Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 10 III 2015 roku sprawy

A. S.,

syna R. i K. z d. D.,

urodzonego w dniu (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

w nocy 11 stycznia 2015 roku w Ł., województwa (...), prowadził w ruchu lądowym samochód marki M. (...) numer rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, wynik badania 0,44 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k., wymierza mu karę 5 ( pięciu ) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku;

III.  na podstawie art. 49 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 50 ( pięćdziesięciu ) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63 § 2 k.k., na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu zalicza okres zatrzymania jego prawa jazdy od 11 stycznia do 10 marca 2015 roku;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 190 złotych, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza mu 120 złotych opłaty.

Sygnatura akt II K 93/15

UZASADNIENIE

10 stycznia 2015 roku wieczorem, A. S. pił wódkę. Potem wsiadł do samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i kierował nim po ulicach (...). Na ulicy (...), około godziny 1:00, 11 stycznia 2015 roku, został zatrzymany do kontroli drogowej. Miał wówczas 0,44 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

( dowód: wyjaśnienia A. S. k. 10-12,

zeznania G. T. k. 13,

protokół badania trzeźwości k. 2 )

A. S. nie był dotąd karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 14 )

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż w przeddzień zdarzenia, wieczorem pił u kolegi wódkę, po czym około godziny 1:00 chciał wrócić samochodem do domu. Tam został zatrzymany do kontroli drogowej.

Wyjaśnienia oskarżonego nie budziły wątpliwości, jako zgodne z protokołem badania trzeźwości oraz zeznaniami świadka. Nie było podstaw, by podważać wiarygodność A. S. w pozostałym zakresie.

Za wiarygodne uznano też zeznania świadka. G. T. opisał przebieg kontroli drogowej oskarżonego zgodnie z wyjaśnieniami kontrolowanego oraz protokołem badania jego trzeźwości. Nie miał interesu, by fałszywie przedstawiać okoliczności zdarzenia.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego skorzystał z dowodów z dokumentów w postaci: danych o karalności oskarżonego oraz protokołu badania trzeźwości. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich rzetelność nie była kwestionowana w toku postępowania.

Oskarżony przyznał, iż to on 11 stycznia 2015 roku około godziny 1:00 kierował samochodem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po ulicach (...). Stąd jego sprawstwo w odniesieniu do zarzucanego czynu było niewątpliwe.

Oskarżony kierował w dniu zdarzenia samochodem marki M. (...) po ulicach (...). Stanowi to poruszanie się po drogach publicznych – uczestnictwo w ruchu lądowym – polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego. Oskarżony w tym czasie miał 0,44 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a więc znajdował się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 pkt 2 k.k. Jego zachowanie wypełniało zatem znamiona z art. 178a § 1 k.k.

W czasie tego zdarzenia oskarżony nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Alkohol wypił znając jego działanie na własny organizm, brak podstaw do przyjęcia patologicznego charakteru jego upojenia. Stąd nietrzeźwość sprawcy pozostawała bez znaczenia dla oceny jego zawinienia, zgodnie z art. 31 § 3 k.k. Oceniono zatem, że wina oskarżonego, co do przypisanego działania była niewątpliwa.

Z tych powodów uznano oskarżonego za winnego tego, że w nocy 11 stycznia 2015 roku w Ł., prowadził w ruchu lądowym samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,44 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest występku z art. 178a § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako przeciętną. Jego nietrzeźwość należy uznać za istotną – stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu osiągnęło niemal dwukrotność dolnej granicy ustanowionej w art. 115 § 16 pkt 2 k.k. Poruszał się on jednak po ulicach małej miejscowości, w nocy, gdy natężenie ruchu drogowego jest niewielkie.

Okolicznościami łagodzącymi dla oskarżonego były jego dotychczasowy tryb życia oraz postawa w czasie procesu. Nie był on dotąd karany za przestępstwa, a więc nie naruszał rażąco porządku prawnego. Od razu przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, przystał na wymierzenie zaproponowanej kary. Jest więc osobą niezdemoralizowaną, którą wychować do przestrzegania prawa w przyszłości będzie w stanie nawet łagodny środek oddziaływania.

Oskarżony pracuje na pół etatu, miesięcznie zarabiając 640 złotych, ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Zakaz prowadzenia pojazdów uniemożliwi mu zatrudnienie na dotychczasowym stanowisku kierowcy. Stąd niedopuszczalne byłoby wymierzenie mu kary grzywny, biorąc pod uwagę treść art. 58 § 2 k.k. Dlatego orzeczono wobec niego karę ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Jej wysokość, dostosowaną do wagi jego czynu, określono na 5 miesięcy. W tym wymiarze będzie ona w stanie wdrożyć sprawcę do przestrzegania porządku prawnego. Miesięczną ilość pracy ustalono na 30 godzin.

Sąd zobowiązany był do orzeczenia, na podstawie art. 42 § 2 k.k., zakazu prowadzenia pojazdów. Jego zakresem objęto prowadzenie pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym ze względu na to, iż takim właśnie pojazdem poruszał się sprawca w czasie zdarzenia. Jego wymiar ustalono na rok, biorąc pod uwagę niewielkie zagrożenie dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu, spowodowane przez oskarżonego. Na jego poczet zaliczono okres zatrzymania jego prawa jazdy od 11 stycznia do 10 marca 2015 roku.

Nie było konieczne, dla precyzyjnego określenia zakresu obowiązywania środka wskazanie, zawarte we wniosku Prokuratora, iż dotyczyć on miał „wszelkich pojazdów mechanicznych”. Art. 42 § 2 k.k. przewiduje konieczność orzeczenia zakazu wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju. Wystarczającym jest wobec tego, przy zawężeniu zakresu obowiązywania zakazu, określenie rodzaju pojazdów, których ma dotyczyć. Określenie „pojazdy mechaniczne” odpowiada więc tym wymogom, gdyż jednoznacznie określa, w wypadku braku dalszych wyłączeń, że zakaz ma odnosić się do wszystkich pojazdów tego rodzaju. Niepotrzebnym, powtórnym byłoby więc dodawanie słowa „wszelkich”, gdyż powiela ono zakres obowiązywania zakazu, wynikający z bardziej zwięzłego sformułowania.

Słowo „wszelki” jest bowiem zaimkiem komunikującym, że to, o czym mowa w zdaniu, dotyczy wszystkich rodzajów obiektów, stanów rzeczy lub sposobów działania, nazywanych przez rzeczownik. Określenie kategorii pojazdów jako „mechaniczne” automatycznie oznacza, że obejmuje ona wszystkie rodzaje pojazdów mechanicznych. To samo wynikać by miało z użycia postulowanego we wniosku słowa „wszelkie”. Jest to zatem, jak wskazano wcześniej, tylko powtórzenie, bez żadnego znaczenia merytorycznego. Mogło zostać zatem pominięte, by wyrok nie zawierał słów zbędnych, pozbawionych istoty. Określenie charakteru zakazu bez owego sformułowania nie oznacza zmiany zakresu jego obowiązywania, co wykazano powyżej. Jest zatem zgodne z wnioskiem Prokuratora, choć nie powtarza dosłownie użytych w nim sformułowań.

By zastosowane środki oddziaływania dotknęły również interesów majątkowych oskarżonego, orzeczono wobec niego świadczenie pieniężne na stosowny cel. Jego wysokość, dostosowaną do opisanych możliwości majątkowych sprawcy, określono na 50 złotych.

Od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zasądzono, wobec tego, że wnosił o to Prokurator, na podstawie art. 627 k.p.k. koszty sądowe w kwocie 190 złotych, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono mu 120 złotych opłaty.