Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Iwona Podwójniak

Protokolant: stażysta Magdalena Kierniakiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2015 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. D.

przeciwko Szpitalowi Wojewódzkiemu im. (...) S. W. w S. – Centrum Psychiatryczne w W.

o zadośćuczynienie

1)  oddala powództwo;

2)  nie obciąża powódki K. D. kosztami procesu;

3)  przyznaje adwokat S. S. wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powódce z urzędu w kwocie 4 428 (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem) złotych brutto, które nakazuje wypłacić z funduszy Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Sieradzu;

4)  nie uiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 271/13

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2013 roku (data wpływu do Sądu) pełnomocnik powódki K. D. złożył w tutejszym Sądzie pozew, w którym wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa- Wojewódzkiego Szpitala (...) w W. na rzecz powódki kwoty 200 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa, a także zażądał zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych i nadanie wyrokowi w punkcie 1. rygoru natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki wskazał, iż w 2012 roku powódka K. D. była dwukrotnie hospitalizowana w Wojewódzkim Szpitalu (...) w W.. Pierwszy pobyt miał miejsce w okresie od 21 sierpnia do 19 września. Powódka została skierowana do szpitala z powodu napadów lęku, duszności, bólów i dolegliwości ze strony układy pokarmowego. Rozpoznano u niej zaburzenia adaptacyjne i padaczkę pourazową. Wypisana została w stanie dobrym z zaleceniem kontynuowania leczenia w poradni zdrowia psychicznego oraz terapii psychologicznej. Po raz drugi powódka została przyjęta do Wojewódzkiego Szpitala (...) w W. w dniu 5 grudnia 2012 roku z powodu pogorszenia stanu psychicznego pod postacią bezsenności, nastroju, problemów z koncentracją i pamięcią. Powódka twierdzi, że jej bardzo złe samopoczucie wynikało z tego, że odstawiono jej zbyt gwałtownie dotychczasowe leki, w szczególności lek na nerwicę. Informowała o tym leczących ją lekarzy, ale – jej zdaniem – skargi te zostały zignorowane. Twierdzi również, iż po pewnym czasie dostała inny lek, którego nazwy nie pamięta. W dniu 7 stycznia 2013 roku u K. D. rozpoznano udar mózgu i na dalsze leczenie została skierowana do SP ZOZ w S. na oddział neurologiczny. Powódka uważa, że przyczyną udaru była niewłaściwa terapia zastosowana podczas jej pobytu w szpitalu psychiatrycznym.
W wyniku udaru powódka cierpi na prawostronny niedowład, szczególnie prawej ręki, zaniki pamięci, zanik umiejętności pisania i czytania, (pozew – k.2-3).

W odpowiedzi na pozew pozwany Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej – ostatecznie pod nazwą Szpital Wojewódzki im. (...) S. W. w S. – Centrum Psychiatryczne w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstw procesowego według norm przepisanych . W uzasadnieniu swojego stanowiska pełnomocnik pozwanego wskazał, że powódka była hospitalizowana dwukrotnie w Wojewódzkim Szpitalu (...) w W. z rozpoznaniem zaburzenia adaptacyjne – reakcja mieszana lękowo-depresyjna, padaczka oraz organiczne zaburzenia nastroju. Wobec powódki stosowano typowe leczenie biologiczne psychotropowe. Powódka przeszła badania psychologiczne, była też konsultowana neurologicznie z powodu padaczki. Wypisana została do domu w stanie dobrym z zaleceniem kontynuacji leczenia w (...) oraz terapii psychologicznej. W dniu 7 stycznia 2013 roku podczas drugiego pobytu w Szpitalu w W. doznała napadu padaczkowego, w związku z tym została przewieziona do oddziału neurologicznego w S. celem dalszego leczenia. Z dokumentacji medycznej nie wynika, aby w stosunku do pacjentki zastosowano nieprawidłowe leczenie, ( odpowiedź na pozew – k. 6-7).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powódka K. D. w wieku 8 lat uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym, w wyniku którego doznała obrażeń głowy, manifestujących się do chwili obecnej padaczką pourazową. Hospitalizowana wówczas była w szpitalu w Ł. przez około 20 dni. Rozpoznano u niej także złamanie nosa; od tego czasu nie słyszy też na lewe ucho, (dowód: opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82).

Powódka leczyła się również z powodu nerwicy. W 2012 roku była dwukrotnie hospitalizowana w Wojewódzkim Szpitalu (...) w W., (okoliczność niesporna, dowód: dokumentacja medyczna – k. 4,5).

Pierwszy pobyt miał miejsce w dniach: 21 sierpnia – 19 września 2012 roku. Podczas tego pobytu rozpoznano u K. D.zaburzenia adaptacyjne – reakcja mieszana lękowo-depresyjna F43.2 i padaczkę pourazową G40. W badaniu przedmiotowym w dniu przyjęcia bez objawów psychotycznych. Wypisana została w stanie dobrym z zaleceniem kontynuacji leczenia w (...)oraz terapii psychologicznej. Przy wypisie zalecono: (...) 25mg (1-0-0), (...),5 mg (0-0-1/2). Kolejny pobyt miał miejsce w dniach: 5 grudnia 2012 roku – 7 stycznia 2013 roku z powodu pogorszenia stanu zdrowia polegającego na wystąpieniu bezsenności, obniżeniu nastroju oraz problemów z koncentracją uwagi i pamięcią. W historii choroby w dniu 6 grudnia 2012 roku zapisano relację powódki, że: „od końca września czuje się gorzej. Nie mogę złapać oddechu, duszno mi, drętwieją mi palce, nogi, raz ciepło, raz zimno, kołatanie serca, słabo, w nocy nie sypia, mówi, że często płacze, boi się śmierci, mówi, lęk, że ktoś za mną idzie, często problemy z pamięcią, z koncentracją". W dniu 13 grudnia 2012 roku wpisano: „wypowiada myśli samobójcze". W dniu 21 grudnia 2012 roku wyszła do domu na przepustkę świąteczną. Nie wykazywała chęci na rozmowę terapeutyczną. We wpisach z dnia 12 grudnia 2012 roku, 21 grudnia 2012 roku oraz 31 grudnia 2012 roku: „spokojna, nastrój obojętny, okresowo drażliwa, bez omamów i myśli samobójczych, do próśb personelu podporządkowana, względnie aktywna”. W czasie pobytu w domu powódka była wyciszona, apatyczna, (dowód: dokumentacja medyczna – k. 22; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82, zeznania świadków: C. B.– protokół rozprawy z dnia 13 maja 2014 roku – 00:04:43 – 00:30:21 w zw. z k. 39v-40, I. D.- protokół rozprawy z dnia 13 maja 2014 roku – 00:30:21 – 00:57:49 w zw. z k. 40-41v).

Po powrocie z przepustki powódka kontynuowała leczenie zgodnie z zaleceniami psychiatrycznymi. W szpitalu w W. K. D. otrzymywała leki C. 0,5 mg wieczorem co 3 dni; T. 25 mg, 2xdziennie (l-0-l); S. 50mg, 2xdziennie (1-1-0); P. 20mg, ½ tabletki rano, H. 25 mg, 2 tabletki wieczorem, ( dowód: dokumentacja medyczna – k. 22; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82).

W dniu 7 stycznia 2013 roku o godz. 19,00 odbył się obchód pielęgniarski, co zostało odnotowane w raporcie pielęgniarskim. Zanotowano obecność wszystkich pacjentów („stan pacjentów zgodny z ruchem chorych"), nie odnotowano żadnych dodatkowych skarg wizytowanych pacjentów. Natomiast o godz. 19,30 w tym samym dniu powódka straciła przytomność w toalecie, upadła na podłogę, wystąpiły prężenia i drżenia prawych kończyn. Z raportu pielęgniarskiego z dyżuru 7/8 stycznia 2013 roku wynika, że o godz. 19,30 pacjentka D. K. upadła w toalecie między ścianą a muszlą klozetową; prawdopodobnie wystąpił napad padaczkowy, nie zaobserwowano drgawek ani oddania moczu. Chora była bez kontaktu, nieprzytomna. Stan powódki został zakwalifikowany jako napad padaczkowy i zostało u niej zastosowane leczenie zgodne z postawionym rozpoznaniem. Na zlecenie lekarza otrzymała wlew dożylny (...) 500 ml oraz 1 ampułkę C. domięśniowo . Ponieważ stan pacjentki po podaniu leków nie uległ znaczącej poprawie, została ona niezwłocznie przetransportowana do szpitala w S. celem diagnostyki neurologicznej, ponieważ szpital w W. nie dysponował możliwościami diagnostycznymi , (dowód: dokumentacja medyczna – k. 22; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82, zeznania świadków: C. B. – protokół rozprawy z dnia 13 maja 2014 roku – 00:04:43 – 00:30:21 w zw. z k. 39v-40, I. D. - protokół rozprawy z dnia 13 maja 2014 roku – 00:30:21 – 00:57:49 w zw. z k. 40-41v).

W szpitalu w S. przy przyjęciu zapisano: „przywieziona do szpitala z powodu wystąpienia w Oddziale Psychiatrycznym napadu drgawek (wystąpiły prężenia prawej kończyny dolnej, drżenia prawej kończyny górnej, grymasy twarzy). W obserwacjach pielęgniarskich na Oddziale Neurologicznym w dniach: 7 stycznia – 10 stycznia 2013 roku stan powódki przez cały czas był bez zmian, z utrudnionym kontaktem, podsypiająca, przyjmowała niewielkie ilości płynów, nie zgłaszała potrzeb fizjologicznych, (dowód: dokumentacja medyczna – k. 30; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82).

W dniu 10 stycznia 2013 roku wykonano TK głowy, które wykazało rozległy obszar obniżenia gęstości tkanki mózgowej obejmujący niemal całą półkulę mózgu. Komory boczne lekko uciśnięte, przemieszczone w prawo. W Oddziale Neurologicznym powódka leczona była do dnia 23 stycznia 2013 roku. Wypisana z rozpoznaniem: „Udar niedokrwienny mózgu. Niedowład połowiczy prawostronny i afazja ruchowo-czuciowa ustępująca. Padaczka w wywiadzie. Zaburzenia adaptacyjne", (dowód: dokumentacja medyczna – k. 30; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82).

Następnie powódka odbyła rehabilitację stacjonarną w Oddziale Rehabilitacji Neurologicznej w S.w okresie 31 stycznia 2013 roku – 20 lutego 2013 roku, (dowód: dokumentacja medyczna – k. 30; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82).

W opinii sądowo-psychiatrycznej rozpoznano u powódki K. D.
w chwili obecnej jak i w latach ubiegłych, w szczególności w 2012 i 2013 roku zaburzenia lękowo depresyjne mieszane z somatyzacją. Biegły psychiatra wskazał, że podczas hospitalizacji w Wojewódzkim Szpitalu (...) w W. w dniach 5 grudnia 2012 roku – 7 stycznia 2013 roku wdrożono u powódki prawidłowe leczenie farmakologiczne i postępowanie psychoterapeutyczne, zgodne z obowiązującą wiedzą medyczną. Przyczyną zdarzenia z dnia 7 stycznia 2013 roku było wystąpienie u powódki udaru niedokrwiennego mózgu. Wystąpienie u powódki w dniu 7 stycznia 2013 roku udaru niedokrwiennego mózgu nie pozostawało w związku przyczynowym z poprzedzającym je leczeniem psychiatrycznym, (dowód: opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66).

Jak wynika z opinii biegłego neurologa udar mózgu to według definicji WHO zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym wystąpieniem ogniskowego, a czasem również uogólnionego, zaburzenia czynności mózgu, którego objawy utrzymują się powyżej 24 godzin i nie mają innej przyczyny niż naczyniowa. Nie ma jednej przyczyny powstania udaru niedokrwiennego mózgu, natomiast zidentyfikowano wiele czynników ryzyka udaru mózgu, m. in. nadciśnienie tętnicze, nikotynizm, zaburzenia gospodarki lipidowej, zaburzenia rytmu serca (zwłaszcza migotanie przedsionków), niewłaściwa dieta, mała aktywność fizyczna. Nie ma wśród czynników ryzyka udaru mózgu działania leków, w tym leków stosowanych w leczeniu wnioskodawczyni. Zdaniem biegłego neurologa dawki leków stosowanych u powódki i udokumentowane w historii choroby nie przekraczały dawek terapeutycznych, a zaburzenia krążenia mózgowego, w tym udar mózgu nie jest objawem niepożądanym w stosowaniu tych leków. W ocenie biegłego neurologa w dniu 7 stycznia 2013 roku u powódki wystąpił samoistny, kolejny w jej życiu napad padaczkowy. Analizując działanie stosowanych u badanej leków, biegły wskazał, iż nie można w sposób pewny wykluczyć, że do wystąpienia napadu padaczkowego mogło się w pewnym stopniu przyczynić stosowanie w leczeniu w W.leku S.. Wśród działań niepożądanych tego leku wymienione jest m.in. wystąpienie drgawek – zwłaszcza u pacjentów z padaczką. S.został włączony do terapii w trakcie przedmiotowej hospitalizacji (od 5 grudnia 2012 roku). Zdaniem biegłego neurologa po stwierdzeniu napadu padaczkowego w szpitalu w W.udzielono powódce prawidłowej pomocy medycznej i prawidłowo oceniono konieczność przeprowadzenia diagnostyki neurologicznej oraz skierowano badaną do takiej diagnostyki w Oddziale Neurologicznym. Przy tym wszystkie te działania były podejmowane bezzwłocznie, zgodnie z oceną stanu klinicznego badanej. Co do związku przyczynowo skutkowego napadu padaczkowego oraz udaru mózgu – w ocenie neurologicznej napad padaczkowy oraz epizod niedokrwienia mózgu są zdarzeniami niezależnymi. Analizując objawy kliniczne i przebieg leczenia powódki, biegły wskazał, że od czasu wystąpienia napadu padaczkowego do rozpoznania udaru mózgu (w dniu 10 stycznia 2013 roku na podstawie badania KT) nie ma podstaw medycznych do stwierdzenia związku przyczynowo skutkowego między tymi dwoma zdarzeniami, (dowód: opinia biegłego neurologa – k. 80-82).

Powódka jest panną, ma córkę w wieku 5 lat. Nie pracuje, nie ma zawodu, pobiera zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł. Otrzymuje także alimenty na córkę po 350,00 zł miesięcznie. Pozostaje w konkubinacie z mężczyzną, który zarabia 1 800,00 zł miesięcznie. Mieszka w wynajętym mieszkaniu z konkubentem i córką. (...) nie stroni od alkoholu. Zdarzało się, że powódka piła alkohol z partnerem. Obecnie nie pije, pali około 10 sztuk papierosów dziennie, (dowód: zeznania świadka I. D. - protokół rozprawy z dnia 13 maja 2014 roku – 00:30:21 – 00:57:49 w zw. z k. 40-41v, opinia sądowo-psychiatryczna – k. 59-66, opinia biegłego neurologa – k. 80-82 ).

Ustalony w sprawie stan faktyczny w dużej mierze jest niesporny i oparty na niekwestionowanym przez strony materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy w postaci dokumentacji medycznej powódki oraz zeznań świadków: C. B. i I. D..

Przyczyny zdarzenia z dnia 7 stycznia 2013 roku jakiemu uległa K. D., prawidłowość leczenia w pozwanej palcówce oraz ustalenie co do braku związku przyczynowego pomiędzy leczeniem powódki w szpitalu w W. a wystąpieniem u niej niedokrwiennego udaru mózgu zostały ustalone na podstawie opinii biegłych sądowych: M. G. – specjalisty psychiatry i lekarza neurologa A. K.. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione, a także w pełni z sobą korelują i wzajemnie się uzupełniają. Treść tych opinii oparta została na badaniu powódki i jej dokumentacji medycznej, przy czym opinie sporządzono z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Biegli szczegółowo opisali stan zdrowia powódki zarówno przed zdarzeniem, jak i obecny, skrupulatnie przeanalizowali zastosowane u powódki leki, bazowali przy tym na szerokiej dokumentacji medycznej K. D.. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów. Sama powódka – reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – o takie dodatkowe opinie również nie wnosiła.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Odpowiedzialność pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S. – Centrum Psychiatryczne w W. należało badać w aspekcie regulacji przepisu art. 430 k.c. – w aktualnym stanie prawnym udzielanie świadczeń medycznych przez publiczny zakład opieki zdrowotnej z reguły nie może być uznane za wykonywanie władzy publicznej w rozumieniu art. 417 k.c, ponieważ działalność placówek służby zdrowia polegająca na udzielaniu świadczeń medycznych (poza obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi) nie należy do zakresu imperium, a zakłady opieki zdrowotnej nie są organami władzy publicznej.

Zgodnie z powołanym przepisem art. 430 kc kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Przesłankami odpowiedzialności na podstawie art. 430 k.c. są: szkoda wyrządzona osobie trzeciej, wina podwładnego, wyrządzenie szkody przy wykonywaniu czynności powierzonej podwładnemu.

W świetle powołanego przepisu placówka medyczna ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez lekarza, jako podwładnego, jeżeli działanie lub zaniechanie lekarza (personelu medycznego) będzie zawinione. Placówka medyczna ponosi bowiem odpowiedzialność w przypadku winy podwładnego, rozumianej zgodnie z treścią art. 415 k.c. i nie jest wymagane wykazanie przez poszkodowanego winy po stronie tej placówki, bowiem odpowiada ona za zasadzie ryzyka w sposób bezwzględny, wyłączający możliwość ekskulpacji. Odpowiedzialność lekarza za błąd w sztuce lekarskiej kształtowana jest na zasadach ogólnych z art. 415 k.c. Przesłankami odpowiedzialności są powstanie szkody, popełnienie czynu niedozwolonego i związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy dwoma pierwszymi. Zgodnie z przepisem art. 6 k.c. udowodnienie tych przesłanek obciąża stronę powodową. Lekarz ma obowiązek działania z należytą starannością, zgodnie z zasadami wiedzy lekarskiej, jednak co do zasady nie odpowiada za wystąpienie określonego efektu (np. wyleczenie chorego), lecz tylko za przedsięwzięcie wszelkich możliwych czynności, które są w danej sytuacji możliwe. Odpowiedzialność lekarza będzie wyłączona wówczas, gdy dochował należytej staranności lub był ograniczony stanem wiedzy medycznej. Zgodnie zaś z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Konieczność badania „normalności” związku przyczynowego występuje tylko wówczas, gdy między badanymi zjawiskami w ogóle istnieje obiektywny związek przyczynowy. Jeżeli badany skutek nastąpiłby również mimo braku zdarzenia wskazanego jako jego przyczyna, nie można uznać istnienia związku przyczynowego między tymi zdarzeniami (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002 roku IV CKN 826/2000 niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2008 roku V CSK 18/08 LEX nr 424431). W takiej sytuacji, na skutek nieistnienia związku przyczynowego, w ogóle nie powstaje odpowiedzialność odszkodowawcza. Normalny związek przyczynowy nie oznacza, że pewien skutek musi być koniecznym następstwem pewnego zdarzenia – polega on jednak na tym, że pewne następstwa działania lub zaniechania są adekwatne dla takiego działania lub zaniechania bez względu na to, że inne następstwa zdarzają się częściej. Nie wyłącza „normalności” następstwa okoliczność, że czasami – nawet mimo identycznych warunków zdarzenia – dane następstwo nie występuje, jak również, że występuje statystycznie rzadko. Normalne następstwo nie musi oznaczać warunku koniecznego (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 roku II CKN 1018/2000 niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2008 roku V CSK 491/07 LEX nr 385589; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2006 roku III CSK 135/05 LEX nr 201033). Dla stwierdzenia istnienia normalnego związku przyczynowego wystarczy ustalenie, że konkretny skutek danego działania lub zaniechania nie jest zjawiskiem tak odosobnionym i tak wyjątkowym, iż nie mieści się w granicach zwykłego powiązania między przyczyną i skutkiem – nie można wyłączyć uznania za normalne takich następstw działania, wyrządzającego szkodę, które mogą wystąpić tylko u pewnej nieokreślonej grupy osób, a nie u wszystkich ludzi (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 1970 roku I CR 468/70 LEZ nr 6819). W sytuacjach granicznych rozstrzygające znaczenie będzie mieć sędziowskie poczucie prawne (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2008 roku IV CSK 5/08 LEX nr 371827).

W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy, miarodajnym dla oceny w aspekcie przesłanek odpowiedzialności pozwanego były opinie biegłych: lekarzy psychiatry i neurologa. W niniejszej sprawie powołani biegli w swoich opiniach pisemnych nie stwierdzili żadnych błędów lekarskich ze strony personelu Wojewódzkiego Szpitala (...) w W.. Wszelkie działania zespołu medycznego tej placówki, w tym i zastosowane wobec powódki leczenie uznano za satysfakcjonujące, i zgodne ze sztuką lekarską. Wbrew zarzutom strony powodowej, nie wykazano więc popełnienia czynu niedozwolonego – zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy. Nadto biegli zgodnie stwierdzili, iż wystąpienie u powódki w dniu 7 stycznia 2013 roku udaru niedokrwiennego mózgu nie pozostawało w związku przyczynowym z poprzedzającym je leczeniem psychiatrycznym. Zatem twierdzenia powódki, że przyczyną wystąpienia u niej udaru niedokrwiennego mózgu była niewłaściwa terapia farmakologiczna (zbyt silne leki) zastosowana podczas jej pobytu w szpitalu psychiatrycznym nie potwierdziły się. W opinii psychiatrycznej biegły M. G. wskazał, że powódka przed przyjęciem do Szpitala w W. otrzymywała C. 0.5 mg jako lek przeciwpadaczkowy i uspokajający w dawce: początkowo 0.5 mg/dobę, następnie 0.025 mg/dobę, a następnie od wizyty w (...) w dniu 5 listopada 2012 roku 0.025 mg/48h. Podczas pobytu szpitalnego w W. (5 grudnia 2012 – 7 stycznia 2013) dawkę leku początkowo zmniejszono do 0.025 mg/72h, a następnie w dniu 12 grudnia 2012 roku lek odstawiono. Przez cały czas (od konsultacji neurologicznej podczas pierwszego pobytu w szpitalu w W., tj. 11 września 2012 roku) chora otrzymywała również inny lek przeciwpadaczkowy T. w dawce 50 mg/dobę. Od początku drugiej hospitalizacji psychiatrycznej, tj. 5 grudnia 2012 roku włączono również leczenie zaburzeń lękowo – depresyjnych w postaci 3 leków: P. 20mg/dobę - jako lek przeciwdepresyjny i przeciwlękowy, H. 100 mg/dobę - jako lek przeciwlękowy i uspokajający oraz S. 100 mg/dobę - jako lek o działaniu przeciwdepresyjnym i uspokajającym. Biegły wskazał przy tym, iż takie leczenie jest ogólnie uznanym sposobem leczenia zaburzeń lękowo depresyjnych i jest zgodne z obowiązującą wiedzą medyczną. Wyjaśnił, iż powódka od dłuższego czasu przyjmowała lek C., który jest lekiem posiadającym duży potencjał uzależniający, a którego odstawienie może prowadzić do pojawienia się zespołu abstynencyjnego, a nawet wywołać napady padaczki. W tym jednak przypadku, lek odstawiano stopniowo i bardzo powoli, a jego początkowa dawka była niewielka. Chora była również cały czas zabezpieczona przez podawanie innego leku przeciwpadaczkowego (T.). W związku z tym biegły psychiatra stwierdził, że również w tym przypadku leczenie było prowadzone prawidłowo, zgodnie z wiedzą medyczną. Żaden zaś z podawanych leków podczas pobytu w szpitalu w W. (5 grudnia 2012 – 7 stycznia 2013) w zakresie podawanych dawek, nie przyczynił się bezpośrednio do zdarzenia z 7 stycznia 2013 roku. Biegły podkreślił, że przyczyną zdarzenia z 7 stycznia 2013 roku był udar niedokrwienny mózgu, który nie został spowodowany wcześniejszym leczeniem psychiatrycznym powódki. Ponieważ zarówno odstawienie wcześniej stosowanych leków, jak i włączenie nowych w schemacie i zastosowanych dawkach, nie zwiększało ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu u K. D.. Co do oceny przebiegu samego zdarzenia z dnia 7 stycznia 2013 roku to lekarz dyżurny wdrożył właściwe postępowanie w postaci niezwłocznego przekazania pacjentki na Oddział Neurologiczny, który jest właściwym miejscem diagnozy i leczenia zarówno napadów padaczki jak i udaru mózgu.

Z kolei biegły sądowy z zakresu neurologii w opinii sporządzonej w przedmiotowej sprawie stwierdził, że nie ma jednej przyczyny powstania udaru niedokrwiennego mózgu, natomiast zidentyfikowano wiele czynników ryzyka udaru mózgu, m. in. nadciśnienie tętnicze, nikotynizm, zaburzenia gospodarki lipidowej, zaburzenia rytmu serca (zwłaszcza migotanie przedsionków), niewłaściwa dieta, mała aktywność fizyczna. Biegły podkreślił przy tym stanowczo, że wśród czynników ryzyka udaru mózgu nie ma działania leków,
w tym leków stosowanych w leczeniu powódki. Dawki leków stosowanych u K. D. i udokumentowane w historii choroby nie przekraczały dawek terapeutycznych, a zaburzenia krążenia mózgowego, w tym udar mózgu nie są objawem niepożądanym w stosowaniu tych leków. Biegły wskazał nadto, że po stwierdzeniu napadu padaczkowego w szpitalu w W. udzielono prawidłowej pomocy medycznej
i prawidłowo oceniono konieczność przeprowadzenia diagnostyki neurologicznej oraz skierowano badaną do takiej diagnostyki w Oddziale Neurologicznym. Przy tym wszystkie te działania były podejmowane bezzwłocznie, zgodnie z oceną stanu klinicznego badanej. Co zaś się tyczy związku przyczynowo-skutkowego napadu padaczkowego oraz udaru mózgu – biegły podkreślił, że napad padaczkowy oraz epizod niedokrwienia mózgu są zdarzeniami niezależnymi. Analizując objawy kliniczne i przebieg leczenia K. D. od czasu wystąpienia napadu padaczkowego do rozpoznania udaru mózgu (w dniu 10 stycznia 2013 roku na podstawie badania KT) – biegły wskazał, że nie ma podstaw medycznych do stwierdzenia związku przyczynowo-skutkowego między tymi dwoma zdarzeniami.

W tych okolicznościach, wobec jednoznacznych ustaleń wynikających
z przywołanych powyżej opinii biegłych, brak jest podstaw do stwierdzenia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy leczeniem powódki w szpitalu psychiatrycznym
w W. a wystąpieniem u niej udaru niedokrwiennego mózgu, co oznacza brak podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie z dnia 7 stycznia 2013 roku, dlatego też powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu pomiędzy stronami Sąd orzekł na zasadzie art. 102 k.p.c., odstępując od obciążania nimi powódki. W tym zakresie Sąd miał na względzie trudną sytuację materialną i życiową K. D., w jakiej znalazła się między innymi na skutek wystąpienia u niej udaru mózgu. Nie można również pominąć, że powódka miała przekonanie, iż do wystąpienia u niej udaru mózgu doszło na skutek hospitalizacji w szpitalu psychiatrycznym i zastosowanego tam leczenia – udar miał miejsce w trakcie pobytu w szpitalu – co w ocenie Sądu stanowi szczególną okoliczność, o której mowa w art. 102 k.p.c., uzasadniającą odstąpienie od obciążania powódki kosztami procesu.

Na podstawie przepisów § 2 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) należało przyznać adwokat S. S. wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powódce z urzędu. Nieuiszczone koszty sądowe – wobec wyniku sprawy i treści przepisu art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążają ostatecznie Skarb Państwa.