Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

R. F. został oskarżony o to, że w maju 2013 roku w K. na ulicy (...) woj. (...) przywłaszczył sobie znaleziony telefon komórkowy m-ki S. (...) o nr (...) o wartości 1200 zł., utracony w dotychczas nieustalonym miejscu, bez zamiaru zwrócenia go właścicielowi, czym działał na szkodę K. W., to jest o czyn z art. 284 § 3 k.k.

G. C. został oskarżony o to, że w czerwcu 2013 roku na terenie hurtowni w J. na ul. (...) woj. (...) przyjął w użytkowanie od R. F. telefon komórkowy m-ki S. (...) o nr (...) stanowiący wartość 1200 złotych, pochodzący z przestępstwa przywłaszczenia rzeczy znalezionej na szkodę K. W., to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k.

W akcie oskarżenia zatwierdzonym przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z. zamieszczono wniosek o wydanie wobec oskarżonych R. F. i G. C. wyroku skazującego za zarzucane im występki i wymierzenie uzgodnionych z oskarżonymi kar grzywny w liczbie 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka oraz o obciążenie obu oskarżonych kosztami i opłatami sądowymi.

Sąd Rejonowy w P. wyrokiem z dnia 04 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt V K 1252/13 orzekł w sposób następujący:

1.  oskarżonego R. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 284 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 3 k.k. skazał go na karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

2.  oskarżonego G. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przyjmując jednocześnie, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi tj. występek z art. 291 § 2 k.k. w zw. z § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 2 k.k. skazał go na karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

3.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego R. F. w całości od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a poniesionymi w sprawie wydatkami obciążył Skarb Państwa;

4.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego G. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 230 (dwieście trzydzieści) złotych tytułem uiszczenia kosztów sądowych.

Powyższe orzeczenie w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego R. F., zaskarżył Prokurator. Wyro­kowi temu – na podstawie art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 335 § 1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na skazaniu oskarżonego wyrokiem na posiedzeniu bez przeprowadzenia rozprawy na karę inną, niż uzgodniona przez Prokuratora i oskarżonego w postaci zwolnienia oskarżonego R. F. w całości od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, zaś wydatkami obciążył Skarb Państwa, podczas gdy uzgodniony przez oskarżyciela publicznego z oskarżonym wniosek w trybie art. 335 § 1 k.p.k. dotyczył również obciążenia R. F. kosztami i opłatą sądową.

Podnosząc powyższy zarzut, Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonego R. F. opłaty i kosztów sądowych, zaś w dalszej części - pozostawienie zaskarżonego wyroku bez zmian.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez Prokuratora w odniesieniu do oskarżonego R. F. jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić trzeba, że Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie prawidłowo ustalił , iż oskarżony popełnił zarzucone mu przestępstwo, właściwie ustalił również okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania. W przedmiotowej sprawie nie ujawniły się przesłanki z art. 439 § 1 k.p.k. i 440 k.p.k. obligujące sąd odwoławczy do podjęcia działań z urzędu.

Zarówno z treści zarzutu jak i z uzasadnienia apelacji wynika, że oskarżyciel publiczny zarzuca orzeczeniu obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 335 § 1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. polegającą na wydaniu na posiedzeniu ( bez przeprowadzenia rozprawy) orzeczenia odmiennego od ustaleń poczynionych przez Prokuratora i oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym poprzez zwolnienie oskarżonego R. F. w całości od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych zaś wydatkami obciążenie Skarbu Państwa podczas gdy uzgodniony przez prokuratora z oskarżonym wniosek w trybie art. 335 § 1 k.p.k. dotyczył również obciążenia oskarżonego kosztami i opłatą sądową. Zarzut ten uznać należy za zasadny a powyższe naruszenie przepisów prawa procesowego jako mające wpływ na treść orzeczenia.

W zawartym w akcie oskarżenia wniosku o skazanie R. F. bez rozprawy, Prokurator postulował orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w liczbie 150 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych oraz obciążenie oskarżonego kosztami i opłatami sądowymi ( vide: k. 75 akt oskarżenia wraz z wnioskiem o skazanie bez rozprawy w trybie art. 335 § 1 k.p.k). Oskarżony R. F. jednoznacznie wyraził zgodę na wydanie wyroku na posiedzeniu bez przeprowadzania rozprawy w kształcie wskazanym powyżej, co zresztą potwierdził na posiedzeniu Sądu Rejonowego w dniu 04 grudnia 2013r. ( vide: k. 58 protokół przesłuchania podejrzanego, k. 59 i 125 oświadczenia oskarżonego). W tym stanie rzeczy, Sąd meriti zobligowany był zatem do skazania oskarżonego R. F. zgodnie z wnioskiem uzgodnionym z oskarżycielem publicznym, bądź też – w przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia wniosku - do skierowania sprawy na rozprawę główną. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd a quo nie był uprawniony - ani do samodzielnej merytorycznej zmiany powyższego wniosku, ani też – jak to miało miejsce w niniejszej sprawie - do dokonania samodzielnej modyfikacji poczynionych przez strony uzgodnień w zakresie kosztów sądowych w tym opłaty. Odmienne stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie powyższej kwestii wyrażone w uzasadnieniu wyroku nie zasługuje na aprobatę. Wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 335 § 1 k.p.k., zmienionym przez ustawę z dnia 27 września 2013 roku (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), która weszła w życie w dniu 09 listopada 2013r. (a zatem niespełna miesiąc przed wydaniem zaskarżonego wyroku), Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie wyroku i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych w kodeksie karnym za przypisany mu występek (…). Uzgodnienie może obejmować również poniesienie przez oskarżonego kosztów postępowania. Obecnie więc taka możliwość wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 335 § 1 k.p.k. Poprzednio obowiązujący przepis art. 335 § 1 k.p.k. stanowił, że prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za występek zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności (…). W dacie wydania w dniu 04 grudnia 2013r. zaskarżonego wyroku, Sąd meriti akceptując wniosek złożony w trybie art. 335 § 1 k.p.k. związany był jednak także uzgodnieniem stron odnośnie kosztów sądowych tj. w zakresie obciążenia nimi oskarżonego R. F.. Wskazać bowiem należy, że jeszcze przed wejściem w życie w dniu 09 listopada 2013 roku ustawy nowelizującej art. 335 § 1 k.p.k., w zakresie uzgodnienia przez oskarżonego i Prokuratora kwestii związanej z poniesieniem kosztów sądowych, Sąd przy wydawaniu wyroku, uwzględniając wniosek o którym mowa w art. 335 § 1 k.p.k. - podobnie jak obecnie – był także związany poczynionymi przez strony uzgodnieniami odnośnie kosztów procesu. W omawianej kwestii kilkakrotnie i jednoznacznie wypowiadał się Sąd Najwyższy - „ związanie sądu orzekającego w trybie art. 335 k.p.k. i art. 343 k.p.k. wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia dotyczy również rozstrzygnięcia o kosztach procesu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.01.2012 roku, sygn. akt III K 414/11), „przy akceptacji wniosku złożonego w trybie określonym w art. 335 § 1 k.p.k., Sąd jest związany treścią wniosku także w zakresie dotyczącym kosztów procesu” ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.11.2011r. o sygn. akt III 322/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2013 roku o sygn. akt V KK 19/13). Sąd Najwyższy wyraził także pogląd, iż nieprawidłowe jest zwolnienie oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w sprawie w sytuacji, gdy wniosek prokuratora o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy, na który oskarżony wyraził zgodę, przewiduje obowiązek uiszczenia przez oskarżonego wszelkich kosztów i opłat ( vide: wyrok Sądu najwyższego z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt III KK 322/11).

W tym stanie rzeczy, w związku z przedstawionymi okolicznościami, Sąd Okręgowy zmienił w zaskarżonej części w odniesieniu do oskarżonego R. F. pkt. 3 wyroku Sądu Rejonowego wP. w ten sposób, że na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od tego oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 90 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych a w pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymał w mocy. Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, ustalono opłatę od wymierzonej kary grzywny w kwocie 150 złotych oraz kwotę 90 złotych tytułem wydatków postępowania w postaci: należności za informację o osobie z KRK tj. kwotę 50 złotych zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego i ryczałtów za doręczenia pism tj. kwotę 40 złotych – zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

Koszty sądowe za postępowanie odwoławcze przejęte zostały w całości na rachunek Skarbu Państwa. Na zasadzie słuszności zwolniono oskarżonego z obowiązku ich poniesienia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.