Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. G. został oskarżony o to, że w dniu 21 września 2013r.w W. na ul. (...) na wysokości budynku nr (...), na drodze publicznej umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym (Dz.U. Nr 98 poz. 606 z późn. zm.) w ten sposób, iż znajdując się w stanie nietrzeźwości – I badanie o godz. 22.19 dało wynik 0,46 mg/l, II badanie o godz. 22.36 dało wynik 0,41 mg/l, III badanie o godz. 22.42 dało wynik 0,41 mg/l, alkoholu w wydychanym powietrzu kierował samochodem marki H. (...) o nr. rej. (...) to jest o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla W. VIII Wydział Karny wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 roku w sprawie o sygn. X Ka 250/14:

1.  na mocy 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego A. G. na okres próby wynoszący 2 lata;

2.  na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nr konta Bank (...) nr: (...);

3.  na mocy art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku;

4.  na mocy art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 21 września 2013 r. do dnia 11 grudnia 2013r.;

5.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator zaskarżając go w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzucił obrazę przepisów postępowania, a to art. 92 k.p.k., art. 388 k.p.k., art. 392 § 1 k.p.k., art. 394 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez ograniczenie postępowania dowodowego do wyjaśnień oskarżonego oraz do ujawnienia jedynie protokołów zatrzymania, użycia alkomatu, świadectwa wzorcowania i karty karnej przy pominięciu dowodów z zeznań D. W. i A. W. i nieujawnienia bądź nie uznaniu za ujawnione tych dowodów osobowych, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na treść tego orzeczenia, poprzez błędne przyjęcie, iż wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, podczas gdy prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne na podstawie przeprowadzonego zgodnie z regułami wynikającymi z ww. przepisów k.p.k. postępowania dowodowego prowadzą do wniosku wprost przeciwnego. Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 437 § 1 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest nieuzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie zasługują na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a całość zebranego w sprawie materiału poddał wszechstronnej ocenie, zgodnej z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, swoje stanowisko Sąd dokładnie przedstawił w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Tak dokonana ocena materiału dowodowego jako swobodna, aczkolwiek nie dowolna, pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a rozważania te zostały poparte stosowną i przekonującą argumentacją (art. 4 k.p.k.). Podstawę wyroku, zgodnie z art. 410 k.p.k., stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Uzasadnienie sporządzone przez Sąd Rejonowy wyraźnie wskazuje, jakie fakty sąd uznał za udowodnione i na jakich oparł się dowodach, stąd uznać należy, że spełnia ono wymogi określone w art. 424 k.p.k. Zarzuty apelacji stanowią wyłącznie dowolną polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji odnośnie wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzucanych jemu czynów.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził ocenę przesłanek umożliwiających zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego A. G. .

Za nietrafne uznać także należy argumenty skarżącego kwestionujące przyjęty przez sąd I instancji stopień społecznej szkodliwości. Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania się powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych, takiej czy innej ujemności tkwiącej w poszczególnych okolicznościach. Zgodnie z treścią art. 115 § 2 k.k. dla ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu niezbędne jest zbadanie zarówno strony przedmiotowej czynu (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków), jak i jego podmiotowej strony (motywacja sprawcy, postać zamiaru). Kompleksowa ocena wszystkich tych elementów winna doprowadzić do ustalenia, że stopień społecznej szkodliwości czynu "nie jest znaczny", a zatem ów stopień jest wyższy od "znikomego" i swoim zakresem może obejmować zarówno przypadki "nieznacznego", jak i "średniego" stopnia społecznej szkodliwości.

Analiza poszczególnych przesłanek koniecznych dla oceny stopnia społecznej szkodliwości nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Bezspornym jest to, że oskarżony naruszył swoim zachowaniem dobro chronione prawem, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji. Jednakże miejsce czynu, którym była mało uczęszczana droga publiczna, późna pora popełnienia czynu, kiedy to w tamtym rejonie poruszała się mała ilość pojazdów, przebyty odcinek drogi przy uwzględnieniu motywacji oskarżonego (chęć przeparkowania samochodu, a nie poruszania się nim na znacznej odległości) uprawniają do stwierdzenia, że stopień społecznej szkodliwości nie był znaczny.

Podkreślić należy, że aby możliwe było warunkowe umorzenie postępowania, niezależnie od stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd powinien ustalić również stopień zawinienia, który to stopień także nie może być znaczny. Wyznaczenie stopnia zawinienia wymaga ustalenia najpierw wszystkich przesłanek przypisania winy, takich jak dojrzałość sprawcy i jego poczytalność, z zakresu rozpoznawalności bezprawności czynu. W ocenie Sądu Okręgowego za trafne uznać należy ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie. A. G. w chwili popełnienia czynu był osobą pełnoletnią, prawidłowo oceniającą swoje zachowanie, posiadającą rozeznanie w znaczeniu swojego czynu. Nie zachodziła wobec oskarżonego żadna z okoliczności wyłączających winę oskarżonego.

Także okoliczności popełnienia czynu nie wzbudziły żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego. Nie znajduje uzasadnienia odwoływanie się przez prokuratora do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 388 k.p.k. Zgodnie z art. 388 k.p.k., za zgodą obecnych stron sąd może przeprowadzić postępowanie dowodowe tylko częściowo, jeżeli wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy nie budzą wątpliwości. Z akt sprawy wynika, że oskarżony złożył na rozprawie wyjaśnienia, które korelowały z tymi złożonymi w trakcie postępowania przygotowawczego. Depozycje złożone przez oskarżonego w połączeniu z nieosobowymi dowodami ujawnionymi w sprawie świadczą o okolicznościach sprawy i nie budzą one żadnych wątpliwości. Za zbędne w realiach przedmiotowej sprawy byłoby powoływanie dowodu z zeznań świadków tj. funkcjonariusza policji dokonującego zatrzymania oskarżonego czy znajomego oskarżonego A. W.. Ich depozycje nie wniosłyby żadnych nowych faktów, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a które wynikają np. z protokołu zatrzymania czy też protokołu przebiegu badania stanu trzeźwości oskarżonego. W ocenie Sądu II instancji Sąd Rejonowy dysponował wystarczającym materiałem dowodowym by na jego podstawie dokonać właściwych i kategorycznych ustaleń faktycznych.

Właściwości i warunki osobiste sprawcy (młody wiek), dotychczasowy tryb jego życia (dotychczasowa niekaralność, ustabilizowany tryb życia), przyznanie się sprawcy do winy, wyrażona przez niego skrucha trafnie przesądziły o sformułowaniu wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Trafnie Sąd Rejonowy orzekł, że aby cel postępowania został osiągnięty, nie jest konieczne wymierzanie oskarżonemu kary, gdyż zasługuje on na dobrodziejstwo warunkowego umorzenia wobec niego postępowania karnego.

Z tych wszystkich względów zaskarżony wyrok, jako słuszny, należało utrzymać w mocy.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji