Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XVII AmC 318/11

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 lutego 2011r. (data stempla pocztowego) Stowarzyszenie (...) wniosło o uznanie za niedozwolone i zakazanie wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia: „ W przypadku towarów wadliwych bądź uszkodzonych fabrycznie gwarantujemy ich wymianę na towar wolny od wad, pod warunkiem pisemnego zgłoszenia uszkodzenia faksem w terminie 5 dni roboczych od daty otrzymania przesyłki (…)” oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany przedsiębiorca prowadzi sklep internetowy (...) i przy prowadzeniu swojej działalności posługuje się przygotowanym przez siebie regulaminem, zawierającym zakwestionowane postanowienie umowne. Zdaniem powoda, postanowienie to stanowi klauzulę abuzywną, gdyż przewiduje sprzeczny z prawem rażąco krótki termin na składanie reklamacji , zaledwie 5-dniowy ( pozew, k. 2-3). Powód podtrzymał swoje żądania w piśmie procesowym z dnia 18 marca 2011r. – data stempla pocztowego ( pismo procesowe powoda, k. 15).

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 marca 2011r (data stempla pocztowego) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana stwierdziła, że nie sposób zgodzić się z argumentacją przedstawioną w pozwie, ponieważ zakwestionowany zapis regulaminu wprost wskazuje, iż tak szybkie zgłoszenie gwarantuje wymianę towaru na wolny od wad. W jej ocenie, wprowadzony on został w zasadniczej mierze w interesie klienta, gdyż z uwagi na dużą rotację towarów wymiana towaru na taki sam może w dłuższej perspektywie czasu okazać się niemożliwa. Pozwana wskazała ponadto, że żaden z zapisów regulaminu nie wskazuje, iż nie dochowanie tego terminu powoduje jakiekolwiek ujemne następstwa dla konsumenta ( odpowiedź na pozew, k. 17-18).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K.prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. K.z siedzibą w P., w ramach której prowadzi sklep internetowy (...) Bezspornym, wobec przyznania przez pozwaną, jest fakt stosowania przez nią w obrocie konsumenckim wzorca umownego o nazwie „Regulamin sklepu internetowego (...) .”, w którego rozdziale „Wysyłka i zwroty” zawarte jest postanowienie o treści: „ W przypadku towarów wadliwych bądź uszkodzonych fabrycznie gwarantujemy ich wymianę na towar wolny od wad, pod warunkiem pisemnego zgłoszenia uszkodzenia faksem w terminie 5 dni roboczych od daty otrzymania przesyłki (…)” (Regulamin, k 9-12). Pozwana nie zarzuciła niezgodności treści przywołanej klauzuli z treścią stosowanego przez nią wzorca, dlatego również ten fakt uznano za przyznany w oparciu o art. 230 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu podlega uwzględnieniu.

Według art. 385 1 § 1 k.c., niedozwolonymi są te postanowienia umowy, które kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, o ile nie zostały uzgodnione indywidualnie i nie są postanowieniami określającymi w sposób jednoznaczny główne świadczenia stron. Trzeba podkreślić, że wymieniona w klauzuli generalnej przesłanka indywidualnego uzgodnienia nie ma jednak znaczenia przy przeprowadzaniu abstrakcyjnej kontroli postanowienia z wzorca umownego, bez względu na to, czy wzorzec był, czy też nie był, zastosowany przy zawieraniu jakiejś konkretnej umowy. Kontrola ta dokonywana jest ex ante i obejmuje jedynie wzorzec, nie zaś konkretną umowę.

W niniejszej sprawie działalność gospodarcza prowadzona przez pozwaną odpowiada działalności, do której mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 141, poz. 1176; dalej: usk). Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy, stosuje się ją do dokonywanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedaży rzeczy ruchomej osobie fizycznej, która nabywa tę rzecz w celu niezwiązanym z działalnością zawodową lub gospodarczą (towar konsumpcyjny). Jednocześnie w ust. 3 przywołanego przepisu przewidziano, że do sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się przepisów art. 556-581 k.c., a więc m.in. przepisów dotyczących rękojmi za wady. Wskazaną kwestię przywołana ustawa rozstrzyga zatem samodzielnie.

Według art. 8 ust. 1 zd. 1 usk, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Natomiast w myśl art. 9 ust. 1 usk, kupujący traci uprawnienia przewidziane w art. 8, jeżeli przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi o tym sprzedawcy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia przed jego upływem.

W ocenie Sądu, zakwestionowane przez powoda postanowienie, zawarte w stosowanym przez pozwaną wzorcu o treści: „ W przypadku towarów wadliwych bądź uszkodzonych fabrycznie gwarantujemy ich wymianę na towar wolny od wad, pod warunkiem pisemnego zgłoszenia uszkodzenia faksem w terminie 5 dni roboczych od daty otrzymania przesyłki (…)”, jest sprzeczne z art. 9 ust. 1 usk, a w konsekwencji wyczerpuje przesłanki niedozwolonej klauzuli umownej z art. 385 1 §1 k.c. i art. 385 3 pkt. 21 k.c. Przedmiotowy zapis zmierza do narzucenia konsumentowi bardziej restrykcyjnych warunków dochodzenia uprawnień z tytułu niezgodności towaru z umową. Sprzeczność z wyżej przywołaną ustawą, gwarantującą konsumentom zachowanie minimum praw w stosunkach ze sprzedawcą, oznacza równocześnie sprzeczność z dobrymi obyczajami kupieckimi, które powinny polegać na zagwarantowaniu konsumentowi przynajmniej minimum praw chronionych przez ustawodawcę, a także narażenie konsumenta na rażące naruszenie jego usprawiedliwionych interesów. Sprzeczność z dobrymi obyczajami przejawia się również w nierzetelnym i nierównorzędnym traktowaniu konsumenta jako partnera oraz narzucaniu mu niedogodnych warunków dochodzenia swych praw.

Na marginesie wypada zaznaczyć, że również art. 563 k.c. przewiduje znacznie dłuższy - od przyjętego w zakwestionowanym postanowieniu - termin zawiadomienia o wadzie rzeczy. Zgodnie z tą regulacją, kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca od jej wykrycia, a w wypadku gdy zbadanie rzeczy jest w danych stosunkach przyjęte, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca po upływie czasu, w którym przy zachowaniu należytej staranności mógł ją wykryć.

Nadto, w ocenie Sądu, w analizowanym przypadku za nadmiernie uciążliwą formalność należy uznać konieczność powiadomienia przedsiębiorcy o niezgodności towaru z umową tylko przy pomocy faksu, z wyłączeniem innych, powszechnie stosowanych środków komunikacji (tj. telefonu, poczty internetowej, czy listownie).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 1 § 1 w zw. z art. 385 3 pkt. 21 k.c., Sąd uznał postanowienie wzorca umowy za niedozwolone, zaś na podstawie art. 479 42 § 1 k.p.c. zakazał jego wykorzystywania w obrocie z udziałem konsumentów.

Podstawę prawną wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym stanowił przepis art. 479 17 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na przyznane powodowi koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 360 zł - ustalone na podstawie § 14 ust. 3 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349).

O publikacji prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej zarządzono na podstawie art. 479 44 k.p.c.

SSO Ewa Malinowska