Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI Ka 1048/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Schoenborn

Sędziowie SSO Arkadiusz Łata (spr.)

SSO Bożena Żywioł

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Marka Dutkowskiego

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 r.

sprawy A. G. ur. (...) w M.,

syna R. i B.

oskarżonego z art. 288§1 kk, art. 279§1 kk i art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 278§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 19 sierpnia 2014 r. sygnatura akt II K 147/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż na mocy art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej;

2 w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. G. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1048/14

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.

Apelacja Prokuratora okazała się w pełni zasadna, a zarazem skuteczna o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia należało zmienić zaskarżony wyrok poprzez zobowiązanie oskarżonego – z mocy art. 72 § pkt 4 kk – do wykonywania pracy zarobkowej.

Na wstępie jednak godziło się stwierdzić, iż Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie i w pisemnych motywach zapadłego orzeczenia dokonał właściwej analizy oraz oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W świetle niekwestionowanych przez skarżącego ustaleń faktycznych okoliczności przypisanych A. G. czynów, jak i wina oskarżonego nie budzą najmniejszych wątpliwości. Także przyjęta przez Sąd merytoryczny kwalifikacja prawna wspomnianych występków jest trafna.

Na akceptację zasługiwał również rozmiar jednostkowych kar pozbawienia wolności, które w należytym stopniu dostosowane zostały do zakresu społecznej szkodliwości przestępstw popełnionych przez A. G. oraz do jego zawinienia.

Zasadnie nadto sięgnięto po zasadę asperacji przy kształtowaniu kary łącznej. Było to bowiem uzasadnione stopniem podmiotowych i przedmiotowych związków pomiędzy zbiegającymi się czynami. Przemawiały za tym również względy natury prognostycznej wynikające z faktu, iż oskarżony dopuścił się trzech przestępstw.

Żadna z orzeczonych kar nie nosi zarazem w sobie cech represji nadmiernej.

Prawidłowe pozostają nadto pozostałe zawarte w wyroku rozstrzygnięcia dotyczące probacji łącznej kary pozbawienia wolności, doboru okresu próby, ustanowienia dozoru kuratora sądowego oraz obciążenia A. G. po myśli art. 46 § 1 kk obowiązkiem naprawienia szkód spowodowanych jego przestępnym procederem, a także wydatków i opłaty.

Wszystkie omówione wyżej orzeczenia mieściły się zarazem w granicach uzgodnień poczynionych pomiędzy oskarżonym a Prokuratorem oraz wniosku zgłoszonego w trybie art. 335 § 1 kpk przez oskarżyciela publicznego, który został przez Sąd Rejonowy uwzględniony.

Sąd jurysdykcyjny z niezrozumiałych jednakże względów i w sposób sprzeczny ze swym stanowiskiem wyrażającym się aprobatą wniosku o dobrowolne poddanie się karze (i godząc zarazem w uregulowanie art. 343 § 6 kpk) pominął w wyroku problematykę nałożenia na oskarżonego obowiązku probacyjnego w postaci zobowiązania A. G. do wykonywania pracy zarobkowej, co wniosek oskarżyciela również obejmował.

Rację oczywiście ma skarżący powołując się na ogólną zasadę związania Sądu orzekającego treścią wniosku w sytuacji, gdy został on już przyjęty, a także na pełną możliwość jego nieuwzględnienia w przypadku braku akceptacji zawartych w nim postanowień i rozpoznawania sprawy na zasadach ogólnych. Słusznie poza tym wskazano dopuszczalność modernizacji wniosku zgłoszonego w oparciu o przepis art. 335 § 1 kpk – już w sądowej fazie procesu karnego, lecz wyłącznie po wyrażeniu zgody na takie zmiany przez wszystkie strony. W badanym wypadku żadna z tych dwóch ostatnich sytuacji miejsca jednak nie miała.

Tryb postępowania z art. 335 § 1 kpk przewidziany został przez ustawodawcę dla fazy pierwszoinstancyjnej. W konsekwencji Sąd odwoławczy jest w zupełności uprawniony dokonywać korekty błędów i uchybień zaistniałych w tejże mierze tak jak w odniesieniu do każdej innej sprawy rozpoznawanej w drugiej instancji (o ile oczywiście zezwala na to materiał dowodowy).

Sąd Okręgowy tym samym zmienił zaskarżony wyrok godnie z wnioskiem apelacyjnym Prokuratora. W części pozostałej wyrok utrzymano w mocy.

O należnościach obrońcy z urzędu za postępowanie odwoławcze oraz o kosztach sądowych w nim poniesionych orzeczono jak w pkt. 3 i 4 wyroku niniejszego. Sąd odwoławczy na zasadzie słuszności zwolnił tu oskarżonego od ich ponoszenia, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

VI Ka 1048/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE