Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V W 4169/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Piotr Grzędziński

Protokolant – K. K.

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 29 stycznia 2015 roku, 5 marca 2015 roku

sprawy E. K. c. S. i H., ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

1. W dniu 16 lipca 2014 r. o godz. 8:35 w W. na drodze publicznej - skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...)-S. naruszyła zasady określonym w § 91 ust. 1 Rozp. MIoSWiA, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. o nr rej. (...), nie zastosowała się do znaku poziomego P-22 (BUS PAS) i poruszała się pasem przeznaczonym dla pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach autobusowych

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w związku z § 91 ust 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393).

2. Ponadto w tym samym miejscu i czasie co w punkcie pierwszym naruszyła zasady przewidziane w § 87 ust. 1 Rozp. MIoSWiA, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. o nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku poziomego P-8b (strzałka kierunkowa nakaz jazdy w prawo) i przejechała przez skrzyżowanie na wprost

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w związku z § 91 ust 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170poz. 1393).

orzeka:

I.  Obwinioną E. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierza jej karę nagany;

II.  Zasądza na rzecz adw. A. M. wynagrodzenie w kwocie 216 (dwustu szesnastu) zł powiększoną o należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia z obronę z urzędu obwinionej;

III.  Zwalnia obwinioną z opłaty i kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 4169/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2014 r. o godz. 8:35 E. K. przejeżdżała przez skrzyżowanie ulic (...)S. w W. samochodem osobowym marki V. nr rej. (...). Przejeżdżając przez to skrzyżowanie, nie zastosowała się do znaku poziomego P-22 (BUS) i poruszała się pasem przeznaczonym dla pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach autobusowych, ponadto nie zastosowała się do znaku poziomego P-8b (strzałka kierunkowa nakaz jazdy w prawo) i przejechała przez skrzyżowanie na wprost. E. K. została wylegitymowana przez funkcjonariuszy Policji Z. M. i T. F., pełniących w tym dniu służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem oznakowanym. Za popełnione wykroczenie, polegające na niezastosowaniu się do znaków drogowych, policjant nałożył grzywnę w drodze mandatu karnego, E. K. skorzystała jednak z prawa do odmowy jego przyjęcia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

-

częściowe wyjaśnienia obwinionej (k. 47 - 48),

-

zeznania świadka Z. M. (k. 48-49, 4v),

-

notatkę urzędową (k. 1), okazaną świadkowi na rozprawie głównej w dniu 29.01.2015 r. (k. 49),

-

informację o wykroczeniach drogowych (k. 7, 22),

-

dokumentację medyczną (k. 26 – 32, 46),

-

kserokopie notatników służbowych (k. 52 - 53).

Obwiniona E. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że jechała ul. (...) do lekarza, stała w korku, przesuwała się pomału na środkowym pasie. Jechała bez zapiętych pasów bezpieczeństwa, w związku z powyższym policjant wypatrzył ją i kazał zjechać. Następnie poprosił o dokumenty i poszedł do radiowozu; w dalszej kolejności poprosił obwinioną do radiowozu, gdzie powiedziano jej, że jedzie bez pasów. Obwiniona powiedziała, że ma orzeczenie lekarskie, jest ono w dowodzie rejestracyjnym – wyjęła je i pokazała, policjanci patrzyli na siebie i byli niezadowoleni. Wtedy powiedzieli, że obwiniona jechała buspasem, na co ona zaprzeczyła, wtedy ten drugi powiedział, że tu chyba jest nakaz skrętu. Obwiniona wyjaśniła, że odmówiła przyjęcia mandatu, bo jest to nieprawda. Wskazała, że jechała pasem środkowym, nie buspasem, na jej pasie nie było nakazu skrętu w prawo, nakaz skrętu w prawo był dla osób poruszających się pasem z boku, poruszających się z jej prawej strony. Wyjaśniła, że zatrzymano ją za skrzyżowaniem. Dodała ponadto, że przed skrzyżowaniem był korek i stała 5 - 7 minut przed tym skrzyżowaniem w korku.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę E. K. w odniesieniu do przypisanego jej czynu. Sąd dał wiarę jedynie tym wyjaśnieniom obwinionej, w których potwierdziła ona swoją obecność w dniu wskazanym we wniosku o ukaranie na skrzyżowaniu ulic (...) - S. w W. oraz fakt podjęcia interwencji wobec niej przez funkcjonariuszy Policji. Jednocześnie Sąd odmówił wiarygodności tej części wyjaśnień obwinionej, w której zaprzeczała ona swemu sprawstwu. Według Sądu wyjaśnienia obwinionej w powyższym zakresie są przyjętą przez nią nieudolną linią obrony.

Świadek Z. M. w szczegółowy i jasny sposób przedstawił przebieg wydarzeń istotnych dla sprawy niniejszej. Świadek wprost zeznał, że podczas służby zauważył popełnione przez obwinioną wykroczenie, polegające na nie zastosowaniu się do znaku poziomego P-22 i poruszaniu się pasem przeznaczonym dla pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach autobusowych, ponadto nie zastosowaniu się do znaku poziomego P-8b (strzałka kierunkowa nakaz jazdy w prawo) i przejechaniu przez skrzyżowanie na wprost. Świadek opisał okoliczności i przebieg interwencji, odmienny zupełnie od wersji prezentowanej przez obwinioną – świadek jasno wskazał, że obwiniona odmówiła przyjęcia mandatu motywując to faktem, że spieszy się a poza tym nie ma pieniędzy na opłacenie mandatu.

Powyższe zeznania świadka Sąd obdarzył wiarą w całości. Są one logiczne, zwięzłe i cechują się niezmiennością w toku całego postępowania, ponadto świadek na rozprawie głównej nie posługiwał się domysłami, zeznawał w sposób obiektywny, starając się przedstawić możliwie wiernie to, co pamiętał. Świadek w sposób spójny i wiarygodny przedstawił posiadany zasób wiedzy na temat okoliczności sprawy. Zeznania świadka pokrywają się nadto z zapisami notatników służbowych świadka i drugiego funkcjonariusza policji, sporządzanych na bieżąco w toku służby. Świadek jest funkcjonariuszem Policji, a co za tym idzie, osobą zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do ukarania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył E. K. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełniła.

Wykroczenie określone w art. 92 § 1 kw polega na tym, że sprawca nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. Znaki drogowe określa rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, gdzie w § 91 ust. 1 wymieniono znak P-22 (...) oznaczający pas ruchu przeznaczony dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach. Ponadto w § 87 ust. 1 pkt 2 tegoż rozporządzenia wymieniony jest znak P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania”, oznaczający, że jazda z pasa ruchu, na którym jest umieszczony, jest dozwolona tylko w kierunku wskazanym strzałką.

W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego obwinionej zarzutu a jej wina jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie potwierdziły się w jasnych i przekonujących zeznaniach świadka Z. M., popartych notatnikami służbowymi obu funkcjonariuszy Policji; z dowodów tych bezsprzecznie wynika, że obwiniona nie zastosowała się do znaków drogowych P-22 (...) i P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania”. Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinioną, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działała ona w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, obwiniona z pewnością miała zamiar popełnienia czynu karalnego, to jest chciała go popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do w/w znaków drogowych, obwiniony wyczerpała wszystkie dyspozycje art. 92 § 1 kw.

W świetle dokonanej analizy Sąd doszedł do przekonania, iż czyn przypisany obwinionej cechuje społeczna szkodliwość (art. 1 § 1 kw). Zadecydował o tym przede wszystkim rodzaj naruszonego przez obwinioną dobra, tj. bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach. Rygorystyczne respektowanie zasad ruchu drogowego jest niezbędne, przez co żaden z uczestników tegoż ruchu nie może robić tego dowolnie i według własnego uznania, kierując się jedynie własną wygodą.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 33 § 1 i 2 kw i uznał, iż karą wyważoną będzie kara nagany. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za wykroczenie z art. 92 § 1 kw wynosi 5.000 zł grzywny, kara nagany nie jest karą zbyt surową. Decydując o rodzaju kary Sąd miał na względzie sytuację życiową obwinionej oraz wziął pod uwagę to, że przyczyną zdarzenia mógł być niepokój wywołany wizytą lekarską w związku z poważną chorobą. Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył tu także uprzednią niekaralność obwinionej za wykroczenia podobne.

W ocenie Sądu tak orzeczona kara spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć w stosunku do obwinionej oraz zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd w pkt II wyroku na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze oraz na podstawie § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 2 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził na rzecz adw. A. M. kwotę 216 zł tytułem nieopłaconego wynagrodzenia za obronę z urzędu obwinionej, zastrzegając, iż kwota ta zostanie powiększona o należną stawkę podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze sytuację materialną obwinionej, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił ją w całości z opłaty oraz kosztów postępowania.