Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Jęksa

Sędziowie: SSO Bożena Ziółkowska

SSO Leszek Matuszewski /spr./

Protokolant: prot. sąd. M. S.

przy udziale A. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej po rozpoznaniu w dniu 28.01.2015 r. sprawy A. G. oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 263 § 3 k.k. z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 30.07.2014r., sygn. akt II K 1455/13

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierza opłatę za II instancję w kwocie 380 zł.

L. M. S. B. Z.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gnieźnie, wyrokiem z dnia 30 lipca 2014 roku, sygn. akt II K 1455/13 uznał oskarżoną K. K. za winną tego, że:

I.  w okresie od 7 do 8 czerwca 2012 roku w G.bez wymaganego zezwolenia posiadała broń palną służbową marki G. (...)mm, seria i numer (...) (...)oraz cztery magazynki wraz z 68 sztukami amunicji,

II.  w okresie od 26 do 27 czerwca 2012 roku w G.bez wymaganego zezwolenia posiadała broń palną służbową marki G. (...)mm, seria i numer (...) (...) oraz cztery magazynki wraz z 68 sztukami amunicji,

III.  w dniu 11 lipca 2012 roku w G. bez wymaganego zezwolenia posiadała broń palną służbową marki P. (...) 9 mm, seria i numer (...) oraz dwa magazynki wraz z 12 sztukami amunicji,

IV.  w okresie od 20 do 21 lipca 2012 roku w G. bez wymaganego zezwolenia posiadała broń palną służbową marki P. (...) 9 mm, seria i numer (...) oraz dwa magazynki wraz z 12 sztukami amunicji, tj. ciągu przestępstw z art. 263 § 2 k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. wymierzył jej karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k. i art. 70 §1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata.

Na podstawie art. 71 §1 k.k. w związku z art. 33 § 1 i 3 k.k. orzeczono wobec K. K. grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzeczono wobec K. K. środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk związanych z posługiwaniem się bronią przez okres 3 lat.

W tym samym wyroku, uznano oskarżonego A. G. za winnego tego, że:

I. w okresie od 7 do 8 czerwca 2012 roku w G.jako Szef Ochrony Spółdzielni (...)oraz osoba mająca pozwolenie na posiadanie broni palnej i amunicji udostępnił broń palną służbową marki G. (...)mm, seria i numer (...) (...) oraz cztery magazynki wraz z 68 sztukami amunicji K. K., która była osobą nieuprawnioną, ponieważ nie posiadała stosownego zezwolenia

II. w okresie od 26 do 27 czerwca 2012 roku w G.jako Szef Ochrony Spółdzielni (...)oraz osoba mająca pozwolenie na posiadanie broni palnej i amunicji udostępnił broń palną służbową marki G. (...)mm, seria i numer (...) (...) oraz cztery magazynki wraz z 68 sztukami amunicji K. K., która była osobą nieuprawnioną, ponieważ nie posiadała stosownego zezwolenia

III. w okresie od 11 lipca 2012 roku w G. jako Szef Ochrony Spółdzielni (...) oraz osoba mająca pozwolenie na posiadanie broni palnej i amunicji udostępnił broń palną służbową marki P. (...) , seria i numer (...) oraz cztery magazynki wraz z 12 sztukami amunicji K. K. , która była osobą nieuprawnioną, ponieważ nie posiadała stosownego zezwolenia

IV.  w okresie od 20 do 21 lipca 2012 roku w G. jako Szef Ochrony Spółdzielni (...) oraz osoba mająca pozwolenie na posiadanie broni palnej i amunicji udostępnił broń palną służbową marki m. (...) 9 mm, , seria i numer (...) oraz dwa magazynki wraz z 12 sztukami amunicji K. K. , która była osobą nieuprawnioną, ponieważ nie posiadała stosownego zezwolenia tj. ciągu przestępstw z art. 263 § 3 k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 3 k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 §r 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. w związku z art. 33 § 1 i 3 k.k. orzeczono wobec podsądnego grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk związanych z posługiwaniem się bronią przez okres 3 lat.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 633 k.p.k., art. 627 k.p.k. oraz art.1, art. 2 ust. i art. 3 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz wymierzono im opłatę i tak:

- od oskarżonej K. K. zasądzono koszty sądowe w kwocie 469 złotych w tym wymierzono jej opłatę w kwocie 210 złotych

- od oskarżonego A. G. zasądzono koszty sądowe, w kwocie 639 złotych, w tym wymierzono mu opłatę w kwocie 380 złotych.

Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się wobec K. K. (k.253)

.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodził obrońca oskarżonego A. G., zaskarżając go w całości na korzyść swojego mandanta. Skarżący zarzucił orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 263 § 3 k.k. polegającego na udostępnienia osobie nieuprawnionej broni służbowej i dwóch magazynków z amunicją.

Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. G. nie zasługuje na uwzględnienie z powodu swojej oczywistej bezzasadności.

Apelacja jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 457 § 2 k.p.k., jeżeli w oczywisty sposób nie ma wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. oraz w art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k. O oczywistej bezzasadności apelacji można mówić wtedy, kiedy już na pierwszy rzut oka, bez konieczności dogłębnej analizy podniesionych w niej zarzutów jest oczywiste, iż wskazane w niej argumenty nie są trafne. Właśnie z tego rodzaju sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Kwestionowanie przez skarżącego ustaleń faktycznych, które legły u podstaw uznania winy i sprawstwa A. G., jest oczywiście nietrafne. Sąd Okręgowy przypomina, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów albo nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez apelującego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nie skrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności oskarżonego, bądź na okolicznościach nie ujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym.

Takie okoliczności zaś w niniejszej sprawie nie zachodzą. Autor apelacji nie zgadzając się z ustaleniami Sądu Rejonowego, nie wykazał w sposób przekonywujący, poza odmienną i co istotne- jednostronną oceną ujawnionych dowodów, zwłaszcza relacji procesowych oskarżonego na jakiej podstawie ustalenia Sądu Rejonowego uważać należy za niesłuszne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wina i sprawstwo oskarżonego A. G. nie budzą żadnych wątpliwości. Na to, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona zarzucanych mu przestępstw wskazują relacje procesowe oskarżonego A. G. ( k.250), świadka P. R. (1) ( k.251), a także dokumentacja obrazująca pobranie broni z magazynu przez skazaną ( k.13, 19,116). Wszystkie te dowody zostały ocenione w granicach sądowej swobody oceny dowodów.

Żadnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie wzbudza ustalenie przez Sąd Rejonowy, że oskarżony zaniechał zbadania, czy skazana posiada aktualne zezwolenie do posiadania broni palnej. Organ orzekający w toku przewodu sądowego w sposób staranny zweryfikował, czy oskarżony podjął tego rodzaju czynności. Nie jest tak, aby Sąd Rejonowy odtwarzając inkryminowane zachowanie poprzestał jedynie na fragmencie zeznań świadka P. R. (2) przywołanym w apelacji. Sąd meriti przeanalizował całość ujawnionego materiału dowodowego i doszedł do prawidłowych wniosków o winie i sprawstwie oskarżonego.

Kwestionowane ustalenia Sądu I instancji znajdują umocowanie między innymi w prawidłowo uznanych za wiarygodnych wyjaśnieniach podsądnego. To, że podsądny nie przeprowadził tego rodzaju kontroli, mimo powzięcia niepokojących informacji, wynika faktycznie z jego wyjaśnień. A. G. wyjaśnił w toku postępowania przygotowawczego, że „ Ja wiedziałem, że wobec pani K. toczy się jakieś postępowanie, ale szczegółów nie znałem ( k.204). Podsądny w toku przewodu sądowego, oświadczył, że: „ Od osób trzecich o zawieszeniu licencji pani K. dowiedziałem się w 2012 roku, ale na podstawie takowych informacji nie wolno pracodawcy podejmować żadnych kroków formalnych. (k.250) (…) Dzisiaj mogę powiedzieć, że być może po uzyskaniu tej nieformalnej informacji mogłem to skontrolować, ale nie jestem od tego, żeby każdą plotkę sprawdzać” (k.251). Z tego powodu, zastrzeżenia obrońcy całkowicie abstrahują od materiału dowodowego ujawnionego w przedmiotowej sprawie.

Wbrew temu, co sugeruje obrońca, z treści wyjaśnień oskarżonego wynika ewidentnie, że jego mandant zrozumiał przedstawione mu zarzuty i składał stosunkowo obszerne relacje procesowe, odnosząc się do ich treści. Nie ujawniły się żadne atypowe okoliczności wskazujące na trudności oskarżonego z percepcją rzeczywistości. Mimo, że oskarżony formalnie nie przyznał się do winy, to jednak przedstawił w swoich oświadczeniach dowodowych ewidentne okoliczności go obciążające.

Bez znaczenia są wywody obrońcy, że Sąd Rejonowy winien ustalić, czy miały miejsce kontrole K. K. w oparciu o dokumentację, czy zeznania innych świadków. Sprawdzenie, czy skazana ma aktualne zezwolenie na posiadanie broni palnej, nie wymagało wdrożenia specjalnych procedur znajdujących potwierdzenie w stosownej dokumentacji. Oskarżony jako bezpośredni przełożony skazanej, nadzorujący dostęp do magazynu broni i amunicji, winien podjąć proste czynności polegające choćby na żądaniu okazania przez skazaną aktualnego zezwolenia na posiadanie broni.

Obrońca jest w błędzie wskazując, że „ oskarżony A. G. mógł zasadnie przypuszczać, że gdyby takowe cofnięcie, czy zawieszenie postępowania- licencji na broń, co do któregokolwiek z pracowników miało miejsce to policja by o tym zakład pracy zawiadomiła. W przeciwnym wypadku w zasadzie codziennie należało by wprowadzić kontrole, a także codziennie zwracać się do policji w takich sprawach. Jest to jednak niewykonalne i z punktu widzenia zasadności postępowania graniczyłoby co najmniej z absurdem ( s. 2 uzasadnienia apelacji). Podsądny jako osoba nadzorująca dostęp do magazynu z bronią i amunicją, których użycie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzkiego, był zobowiązany do szczególnej ostrożności i sprawdzania wszelkich informacji wskazujących na zawieszenie, czy posiadania prawa do posiadania broni przez któregoś z podlegających mu pracowników. Tak jak już podkreślono, A. G. miał racjonalne podstawy w oparciu o usłyszane informacje do powzięcia takich podejrzeń i obowiązek niezwłocznego rozwiania ich, bądź potwierdzenia poprzez żądanie okazania aktualnego zezwolenia na broń. Zwłaszcza, że jak sam wyjaśnił dowiedział się o cofnięciu przez policję licencji K. K..

Ustaleń Sądu Rejonowego nie podważa to, że skazana K. K. nie była w inkryminowanym okresie pracownikiem ochrony, lecz wykonywała inne zadania. Zasadnicze znaczenia dla ustalenia sprawstwa podsądnego ma ustalenie, czy oskarżony udostępnił broń osobie nie mającej stosownych uprawnień, niezależnie od tego, czy posługiwała się ona pobraną bronią, czy też nie. Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ponad wszelką wątpliwość wykazał, że podsądny podjął tego rodzaju zachowanie i to w sposób umyślny.

Sąd odwoławczy w pełni akceptuje kary jednostkowe orzeczone przez Sąd Rejonowy w Gnieźnie. Kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany ciąg przestępstw stanowi wyważoną represję prawonokarną za bezprawie wyrządzone przez oskarżonego. Oskarżony w sposób rażący zlekceważył ciążące na nim powinności i kilkakrotnie udostępniał broń osobie do tego nieuprawnionej

Sąd I instancji słusznie zdecydował się obdarzyć oskarżonego dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną i prowadzi społecznie akceptowany tryb życia. Dwuletni okres próby będzie wystarczający, aby zweryfikować, czy podsądny wykorzysta daną mu szansę.

Sankcja majątkowa w postaci orzeczonej kary grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 10 złotych stanowi wzmocnienie funkcji represyjnej wyroku. Ilość stawek jest adekwatna do stopnia karygodności i zawinienia, zaś jej wysokość odpowiada aktualnej, dość trudnej sytuacji majątkowej podsądnego.

Także pozostałe rozstrzygnięcia, jako odpowiadające prawu, zostały zaakceptowane przez Sąd Okręgowy.

Sąd Okręgowy na podstawie art.1, art. 2 ust. 1 pkt 3 , art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 380 złotych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

2.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 380 zł.

SSO Leszek Matuszewski SSO Sławomir Jęksa SSO Bożena Ziółkowska