Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. Sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 8 listopada 2012 roku nr (...)

w sprawie J. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 661/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 marca 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 8 listopada 2012 r. znak (...) odmówił J. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W szczególności organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 05.09.2012 r. uznany za zdolnego do pracy.

J. L. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy, podnosząc, że zaskarżona decyzja jest krzywdząca i nie oddaje rzeczywistego stanu zdrowia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na brak przesłanek do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, podtrzymując tym samym argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji oraz domagał się zasądzenia na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że J. L. urodzony w dniu (...), ukończył szkołę zawodową o specjalności zbrojarz, pracował jako pracownik ogólnobudowlany, zbrojarz, cieśla. Dotychczas nie pobierał renty z tytułu niezdolności do pracy. W dniu 06.06.2012 r. złożył wniosek o ustalenie prawa do świadczenia rentowego.

(okoliczności bezsporne)

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. ustalenia istnienia u J. L. niezdolności do pracy w rozumieniu z art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: specjalistów z zakresu neurologii, kardiologii, interny, chirurgii-ortopedii oraz psychiatrii.

Biegli sądowi z zakresu neurologii, kardiologii, interny oraz chirurgii-ortopedii w zbiorczej pisemnej opinii stwierdził u odwołującego:

- stabilną chorobę niedokrwienną serca,

- nadciśnienie tętnicze pierwotne 2 stopnia,

- zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych,

- zawroty głowy w wywiadzie.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych biegli sądowi uznali, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy zarobkowej.

Z uzasadnienia opinii wynika, że odwołujący ma stwierdzoną stabilną chorobę niedokrwienną serca na podłożu funkcji drobnych naczyń wieńcowych – kardiologiczny zespół X. wykonana w 2007 r. koronarografia nie wykazała zmian w dużych tętnicach wieńcowych. Nadciśnienie tętnicze umiarkowane z niewielkim przerostem lewej komory serca i wydolnym układem krążenia, które wymagają leczenia farmakologicznego jednak nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy. W zakresie układu ruchu stwierdza się przewlekły zespól bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez objawów korzeniowych, ubytkowych neurologicznych i bez istotnego upośledzenia sprawności organizmu. Ponadto stwierdza się bolesność i ograniczenie ruchomości w prawym stawie ramieniowym ze zmniejszeniem siły mięśniowej obręczy barkowej. Zmiany te nie powodują jednak istotnego ograniczenia sprawności kończyny górnej prawej.

(dowód: opinia sądowo- lekarska - k. 83-84 as)

Biegły sądowy z zakresu psychiatrii w pisemnej opinii stwierdził u odwołującego:

- organiczne zaburzenia afektywne.

W oparciu o przeprowadzone badanie, w tym osobiste badanie odwołującego oraz wyniki badań specjalistycznych biegły psychiatra uznał, że odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W uzasadnieniu opinii biegły podniósł, że odwołujący w 2002 r. był leczony psychiatrycznie ambulatoryjnie z rozpoznaniem depresji reaktywne po utracie pracy. W czasie badań orzeczniczych w 2002 r. u odwołującego rozpoznano reaktywne zaburzenia nerwicowe depresyjno-lękowe i orzekano czasową niezdolność do pracy. Podczas rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS z powodu patologii narządu ruchu w 2005 r. u niego nie stwierdzono zaburzeń psychicznych. W czasie badania MR w 2006 r. stwierdzono pojedyncze zmiany naczyniowe. Badaniem psychologicznym w 2007 r. stwierdzono, że wyniki testów organicznych zdecydowanie przemawiają za występowaniem zmian w obrębie OUN, a w strukturze osobowości zaznaczone są nieprawidłowości w postaci zaburzeń nerwicowych o obrazie psychastenii. W czasie badania orzeczniczego w 2011 r. rozpoznano zaburzenia nerwicowe o typie psychastenii – nieuporczywe. Jak wynika z dokumentacji odwołujący od 07.03.2011 r. pozostaje w okresowym leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym z rozpoznaniem „organiczne zaburzenia nastroju”. W czasie obecnego badania psychiatrycznego nie stwierdza się istotnych odchyleń od stanu prawidłowego, w tym nasilonych zaburzeń funkcji poznawczych, zaburzeń nastroju, zaburzeń psychotycznych. W czasie badania odwołujący podawał głownie skargi na zaburzenia lękowe. Na podstawie dokumentacji medycznej oraz badania psychiatrycznego u odwołującego rozpoznano organiczne zaburzenia afektywne, które w obecnym stopniu nasilenia nie upośledzają funkcjonowania odwołującego w stopniu znacznym oraz nie powodują niezdolności do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji.

(dowód: opinia sądowo- lekarska - k. 96-98 as)

Odwołujący kwestionował opinie biegłych, nie zgłaszał jednak zarzutów merytorycznych. Podnosił jedynie że od 12 lat leczy się u różnych specjalistów, a w ostatnim czasie ma problemy z chodzeniem. Sąd nie podzielił jego zastrzeżeń do opinii biegłych uznając, iż opinie te w pełni zasługują na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo-lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującego nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującego nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowych opinii. W opiniowaniu sądowo-lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującego muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności.

Wydane w tym zakresie opinie biegłych sądowych neurologa, kardiologa, chirurga-ortopedy i psychiatry Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący się, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711) w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne- bowiem nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, podobnie jak dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie zebrane w aktach rentowych, które ocenił jako całkowicie wiarygodne i potwierdzające rzetelnie okoliczności nimi poświadczone.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie J. L. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 8 listopada 2012 r. nie zasługuje na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy J. L. jest niezdolny do pracy czy też jest zdolny do pracy - jak to wynika z zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

-

jest niezdolny do pracy,

-

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

-

niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy- niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3 częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 2 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

W przedmiotowej sprawie, jak wynika z opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii, kardiologii, chirurgii i interny, odwołujący z uwagi na stwierdzone u niego schorzenia nie jest niezdolny do pracy. Odwołujący z uwagi na schorzenia narządu ruchu i schorzenia kardiologiczne nie jest niezdolny do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji i może wykonywać dotychczasową pracę. Nadciśnienie tętnicze umiarkowane z niewielkim przerostem lewej komory serca i wydolnym układem krążenia, które wymagają leczenia farmakologicznego jednak nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy. W zakresie układu ruchu stwierdza się przewlekły zespól bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez objawów korzeniowych, ubytkowych neurologicznych, bez istotnego upośledzenia sprawności organizmu. Ponadto stwierdza się bolesność i ograniczenie ruchomości w prawym stawie ramieniowym ze zmniejszeniem siły mięśniowej obręczy barkowej. Zmiany te nie powodują jednak istotnego ograniczenia sprawności kończyny górnej prawej. Biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego organiczne zaburzenia afektywne, które w obecnym stopniu nasilenia nie upośledzają funkcjonowania odwołującego w stopniu znacznym oraz nie powodują niezdolności do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji. Nie stwierdza się u niego istotnych odchyleń od stanu prawidłowego, w tym nasilonych zaburzeń funkcji poznawczych, zaburzeń nastroju, zaburzeń psychotycznych.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.