Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 kwietnia 2011 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Ziaja

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Tomasza Janeczka

po rozpoznaniu w sprawie D. G.

skazanego za przestępstwo z art. 148 § 2 pkt 3 kk i inne

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w K.

z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt (...)

w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 1 § 2 kkw

p o s t a n a w i a

I.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że :

1.  na mocy art.77§1, 78§1 i80§1kk warunkowo zwolnić D. G. s. P.
i M., ur. (...)w B., skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 4 lipca 2005r. sygn. akt (...) za przestępstwo z art. 148 § 2 kk pkt 3 kk na karę 10 lat pozbawienia wolności, z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień 30 lipca 2012r wyznaczając okres próby do dnia 22 kwietnia 2013r;

2.  na mocy art. 159 kkw oraz art. 72 § 1 pkt 4, 5 i 7 kk oddać warunkowo zwolnionego
w okresie próby pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązać go do:

- wykonywania pracy zarobkowej,

- powstrzymywania się od nadużywania alkoholu,

- powstrzymywania się od przebywania w środowiskach przestępczych.

II.  na podstawie art. 624 §1 kpk zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia i obciążyć nimi Skarb Państwa

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Katowicach odmówił skazanemu D. G. udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty zasadniczej kary pozbawienia wolności. W uzasadnieniu wydanej decyzji sąd
I instancji podniósł, że w stosunku do skazanego nie zostały spełnione przesłanki z art. 77§1 kk, gdyż mimo pozytywnego zachowania się podczas odbywania kary w zakładzie karnym, istnieje negatywna prognoza kryminologiczno-społeczna. Sąd Okręgowy wskazał na nader niekorzystne okoliczności popełnionego przez skazanego czynu z art. 148 § 2 pkt 3 kk, które mimo poprawnej postawy skazanego w zakresie realizacji programu resocjalizacji nie pozwalają na sformułowanie jednoznacznej i pewnej prognozy kryminologiczno – społecznej, która to również przez administrację ZK w W. określona została jako negatywna.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skazany podniósł, że nie zgadza się
z przyjętą wobec niego negatywną prognoza kryminologiczno społeczną, wskazywał na swoje wzorowe zachowanie w zakładzie karnym, fakt odbycia znaczącej już części kary
z orzeczonych 10 lat pozbawienia wolności, prawidłowe korzystanie z systemu przepustowego. Ponadto argumentował, że przed aresztowaniem nie był nigdy karany oraz że jest to jego pierwszy i ostatni konflikt z prawem. Skazany deklarował, że popełnił błąd, którego będzie żałował do końca życia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy nie podziela przekonania Sądu Okręgowego, co do braku istnienia po stronie skazanego D. G. pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej na przyszłość.

Na wstępie należy wskazać, że sąd I instancji prawidłowo ustalił okoliczności faktyczne, mające wpływ na rozstrzygnięcie, jednak nader formalistycznie potraktował kolejną prośbę skazanego o warunkowe zwolnienie, nie przykładając należytej wagi do wszystkich istotnych z punktu widzenia art. 77 § 1 kk okoliczności, mających wpływ na przyjęcie właściwej prognozy na przyszłość w stosunku do skazanego.

Wśród swych przesłanek przepis ten wymienia m.in. okoliczności popełnionego przestępstwa i warunki osobiste sprawcy, a także zachowanie się sprawcy zarówno po popełnieniu przestępstwa, jak i w czasie odbywania kary, które to okoliczności oceniane łącznie, prowadzić muszą do pełnego przekonania, że po zwolnieniu będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Przekładając powyższe na warunki przedmiotowej sprawy, zauważyć należy, że wprawdzie okoliczności popełnionej przez skazanego przed laty zbrodni z art. 148 § 2 pkt 3
i 4 kk wskazywały na demoralizację sprawcy w dacie jej popełnienia – co wyeksponował Sąd Okręgowy w zaskarżonym postanowieniu, tym niemniej analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że są to w zasadzie jedyne uwarunkowania, negatywnie świadczące o skazanym. W świetle całokształtu przesłanek z art. 77 § 1 kk nie można też tracić z pola widzenia, sposobu zachowania się skazanego po popełnieniu przestępstwa oraz faktu, że w już czasie prowadzonego postępowania wykazywał przejawy skruchy, a kara wymierzona została
w oparciu o dyspozycję przepisu 60 § 2 i § 6 pkt 1 kk. Ponadto czasokres odbytej dotychczas kary i sposób postępowania skazanego w tym okresie, świadczy o tym, iż zaszły w nim trwałe, pozytywne przeobrażenia, dające podstawę do przyjęcia, że cele kary wobec tego sprawcy zostały już osiągnięte i można zasadnie twierdzić, że na wolności potrafił będzie prowadzić prawidłowy tryb życia nie popełniając już więcej przestępstw.

Podkreślenia wymaga fakt, że skazany poczynił znaczące postępy w procesie własnej resocjalizacji i występuje po jego stronie cały szereg czynników pozwalających korzystnie rokować, co do postawy skazanego na przyszłość, wśród których na pierwszy plan wybija się jego wzorowe zachowanie w zakładzie karnym i to prezentowane w długim już wymiarze czasowym, a nadto brak uzależnień, zaburzeń osobowości lub zachowań, które mogłyby wskazywać na konieczność prowadzenia w stosunku do niego konsekwentnych oddziaływań resocjalizacyjno – wychowawczych.

Analiza akt sprawy – a w szczególności akt osobo-poznawczych część B, wskazuje bowiem na to, że skazany w warunkach izolacji penitencjarnej, bez oporów poddaje się pozytywnym wpływom, aktywnie uczestniczy w procesie resocjalizacji, nie bierze udziału
w podkulturze przestępczej i nie hołduje jej zasadom, pozostając wobec tego zjawiska obojętnym. Udziela się też chętnie w zajęciach kulturalnych, był wielokrotnie nagradzany
i nigdy nie popełnił żadnego przekroczenia. Ponadto odbywa karę w systemie programowanego oddziaływania, wywiązując się pozytywnie ze wszystkich nałożonych tym programem zadań. Podkreślenia też wymaga, że jego prawidłowe zachowanie jest ugruntowane tak dalece, że administracja zakładu karnego, w którym odbywa karę zdecydowała o możliwości udzielania skazanemu wielodniowych przepustek nagrodowych,
z których korzysta właściwie i nigdy nie dopuścił do sytuacji, która mogłaby poddawać
w wątpliwość, czy proces resocjalizacji toczy się prawidłowo. Zwrócić również należy uwagę na wykształcony u skazanego nawyk pracy, który od długiego już czasu zatrudniany jest przy najrozmaitszych pracach poza terenem jednostki penitencjarnej i z powierzonych mu obowiązków wywiązuje się sumiennie, zasługując na pochwały ze strony zatrudniających go podmiotów.

Naprowadzone powyżej okoliczności, zdaniem sądu odwoławczego, pozwalają na przyjęcie, że skazany przyjął i utrwalił sobie prawidłowe wzorce zachowań, co uzasadnia tezę o możliwości zastosowania wobec niego instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia, albowiem cele kary w stosunku do skazanego praktycznie zostały wykonane
i zasługuje on tym samym na kredyt zaufania, że wypełni ciążące na nim zobowiązania,
a w szczególności nie popełni więcej przestępstwa. Zwrócić tez należy uwagę na to, że kara została już w znaczącej części przez skazanego wykonana, a pozostały jej czasokres, wpisany w okres próby, w sposób wystarczający zabezpieczy pod nadzorem kuratora sądowego realizację przez skazanego nałożonych nań obowiązków.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny w Katowicach uwzględnił zażalenie skazanego, uznając, iż spełnia on przesłanki z art. 77 § 1 kk, jako osoba potrafiąca należycie zachowywać się w warunkach samokontroli.

Zatem orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

Z./

Odpis postanowienia niezwłocznie doręczyć skazanemu

i dyrekcji ZK, w którym przebywa skazany.