Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014r.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Królik

Protokolant: st. sekr. sąd. Piotr Długoborski

w obecności Prokuratora: Ewy Michałowskiej

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2014r. i 30 października 2014r. sprawy:

I. D. M. (1) s. M. i W. z d. S., ur. (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 18 listopada 2013r. w msc. P., gm. S. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do domku letniskowego położonego przy ul. (...) w ten sposób, że po uprzedniej nieudanej próbie wyważenia „łapką” drzwi wejściowych i balkonowych wybili szybę w oknie, przez które następnie dostali się do wnętrza domku, lecz zamierzonego celu kradzieży nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony (...) i zostali zatrzymani w bezpośrednim pościgu, swoim działaniem powodując uszkodzenia w wyniku włamania na kwotę 2000 zł, czym działał na szkodę A. J. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w dniu 18 listopada 2013r. na terenie gm. S., kierując się z msc. J. do msc. P. w ruchu lądowym prowadził samochód m-ki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynik badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu: I- 1,18 mg/l, II – 1,14 mg/l, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości i nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Pułtusku w sprawie sygn. akt II K 221/12,

to jest o czyn z art. 178a § 4 k.k.,

II. A. W. (1) s. C. i J. z d. T., ur. (...) w W.,

oskarżonego o to, że w dniu 18 listopada 2013r. w msc. P., gm. S. działając wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do domku letniskowego położonego przy ul. (...) w ten sposób, że po uprzedniej nieudanej próbie wyważenia „łapką” drzwi wejściowych i balkonowych wybili szybę w oknie, przez które następnie dostali się do wnętrza domku, lecz zamierzonego celu kradzieży nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony (...) i zostali zatrzymani w bezpośrednim pościgu, swoim działaniem powodując uszkodzenia w wyniku włamania na kwotę 2000 zł, czym działał na szkodę A. J. (1),

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

orzeka:

1.  oskarżonego D. M. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego D. M. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu D. M. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu D. M. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 18 listopada 2013r. do dnia 20 listopada 2013r. przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

5.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. M. (1) za czyn z punktu 2 aktu oskarżenia środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) lat;

6.  oskarżonego A. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu A. W. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 5 (pięciu) lat;

8.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje każdego z oskarżonych do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej A. J. (1) kwot po 1000 (jeden tysiąc) złotych tytułem częściowych obowiązków naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

9.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych i opisanych pod poz. od nr 1 do nr 4 w wykazie dowodów rzeczowych nr 00 na karcie 107, zaś dowód rzeczowy ujęty i opisany pod poz. nr 5 na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazuje zwrócić oskarżonemu D. M. (1) ;

10.  na podstawie § 352 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulaminu urzędowania sądów powszechnych (Dz.U.2014.259 j.t.) dowody rzeczowe w postaci śladów kryminalistycznych ujętych i opisanych w wykazie śladów kryminalistycznych nr 00 pod poz. 1-3 na karcie 74 pozostawić w aktach sprawy;

11.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 28 października 2003r. w sprawie sygn. akt VII K 23/96 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy skazał D. M. (1) za czyny z art. 279 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w wz. z k. 279 § 1 k.k. na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Karę tę D. M. (1) wykonywał w okresie od 22.10.2005r. do 21.06.2006r. oraz od 23.06.2007r. do 24.10.2009r. Natomiast wyrokiem z dnia 23 października 2012r. w sprawie sygn. akt II K 221/12 Sąd Rejonowy w Pułtusku skazał ww. za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę ograniczenia wolności, a nadto orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B na okres 3 lat. Wyrok uprawomocnił się w dniu 31 października 2012r.

W dniu 18 listopada 2013r. ok. godz. 5:00 D. M. (1), mając orzeczony w sprawie II K 221/12 czynny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B, wyjechał swoim samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) z Ł. do msc. W.. Miał tam zostawić pojazd i jechać z kolegą do pracy. Ten jednak wyjechał przed jego przyjazdem. D. M. (1) postanowił nie wracać do domu i odwiedzić rodziców. Około godz. 9.00 spotkał się z kolegą A. W. (1). Wtedy razem pojechali do Z. pożyczyć pieniądze. Po uzyskaniu gotówki wrócili do W.. Zaczęli pić alkohol w postaci wódki, piwa i wina. Po pewnym czasie udali się do J., by pożyczyć pieniędzy na dalsze picie. D. M. (1) kierował. Po dotarciu na miejsce uzyskali kwotę 50 zł, za którą kupili 2 piwa, jedno wino i dwie wódki o poj. 200 ml. Alkohol ten pili najpierw koło sklepu, a następnie w aucie D. M. (1). W trakcie rozmowy A. W. (1) powiedział, że dawno nie byli na domkach. Wówczas postanowili, że włamią się do jednego z nich. W tym celu pojechali do msc. Popowa L.. D. M. (1) w trakcie jazdy znajdował się pod mocnym wpływem alkoholu (1,18 mg/l). Po dotarciu na miejsce dopili niedokończoną jeszcze ćwiartkę wódki. Następnie D. M. (1) wyjął z samochodu metalową łapkę i obydwaj udali się w kierunku obranej przez siebie działki. Na upatrzonej posesji znajdował się domek letniskowy należący do A. J. (1). Przeskoczyli przez siatkę ogrodzeniową i podeszli do budynku. A. W. (1) wziął łapkę i zaczął podważać nią drzwi wejściowe. W trakcie uszkodził je, lecz mimo tego nie udało mu się ich otworzyć. Podeszli do drzwi tarasowych. A. W. próbował je podważyć, lecz i ich również nie udało się otworzyć. D. M. (1) wybił szybę w oknie i weszli do domku uruchamiając alarm. W środku znajdował się 14 calowy telewizor oraz inne wyposażenie. A. W. (1) penetrował kuchnię, a jego kolega piętro. Wtedy pod domek przyjechał wywołany alarmem patrol ochrony. A. W. (1) i D. M. (1) spostrzegli pracowników ochrony, którzy podeszli pod domek. Następnie wyskoczyli przez okno położone po drugiej stronie domu i zaczęli uciekać. Pracownicy agencji ochrony podjęli pościg i wezwali Policję. W trakcie ucieczki D. M. (1) wyrzucił metalową łapkę. Sprawcy przeskoczyli przez siatkę ogrodzeniową. Chwilę potem pracownicy ochrony dokonali ich zatrzymania. Przyjechała Policja. Wartość powstałych szkód opiewała na kwotę 2000 zł.

Sąd dokonał rekonstrukcji stanu faktycznego w oparciu o następujące dowody: osobowe: wyjaśnienia oskarżonych: A. W. – k.145, {k.42-k.42v.} w zw. z k.145v.; D. M. – k.144v. – k.145 i {k.47-k.48 i k.53v.} w zw. z k.145; zeznania śwd.: A. J. – k.146v. i {k.4-k.4v.} w zw. z k.146v.; A. T. – k.169v. i {k.6v.-k.7} w zw. z k.169v.; H. W. – {k.9v.-k.9} w zw. z k.147 ; nieosobowe: wyrok w sprawie sygn. akt VII K 23/96 – k.96-k.105; wyrok w sprawie sygn. Akt II K 221/12 –k.85 ; karta orzeczeń osadzonego i przerw - k.158-161; badanie stanu trzeźwości oskarżonych – k.11, k.12; oględziny miejsca –k.15v.-k.17; zatrzymanie rzeczy – k.18-20; oględziny rzeczy –k.59v.-60; informacja z KRK – k.62-k.63 i k.154-k.155; materiał poglądowy – k.70-k.72.

Oskarżeni zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów. Zgodnie ze sobą podali okoliczności spotkania w dniu 18 listopada 2013r. w W., wspólne picie alkoholu, przejazdy do Z., z Z. do W., z W. do J. i z J. do P.. Zgodnie też przyznali, że wspólnie podjęli decyzję o włamaniu się do jednego z domków letniskowych. Wyjaśnili jak doszło do ich zatrzymania przez pracowników agencji ochrony. Nie kwestionowali wartości powstałej szkody. Podali rodzaj i ilość alkoholu wypitego przed uruchomieniem pojazdu przez D. M. (1) i przyjazdem z J. do Popowa. W trakcie postępowania sądowego złożyli wnioski o dobrowolne poddanie się karze. Wnioski te nie zyskały jednak aprobaty Prokuratora.

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był bezsporny. Oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów i przedstawili okoliczności, w których doszło do ich popełnienia. Nie kwestionowali wartości szkody wyrządzonej ich działaniem. Ich wyjaśnienia korespondowały z bezstronnymi zeznaniami naocznych i bezstronnych świadków – pracowników agencji ochrony oraz dowodami nieosobowymi szczegółowo wymienionymi pod stanem faktycznym sprawy. Wszystkie te dowody tworzyły jeden spójny obraz zdarzeń z dnia 18 listopada 2014r. i brak było podstaw, by któremukolwiek z nich odmówić przyznania przymiotu wiarygodności. Szkodę, jej wymiar i wartość obrazował wykonany do sprawy materiał poglądowy oraz zeznania A. J. (1). Zeznania Z. Z. (1) nie odegrały w sprawie żadnego znaczenia, zaś świadkowie w osobach Z. Z. (2), M. M. (2) i W. M. skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

D. M. (1) stanął pod zarzutem tego, że:

3.  w dniu 18 listopada 2013r. w msc. P., gm. S. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do domku letniskowego położonego przy ul. (...) w ten sposób, że po uprzedniej nieudanej próbie wyważenia „łapką” drzwi wejściowych i balkonowych wybili szybę w oknie, przez które następnie dostali się do wnętrza domku, lecz zamierzonego celu kradzieży nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony (...) i zostali zatrzymani w bezpośrednim pościgu, swoim działaniem powodując uszkodzenia w wyniku włamania na kwotę 2000 zł, czym działał na szkodę A. J. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4.  w dniu 18 listopada 2013r. na terenie gm. S., kierując się z msc. J. do msc. P. w ruchu lądowym prowadził samochód m-ki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynik badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu: I- 1,18 mg/l, II – 1,14 mg/l, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości i nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Pułtusku w sprawie sygn. akt II K 221/12, to jest popełnienia czynu z art. 178a § 4 k.k.

Ustalony w sprawie stan faktyczny ponad wszelką wątpliwość wykazał, że D. M. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów.

W dniu 18 listopada 2013r. D. M. (1) wspólnie z A. W. (1) podjęli decyzję o włamaniu się do jednego z domków letniskowych, a następnie tak powzięty zamiar zrealizowali. Za pomocą metalowej łapki dostali się do wnętrza domu stanowiącego własność A. J. (1). Nie mogąc otworzyć najpierw drzwi głównych, a potem tarasowych, wybyli szybę w jednym z okien i przez tak powstały otwór dostali się do środka domu, włamując się do niego. Następnie rozpoczęli penetrację w celu znalezienia cennych przedmiotów. W obrębie zainteresowania znalazł się 14 calowy telewizor. W trakcie obszukiwania pomieszczeń spostrzegli pracowników ochrony. Z tego powodu nie wziąwszy z domu żadnej rzeczy podjęli decyzję o ucieczce. Wyskoczyli przez jedno z okien i zaczęli uciekać. Gdyby nie ingerencja pracowników ochrony, zabraliby z domu co najmniej wskazany telewizor. Tym samym należało uznać, że wspólnie i w porozumieniu dopuścili się usiłowania kradzieży z włamaniem, co należało zakwalifikować z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Ponadto D. M. (1) dopuścił się powyższego przestępstwa w warunkach recydywy podstawowej. W sprawie sygn. akt VII K 23/96 odbywał karę łączną pozbawienia wolności za czyny z art. 279 § 1 k.k. oraz art. 13 § 1 k.k. w wz. z k. 279 § 1 k.k. Karę tę wykonywał w dwóch okresach. Pierwszy, od 22.10.2005r. do 21.06.2006r. oraz drugi od 23.06.2007r. do 24.10.2009r. W dniu 18 listopada 2013r., a więc w piątym roku po jej wykonaniu dopuścił się kolejnego usiłowania kradzieży z włamaniem, czynu umyślnego, o identycznej kwalifikacji prawnej do tego, za który odbywał karę pozbawienia wolności. Wymiar odbytej, w drugiej turze, kary wynosił ponad dwa lata. Zatem wskazany w art. 64 § 1 k.k. wymóg odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności bez wątpienia został spełniony.

D. M. (1) wypełnił również znamiona czynu określonego w art. 178a § 4 k.k. Jadąc z J. do Popowa L. kierował samochodem osobowym po drodze publicznej. W trakcie jazdy znajdował się w stanie nietrzeźwości. Zgodnie z art. 115 § 16 k.k. stan ten zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg/l albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Natomiast badanie oskarżonego wykonane po zatrzymaniu wykazało 1,18 mg./l. Zatem minimalna wartość znamionująca przyjęcie stanu nietrzeźwości została przekroczona niemalże 5 – krotnie. D. M. (1) wyrokiem z dnia 23 października 2012r. w sprawie sygn. akt II K 221/12 został prawomocnie skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k.. Wyrokiem tym orzeczony został wobec niego również środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B na okres 3 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 31 października 2012r. Zatem w dniu 18 listopada 2013r. poruszał się pojazdem O. (...) w stanie nietrzeźwości (kat. B prawa jazdy), a więc będąc uprzednio prawomocnie skazanym za czyn z art. 178a § 1 k.k., a nadto w okresie orzeczonego w sprawie II K 221/12 czynnego zakazu kierowania pojazdami kategorii B.

Uzasadnienie reakcji prawno – karnej i koszty postępowania.

Sąd wymierzył D. M. (1) bezwzględne kary pozbawienia wolności. Za czyn pierwszy karę 1 roku i 3 m-cy, za drugi 8 m-cy, ostatecznie karę łączną 1 roku i 6 m-cy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu oskarżony nie zasłużył na to, by wykonanie tej kary zawiesić. D. M. (1) był już trzykrotnie karany za kierowanie pojazdami mechanicznymi w stanie nietrzeźwości, w tym dwukrotnie z art. 178a § 1 k.k. i jednokrotnie z art. 178a § 4 k.k. (karta karna – k.154-155). Ilość wyroków skazujących tylko za te czyny oraz fakt popełnienia kolejnego przestępstwa polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony więcej już tego czynu nie popełni. Ponadto poza czynami z art. 178a k.k. był również karany za inne, jak choćby za kradzieże w włamaniem, kierowanie pojazdem mechanicznym wbrew zakazowi, czy składanie fałszywych zeznań. Co bardzo istotne, przedostani wyrok skazujący (w sprawie VI K 1466/13) za czyn z art. 178 § 4 k.k. zapadł w dniu 07 listopada 2013r. Natomiast czyny zarzucone ww. w niniejszej sprawie zostały popełnione 18 listopada 2013r., a więc tylko 11 dni od wydania wyroku skazującego w sprawie VI K 1466/13. Oskarżony w kilka dni od wydania tego orzeczenia potwierdził więc, że na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary nie zasłużył. Podnieść należało również, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Wyszkowie w sprawie II K 819/13 został nieprawomocnie skazany za czyn z art. 178a § 4 k.k. popełniony w dniu 06 sierpnia 2014r. Zatem w przypadku uprawomocnienia się tego wyroku, byłoby to czwarte skazanie za jazdę pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Właściwości oskarżonego przejawiające się w uzależnieniu od alkoholu, bo takie niewątpliwe można wywieść z jego karty karnej, i nierespektowanie, nawet w stanie trzeźwości, zakazów sądowych nie dają już gwarancji, że ponownie nie naruszy porządku prawnego. Powyższe wnioski doprowadziły Sąd do przekonania, że w stosunku do D. M. (1) cele kary może zrealizować jedynie kara izolacyjna. Mniej inwazyjne sankcje nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, a szans oskarżony miał naprawdę wiele. Należało również pamiętać, że czyn z art. 178a § 4 k.k. zawiera w sobie już element recydywy. Oskarżony zaś z tego przepisu był już raz prawomocnie karany sądownie. Odnośnie oceny czynu z punktu 1 aktu oskarżenia, to należało stwierdzić, że D. M. (1) dopuścił się go w warunkach recydywy, a sam czyn cechował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości oraz winy. Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. zagrożone jest jedynie karą pozbawienia wolności w wymiarze od roku do 10 lat. Sam fakt, że wskazany przepis daje możliwość orzeczenia jedynie kary pozbawienia wolności wskazuje, że określony w nim czyn jest społecznie szkodliwy w stopniu znacznym. Podstawę wymierzenia kary za komentowany czyn stanowił art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Pierwszy z tych przepisów pozwalał na zastosowanie kary za usiłowanie tak jak za dokonanie. Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżony pozwolił na wszycie sobie Esperalu (zaświadczenie – k.143). Sąd jednak miał świadomość, że było to spowodowane dopiero widmem ponownej izolacji więziennej. Zastosowana wobec oskarżonego kara i jej wymiar są w ocenie Sądu adekwatne do popełnionych czynów. Respektują dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

D. M. (1) w okresie od dnia 18 listopada 2013r. do dnia 20 listopada 2013r. był w niniejszej sprawie zatrzymany. Zatem zgodnie z art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności należało oskarżonemu przedmiotowy okres zaliczyć.

Konsekwencją skazania za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości jest obligatoryjne orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów lub pojazdów określonego rodzaju (art. 42 § 2 k.k.). W związku z tym Sąd taki zakaz orzekł. Ponieważ oskarżony dopuścił się nowego czynu pojazdem mechanicznym, Sąd orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Natomiast z przyczyn wskazanych w części poświęconej karze Sąd uznał, że nie zasłużył, aby zakaz ten ograniczyć do pojazdów mechanicznych określonej kategorii, jak również do określonego rodzaju ruchu. Zasadnym więc było orzeczenie zakazu obejmującego wszelkie pojazdy mechaniczne oraz każdy ruch tj. lądowy, wodny i powietrzny. Co się tyczy okresu trwania zakazu, to wielokrotność skazań za komentowany czyn przemawiała za tym, że Sąd orzekł go na okres 6 lat.

Sąd w punkcie 8 sentencji wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał każdego z oskarżonych do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej A. J. (1) kwot po 1000 (jeden tysiąc) złotych tytułem częściowych obowiązków naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Oskarżeni nie kwestionowali wartości powstałej szkody, a skoro działali wspólnie i w porozumieniu, zasadnym było zasądzenie od każdego z nich kwoty odpowiadającej połowie całej wartości szkody, powstałej na skutek ich obopólnego działania.

W punkcie 9 sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych i opisanych pod poz. od nr 1 do nr 4 w wykazie dowodów rzeczowych nr 00 na karcie 107, zaś dowód ujęty i opisany pod poz. nr 5 na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał D. M. (1) zwrócić. Na podstawie § 352 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulaminu urzędowania sądów powszechnych (Dz.U.2014.259 j.t.) dowody rzeczowe w postaci śladów kryminalistycznych ujętych i opisanych w wykazie śladów kryminalistycznych nr 00 pod poz. 1-3 na karcie 74 Sąd pozostawił w aktach sprawy (punkt 10 sentencji wyroku).

W punkcie 11 wyroku Sąd zwolnił D. M. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu uznając, że ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Oskarżony zarabia 1500 zł, a na utrzymaniu ma żonę i dwoje dzieci. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił art. 624 § 1 k.p.k.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zostało, w oparciu o treść art. 423 § 1a k.p.k., ograniczone do oskarżonego D. M. (1).