Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Anna Szczepaniak-Cicha

Sędziowie:SSA Ewa Naze

SSA Jacek Zajączkowski (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. w Łodzi

sprawy G. B.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziałowi Regionalnemu w L.

o rentę rolniczą,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 16 grudnia 2013 r., sygn. akt: VIII U 3417/12;

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Łodzi adwokat K. K. kwotę 147,60 ( sto czterdzieści siedem 60/100 ) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w drugiej instancji.

Sygn. akt III AUa 321/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie G. B. od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 4 września 2012 r. odmawiającej prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na powstanie całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty rolniczej oraz brak wymaganego okresu 5 lat podlegania ubezpieczeniom w ostatnim dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku o przyznanie renty rolniczej.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia faktyczne:

G. B., urodzony (...), podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy, w pełnym zakresie, jako rolnik. W okresie od dnia 31 marca 2001 r. do 30 listopada 2007 r. wnioskodawca uprawniony był do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.

Decyzją z dnia 10 stycznia 2008 r. odmówiono odwołującemu prawa do renty rolniczej na dalszy okres w oparciu o orzeczenie lekarza rzeczoznawcy KRUS nie stwierdzające całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Po ustaniu prawa do renty rolniczej wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników do dnia 22 grudnia 2011 r.

W dniu 19 czerwca 2012 r. G. B. złożył wniosek o ustalenie uprawnień do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W okresie dziesięciu lat przed złożeniem wniosku G. B. posiada okres ubezpieczenia rolniczego w wymiarze 4 lata, 2 miesiące i 22 dni.

Orzeczeniem z dnia 31 lipca 2012 r. lekarz rzeczoznawca KRUS nie uznał wnioskodawcy za osobę całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Po rozpatrzeniu odwołania od orzeczenia lekarza rzeczoznawcy komisja lekarska KRUS orzeczeniem z dnia 16 sierpnia 2012 r. uznała odwołującego za osobę całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym stwierdzając, że brak jest możliwości ustalenia daty powstania tej niezdolności.

W oparciu o powyższe orzeczenie pozwany organ rentowy wydał decyzję z dnia 4 września 2012 r. odmawiającą G. B. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy. Z uwagi na niemożność ustalenia daty powstania całkowitej niezdolności organ rentowy przyjął, że niezdolność ta powstała w dacie złożenia wniosku o rentę rolniczą.

W postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy: z zakresu neurologii lek. med. J. B. oraz z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej dr n. med. A. W.. Na ich podstawie Sąd ustalił, że u wnioskodawcy stwierdza się niedowład połowiczny prawostronny niewielkiego stopnia, naczyniopochodne, przewlekłą niewydolność naczyń mózgowych, guz (włókniak) powłok czaszki okolicy czołowej oraz zespół bólowy kręgosłupa na podłożu wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych. Aktualnie nie występują u wnioskodawcy objawy korzeniowe i brak jest pogorszenia funkcji narządów ruchu. W zakresie schorzeń neurologicznych brak jest podstaw do stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

W oparciu o dowód z opinii biegłego lekarza ortopedy Sąd Okręgowy ustalił, iż stwierdza się u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa o charakterze wielopoziomowej dyskopatii w odcinku szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym, usztywnienie II palca prawej ręki, mierne zmiany zwyrodnieniowe stawów barkowych i kolanowych, niewielkie zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu łokciowego. Po zastosowanym leczeniu zachowawczym i usprawniającym pozostaje wielomiejscowy zespół bólowy z poczuciem pogorszenia sprawności. Zgłaszane przez wnioskodawcę objawy zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego i szyjnego nie przekładały się na uchwytne badaniem ortopedycznym istotne ograniczenia sprawności narządów ruchu. Stwierdzone schorzenia nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym.

Wobec zastrzeżeń zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawcy Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniających biegłych neurologa i ortopedy. Stwierdził, że zgłaszane zastrzeżenia nie wpłynęły na ocenę biegłych odnośnie stopnia niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, którzy jednocześnie wskazali, że sam wnioskodawca zgłosił poprawę, natomiast charakter zgłaszanych przez niego schorzeń wskazuje, że mogą one okresowo ulegać zarówno zaostrzeniu jak i poprawie.

Opinie dopuszczonych w sprawie biegłych Sąd Okręgowy ocenił jako w pełni wiarygodne źródło dowodowe podkreślając, że są pełne, precyzyjne, rzetelne, fachowe i obiektywne. Sąd Okręgowy stwierdził brak podstaw do przesłuchiwania wnioskodawcy na okoliczność jego stanu zdrowia, gdyż takie okoliczności mogą być ustalane jedynie w oparciu o dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych i taki dowód został przeprowadzony. Nie stwierdził także podstaw do ponownego powoływania innych biegłych sądowych tylko z tego powodu, że opinie dotychczasowych biegłych są niekorzystne dla strony. Sąd zaznaczył, że pełnomocnik wnioskodawcy nie zgłosił innych wniosków dowodowych, w szczególności nie podnosił schorzeń pulmonologicznych wskazywanych wprawdzie przez neurologa, który jednocześnie stwierdził konieczności przeprowadzenia takiego dowodu.

W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał odwołanie G. B. za niezasadne. Po przywołaniu treści przepisu art. 21 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników Sąd wskazał, że z jego ustaleń dokonanych w oparciu o opinie biegłych sądowych wynika, że wnioskodawca nie spełnia warunków do przedłużenia uprawnień do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy z powodu braku całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Wobec jednak stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy w orzeczeniu komisji lekarskiej KRUS Sąd Okręgowy uznał, że procesowo wnioskodawca warunek całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym spełnił, a istota sprawy sprowadzała się do spełnienia przez ubezpieczonego pozostałych przesłanek warunkujących nabycie prawa do renty rolniczej. Sąd stwierdził, że skoro orzeczenie komisji lekarskiej KRUS pozostaje w mocy, to jako datę powstania niezdolności do pracy należy przyjąć datę złożenia wniosku, a na tą datę wnioskodawca nie posiada wymaganego w ostatnim dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku o rentę rolniczą pięcioletniego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników. W konsekwencji Sąd Okręgowy odwołanie oddalił. Wynagrodzenie reprezentującemu wnioskodawcę adwokatowi z urzędu Sąd przyznał w podwójnej wysokości uznając, że uzasadnia to nakład pracy i skomplikowany charakter sprawy.

Powyższy wyrok zaskarżył ubezpieczony w całości za pośrednictwem pełnomocnika zarzucając naruszenie przepisów:

1) prawa procesowego, to jest:

- art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie wnioskodawcy w charakterze strony;

- art. 233 k.p.c. przez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych lekarzy oraz orzeczenia komisji lekarskiej KRUS i przyjęcie, że za datę powstania niezdolności do pracy winna być uznana data złożenia wniosku o rentę rolniczą;

2) prawa materialnego, to jest art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że początkiem okresu 10 lat, w których wnioskodawca przez okres 5 lat powinien podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników jest data złożenia przez wnioskodawcę wniosku o przyznanie prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.

Wskazując na powyższe pełnomocnik wniósł o zmianę wyroku przez przyznanie G. B. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy oraz o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem II instancji. Wniósł nadto o dopuszczenie dowodu z przesłuchania G. B. w charakterze strony na okoliczność jego obecnego stanu zdrowia oraz czasookresu powstania niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

W uzasadnieniu odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 227 k.p.c. skarżący wskazał, że zeznania wnioskodawcy co do stanu jego zdrowia są niezbędne dla rozpoznania istoty sprawy. Jeśli chodzi o naruszenie art. 233 k.p.c., to w ocenie skarżącego, Sąd bezpodstawnie z orzeczenia lekarza orzecznika KRUS i opinii biegłych lekarzy wywiódł wniosek, że datą powstania niezdolności do pracy u wnioskodawcy jest data złożenia przez niego wniosku. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego, to jest przepisu art. 21 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, skarżący podniósł, że ani z treści tego przepisu wprost ani z odwołaniem się do orzecznictwa czy stanowiska doktryny nie można wywieść wniosku, że okres wymaganych pięciu lat podlegania ubezpieczeniu winien przypadać w okresie 10 lat wstecz poprzedzających datę wystąpienia z wnioskiem o przyznanie renty rolniczej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się nieuzasadniona, bowiem rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd Okręgowy - wbrew zgłoszonym w apelacji zarzutom - właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Sąd Apelacyjny podziela tak ustalenia jak i rozważania prawne Sądu Okręgowego.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było prawo ubezpieczonego G. B. do renty rolniczej. Warunki nabycia prawa do przedmiotowego świadczenia określa cytowany przez Sąd pierwszej instancji przepis art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1403, z późn. zm.). Stosownie do treści tego przepisu jednym z warunków koniecznych dla nabycia prawa do tego świadczenia jest istnienie całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu ust. 5 tego przepisu, zgodnie z którym, za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Kolejnym warunkiem jest podleganie ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres. Okres ten zgodnie z art. 21 ust. 2 pkt. 5 w przypadku ubezpieczonych, u których całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku powyżej 30 lat, musi wynosić co najmniej 5 lat. Na mocy art. 21 ust. 8 wskazany okres 5 lat powinien przypadać w okresie ostatnich 10 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy. Przypomnieć w tym miejscu należy, że szczegółowe warunki orzekania o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym określa wydane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 46 ust. 4 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 31 grudnia 2004 r. w sprawie orzecznictwa lekarskiego w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. z 2005 r. Nr 6, poz. 46). Zgodnie z § 4 tego aktu za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym przyjmuje się dzień, w którym stan zdrowia zainteresowanego uległ pogorszeniu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym (ust. 1). Jeżeli pogorszenie stanu zdrowia następowało w ciągu pewnego okresu czasu, za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym przyjmuje się ostatni dzień tego okresu (ust. 2). Jeżeli nie ma możliwości ustalenia ani daty, ani okresu powstania całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, za datę powstania niezdolności przyjmuje się datę zgłoszenia wniosku o świadczenie (ust. 3).

W sprawie przyczyną, dla której organ rentowy odmówił skarżącemu prawa do renty rolniczej na podstawie art. 21 ust. 1, było ustalenie, że nie spełnia on przesłanki podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, gdyż w 10-leciu przypadającym przed złożeniem wniosku G. B. udokumentował okres ubezpieczenia rolniczego w wymiarze 4 lat, 2 miesięcy i 22 dni. Podnieść w tym miejscu należy, że kwestia posiadanego stażu nie jest przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu, gdyż skarżący nie kwestionuje ilości posiadanych okresów a jedynie zasadę, wedle której okres 5 lat winien przypadać w okresie ostatnich 10 lat poprzedzających moment wystąpienia z wnioskiem o przyznanie renty rolniczej. Odnosząc się do tak sformułowanego w apelacji zarzutu naruszenia prawa materialnego, a konkretnie art. 21 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, zarzut ten należy ocenić jako całkowicie bezzasadny, gdyż ust. 2 nie można odczytywać w oderwaniu od zawartego w art. 21 przepisu ust. 8, którego zapis jest jednoznaczny, że okres 5 lat, o których mowa w ust. 2 pkt 5, powinien przypadać w okresie ostatnich 10 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.

Kwestią sporną, jako że G. B. pobierał rentę rolniczą w okresie od 31 marca 2001 r. do 30 listopada 2007 r., było spełnienie przez ubezpieczonego przesłanek do ustalenia jego uprawnień do renty rolniczej w oparciu o art. 22 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Zgodnie z tym przepisem prawo do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Organ rentowy, opierając się na orzeczeniu komisji lekarskiej, uznał, że stan zdrowia G. B. kwalifikuje go do osób całkowicie niezdolnych do pracy w gospodarstwie rolnym, lecz z uwagi na brak możliwości ustalenia daty powstania tej niezdolności przyjął, postępując zresztą w zgodzie § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 31 grudnia 2004 r., że niezdolność ta powstała w dacie złożenia wniosku o rentę, to jest w dniu 19 czerwca 2012 r. Przy tak ustalonej dacie powstania niezdolności wnioskodawca nie spełnił wymogu stania się ponownie osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym w okresie 18 miesięcy od dnia ustania poprzedniego prawa do renty. Istotą sporu było zatem ustalenie daty powstania u G. B. całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Trafnie zatem, w zaistniałej sytuacji, Sąd Okręgowy celem ustalenia stanu zdrowia wnioskodawcy oraz zweryfikowania orzeczeń, które poprzedziły wydanie zaskarżonej decyzji KRUS, dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu neurologii i ortopedii. Biegli ci stwierdzili, że stopień zaawansowania stwierdzonych chorób nie upośledza funkcji ustroju w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym.

Analiza treści przedmiotowych opinii, zdaniem Sądu Apelacyjnego, prowadzi do wniosku, że zawierają one obiektywną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego. Biegli w sposób fachowy a jednocześnie przystępny uzasadnili dokonaną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego, odwołując się do konkretnej dokumentacji medycznej. Zastrzeżenia zgłoszone pod adresem opinii przez pełnomocnika skarżącego, jeszcze w trakcie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, dotyczyły rozpoznanych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, naczyniopochodnych bólów i zawrotów głowy, zespołu bólowego kręgosłupa oraz usztywnienia II palca prawej ręki i wpływu tych schorzeń na zdolność do pracy i codzienne funkcjonowanie ubezpieczonego. W opinii uzupełniającej biegły neurolog stwierdził, że naczyniopochodne bóle i zawroty głowy występują u wnioskodawcy napadowo, są dolegliwościami subiektywnymi, a zawroty głowy i zgłaszane przez badanego okresowe bóle kręgosłupa nie znalazły potwierdzenia w badaniu neurologicznym. Wymienione dolegliwości, w ocenie neurologa, nie mają znaczącego wpływu na codzienne funkcjonowanie skarżącego, w szczególności nie powodują całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Z kolei biegły ortopeda, odnosząc się do stwierdzonych u skarżącego zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, ocenił, że mają one charakter trwały i mogą się pogłębiać, ale nie w zakresie skutkującym znaczną utratą zdolności do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Stwierdził, że subiektywnie odczuwane na skutek leczenia dolegliwości typu bólowego mogą ulegać okresowej długotrwałej redukcji, a związany z nim zakres czynnej ruchomości stawów kończyn i kręgosłupa ulega zwiększeniu skutkując mniej lub bardziej długotrwałą poprawą sprawności. Odnoszą się w dalszej kolejności do występującego u wnioskodawcy usztywnienia II palca prawej biegły ortopeda podkreślił, że ma ono charakter trwały u skarżącego od 24 lat. Usztywnienie to ma wpływ na zdolność chwytania prawej ręki, ale nie w stopniu decydującym o niezdolności do pracy fizycznej w gospodarstwie rolnym, zwłaszcza że po długim okresie czasu musiało dojść do wystarczającej adaptacji pozostałych palców ręki do chwytu. Jednocześnie biegły podkreślił, że nawet całkowita amputacja II palca ręki prawej nie skutkuje całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym.

Przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji ocena materiału dowodowego, wbrew poglądowi wyrażonemu w uzasadnieniu apelacji, w żadnym wypadku nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Ze wskazaną sytuacją w rozpoznawanej sprawie do czynienia nie mamy. Przede wszystkim skarżący nie wskazał jakie to przyczyny, w jego ocenie, dyskwalifikują dokonaną przez sąd I instancji ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. Zastrzeżenia zgłoszone pod adresem opinii biegłych w apelacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, mają charakter wyłącznie polemiczny. Po drugie - uszło uwadze apelującego, że w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy w zakresie naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga wiadomości specjalnych, co czyni koniecznym przeprowadzanie dowodu z opinii biegłych sądowych, dysponujących specjalistyczną wiedzą medyczną. Dopuszczając tego rodzaju dowód sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa. W przeciwnym bowiem wypadku doszłoby do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1974 r. sygn. II CR 748/74, opubl. LEX nr 7618; a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 25 kwietnia 2013 r. sygn. III AUa 1222/12, opubl. LEX nr 1314878). Stąd też nie można także było podzielić zgłoszonego zarzutu naruszenia art. 227 k.p.c., skonkretyzowanego jako oddalenie przez Sąd pierwszej instancji wniosku o przesłuchanie G. B. w charakterze strony na okoliczność stanu jego zdrowia, skoro oceny stanu zdrowia uprawnionego sąd mógł dokonać wyłącznie w oparciu o dowody z opinii biegłych o specjalnościach odpowiednich do schorzeń zgłaszanych przez ubezpieczonego, co w niniejszym postępowaniu Sąd I instancji uczynił. Z tego też powodu, mając na względzie zarówno fachowość biegłych jak i zupełność ich opinii, a także konsekwentne stanowisko jej autorów o braku możliwości uznania odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy gospodarstwie rolnym, Sąd Apelacyjny za niezasadny uznał wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania skarżącego w charakterze strony zgłoszony w apelacji.

Z wyżej wymienionych względów Sąd Apelacyjny, podzielając prawidłowość oceny Sądu Okręgowego o braku spełnienia przez G. B. przesłanek warunkujących nabycie prawa do renty rolniczej, apelację ubezpieczonego oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O wynagrodzeniu pełnomocnika reprezentującego wnioskodawcę z urzędu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie § 13 ust. 1 pkt 2 w związku z § 2 ust. 3 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 461).

Przewodnicząca: Sędziowie: