Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2015r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z wniosku S. M.

z udziałem H. B. (1), J. D. (1), W. D., Gminy M. D., B. Ł., J. Ł. (1), J. Ł. (2), T. Ł., A. S., Z. S., K. S., A. W., J. W. (1), J. W. (2), T. W., G. W. i K. W.

o rozgraniczenie

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od postanowienia Sądu Rejonowego w D.

z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt I Ns 862/12

1.  zmienia pkt I zaskarżonego postanowienia o tyle, że rozgraniczenie wymienionych nieruchomości następuje wzdłuż granicy uwidocznionej w opinii biegłego geodety A. T. (1) z dnia 10 lutego 2011 r., oznaczonej linią przerywaną koloru czerwonego i cyframi 1,2,3,4,5,6,7,8-1,

2.  orzeka, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania apelacyjnego związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt V Ca 919/14

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 24 lutego 2015r.

Sąd Rejonowy w D. postanowieniem z dnia 21 grudnia 2011r., sygn. akt I Ns 417/10 dokonał rozgraniczenia między nieruchomościami położonymi w D. obręb nr 2 przy ul. (...) a stanowiącymi dz. Nr (...) o pow. 0,2153 ha obj. KW Nr (...) prowadzoną przez Wydział V Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w D. (powstałą w miejsce dz.gr. (...) obrębu P.) z działkami nr (...) obj. KW Nr (...), nr (...) będącą we władaniu Gminy M. D., nr (...) obj. KW (...), nr (...) obj. KW (...) wzdłuż granicy uwidocznionej w opinii biegłego ds. geodezji A. T. z dnia 10.02.2011r. i oznaczoną według linii pkt A-B-C-D-E-F-G-H-I-J (pkt I), zasądził od uczestników Gminy M. D. oraz od uczestników J. i B. Ł. solidarnie i od uczestników T. i J. Ł. (1) solidarnie kwoty po 400 zł oraz od uczestników A. S. i Z. S. kwoty po 200 zł na rzecz wnioskodawczyni S. M. tytułem zwrotu części kosztów postępowania (pkt II), pozostałe koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie zniósł (pkt III).

Na skutek apelacji wnioskodawczyni od tego postanowienia, Sąd Okręgowy w Rzeszowie postanowieniem z dnia 11 września 2012r. uchylił je i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w D. pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, że Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego doszedł do błędnego przekonania, że nie jest możliwe dokonanie rozgraniczenia według pierwszej z przesłanek wymienionych w art. 153 k.c., tj. stanu prawnego. Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że rzeczą Sądu Rejonowego w ponownym postępowaniu będzie wyjaśnienie pochodzenia działki nr (...), pozostającej we władaniu uczestnika Gminy M. D., a stanowiącej przedmiot rozgraniczenia z działką (...) stanowiącą własność wnioskodawczyni. Dopiero uzupełnienie postępowania w w/w kierunku, dokonanie ponownej oceny dowodów, czy też nowych zgłoszonych przez strony potwierdzających istnienie aktualnego (z chwili orzekania) stanu prawnego rozgraniczanych nieruchomości w rozumieniu art. 153 k.c., stworzy podstawy do wydania merytorycznego orzeczenia.

Postanowieniem z dnia 10 maja 2013r., sygn. akt I Ns 862/12 Sąd Rejonowy w D. dokonał rozgraniczenia pomiędzy nieruchomościami położonymi w D. obręb nr 2 przy ul. (...), a stanowiącymi działkę nr (...) objętą Księgą Wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w D. z działkami: nr (...) objętą Księgą Wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w D., nr (...), nr (...) objętą Księgą Wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w D., nr (...) objętą Księgą Wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w D. wzdłuż granicy uwidocznionej w opinii biegłego sądowego geodety A. T. (1) z dnia 10 lutego 2011 r. oznaczoną według linii literami A-B-C-D-E-F-G-H-I-J (pkt I), zasądził na rzecz wnioskodawczyni S. M. od uczestnika Gminy M. D., od uczestników J. Ł. (2), B. Ł. solidarnie, od uczestników T. Ł. i J. Ł. (1) solidarnie, od uczestników A. S. i Z. S. solidarnie, kwoty po 784 zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania (pkt II).

Sąd Rejonowy, w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalił, że działka nr (...) o pow. 0,2153 ha położona jest w D. przy ul. (...) w obrębie nr 2. W księdze wieczystej nr (...) w dziale I ujawniona jest dz. gr. (...) o pow. 0,25 ha położona w P.. Jako właściciel ujawniona jest W. W., córka W. i T. na podstawie aktu własności ziemi z dnia 15 maja 1974 r. Do Księgi Wieczystej wpisano ostrzeżenie, o niezgodności wpisu z rzeczywistym stanem prawnym wobec wydania postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po W. W.. Spadkodawczyni W. W. zmarła w dniu 20 czerwca 2005r., a Sąd Rejonowy w D. postanowieniem z dnia 30 czerwca 2006r. sygn. akt I Ns 100/06 stwierdził, że prawa do spadku po niej na podstawie ustawy nabyły wprost dzieci: K. S., S. M., R. W. i Z. W. po ¼ części. W odnowionej ewidencji gruntów w miejsce dz. gr. (...) z obrębu P. utworzono dz. nr (...) w obrębie 2 w D.. Do chwili obecnej nie dokonano zmiany oznaczenia tej działki w księdze wieczystej. W chwili obecnej działka nie jest użytkowana, a w części północnej przebiega utwardzona droga. Działka nr (...) jest we władaniu Gminy M. D.. Powstała ona w znacznej części z dawnej dz. gr. (...) obj. KW (...) oraz z części działek przylegających do drogi (...). Stanowi ona w chwili obecnej drogę polną z widocznymi utwardzeniami, koleinami na całej długości. W ujęciu historycznym działka nr (...) powstała z: p.gr. (...) – pochodzącej z zag. lwh. (...) gm. kat. P.; z części działki gruntowej (...) (dz. (...)) stanowiącej własność według KW nr (...) W. W.; z części działki gruntowej (...) pochodzącej z zamkniętego Zd. (...) obecnie KW (...).(...) i wpisanej wtedy na J. D. (2), córkę W.. W 1992r. w miejsce działki gruntowej (...) powstała działka nr (...), która następnie została podzielona na działki nr: (...). Obecnie działki nr (...) są własnością H. B. (1) i H. B. (2) według KW nr (...), a działka nr (...) wpisana jest na W. D. i B. D. według KW nr (...). W wykazie zmian gruntowych z dnia 11 maja 2009r., wpisanym do ewidencji (...) w D. za nr (...).(...)podano, że p.gr. (...) pochodząca z zaginionego lwh (...) gm. kat. Pustynia zniosła się, a w jej miejsce powstała działka nr (...) położona w obrębie 2 Miasta D. oraz, że w wyniku założenia i modernizacji ewidencji gruntów nastąpiła dwukrotnie zmiana konfiguracji pomiędzy działką gruntową (...) (tożsamą z parcelą gruntową l.kat. (...)), a parcelą gruntową (...), która powiększyła się między innymi jej kosztem i utworzyła ulicę (...). Działka nr (...) stanowi własność T. Ł. oraz J. Ł. (1) na podstawie umowy darowizny z dnia 9 lipca 1999r. i jest ujawniona w KW nr (...). Działka nr (...) stanowi własność J. Ł. (2) oraz B. Ł. i ujawniona jest w KW nr (...). Działka nr (...) położona jest w D. obręb nr 2 i stanowi własność A. S. i Z. S. po ½ części na podstawie umowy darowizny z dnia 10 listopada 2003r. i ujawniona jest w księdze wieczystej nr (...). Księga wieczysta dla tej nieruchomości została założona w 1995r. Jest ona od działki nr (...) odgrodzona drewnianym płotem na betonowej podmurówce. Siedlisko działki nr (...) oddzielone było płotem od działki nr (...) co najmniej od około 1964r., dalsza część ogrodzenia powstała później, jednak istniała już w latach 80-tych XX wieku. Działki nr (...), graniczące z działką nr (...) stanowiącą drogę są działkami siedliskowymi i są ogrodzone. Ogrodzona jest także działka nr (...). Działką nr (...) istniał i istnieje dojazd do nieruchomości przy niej położonych, a także nieruchomości położonych w dalszej części poza nieruchomościami rozgraniczanymi. Stan prawny działek nr (...); (...), (...)w księgach wieczystych jest oparty na aktualnej ewidencji gruntów obrębu nr 2, zaś stan prawny dz. nr (...) w księdze wieczystej opiera się na stanie katastralnym co ujawnione jest w KW nr (...). Działka nr (...) jest zabudowana budynkiem mieszkalnym i od strony działki nr (...) jest ogrodzona płotem na betonowej podmurówce. Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że W. W. pismem z dnia 15 lipca 1998r. zwróciła się do Urzędu Rejonowego w D. z prośbą o podział kameralny dz. gr. nr (...) o pow. 25 arów położonej w D.. Podała, że po ostatnich pomiarach działka ta została pomniejszona o 0,35 ha. W związku z tym pismem zlecono wykonanie podziału działki nr (...). Decyzją z dnia 20.04.1999r. dokonano podziału dz. nr (...) o pow. 2153 mkw na działki: nr (...) o pow. 33 mkw i (...) o pow. 2120 m.kw, zaś dz. nr (...) została podzielona na działki nr (...) o pow. 656 mkw i nr (...) o pow. 126 mkw.
Decyzja ta została uchylona w całości i kolejną decyzją z dnia 21 października 1999r. odmówiono wprowadzenia zmiany i powierzchni działki nr (...). W. W. w piśmie z dnia 07.05.1999r. podniosła, iż nie wyraża zgody na w/w podział nieruchomości i samowolny zabór jej działki. Kolejno w piśmie z dnia 03.04.2000r. zwróciła się do Urzędu Miejskiego w D. o zapłatę za zabranie jej 0,0178 ha z dz. nr (...). W odpowiedzi na powyższe odmówiono wypłaty jej odszkodowania, albowiem podniesiono, iż działka nr (...) nie uległa podziałowi. Jako materiały stanowiące podstawę ustalenia przebiegu granic przyjęto operat i mapę ewidencji gruntów obrębu nr 2 w skali 1:2000 sporządzoną w państwowym układzie współrzędnych w roku 1989, protokół ustalenia stanu władania z dnia 06.03.1989r. mapę ewidencji gruntów w skali 1:2880, mapę katastralną w skali 1:2880 i operaty państwowe podziału działek sąsiednich z lat 60-tych. Mapa ewidencji gruntów w skali 1:500 przedstawia tzw. spokojny stan władania gruntami potwierdzony i przyjęty przez właścicieli lub władających działkami. Granice działek są określone współrzędnymi matematycznymi co daje możliwość jednoznacznego wyznaczenia punktów granicznych. W protokole ustalenia władania z dnia 06.03.1989r. W. W. córka W. i T. jako właścicielka działki gr. (...) na podstawie aktu własności ziemi nr (...) przyjęła okazaną powierzchnię działki nr (...) tj. 0,2153 ha i ten fakt potwierdziła własnoręcznym podpisem. Protokół ustalenia stanu władania z dnia 06.03.1989r. dotyczył przyjęcia granic wg ewidencji gruntów w skali 1:500, która obecnie obowiązuje i znajduje się w zasobach Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjno-Kartograficznej. W protokole tym wskazana jest różnica w powierzchni dz. nr (...) wynosząca 347 mkw. wynikająca z danych ujawnionych w (...) a danych wynikających z obecnej ewidencji. Przy opracowywaniu obecnej ewidencji wykonywano pomiary w oparciu o spokojny stan posiadania czyli widoczne bezsporne użytkowanie na gruncie. Kolejno stronom okazywano ich nieruchomości na mapach ewidencyjnych i ich stan strony potwierdziły własnoręcznym podpisem, co uczyniła także W. W. (przyjmuje bez zastrzeżeń powierzchnię 0,2153 ha w granicach na mapie w ewidencji gruntów). Na podstawie map katastralnych 1:2880 w latach 70–tych sporządzono mapy ewidencyjne w tej samej skali 1:2880. Brak jest jednak dokumentów pomiarowych dla przedmiotowej nieruchomości. Mapy te posiadają niską wartość kartometryczną i są sporządzone w mało dokładnej technologii, innym układzie i skali i nie mogą stanowić ze względu na swoją dokładność podstawy do wyznaczenia i określenia punktów granicy. Mogą stanowić tylko materiał porównawczy po sprowadzeniu do jednolitej skali dla celów synchronizacyjnych i innych. Porównanie stanu katastralnego i ewidencyjnego oparte o mapę w skali 1:2880 o małej dokładności i kartometryczności i brak dokumentów pomiarowych nie pozwala na jednoznaczne określenie granicy działki (...). Istniejący operat pomiarowy podziału dz. gr. (...) i (...) z roku 1962 i plan sytuacyjny podziału p. gr. (...) nie zawierają danych pomiarowych sąsiedniej p. gr. (...) i nie pozwalają na jednoznaczne określenie szerokości tej p. gr. (...). Granice nieruchomości rozgraniczeniowych według stanu ewidencyjnego obecnego uwidocznione zostały od pkt A do pkt J, zaś granice wg mapy ewidencji gruntów w skali 1:2880 zostały oznaczone pkt 1-8 kolorem czerwonym i stanowią granice dawnej dz. (...) z tym, że granice w/w nie pokrywają się. W akcie notarialnym z dnia 2 listopada 1962r. Rep. A. (...)ustanowiono służebność, przechodu, przegonu i przejazdu wschodnim krańcem działki budowlanej l. kat. (...) i dz. l. kat. (...) na rzecz każdoczesnych właścicieli działek gruntowych (...) w P.. Działki l. kat. (...) i (...) zmieniły konfigurację a dz. (...) uległa podziałowi na (...), (...), (...) i (...) natomiast działka (...) po zmianie konfiguracji otrzymała nr (...) zgodnie z mapą uzupełniającą z dnia 11.08.1962r. nr (...). W ewidencji gruntów Obr. 2 D. w miejsce p. kat.(...) oraz dz. l. kat. (...), (...), (...), (...) utworzono dz. nr(...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), i cz. Dz. (...) zaś w miejsce dz. l. kat. (...) otworzono dz.(...). Zatem powstałe w miejsce p. kat. (...) i (...) działki są obciążone i zarazem posiadają prawo przejazdu, przechodu i przegonu w zakresie wymienionym w tym akcie notarialnym. Tylko dz. nr (...) nie jest obciążona tym prawem przez dz. (...), (...), (...), (...) i (...) wschodnim ich krańcem i cz. Dz. (...). W akcie tym jednak nie określono szerokości szlaku służebnego ustanowionego na rzecz dz. nr (...), (...).

Czyniąc powyższe ustalenia Sąd Rejonowy oparł się na dowodach z dokumentów, z opinii biegłego geodety A. T. (1), zeznaniach wnioskodawczyni i uczestników.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, ze istniały podstawy do przyjęcia jako granicy prawnej granicy według mapy ewidencji gruntów w skali 1:500. Stany prawne nieruchomości uczestników nawiązują do map aktualnej ewidencji gruntów, gdyż czynności prawne przenoszenia własności tych nieruchomości odbywały się w czasie obowiązywania aktualnej ewidencji gruntów. Wpisy do ksiąg wieczystych dokonano również przy uwzględnieniu tych map. Jedynie działka nr (...) ujawniona jest w KW według danych z mapy w skali 1:2880. Jednak przy modernizacji ewidencji gruntów właścicielka tej nieruchomości W. W. przyjęła okazaną powierzchnię działki (...) w dniu 6 marca 1989r. i potwierdziła ją własnoręcznym podpisem. Protokół dotyczył przyjęcia granic według aktualnej ewidencji gruntów i odpowiadał granicom użytkowania na gruncie. Oświadczenia o przyjęciu granic składali właściciele i użytkownicy nieruchomości. Granice działek według mapy ewidencyjnej w skali 1:500 określone są współrzędnymi matematycznymi, co wynika z opinii biegłego i daje to możliwość jednoznacznego wyznaczenia punktów granicznych. Fakt, iż końcem lat 90-tych W. W. podnosiła, iż uległa zmniejszeniu powierzchnia jej działki, a następnie domagała się wypłaty odszkodowania za część działki nr (...) zajętej pod drogę, nie niweczy skutków prawnych jej oświadczenia woli z dnia 6 marca 1989r. W oparciu o to oświadczenie woli oraz oświadczenia woli innych właścicieli i użytkowników dokonano modernizacji ewidencji gruntów według tak zwanego spokojnego stanu władania gruntami opracowując mapy w skali 1:500. W ocenie Sądu Rejonowego za przyjęciem granicy według tej mapy przemawiał również fakt, iż nieruchomości uczestników ujawnione są w księgach wieczystych według oznaczeń aktualnej mapy ewidencji gruntów, a stan prawny nieruchomości uczestników opiera się na mapach aktualnej ewidencji gruntów. Poprzedniczka prawna wnioskodawczyni podpisała protokół zmiany powierzchni i granic nieruchomości w 1989r., jak również inni właściciele i użytkownicy działek. Granice te odpowiadają stanowi posiadania na gruncie. Jednocześnie Sąd I instancji zauważył, że mapy w skali 1:2880 mają niską wartość kartometryczną, brak jest dla nich danych pomiarowych, co pozwoliłoby na jednoznaczne określenie granicy. Biegły na mapie wskazał jedynie przybliżone położenie. Mapy katastralne były sporządzane w drugiej połowie XIX wieku tzw. metodą stolikową, która była mało dokładna. Stąd granicy tej nie można określić w sposób jednoznaczny. Mapy te posiadają niską wartość kartometryczną i są sporządzone w mało dokładnej technologii, innym układzie i skali i nie mogą stanowić ze względu na swoją dokładność podstawy do wyznaczenia i określenia punktów granicy.

Apelację od w/w postanowienia wniosła wnioskodawczyni S. M., zaskarżając je w całości oraz wnosząc o jego zmianę poprzez rozgraniczenie nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...), zgodnie z liniami łączącymi punkty 1-2-3-4-5-6-7-8-1 zaznaczonymi na opinii biegłego geodety z dnia 16 lutego 2011r., a także o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni od uczestników kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu wnioskodawczyni zarzuciła:

- naruszenie art. 153 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na dokonaniu rozgraniczenia w sposób, który nie uwzględnia stanu prawnego nieruchomości, a polegający na wadliwym ustaleniu, iż poprzez podpisanie protokołu stanu władania gruntami z dnia 6 marca 1989r. W. W. dokonała skutecznej zmiany stanu prawnego, pomimo że protokół ten nie może stanowić podstawy do zmiany stanu prawnego nieruchomości,

- naruszenie art. 140 k.c. poprzez bezpodstawne pozbawienie wnioskodawczyni prawa własności części nieruchomości, w wyniku uznania, że poprzez podpisanie protokołu stanu władania gruntami z dnia 6 marca 1989r. poprzedniczka prawna wnioskodawczyni W. W. dokonała skutecznej zmiany stanu prawnego nieruchomości oraz poprzez usankcjonowanie zmiany stanu prawnego nieruchomości w wyniku „powiększenia się” działki sąsiedniej,

- naruszenie art. 386 § 6 k.p.c. poprzez wadliwe przyjęcie, iż podpisując protokół ustalenia stanu władania gruntami W. W. dokonała skutecznej zmiany granic nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) pomimo, iż w postanowieniu z dnia 11 września 2012r. sygn. akt I Ca 182/12 Sąd Okręgowy w Rzeszowie przesądził, że wyrażenie przez poprzedniczkę prawną wnioskodawczyni zgody na dokonanie korekty granic tej działki nie miało znaczenia dla ustalenia jej stanu prawnego,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób odbiegający od zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a w konsekwencji ustalenie, iż prawne granice nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) odpowiadają granicom tej nieruchomości, ujawnionym na mapie ewidencyjnej w skali 1:500, nie zaś mapy katastralnej, pomimo że powyższe ustalenia pozostają w sprzeczności z treścią wykazu zmian gruntowych, a także porównaniem powierzchni przedmiotowej nieruchomości ujawnionej na mapach katastralnych z powierzchnią ujawnioną na mapie ewidencyjnej, sporządzonej w skali 1:500, a na podstawie mapy katastralnej można odczytać przebieg granic spornej nieruchomości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że niniejsza sprawa była już rozpoznawana przez tut. Sąd Okręgowy, który to postanowieniem z dnia 11 września 2012r. uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w D. z dnia 21 grudnia 2011r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Przepis art. 386 § 6 k.p.c. stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Wskazania co do dalszego postępowania wyznaczają sądowi pierwszej instancji główne sfery działalności, przede wszystkim w zakresie postępowania dowodowego.

Stosownie do wytycznych wskazanych w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 11 września 2012r. konieczne było zbadanie pochodzenia działki (...) pozostającej we władaniu uczestnika Gminy M. D.. W tym zakresie Sąd Rejonowy w D. uzupełnił postępowanie w ten sposób, że wezwał do udziału w sprawie uczestników W. D., J. D. (1), H. B. (1). Ponadto Sąd I instancji w ponownym postępowaniu przeprowadził dowód z opinii uzupełniającej biegłego geodety A. T. (1), która wskazała z jakich dawnych parcel gruntowych powstała działka (...).

Należy podkreślić, na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 11 września 2012r., że podstawowym kryterium, według którego – stosownie do art. 153 k.c. – rozgraniczenie winno nastąpić jest stan prawny przedmiotu rozgraniczenia, a więc stan granic wynikający z dokumentów. Dopiero gdy nie można ustalić granicy na podstawie dokumentów zaświadczających o zasięgu prawa własności poszczególnych właścicieli gruntów, aktualnym staje się dokonanie rozgraniczenia według ostatniego spokojnego stanu posiadania.

W przedmiotowej sprawie chodziło generalnie o ustalenie granicy pomiędzy działką (...) stanowiącą własność wnioskodawczyni i spadkobierców po W. W. a działką (...) o nieuregulowanym stanie. Sąd I instancji, błędnie przyjął, że ustalony przez niego przebieg granicy w sposób uwidoczniony w opinii biegłego sądowego geodety A. T. (1) z dnia 10 lutego 2011r. oznaczony według linii literami A-B-C-D-E-F-G-H-I-J odpowiada stanowi prawnemu rozgraniczanych nieruchomości. Główny dokument stanowiący podstawę rozgraniczenia dokonanego przez Sąd I instancji tj. mapa w skali 1:500 nie stanowi stanu prawnego rozgraniczanych nieruchomości, lecz w istocie odpowiada ostatniemu stanowi spokojnego posiadania na gruncie. Powyższe wynika wprost z opinii biegłego, w której stwierdzono, że mapa ewidencji gruntów w skali 1:500 przedstawia tzw. spokojny stan władania gruntami, co z kolei odpowiada kolejnemu kryterium rozgraniczenia z art. 153 k.c., który może stanowić podstawę rozgraniczenia tylko w sytuacji, kiedy nie da się ustalić stanu prawnego nieruchomości. Niewłaściwe, zbyt daleko idące dla rozgraniczenia przedmiotowych nieruchomości znaczenie przypisał Sąd Rejonowy protokołowi ustalenia stanu władania z dnia 6 marca 1989r. dotyczącemu przyjęcia granic według ewidencji gruntów w skali 1:500. Nie można było uznać, że oświadczenie, które zostało złożone przez W. W. w toku postępowania, którego przedmiotem było odnowienie ewidencji gruntów ukształtowało nowy stan prawny. Już w uzasadnieniu postanowienia z dnia 11 września 2012r. Sąd Okręgowy zaznaczył, że wyrażenie przez poprzedniczkę prawną wnioskodawczyni zgody na dokonanie korekty granic działki nr (...) nie miało wpływu na ustalenie granic nieruchomości, sokoro stan prawny tej nieruchomości nie uległ jakiejkolwiek zmianie. W ślad za opinią biegłego i tymi dowodami, które zostały przeprowadzone przez Sąd I instancji należało przyjąć, że linia graniczna pomiędzy przedmiotowymi nieruchomościami wynika z mapy katastralnej w skali 1:2880. Należy zauważyć, że tytuł własności dotyczący działki (...) (która wcześniej stanowiła parcelę gruntową (...), w oparciu o którą został wydany Akt Własności Ziemi) także został wydany na podstawie mapy w skali 1:2880. Biegły geodeta wprost w swojej opinii stwierdza, że przyjęcie zgodnie z mapą w skali 1:500 (odnowionej ewidencji gruntów) kształtuje ostatni spokojny stan posiadania, które w myśl art. 153 k.c. nie jest pierwszorzędnym kryterium rozgraniczenia. Pierwsze kryterium rozgraniczenia stanowi bowiem ustalenie stanu prawnego nieruchomości. Do tego był zobligowany Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy, ale ze zgromadzonego w sposób prawidłowy materiału dowodowego wyciągnął mylne wnioski. Mapa w skali 1:2880 stanowiła podstawę do stworzenia stanu na gruncie, nie było żadnych korekt granic wynikających z jakichkolwiek czynności prawnych, które doprowadziłyby do zmiany stanu prawnego. Co istotne w wyniku rozgraniczenia dokonanego przez Sąd I instancji działka (...) straciła ponad 3 ary powierzchni. Rozgraniczenie polega przede wszystkim na ustaleniu zasięgu przestrzennego nieruchomości. Rozgraniczenia dokonuje się przede wszystkim w oparciu o plany sytuacyjne, decyzje administracyjne, mapy, akty notarialne. Bogaty materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wskazuje jednoznacznie na to, że przy rozgraniczeniu przedmiotowych nieruchomości można sięgać do tego źródła, jakim jest mapa w skali 1:2880 i bez wątpienia można było stworzyć punkty graniczne na gruncie. Zatem mapa w skali 1:2880 kształtuje stan prawny granic działki (...) i brak było podstaw do sięgania do innych kryteriów rozgraniczenia.

Wobec powyższego zaskarżone postanowienie należało zmienić o tyle, że rozgraniczenie przedmiotowych nieruchomości winno nastąpić wzdłuż granicy uwidocznionej w opinii biegłego geodety A. T. (1) z dnia 10 lutego 2011r. oznaczonej linią przerywaną koloru czerwonego i cyframi 1,2,3,4,5,6,7,8-1

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 1 postanowienia na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania apelacyjnego związane ze swym udziałem w sprawie (pkt 2 postanowienia).