600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/ załączone akta I C 432/12 Sądu Okręgowego w Łodzi /

W oparciu o ten nakaz opatrzony klauzulą wykonalności, 8 maja 2013r. wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z 23 lipca 2013r. wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

/ załączone akta KM 404/13 komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Skierniewicach /

Sąd odmówił mocy dowodowej zeznaniom świadka A. A. złożonym na rozprawie 16 stycznia 2014r. ponieważ świadek nie miała żadnej wiedzy na temat okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. A. A. nie była świadkiem żadnych ustaleń między stronami odnośnie zakresu czynności zlecanych pozwanej przez powódkę, ani nawet rozmów, których przedmiotem byłyby odsetki należne powódce od byłego męża. Świadek jedynie ogólnikowo i z przekazu samej I. R. orientowała się w kwestii zobowiązań W. R. wobec byłej żony. Wiedza ta była na tyle ułomna, iż w końcowej części swoich zeznań świadek stwierdziła nawet, że wie o zasądzeniu na rzecz powódki spłaty wraz z odsetkami w ramach sprawy o podział majątku mimo, iż orzeczenie działowe nie zawiera rozstrzygnięcia o odsetkach.

Sąd odmówił mocy dowodowej zeznaniom świadka M. R. ponieważ nie był on nigdy bezpośrednim świadkiem rozmów prowadzonych przez strony osobiście lub telefonicznie. Cała wiedza świadka na temat relacji między powódką i pozwaną pochodziła wyłącznie z przekazu samej I. R.. Co więcej, świadek będący synem powódki, stwierdził, że na temat spłat między rodzicami należnych z podziału majątku nie wie nic, ponieważ matka nie chciała wtajemniczać w te sprawy dzieci. Z wyjątkowo chaotycznych zeznań tego świadka wynikało jedynie, że powódka rozmawiała ze świadkiem na temat „jakiegoś przedawnienia” dotyczącego „jakichś kosztów sądowych”, co miało być zawinione przez pozwaną, przy czym świadek nie potrafił przypomnieć sobie ani przybliżonego czasu, w jakim rozmowy takie miały mieć miejsce, ani bliższych szczegółów dotyczących rzekomo przedawnionych roszczeń.

Sąd odmówił mocy dowodowej zeznaniom świadka J. Z., przesłuchanej na rozprawie 11 sierpnia 2014r., która potwierdziła jedynie okoliczności między stronami niesporne, natomiast nie posiadała wiedzy na temat istotnych okoliczności spornych.

Sąd odmówił mocy dowodowej zeznaniom świadka P. S., złożonym na rozprawie 20 października 2014r., ponieważ świadek ten nie miał istotnej wiedzy na temat umów zawieranych między stronami. Świadek potrafił jedynie przekazać swoje spostrzeżenia na temat zmiany, jaką zaobserwował w nastawieniu powódki do pozwanej, która to zmiana zaszła na przestrzeni kilkuletniej współpracy, przy czym jest to relacja oparta wyłącznie na subiektywnym przekazie samej powódki.

Sąd zważył, co następuje:

Z ustaleń dokonanych w tej sprawie wynika, że stosunek cywilno prawny łączący strony w związku ze sporami cywilnymi dotyczącymi rozliczenia majątku małżeńskiego, w które zaangażowana była I. R., określony był wyłącznie zakresem pełnomocnictw udzielonych pozwanej przez powódkę w następujących sprawach;

- w sprawie o podział majątku pełnomocnictwo ograniczone było jedynie do umocowania do sporządzenia i wniesienia kasacji;

- w sprawie przeciwko małżonkom G. o zobowiązanie do przeniesienia początkowo udziału, a następnie całości użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności na rzecz powódki;

- w sprawie przeciwko małżonkom G. o uznanie za bezskuteczną wobec powódki czynności prawnej w postaci umowy sprzedaży nieruchomości zawartej między nimi i byłym mężem powódki.

Ani z dokumentów, ani z przedstawionych dowodów nie wynika, aby I. R. zawierała z J. K. umowę o świadczenie usług prawniczych w zakresie szerszym, niż ten, który wynikał z treści wspomnianych pełnomocnictw.

Ustalenie to ma istotne znaczenie dla określenia zakresu obowiązków spoczywających na pozwanej. Charakter prawny pełnomocnictwa procesowego udzielonego do prowadzenia konkretnych spraw, jak miało to miejsce w tym przypadku, określa art. 91 kpc stanowiąc, że obejmuje ono umocowanie do:

1/ wszystkich czynności procesowych łączących się ze sprawą, w której zostało udzielone,

2/ wszelkich czynności zabezpieczających i egzekucyjnych; przepis nie formułuje tego wprost, ale jest oczywiste, że dotyczy to tylko czynności zmierzających do zabezpieczenia lub wyegzekwowania roszczeń będących przedmiotem sprawy, w której udzielono pełnomocnictwa, a nie wszelkich roszczeń, które przysługują mocodawcy wobec przeciwnika procesowego,

3/ udzielenia dalszych pełnomocnictw profesjonaliście,

4/ wskazanych enumeratywnie czynności wywołujących także skutki materialno prawne, tzn. do zawarcia ugody, zrzeczenia się roszczenia albo uznania powództwa, o ile nie zostały wyłączone w treści pełnomocnictwa; w tym przypadku również oczywiste jest, że czynności takie mogą dotyczyć wyłącznie przedmiotu sprawy, w której udzielone zostało pełnomocnictwo,

5/ odbioru kosztów procesu od strony przeciwnej.

Wobec tego, że pozwana nie udowodniła, aby zawierała z pozwaną inne umowy o świadczenie usług prawniczych niż te, które wynikają z treści pełnomocnictwa, do stosunku łączącego strony nie będzie miał natomiast zastosowania art. 92 kpc.

Nie ulega wątpliwości, że w żadnej z wymienionych wyżej spraw sądowych, w których J. K. reprezentowała I. R., pozwana nie tylko nie była zobowiązana, ale nawet uprawniona do wystąpienia z roszczeniem o zasądzenie odsetek od kwoty przyznanej powódce tytułem spłaty po podziale majątku wspólnego byłych małżonków R.. Zgłoszeniem takiego roszczenia nie było podniesienie w skardze apelacyjnej zarzutu nie orzeczenia o tych odsetkach w zaskarżonym postanowieniu sądu drugiej instancji, chociaż z punktu widzenia zarzutów stawianych pozwanej w tym procesie należy stwierdzić, że jego sformułowanie było postępowaniem jak najbardziej prawidłowym. Nie można natomiast stawiać pozwanej zarzutu zaniechania na którymś z wcześniejszych etapów postępowania o podział majątku, ponieważ pozwana nie uczestniczyła w nim ani w pierwszej, ani w drugiej instancji.

W tej sytuacji, nie ma podstaw do czynienia pozwanej zarzutu zaniedbania swoich obowiązków poprzez niezgłoszenie stosownego roszczenia.

Inny charakter ma zarzut odnoszący się do sposobu sformułowania skargi pauliańskiej w sprawie I C 363/11. Wnosząc pozew, pozwana wyraźnie wskazała, iż źródłem zobowiązania, które ma być tą akcją chronione jest orzeczenie Sądu, z którego wynika obowiązek W. R. zapłaty na rzecz byłej żony 232’830,70 zł oraz wskazała na fakt, że świadczenia tego nie udało się wyegzekwować od dłużnika. Istota sporu w tej sprawie sprowadza się do tego, że zdaniem powódki pozwana powinna była wskazać jako przedmiot ochrony także odsetki należne od tej kwoty za okres od dnia, w którym roszczenie o zapłatę stało się wymagalne. W ocenie I. r., zaniechanie tego obowiązku miało skutkować tym, że Sąd rozstrzygający sprawę I C 363/11 ograniczył zakres udzielonej ochrony jedynie do kwoty 232’830,70 zł wynikającej z treści postanowienia. Natomiast wskutek upływu pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 534 kc, rozszerzenie tej ochrony stało się niemożliwe.

Powyższy pogląd nie jest uzasadniony. Art. 531 § 1 kc określa sposób realizacji skargi pauliańskiej nie stawiając szczególnych wymogów formalnych odnośnie sposobu jej sformułowania. W szczególności przepis nie nakłada na wierzyciela obowiązku dokładnego określenia wierzytelności przypadającej mu od dłużnika, w związku z którą wierzyciel domaga się ochrony. Tym bardziej przepis nie nadaje takiemu określeniu wierzytelności waloru dokładnego określenia żądania.

W tej sytuacji pozew zawierający taką skargę powinien odpowiadać jedynie wymogom przewidzianym w art. 187 § 1 kpc, tzn. poza warunkami pisma procesowego powinien zawierać:

1/ dokładne określenie żądania,

2/ wskazanie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie.

Żądanie pozwu wniesionego w sprawie rozstrzygniętej pod sygnaturą I C 363/11 zostało określone w jego punkcie 1. Redagując ten fragment pisma, pozwana nie wymieniła w nim wierzytelności, która ma być przedmiotem ochrony nie tylko nie wskazując jej wysokości, ale nawet źródła, z którego wynika. Po wpłynięciu do Sądu, pismo zostało skierowane do merytorycznego rozpoznania, co jest równoznaczne z uznaniem przesz organ uprawniony do dokonania takiej oceny czyli Przewodniczącego, iż nie zawierało braku formalnego uchybiającego art. 187 § 1 pkt. 1 kpc. Jest to zrozumiałe, ponieważ określenie wierzytelności, w związku z którą poszukiwana jest ochrona na podstawie art. 527 kc i następnych, nie mieści się w pojęciu „dokładnego określenia żądania”, ale należy do podstawy faktycznej powództwa, o której mowa w art. 187 § 1 pkt. 2 kpc.

Podstawa faktyczna w tym zakresie została wskazana poprzez odwołanie się do dwóch elementów:

1/ postanowienia zasądzającego na rzecz powódki określoną kwotę płatną w ściśle oznaczonym terminie,

2/ bezskuteczności egzekucji wszczętej przeciwko dłużnikowi po zapadnięciu terminu wymagalności roszczenia.

Warto podkreślić w tym miejscu, że po wystąpieniu ze skargą pauliańską pozwana działająca jako pełnomocnik powódki nie była wzywana do uzupełnienia lub doprecyzowania wskazanej podstawy faktycznej ani na etapie formalnej kontroli pozwu, ani na etapie jego merytorycznego rozpoznania.

W ocenie Sądu, przy tak sformułowanej podstawie faktycznej możliwe było dokonanie przez Sąd orzekający w przedmiocie skargi pauliańskiej właściwych ustaleń odnośnie zakresu długu przypadającego od W. R. powódce, w związku z którym akcja została podjęta. Na dług ten składała się zarówno kwota wynikająca wprost z orzeczenia sądowego, jak i odsetki od niej należne z mocy samego prawa – art. 481 kc, niezależnie od tego, czy wierzycielka wystąpiła uprzednio o nich zasądzenie, na drogę sądową, czy nie. Pamiętać należy przy tym, że prawo cywilne nie uzależnia skuteczności skargi pauliańskiej od tego, czy wierzyciel legitymuje się orzeczeniem sądu potwierdzającym należne mu świadczenie – art. 527 kc i następne. Natomiast Sąd rozstrzygając takie powództwo z urzędu bierze pod uwagę stan sprawy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy – art. 316 § 1 kpc. Jeżeli istniałyby jakiekolwiek wątpliwości odnośnie podstawy faktycznej powództwa rzeczą Sądu było je wyjaśnić przed wydaniem orzeczenia.

W tej sprawie nie jest dopuszczalne rozstrzyganie odnośnie poprawności wyroku wydanego w innej sprawie cywilnej. Byłoby to bowiem sprzeczne z podstawowymi zasadami demokratycznego państwa prawa, w szczególności z art. 176 ust. 2 Konstytucji RP. Ocena taka dokonywana byłaby poza obowiązującym na podstawie kodeksu postępowania cywilnego systemem kontroli instancyjnej. Poza tym, prawomocne orzeczenie sądu korzysta z domniemania zgodności z prawem o ile nie zostanie ono podważone w szczególnym trybie, i jest wiążące dla innych sądów cywilnych – art. 365 kpc.

Z przytoczonych względów prawomocny wyrok wydany w sprawie I C 363/11 nie może być w tym procesie przedmiotem oceny pod kątem ewentualnej poprawności.

Wobec powyższego należy uznać, że skoro Sąd w sprawie I C 363/11 ograniczył zakres ochrony udzielonej I. R. wyłącznie do wierzytelności obejmującej kwotę przyznaną jej w orzeczeniu działowym z pominięciem odsetek mimo, iż z okoliczności sprawy i przepisów wynikało, że odsetki takie należą się, to znalazł dla takiego rozstrzygnięcia stosowne uzasadnienie. Co prawda, w motywach wyroku nie wyjaśniono, jakie ono jest, ale nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

Istotne jest natomiast stwierdzenie, że gdyby Sąd znalazł podstawę dla udzielenia ochrony także w zakresie odsetek od kwoty 232’830,70 zł, to sformułowana przez pozwaną w pozwie podstawa faktyczna była wystarczająca do uwzględnienia tego w treści orzeczenia, zaś nie zawarcie w pozwie wprost wzmianki o należnych wierzycielce odsetkach nie był po temu przeszkodą.

Wobec tego nie można czynić pozwanej zarzutu, iż niedokładnie sformułowała treść pozwu w sprawie I C 363/11, co miało mieć wpływ na zakres ochrony udzielonej ostatecznie pozwanej.

Niezależnie od przywołanej wyżej argumentacji należy zauważyć, że roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie z powodu niezaistnienia jednej z przesłanek odpowiedzialności kontraktowej. Zgodnie z art. 471 kc pozwana mogłaby odpowiadać za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania spoczywającego na niej, jako pełnomocniku powódki.

I. R. nie udowodniła, aby wskutek zarzucanego pozwanej zaniedbania, zakładając istnienie takowego, poniosła szkodę majątkową. Powódka błędnie bowiem utożsamia szkodę z utratą możliwości uzyskania zaspokojenia z majątku, którego jej dłużnik wyzbył się ponad pięć lat temu. Tymczasem szkodą majątkową w rozumieniu art. 361 § 2 kc jest:

- poniesiona strata, czyli ubytek w majątku poszkodowanego, oraz

- nieuzyskana korzyść, czyli brak przysporzenia w majątku poszkodowanego.

I. R. nie poniosła żadnej z tych dwóch postaci szkody przez fakt, że swojego roszczenia objętego nakazem zapłaty wydanym w sprawie I Nc 432/12 nie może wyegzekwować z majątku nabytego przez małżonków G. od W. R.. Powódka pomija w swej argumentacji fakt, że ten sposób zaspokojenia jest tylko jednym z możliwych, natomiast nie jedynym. W każdym czasie wierzycielka może bowiem wyegzekwować tytuł wykonawczy od dłużnika i nie zmienia tego okoliczność, iż w tej chwili okazało się to niemożliwe. Bezskuteczność egzekucji skierowanej w określonym momencie przeciwko dłużnikowi jest okolicznością o charakterze przemijającym o ile wierzycielka nie udowodni czegoś przeciwnego. Ubytek w majątku i brak przysporzenia mają walor szkody tylko wówczas, gdy są nieodwracalne. Innymi słowy powódka musiałaby udowodnić nie tylko, że nie jest w stanie uzyskać zaspokojenia od dłużnika, ale także, że nie będzie to w ogóle możliwe. Taki dowód nie został w tej sprawie przedstawiony.

Wobec powyższego powództwo należało oddalić jako bezpodstawne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc uwzględniając poniesione przez stronę wygrywającą wydatki na wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą od pełnomocnictwa oraz udokumentowane wydatki na korespondencję.