Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Łomży w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Mieczkowska

Sędziowie: SR Piotr Wypych

SO Jan Leszczewski /spr/

Protokolant Ewa Gadomska

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 roku

sprawy J. K.

oskarżonego o czyn z art. 56 §1 i §3 k.k.s.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży

z dnia 18 listopada 2014 roku sygn. akt IIW 522/14

I. Uchyla zaskarżony wyrok i na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. umarza wobec J. K. postępowanie o wykroczenie skarbowe.

II. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. F. kwotę (...),00 /(...) (...)/ złotych /w tym podatek VAT/ tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego J. K. w postepowaniu pierwszo-instancyjnym i w postępowaniu odwoławczym.

III. Kosztami sądowymi postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

J. K. został oskarżony o to, że: złożył w dniu 10 czerwca 2011 r. towar w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o numerze (...) (...), w którym wniesiono o zwolnienie z należności celnych

i podatkowych w związku zadeklarowaniem przeniesienia stałego miejsca zamieszkania do Polski i nie spełnieniem tego warunku przez co narażono na uszczuplenie należności podatkowej w kwocie 8097,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 3356,00 zł oraz podatek od towarów i usług w kwocie 4741,00 zł, tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 56 § 1 i §3 k.k.s.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 18 listopada 2014 r. sygn. akt

II W 522/14 oskarżony J. K. został uznany za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i z mocy art. 56 §1 i §3 k.k.s. Sąd skazał go, a z mocy w zw.

z art. 56 §3 k.k.s. w zw. z zw. z art. 47 §l k.k.s. w zw. art. 48 §1 i §4 k.k.s. Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 2000,00 (dwóch tysięcy) złotych. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. F. kwotę 825,60 złotych powiększoną o kwotę należnego podatku VAT w stawce 23% tytułem nie uiszczonych kosztów obrony z urzędu oraz zwolnił oskarżonego od opłaty i pozostałych kosztów procesu, którymi to kosztami obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w punkcie I w imieniu oskarżonego J. K. na podstawie art. 425 § 1 k.p.k. i art. 444 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zaskarżył jego obrońca.

Na podstawie zaś art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających wpływ na jego treść, polegający na wadliwym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony J. K. ma stałe miejsce zamieszkania na terytorium (...) podczas gdy stałe miejsce zamieszkania oskarżonego znajduje się w (...), a w(...)przebywa jedynie czasowo co związane jest z prowadzeniem leczenia, które tam rozpoczął.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 439 § 1 k.p.k. skarżący wniósł

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. K. od zarzucanego mu czynu.

Podczas rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł apelację z tym, że zmodyfikował swój wniosek wnosząc o umorzenie postępowania, z uwagi na upływ przedawnienia oraz wniósł o zasądzenie kosztów obrony albowiem nie zostały one uiszczone ani w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie i skutkowała stwierdzeniem przez Sąd odwoławczy zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności, w wyniku czego Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok uchylił i na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. umorzył wobec J. K. postępowanie o wykroczenie skarbowe.

Mimo poprawności ocen i ustaleń stanowiących podstawę wyrokowania, zaskarżony wyrok nie mógł się ostać z uwagi na przedawnienie karalności czynu stanowiącego przedmiot osądu w sprawie, na co zresztą zwrócił uwagę obrońca oskarżonego na rozprawie apelacyjnej (k.164v).

Zgodnie z dyspozycją art. 51 § 1 k.k.s. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Przepisy art. 44 § 2-4 i 6-7 stosuje się odpowiednio. W myśl zaś art. 44 § 2 i §3 k.k.s. karalność przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej ustaje także wówczas, gdy nastąpiło przedawnienie tej należności. W wypadkach przewidzianych w § 1 lub § 2 bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. Jeżeli sprawca przestępstwa skarbowego dopuścił się uszczuplenia lub narażenia na uszczuplenie należności celnej, bieg jego przedawnienia rozpoczyna się z dniem, w którym powstał dług celny; jeżeli nie jest możliwe określenie dnia powstania długu celnego, bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego rozpoczyna się z dniem najwcześniejszym, w którym istnienie długu celnego zostało ustalone. Według przepisu art. 51 § 2 k.k.s. jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy zauważyć należy, że bieg przedawnienia karalności wykroczenia popełnionego przez oskarżonego, które polegało na uszczupleniu należności publicznej, rozpoczął swój bieg się z dniem,

w którym powstał dług celny. Zgodnie z art. 204 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny dług celny powstaje w chwili objęcia towaru odpowiednią procedurą jeżeli zostało później stwierdzone, że nie dopełniono jednego z warunków wymaganych dla objęcia towaru tą procedurą. W przedmiotowej sprawie dług celny powstał w dniu objęcia samochodu i rzeczy domowego użytku procedurą dopuszczenia do obrotu ze zwolnieniem z należności celnych tj. w dniu 10.06.2011 r. (vide: decyzja Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 29 kwietnia 2013 r. nr sprawy (...) - (...)-37/12/PL).

Dopiero po upływie roku bo w dniu 13.06.2012 r. kiedy to nastąpiło przedstawienie J. K. zarzutu i przesłuchanie go w charakterze podejrzanego wszczęto w sprawie postępowanie przeciwko określonej osobie. Zatem

karalność wykroczenia skarbowego ustała po upływie roku tj. 10.06.2012 r. i nie uległa przedłużeniu o kolejne 2 lata, gdyż do tej daty nie wszczęto postepowania in personam. Moment wszczęcia postepowania wobec sprawcy oceniać bowiem należy na podstawie treści przepisów art. 71 § 1 k.p.k. i art. 313 § 1 k.p.k. mających zastosowanie poprzez art. 113 § 1 k.k.s. Przekształcenie zaś fazy in rem w fazę ad personam zasadniczo - jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie następuje z chwilą: sporządzenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów, jego niezwłocznego ogłoszenia i przesłuchania osoby w charakterze podejrzanego (por. wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 5.06.2014 r. XIII Ka 379/14).

Bezsprzecznie zatem, rozstrzygnięcie sądu meriti zapadło mimo określonej w art. 51 § 1 k.k.s. okoliczności wyłączającej postępowanie, a mianowicie mimo przedawnienia orzekania. Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego - rażąco naruszający przytoczony powyżej przepis prawa materialnego - dotknięty jest więc bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. (stosowanymi w postępowaniu karnoskarbowym na podstawie art. 113§1k.k.s).

W świetle powyższego Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. umorzył wobec J. K. postępowanie o wykroczenie skarbowe.

O kosztach tego postępowania orzekł na podstawie. art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw.

z art. 634 k.p.k. i w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.