Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny II Wydział Karny w Rzeszowie

w składzie:

Przewodniczący: SSA Stanisław Urban

Sędziowie: SSA Stanisław Sielski

SSA Edward Loryś (spr.)

Protokolant: stażysta Aneta Kudła

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2012 r.

sprawy M. B.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. i art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
i art. 270 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 22 czerwca 2012r.,
sygn. akt II K 14/11

I. u t r z y m u j e zaskarżony wyrok w mocy,

II. z w a l n i a oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym,
a wydatkami w tym zakresie o b c i ą ż a Skarb Państwa,

III. z a s ą d z a od oskarżonego M. B. na rzecz oskarżyciela posiłkowego - Zakładu Produkcji (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z udziałem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

W wyroku z dnia 22 czerwca 2012 r., sygn. akt II K 14/11 Sąd Okręgowy w Rzeszowie uznał oskarżonego M. B. za winnego tego, że w okresie od 31 lipca 2009 r. do 31 sierpnia 2009 r.
w R., działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, jako Prezes Zarządu (...) Spółka z o.o. z siedzibą w M. doprowadził Zakład Produkcji (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 463.197,91 zł, w ten sposób, że wprowadził przedstawicieli pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru zapłaty za pobrany towar w postaci folii jumbo na podstawie faktur z odroczonym terminem płatności:

- w dniu 31 lipca 2009 r. na kwotę 32.535,94 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 31 lipca 2009 r. na kwotę 32.535,94 na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 7 sierpnia 2009 r. na kwotę 32.535,94 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 7 sierpnia 2009 r. na kwotę 32.535,94 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 7 sierpnia 2009 r. na kwotę 32.535,94 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 14 sierpnia 2009 r. na kwotę 26.381,28 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 14 sierpnia 2009 r. na kwotę 26.381,28 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 14 sierpnia 2009 r. na kwotę 26.381,28 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 21 sierpnia 2009 r. na kwotę 43.972,70 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 28 sierpnia 2009 r. na kwotę 42.210,05 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 28 sierpnia 2009 r. na kwotę 36.933,79 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 31 sierpnia 2009 r. na kwotę 32.752,61 zł na fakturę VAT nr (...);

- w dniu 31 sierpnia 2009 r. na kwotę 32.752,61 zł na fakturę VAT nr (...)

- w dniu 31 sierpnia 2009 r. na kwotę 32.752,61 zł na fakturę VAT nr (...),

to jest winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw.
z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k.
i art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności i na karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych przyjmując jedną stawkę dzienną za równoważną kwocie 20 złotych. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat. Na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego M. B. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego Zakładu Produkcji (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w R. kwoty 451.131,58 zł.

Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Rzeszowie działając na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonego M. B. od zarzutu, że jako Prezes (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w M. w bliżej nieustalonej dacie 2009 r. w R. udaremnił wykonanie orzeczenia sądu w postaci nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt VI GNc 188/09 poprzez usuwanie i ukrywanie majątku zagrożonego zajęciem,
tj. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 k.k.

Ponadto na podstawie art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. B. o czyn z art. 270 § 1 k.k. polegający na tym, że
w nieustalonym dniu w styczniu 2010 r. w celu użycia jako autentyczny przerobił dokument datowany na dzień 15.01.2010 r. w ten sposób, że pod treścią pisma skierowanego przez (...) do (...) Sp. z o.o. umieścił skserowane podpisy pracowników tegoż banku (...) i w ten sposób wydrukowany dokument przesłał za pomocą faxu pokrzywdzonemu.

Końcowo w wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości i zarzucając.

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku,
a polegających na:

a)  przyjęciu, że oskarżony miał od początku zamiar wyłudzenia towaru z pokrzywdzonej spółki i z góry zakładał, że za niego nie zapłaci;

b)  przyjęciu, że wypadek drogowy z dnia 23.07.2009 r. oraz jego skutki nie miały żadnego wpływu na powstanie problemów (...) spółki (...) i brak zapłaty za faktury na rzecz pokrzywdzonego;

c)  przyjęciu, że oskarżony celowo zaprzestał działalności gospodarczej aby uniknąć spłaty zobowiązań na rzecz pokrzywdzonego;

d)  przyjęciu, że egzekucja komornicza prowadzona w stosunku do spółki (...) okazała się bezskuteczna i że została umorzona
z powodu braku jakiegokolwiek majątku nadającego się do egzekucji;

e)  przyjęciu, że opinia biegłego księgowego J. L. jest pełna
i jasna mimo sprzeczności pomiędzy opinią pisemną i ustną oraz nie wykonania przez biegłego polecenia Sądu dotyczącego zbadania sytuacji spółek powiązanych z (...) a to (...) i (...);

f)  przyjęciu, że spółka (...) nie posiada żądnego majątku a jej aktywa w postaci udziałów w spółce (...) i akcji w spółce (...) nie mają żadnej wartości;

g)  przyjęciu, że wpłaty dokonane przez oskarżonego na rzecz R. S. (1) nie mają żadnego związku z należnościami firmy (...) lecz wynikają z rzekomej pożyczki;

h)  przyjęciu, że należność pokrzywdzonego wynosi 451.131,58 zł;

i)  przyjęciu, że oskarżony nigdy nie kwestionował jakości zakupionego towaru.

2.  Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku poprzez:

a)  naruszenie art. 170 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k. poprzez:

- oddalenie wniosku dowodowego o uzupełnienie opinii biegłego księgowego J. L. co do wyceny wartości udziałów spółki (...) oraz wartości akcji spółki (...);

- oddalenie wniosku dowodowego o powołanie innego biegłego księgowego złożonego w piśmie z dnia 08.02.2012 r.;

- oddalenie wniosku dowodowego o bezpośrednie przesłuchanie
A. K. na okoliczność wyjaśnienia podstaw umorzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku do (...);

- oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie
w charakterze świadka A. W. na okoliczność prawidłowości dokumentacji księgowej spółki (...);

b)  naruszenie art. 4,5 i 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez:

- dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków
w sposób wybiórczy, nieobiektywny i sprzeczny z materiałem dowodowym a ponadto pomijanie w ustaleniach wszystkich istotnych okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego;

- dokonanie oceny opinii biegłego J. L. mimo oczywistej sprzeczności wniosków opinii pisemnej i ustnej oraz mimo nie wykonania przez biegłego polecenia Sądu;

- brak odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do zarzutów oskarżonego dotyczących aktualnej wysokości szkody;

- brak oceny postanowienia Prokuratury Rejonowej dla Miasta R., sygn. akt 6 DS. 171/12 dotyczącego wszczęcia postępowania o fałszywe zeznania w stosunku do świadka R. S. (1);

- brak w uzasadnieniu wyroku oceny zasadności argumentów Prokuratury Rejonowej dla Miasta R. zawartych
w postanowieniach o umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie, sygn. akt 4 DS. 174/10 z powodu braku danych uzasadniających popełnienie przestępstwa przez oskarżonego.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Rzeszowie, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów w całości.

W piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na w/w apelację pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Brak jest zatem podstaw do uwzględnienia zawartego w niej wniosku o zmianę bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny w ramach kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w pierwszej kolejności rozpoznał zarzut obrazy przepisów postępowania, a następie skoncentrował się na zarzucie błędu
w ustaleniach faktycznych.

W ramach zarzutu obrazy przepisów postępowania skarżący zakwestionował prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków; prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości J. L., w tym zasadność oddalenia wniosku
o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii tego biegłego oraz z opinii innego biegłego sądowego z zakresu księgowości; zasadność oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań A. K. oraz
A. W.; brak odniesienia się przez Sąd Okręgowy do zarzutów oskarżonego co do wysokości szkody oraz brak odniesienia się do argumentów zawartych w postanowieniach Prokuratury Rejonowej dla Miasta R. sygn. akt 6 DS. 171/12 oraz sygn. akt 4 DS. 174/10.

Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodu z wyjaśnień oskarżonego oraz z zeznań świadków nie nosi cech dowolnej oraz nie narusza zasady obiektywizmu wynikającej z art. 4 k.p.k. Co się zaś tyczy zarzutu obrazy art. 5 k.p.k. to skarżący nie tylko wskazał czy chodzi
o naruszenie zasady wynikającej z § 1 czy z § 2 tego przepisu, ale także nie wyjaśnił jakiego konkretnie naruszenia rzekomo w tym względzie dopuścił się Sąd I instancji w sposób, który pozwalałby na weryfikację tego zarzutu w ramach kontroli odwoławczego.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że przekonanie sądu
o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego wówczas, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego i jest wyczerpująco i logicznie –
z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 9 listopada 1990 r., (...) 149/00, OSNKW 1991/7-9/41 oraz
w wyroku z dnia 23 lipca 2003 r., V KK 375/02, Lex nr 80278). Sąd Okręgowy w zakresie oceny osobowych źródeł dowodu nie uchybił żadnemu z w/w warunków.

Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wyjaśnień oskarżonego, wskazując w jakim zakresie i dlaczego uznał je za wiarygodne
i niewiarygodne źródło dowodu. Ocena ta zaś jest logiczna i zgodna
z zasadami doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone przez Sąd Okręgowy w zakresie zamiaru popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. znajdują oparcie w niekwestionowanych okolicznościach sprawy, takich jak moment zakończenia działalności gospodarczej, składanie dalszych zamówień pomimo trudności ze spłatą należności za wcześniej pobrany towar, stwarzanie pozorów rychłej zapłaty za pobrany towar, starania o zwiększenie maksymalnego limitu dopuszczalnego zadłużenia, przeznaczanie na własne potrzeby środków otrzymanych od dłużników spółki, nie zaś na spłatę zobowiązań względem pokrzywdzonego.

Podobnie brak jest podstaw do kwestionowania oceny z zeznań świadków, w szczególności S. S. i R. S. (1). Wątpliwe są
zwłaszcza zarzuty formułowane przez skarżącego w oparciu
o postępowanie karne toczące się przeciwko R. S. (1)
w Prokuraturze Rejonowej dla Miasta R.. Wskazać bowiem należy, że postępowanie to zostało wszczęte w oparciu o zawiadomienie pochodzące od samego oskarżonego, a nadto w czerwcu bieżącego roku zostało umorzone.

Prawidłowo Sąd I instancji zakwalifikował rozliczenia pieniężne, które odbywały się między oskarżonym a świadkiem R. S. (1) jako nie mające związku z przedmiotem niniejszego postępowania. Brak jest dowodów wskazujących na to, że wpłaty dokonywane przez oskarżonego na rzecz w/w świadka były dokonywane na pokrycie potrąceń dokonywanych przez firmę (...) z wynagrodzenia otrzymywanego przez świadka R. S. (2) tytułem nierozliczonych przez oskarżonego transakcji. Na marginesie należy tylko dodać, że hipotetyczne przyjęcie, że tego rodzaju potrącenia rzeczywiście miały miejsce nie wpływa na zmienię w zakresie prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego, skoro konieczność dokonywania przez pokrzywdzonego tego rodzaju operacji kosztem majątku jego pracowników byłaby następstwem, uprzedniego, karalnego zachowania się oskarżonego.

Sąd orzekający w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego za czyn ścigany z oskarżenia publicznego nie jest związany oceną prawną zachowania się tego oskarżonego zawartą w pisemnym postanowieniu o umorzeniu prowadzonego postępowania przygotowawczego w sprawie o ten czyn. Kwestia samodzielności jurysdykcyjnej sądu w postępowaniu karnym jest wyczerpująco regulowana w art. 8 k.p.k. Ograniczenie tej zasady dotyczy wyłącznie prawomocnych rozstrzygnięć sądu kształtujących prawo lub stosunek prawny, a zatem nie obejmuje w/w postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego. Dla porządku dodać należy, że
w postanowieniu z dnia 22 września 2010 r., sygn. akt II Kp 486/10 uchylającym do ponownego rozpoznania postanowienie o umorzeniu postępowania z dnia 29.04.2010 r., Sąd Rejonowy w Rzeszowie sformułował pod adresem organów postępowania przygotowawczego postulat uzupełnienia tego postępowania w zakresie czynności dowodowych dotyczących zarzutu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., a to dopuszczenia dowodu z akt komorniczych. Dowód ten wprawdzie został przeprowadzony, jednak umarzając ponownie postępowanie organ postępowania przygotowawczego w żaden sposób nie odniósł się do okoliczności wynikających z tych dokumentów i nie powiązał ich z postawionym oskarżonemu zarzutem popełnienia przestępstwa, powielając poprzednio powołane w tym zakresie argumenty. Okoliczność tę natomiast należycie ocenił dopiero Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy słusznie oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu
z zeznań A. K. (3) na okoliczność wyjaśnienia podstaw umorzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku do spółki (...). Wniosek tej treści służył jedynie do przedłużenia trwającego postępowania, jeśli zważyć na treść zeznań tego świadka z postępowania przygotowawczego (k. 276, sygn. akt 9 DS. 335/10). Ponadto Sąd dysponował pełną dokumentacją komorniczą, z której jednoznacznie wynikało, jakimi motywami kierował się organ prowadzący to postępowanie decydując o jego umorzeniu.

Brak jest także podstaw do kwestionowania zasadności decyzji Sądu I instancji o oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań A. W. (2) na okoliczność prawidłowości dokumentacji księgowej spółki (...). Okoliczność, na którą miał zeznawać w/w świadek, a to możliwość powstania dwóch wersji bilansów, została dostatecznie wyjaśniona przez biegłego sądowego z zakresu księgowości J. L.
(k. 259). Słusznie przy tym Sąd Okręgowy wskazał, że polemika
z ustaleniami biegłego nie może odbywać w drodze zeznań świadków powoływanych na tę okoliczność.

Dowód z opinii biegłego sądowego J. L. został przez Sąd Okręgowy dopuszczony z urzędu co znajduje oparcie w art. 167 k.p.k. Możliwość dopuszczania dowodów z urzędu służy realizacji
w postępowaniu karnym zasady prawdy materialnej. Niewątpliwie wskazana opinia ma istotne znacznie dla przedmiotu postępowania, jednak nie jest to jedyny dowód, z którego wynika fakt popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodu z opinii biegłego
J. L. odpowiada kryteriom wskazanym w art. 7 k.p.k. Skarżący kwestionując wiarygodność opinii nie wykazał, w jakim konkretnie zakresie rzeczona opinia jest wewnętrznie sprzeczna. Tymczasem z jej analizy wynika, że biegły udzielił wyczerpującej odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w postanowieniu Sądu Okręgowego z dniu 24 maja 2011 r. (k. 90). Co się zaś tyczy odpowiedzi na pytanie zawarte w postanowieniu Sądu Okręgowego z dnia 15 lutego 2012 r. (k. 290-291) biegły na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2012 r. oraz w dniu 22 maja 2012 r. przekonująco uzasadnił przyczynę braku możliwości sporządzenia opinii uzupełniającej w tym zakresie. Opinia ustna złożona na rozprawie w dniu 10 stycznia 2012 r. (k. 257-259) stanowi uzupełnienie opinii pisemnej
i doprecyzowanie wniosków z niej wynikających. Co się zaś tyczy decyzji Sądu o oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego wskazać należy, że potrzeba powołania innych biegłych stanie się aktualna wówczas, gdy sąd, a nie strona ma uzasadnione wątpliwości co do trafności opinii (tak przykładowo Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 maja 1982 r., I KR 319/81, OSNPG 1982/11/149 oraz w postanowieniu z dnia 13 grudnia 1985 r., I KZ 231/85, OSNKW 1986/9-10/82). Jeżeli zatem dowód z opinii biegłego jest przekonujący i zrozumiały dla sądu (tak jak
w niniejszej sprawie), który to obiektywnie i trafnie uzasadnił, to fakt że dowód ten nie jest przekonujący lub zrozumiały dla strony procesowej, nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 k.p.k. Zwłaszcza zaś nie może stać się podstawą do stosowania tego przepisu procesowego okoliczność, że strona ta, wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej - i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy brakuje stronie wiadomości specjalnych - są błędne (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 czerwca 1971 r., III KR 18/71, OSNPG 1972/2/33 oraz w wyroku z dnia 23 listopada 1977 r., V KR 180/77, OSNPG 1978/4/50).

Odnosząc się do zarzutu braku odniesienia się przez Sąd Okręgowy do zarzutów oskarżonego dotyczących aktualnej wysokości szkody wskazać należy, że szkoda stanowi równowartość zadłużenia oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonego. Sąd ustalił wysokość szkody w oparciu
o przedłożone, a nie zrealizowane przez oskarżonego faktury VAT.

W zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych skarżący zmierzał do wykazania, że po stronie oskarżonego brak było zamiaru popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Nie ulega wątpliwości, że zamiar popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. jest trudny do udowodnienia. Z tych względów słusznie Sąd
I instancji zwrócił uwagę na to, że rekonstrukcja procesu motywacyjnego sprawcy winna odbywać się na podstawie uzewnętrznionych przejawów jego zachowania. Z analizy pisemnych motywów zaskarżonego wyroku (str. 24-25) wynika, że Sąd Okręgowy przy ustalaniu oszukańczego zamiaru, którym kierował się oskarżony miał na uwadze całokształt okoliczności towarzyszących popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa.
Z okoliczności wymienionych przez Sąd Okręgowy jednoznacznie wynika,
że oskarżony składając u pokrzywdzonego w okresie od 31 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r. zamówienie na towar musiał wiedzieć, że nie dotrzyma umówionego terminu płatności. Sąd nie kwestionuje, że wypadek drogowy z udziałem oskarżonego, do którego doszło w dniu 23 lipca 2012 r. nie miał żadnego wpływu na funkcjonowanie spółki (...), tyle że zauważyć należy że inkryminowane działanie oskarżonego miało miejsce już po jego nastąpieniu, kiedy oskarżony zdawał sobie sprawę z jego skutków
w zakresie reprezentowania i prowadzenia spraw spółki. Nie jest to zatem
w żaden sposób, jak twierdzi obrona, okoliczność świadcząca o braku po stronie oskarżonego zamiaru popełnienia przestępstwa oszustwa. Zaprzestanie działalności gospodarczej było natomiast rezultatem pogarszającej się od pewnego czasu sytuacji finansowej spółki. Dodać przy tym należy, że zasady doświadczenia życiowego prowadzą do wniosku, że decyzja o zakończeniu działalności spółki kapitałowej, nie jest podejmowana z dnia na dzień, a zatem trudno uwierzyć że zamawiając kolejne partie towaru oskarżony co najmniej nie rozważał takiej możliwości. Przyczyny umorzenia postępowania egzekucyjnego jednoznacznie wynikają z akt komorniczych dopuszczonych jako dowód
w sprawie, stąd bezpodstawne są próby podważenia przez skarżącego ustaleń w nich zawartych. Kwestia jakości zakupionego towaru została dostatecznie zbadana przez Sąd Okręgowy, stąd nie ma potrzeby ponownego przytaczania w tym zakresie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (k. 13). Sąd Apelacyjny we wcześniejszych rozważaniach odniósł się już do kwestii wiarygodności opinii biegłego sądowego
z zakresu księgowości J. L., charakteru prawnego rzekomych wpłat dokonywanych przez oskarżonego na rzecz świadka R. S. (1) oraz wysokości szkody wyrządzonej przez oskarżonego popełnionym przez siebie przestępstwem.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok należało utrzymać
w mocy. Wyrok wydano na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 456 k.p.k. Natomiast o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. przez wzgląd na aktualną sytuację majątkową oskarżonego.