Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk - Strugały

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2012 r.

sprawy A. M. oskarżonego z art. 286 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 310 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 270 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, art. 230 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 230 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 275 § 1 kk, art. 276 kk,

oraz

P. F. oskarżonego z art. 286 § 1 kk oraz art. 286 § 1 kk i art. 310 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 1 czerwca 2012 r. sygn. akt III K 183/11

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych A. M. i P. F.;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. F. (1) i adw. M. Z. po 600 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonych w postępowaniu odwoławczym oraz po 138 zł tytułem zwrotu VAT;

III. zwalnia oskarżonych A. M. i P. F. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając wydatki związane z tym postępowaniem na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

A. M. i P. F. zostali oskarżeni o to, że:

I. w maju 2010 roku we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem I. P. w kwocie 10.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo A. M. przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z (...) przy ul. (...) wprowadzili ją w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości, gdzie A. M. podawał się za K. D. a P. F. za syna K. D., a także co do zatrudnienia A. M. w charakterze pracownika tureckiej spółki deweloperskiej, w następstwie czego uzyskali od I. P. kwotę 10.000,00 zł w celu wpłacenia (...) Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

II. w okresie od 13 kwietnia do 07 maja 2010 roku we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. M. w kwocie 36.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo A. M. przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z (...) przy ul. (...) wprowadzili go w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości, gdzie A. M. podawał się za K. D. a P. F. za syna K. D., a także co do zatrudnienia A. M. w charakterze pracownika tureckiej spółki deweloperskiej, w następstwie czego uzyskali od P. M. w dwóch ratach kwotę 36.000,00 zł w celu wpłacenia (...) Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania, który to fakt przyjęcia pieniędzy A. M. potwierdził na wekslu wystawionym w dniu 13 kwietnia 2010 roku na kwotę 30.000,00 zł na nazwisko K. D. podrabiając na nim jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w okresie od 14 kwietnia do maja 2010 roku we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. S. w kwocie 41.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo A. M. przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z (...) przy ul. (...) wprowadzili ją w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości, gdzie A. M. podawał się za K. D. a P. F. za syna K. D., a także co do zatrudnienia A. M. w charakterze pracownika tureckiej spółki deweloperskiej, w następstwie czego uzyskali od J. S. w trzech ratach kwotę 41.000,00 zł w celu wpłacenia Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania, który to fakt przyjęcia pieniędzy A. M. potwierdził na wekslu wystawionym w dniu 14 kwietnia 2010 roku na kwotę 30.000,00 zł na nazwisko K. D. podrabiając na nim jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV. w okresie od kwietnia do maja 2010 roku we W. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. R. w kwocie 19.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo A. M. przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z (...) przy ul. (...) wprowadzili ją w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości, gdzie A. M. podawał się za K. D. a P. F. za syna K. D., a także co do zatrudnienia A. M. w charakterze pracownika firmy (...) firmy (...), w następstwie czego uzyskali od D. R. kwotę 19.000,00 zł w celu wpłacenia Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania, który to fakt przyjęcia pieniędzy A. M. potwierdził na dwóch dokumentach uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej w postaci weksli z dnia 30 września 2010 roku na kwotę 13.000,00 zł oraz 10 maja 2010 roku na kwotę 19.000,00 zł podrabiając je w ten sposób, że po wypełnieniu blankietów weksli opatrzył je podpisem K. D. podrabiając podpis tej osoby,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V. w okresie od 13 maja 2010 roku do czerwca 2010 roku we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. K. oraz A. G. (1) w kwocie 36.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo A. M. przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z (...) przy ul. (...) wprowadzili je w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości, gdzie A. M. podawał się za K. D. a P. F. za syna K. D., a także co do zatrudnienia A. M. w charakterze pracownika tureckiej spółki deweloperskiej, w następstwie czego uzyskali od P. K. i A. G. (1) kwotę 36.000,00 zł w dwóch ratach w celu wpłacenia Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania, który to fakt przyjęcia pieniędzy A. M. potwierdził na wekslu wystawionym w dniu 13 maja 2010 roku na kwotę 36.000,00 zł na nazwisko K. D. podrabiając na nim jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VI. w dniu 07 czerwca 2010 roku we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. K. (1) w kwocie 36.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo A. M. przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z (...) przy ul. (...) wprowadzili ją w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości, gdzie A. M. podawał się za K. D. a P. F. za syna K. D., a także co do zatrudnienia A. M. w charakterze pracownika tureckiej spółki deweloperskiej, w następstwie czego uzyskali od D. K. (1) kwotę 36.000,00 zł w celu wpłacenia Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania, który to fakt przyjęcia pieniędzy A. M. potwierdził na wekslu wystawionym w dniu 07 lipca 2010 roku na kwotę 36.000,00 zł na nazwisko K. D. podrabiając na nim jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Nadto A. M. został oskarżony o to, że:

VII. w okresie od 23 września do 08 października 1999 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5.200,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy dyspozycyjnej z dnia 23 września 1999 roku do doprowadzenia do nabycia przez pokrzywdzonego prawa do lokalu mieszkalnego od Spółdzielni Mieszkaniowej (...), a następnie uzyskał od niego kwotę 5.200,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając M. M. w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

VIII. w okresie od 24 sierpnia 2000 do 16 października 2000 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził A. i A. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 25.000,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie dwóch umów depozycyjnych z dnia 24 sierpnia 2000 roku oraz 28 sierpnia 2000 roku do doprowadzenia do nabycia przez A. K. (2) mieszkania (...) pokojowego od Spółdzielni Mieszkaniowej (...), a następnie uzyskał od pokrzywdzonych pieniądze w łącznej kwocie 25.000,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając A. i A. K. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

IX. w dniu 09 września 2000 w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził R. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20.000,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy depozycyjnej z dnia 09 września 2000 roku do nabycia własnościowego - spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. od Spółdzielni Mieszkaniowej (...), a następnie uzyskał od pokrzywdzonego pieniądze w łącznej kwocie 20.000,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając R. S. w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

X. w dniu 20 września 2000 w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził B. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.000,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy depozycyjnej z dnia 20 września 2000 roku do doprowadzenia do nabycia przez U. K. – córkę pokrzywdzonej prawa własnościowego do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. od Spółdzielni Mieszkaniowej (...), a następnie uzyskał od pokrzywdzonej pieniądze w łącznej kwocie 10.000,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając B. W. w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XI. w okresie od 28 września 2000 roku do 18 października 2000 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. G. w kwocie 22.500,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy zawartej w dniu 28 września 2000 roku do doprowadzenia do nabycia przez pokrzywdzoną od Spółdzielni Mieszkaniowej (...) własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, a następnie uzyskał od niej kwotę 22.500,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając D. G. w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XII. w okresie od 09 października 2000 roku do 25 października 2000 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. J. (1) i B. R. w kwocie 30.000,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy zawartej w dniu 09 października 2000 roku do doprowadzenia do nabycia przez pokrzywdzonych od Spółdzielni Mieszkaniowej (...) własnościowego - spółdzielczego prawa do dwóch lokali mieszkalnych, a następnie uzyskał od nich kwotę 30.000,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia lokali, wprowadzając J. J. (1) i B. R. w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XIII. w okresie od 17 listopada 2000 roku do 12 grudnia 2000 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził W. R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 19.500,00 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy depozycyjnej z dnia 17 listopada 2000 roku do nabycia prawa spółdzielczo-własnościowego do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od Spółdzielni Mieszkaniowej (...), a następnie uzyskał od pokrzywdzonego pieniądze w łącznej kwocie 19.500,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając W. R. w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XIV. w dniu 26 lutego 2001 roku w W. w biurze pośrednictwa w obrocie nieruchomościami mieszczącym się przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził E. i Z. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20.000,00 zł w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy nabyciu prawa do lokalu mieszkalnego w W. podpisał z pokrzywdzonymi umowę depozytu nieprawidłowego na przechowanie 20.000,00 zł a następnie uzyskał od nich tę kwotę jako zaliczkę na poczet zakupu mieszkania, wprowadzając E. i Z. S. w błąd co do możliwości dokonania takiej transakcji i zamiaru wywiązania się z zawartej ustnej umowy pośrednictwa,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XV. w dniu 19 marca 2001 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził L. P. do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 20.000 zł w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) zobowiązał się na podstawie umowy depozycyjnej z dnia 19 marca 2001 roku do nabycia spółdzielczego-własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) od Spółdzielni Mieszkaniowej (...), a następnie uzyskał od pokrzywdzonej pieniądze w łącznej kwocie 20.000,00 zł jako zaliczkę na poczet nabycia mieszkania, wprowadzając L. P. w błąd co do możliwości nabycia mieszkania i zamiaru wywiązania się z zawartej umowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XVI. w okresie od września do listopada 2007 roku w W., pow. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził B. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000,00 zł w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego w W. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia mieszkania i zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od B. M. (1) kwotę 30.000,00 zł w dwóch ratach w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na zakup mieszkania,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XVII. w listopadzie 2008 roku w Z. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000,00 zł D. P. w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego w bloku przy ul. (...) w W. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia mieszkania i zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od D. P. kwotę 30.000,00 zł w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na nabycie mieszkania, która to kwota miała być zabezpieczona poprzez podpisany przez A. M. weksel wystawiony w dniu 14 listopada 2008 roku na kwotę 30.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XVIII. w dniu 14 listopada 2008 roku w Z. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000,00 zł S. W. (1) w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego w W. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia mieszkania i zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od S. W. (1) kwotę 30.000,00 zł w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na nabycie mieszkania, która to kwota miała być zabezpieczona poprzez podpisany przez A. M. weksel wystawiony w dniu 16 listopada 2008 roku na kwotę 30.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XIX. w dniu 27 listopada 2008 roku w G. podrobił podpis K. D. na umowie najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w G. zawartej z L. M. oraz E. M.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XX. w listopadzie 2008 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000,00 zł I. K. w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. wprowadził ją w błąd co do możliwości nabycia mieszkania i zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od I. K. kwotę 30.000,00 zł w dwóch ratach w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na nabycie mieszkania, która to kwota miała być zabezpieczona poprzez podpisany przez A. M. weksel wystawiony w dniu 24 listopada 2008 roku na kwotę 30.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XXI. w okresie od 03 lutego 2009 roku do marca 2009 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35.000,00 zł W. K. w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego w bloku przy ul. (...) w W. należącego do spółdzielni mieszkaniowej w W. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia mieszkania, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od W. K. kwotę 35.000,00 zł w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na nabycie mieszkania, która to kwota miała być zabezpieczona poprzez podpisany przez A. M. weksel wystawiony w dniu 03 lutego 2009 roku na kwotę 35.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XXII. w dniu 10 lutego 2009 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35.000,00 zł A. B. w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego w W. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia mieszkania i zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od A. B. kwotę 35.000,00 zł w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na nabycie mieszkania, która to kwota miała być zabezpieczona poprzez podpisany przez A. M. weksel wystawiony w dniu 10 lutego 2009 roku na kwotę 35.000,00 zł ,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XXIII. w 2009 roku w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. S. w kwocie 30.000,00 zł w ten sposób, że oferując swoje pośrednictwo przy doprowadzeniu do nabycia prawa do lokalu mieszkalnego w G. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia mieszkania, zamiaru wywiązania się z zobowiązania, a także swojej tożsamości jako podając się za K. D., lecz zamiaru swego nie osiągnął ze względu na postawę M. S.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

XXIV. w okresie od marca 2009 roku do czerwca 2009 roku w G. powołując się na wpływy w instytucjach państwowych, w tym znajomość z sędzią Sądu Okręgowego w Gdańsku oraz znajomość z adwokatem z W. i utwierdzając D. K. (2) w przekonaniu o istnieniu takich wpływów podjął się pośrednictwa w załatwieniu skrócenia odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec Ł. G. w zamian za korzyść majątkową, tj. kwotę 20.000,00 zł z czego faktycznie uzyskał od D. K. (2) 7.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k.

XXV. w dniu 12 maja 2009 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził B. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo przy wykupie mieszkania w G. od spółdzielni mieszkaniowej wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia prawa do lokalu mieszkalnego mieszkania, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości podając się za K. D., a także co do swojego zatrudnienia w charakterze pracownika tureckiej firmy, w następstwie czego uzyskał od B. K. kwotę 40.000,00 zł w celu wpłacenia spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na poczet nabycia mieszkania jednocześnie potwierdzając fakt przyjęcia pieniędzy na wekslu z dnia 12 maja 2009 roku opiewającym na kwotę 40.000,00 zł wystawionych na nazwisko K. D. podrabiając na nich jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXVI. w dniu 23 maja 2009 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. J. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 18.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo przy wykupie mieszkania przy Alei (...) w S. od nieustalonej spółdzielni mieszkaniowej wprowadził ją w błąd co do możliwości nabycia prawa do lokalu mieszkalnego, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości podając się za K. D., a także co do swojego zatrudnienia w charakterze pracownika tureckiej firmy budowlanej (...), w następstwie czego uzyskał od A. J. kwotę 18.000,00 zł w celu wpłacenia nieustalonej spółdzielni mieszkaniowej zaliczki na poczet nabycia mieszkania jednocześnie potwierdzając fakt przyjęcia pieniędzy na wekslu wystawionym w dniu 25 maja 2009 roku na kwotę 18.000,00 zł na nazwisko K. D. podrabiając na nich jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXVII. w okresie od 9 czerwca 2009 roku do 20 września 2009 roku w L., gm. C. oraz w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził T. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 144.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo przy wykupie dwóch mieszkań w S. od Spółdzielni (...) w S. wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia prawa do lokalu mieszkalnego, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości podając się za K. D., a także co do swojego zatrudnienia w charakterze dyrektora firmy budowlanej, w następstwie czego uzyskał od T. G. kwotę 144.000,00 zł w pięciu ratach w celu wpłacenia Spółdzielni (...) w S. zaliczki na poczet nabycia mieszkania jednocześnie potwierdzając fakt przyjęcia pieniędzy na pięciu wekslach z dnia 09 czerwca 2009 roku, 30 czerwca 2009 roku, 15 lipca 2009 roku, 17 sierpnia 2009 roku oraz 20 września 2009 roku wystawionych na nazwisko K. D. podrabiając na nich jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXVIII. w okresie od 16 grudnia 2009 roku do 3 lutego 2010 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60.000,00 zł w ten sposób, że oferując pośrednictwo przy wykupie mieszkania przy ul. (...) w G. od Spółdzielni Mieszkaniowej (...) wprowadził go w błąd co do możliwości nabycia prawa do lokalu mieszkalnego, zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania oraz co do swojej tożsamości podając się za K. D., a także co do swojego zatrudnienia w charakterze pracownika tureckiej spółki deweloperskiej, w następstwie czego uzyskał od A. S. kwotę 60.000,00 zł w trzech ratach w celu wpłacenia Spółdzielni Mieszkaniowej zaliczki na poczet nabycia mieszkania jednocześnie potwierdzając fakt przyjęcia pieniędzy na trzech wekslach z dnia 16 grudnia 2009 roku, 05 stycznia 2010 roku i 03 lutego 2010 roku wystawionych na nazwisko K. D. podrabiając na nich jego podpis,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXIX. w grudniu 2009 roku w miejscowości K., gmina M. wywołując przekonanie u J. i J. G., iż posiada wpływy w sądzie właściwym dla wydania decyzji w sprawie skrócenia odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec ich syna A. G. (2), utwierdzając ich w przekonaniu o istnieniu takich wpływów i podając się za sędziego sądu wojskowego podjął się pośrednictwa w załatwieniu skrócenia odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec ich syna A. G. (2) znajdującego się w Zakładzie Karnym w S. w zamian za korzyść majątkową, tj. kwotę 12.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k.

XXX. w dniu 01 marca 2010 roku w P. wywołując przekonanie u E. G., iż posiada wpływy w sądzie właściwym dla wydania decyzji w sprawie skrócenia odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec jej brata A. G. (2), utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów i podając się za sędziego Sądu Najwyższego podjął się pośrednictwa w załatwieniu skrócenia odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec jej brata A. G. (2) znajdującego się w Zakładzie Karnym w S. w zamian za korzyść majątkową, tj. kwotę 5.000,00 zł, którą to sumę uzyskał od E. G. przelewem,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k.

XXXI. w okresie od 26 marca do 13 kwietnia 2010 roku działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził B. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 7.000,00 zł w ten sposób, że oferując swoje usługi jako adwokata przy załatwieniu skrócenia odbywania kary pozbawienia wolności dla jej brata S. W. (2) znajdującego się w Zakładzie Karnym w S. wprowadził ją w błąd co do pełnienia zawodu adwokata, swojej tożsamości podając się za K. D., a także możliwości i zamiaru zrealizowania zaciągniętego ustnie zobowiązania, w następstwie czego uzyskał od B. M. (2) przesłanych trzema przekazami pocztowymi,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XXXII. w kwietniu 2010 roku we W. podrobił podpis K. D. na umowie kupna – sprzedaży samochodu marki V. (...) nr rej. (...) zawartej z R. P.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXXIII. w dniu 19 maja 2010 roku we W. podrobił podpis K. D. na umowie na użyczenie auta zastępczego marki F. (...) n rej. (...) (...) zawartej z firmą (...) s.c. G. O., K. C. z siedzibą we W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXXIV. w nieustalonym okresie czasu do dnia 08 września 2010 roku przywłaszczył dowód osobisty na nazwisko K. S. nr (...),

tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k.

XXXV. w nieustalonym okresie czasu do dnia 08 września 2010 roku przywłaszczył paszport na nazwisko H. B., nr (...),

tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k.

XXXVI. w nieustalonym okresie czasu do dnia 08 września 2010 roku m.in. we W., G., W. posługiwał się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby, tj. dowodem osobistym na nazwisko K. D. nr (...), a także ukrywał dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, tj. prawo jazdy nr (...), legitymacją honorowego dawcy krwi nr (...) oraz kartą klienta (...) nr (...) wystawionymi na nazwisko K. D.,

tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 1 czerwca 2012 roku (sygnatura akt III K 183/11), rozstrzygnął:

I.  oskarżonych A. M. i P. F. uznał za winnych popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku tj. występku z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył A. M. i P. F. kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonych A. M. i P. F. uznał za winnych popełnienia czynów opisanych w punktach II, III, IV, V i VI części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, z których każde zostało popełnione w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a kwota 36.000,00 zł została uzyskana od P. K. i A. G. (1) tj. ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył A. M. karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, a P. F. na podstawie art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 2 k.k. karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności ;

III.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, i XV części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, a czyny opisane w punktach VII, VIII, XI, XII i XIII zostały popełnione w wykonaniu z góry powziętego zamiaru tj. ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XVI części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostało ono popełnione w wykonaniu z góry powziętego zamiaru tj. występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynów pisanych w punktach XVII, XVIII, XX, XXI, XXII części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, z których każde zostało popełnione w wykonaniu z góry powziętego zamiaru tj. ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

VI.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XIX części wstępnej wyroku tj. występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXIII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XXIV, XXIX, XXX części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, w odniesieniu do każdego z nich nastąpiło wprowadzenie w błąd co do istniejących wpływów, a czyn opisany w punkcie XXIV został popełniony w wykonaniu z góry powziętego zamiaru tj. ciągu przestępstw z art. 230 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 230 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IX.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XXV, XXVI, XXVII, XXVIII części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, a czyny opisane w punktach XXVII i XXVIII zostały popełnione w wykonaniu z góry powziętego zamiaru tj. ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

X.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXXI części wstępnej wyroku tj. występku z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XI.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XXXII, XXXIII części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw tj. ciągu przestępstw z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XII.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punkcie XXXIV i XXXV części wstępnej wyroku przy czym przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw tj. ciągu przestępstw z art. 275 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII.  oskarżonego A. M. uznał za winnego tego, że w okresie od 2008r. do dnia 8 września 2010r. m.in. we W., G., W. posługiwał się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby w postaci dowodu osobistego na nazwisko K. D. nr (...). występku z art. 275 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 275 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIV.  oskarżonego A. M. uznał za winnego tego, że w okresie od 2008r. do dnia 8 września 2010r. ukrywał dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać tj. prawo jazdy nr (...), legitymację honorowego dawcy krwi nr (...) oraz kartę klienta (...) nr (...) wystawione na nazwisko K. D. tj. występku z art. 276 k.k. i za to na podstawie art. 276 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

XV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. F. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu A. M. karę łączną 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XVI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie:

- oskarżonemu A. M. od dnia 8 września 2010r. do dnia 1 czerwca 2012r.,

- oskarżonemu P. F. od dnia 8 września 2010r. do dnia 1 czerwca 2012r.;

XVII.  na podstawie art. 41 § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 pkt 1 k.k. orzekł środek karny zakazu wykonywania zawodu i zajmowania stanowisk związanych z obrotem nieruchomościami przez oskarżonego A. M. przez okres 6 (sześciu) lat;

XVIII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości:

a) poprzez zapłatę solidarnie przez oskarżonych A. M. i P. F. na rzecz:

- I. P. kwoty 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych,

- P. M. kwoty 36 000 (trzydzieści sześć tysięcy) złotych,

- J. S. kwoty 41 000 (czterdzieści jeden tysięcy) złotych,

- P. K. i A. G. (1) kwoty 36 000 (trzydzieści sześć tysięcy) złotych,

- D. K. (3) 36 000 (trzydzieści sześć tysięcy) złotych,

b) poprzez zapłatę przez oskarżonego A. M. na rzecz:

- M. M. kwoty 5 200 (pięć tysięcy dwieście) złotych,

- E. i Z. S. kwoty 20 000 (dwadzieścia tysięcy) złotych,

- L. P. kwoty 20 000 (dwadzieścia tysięcy) złotych,

- B. M. (1) kwoty 30 000 (trzydzieści tysięcy) złotych,

- S. W. (1) kwoty 30 000 (trzydzieści tysięcy) złotych,

- T. G. kwoty 144 000 (sto czterdzieści cztery tysiące) złotych,

- E. G. kwoty 5 000 (pięć tysięcy) złotych,

- B. M. (2) kwoty 7 000 (siedem tysięcy) złotych;

XIX.  na podstawie art. 316 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazach dowodów rzeczowych Nr Drz 6372-6379/11 pod poz. 1-8 k. 1525, Drz I/2634/09 pod poz. 1 k. 1593, Drz 6361-6366/11 pod poz. 1-6 k. 3147-3148;

XX.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych Nr Drz I/459/10 pod poz. 6, 38, 45, 46 k. 381-382, Drz 133-134/10 pod poz. 1-2 k. 2698, Drz 49/11 pod poz. 1 k. 499, Drz 50/11 pod poz. 1 k. 657, Drz 650-654/11 pod poz. 1-5 k. 2898, Drz 4858/11 pod poz. 1 k. 3137, Drz 4859/11 pod poz. 1 k. 3140, Drz 6367-6371/11 pod poz. 7-11 k. 3147-3148;

XXI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić:

- P. F. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych Drz I/459/10 pod poz. 1 i 2 k. 381-382,

- A. M. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych Drz I/459/10 pod poz. 3-5, 9-30, 32, 36, 37, 40-44, 47-49 k. 381-382,

- B. H. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych Drz I/459/10 pod poz. 7 i 8 k. 381-382,

- K. D. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych Drz I/459/10 pod poz. 31, 33, 34 i 35 k. 381-382,

- K. S. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych Drz I/459/10 pod poz. 39;

XXII.  na podstawie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. F. (2) oraz adw. M. Z. kwoty po 2730,60 (dwa tysiące siedemset trzydzieści złotych sześćdziesiąt groszy) złotych brutto tytułem nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej oskarżonym A. M. i P. F.;

XXIII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych A. M. i P. F. od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym odstąpił od wymierzenia im opłaty.

Z wyrokiem tym nie pogodzili się oskarżeni, w których imieniu apelacje wnieśli obrońcy.

Obrońca oskarżonego A. M. zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w punktach II i IX i zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na uznaniu, że oskarżony A. M. na potwierdzenie otrzymywania środków pieniężnych od pokrzywdzonych, wystawiał na ich rzecz papiery wartościowe w postaci weksli, podczas, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób wyprowadzić wniosku, iż dokumenty potwierdzające otrzymanie środków pieniężnych, spełniały warunki określone w przepisach ustawy prawo wekslowe, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia przez sąd I instancji nieprawidłowej kwalifikacji prawnej i uznania, iż jego zachowanie wypełniło znamiona czynu opisanego w art. 310 k.k. a nie art. 270 § 1 kk.

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o:

1)  uchylenie wyroku sądu I instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

2)  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego kosztów udzielonej i nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, według norm przepisanych.

Obrończyni oskarżonego P. F. zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.  art. 366 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 310 § 1 kk przez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy związanych z okolicznościami wypełniania weksli przez oskarżonego A. M. i oskarżonego P. F., co doprowadziło w rezultacie do błędnego, bo dokonanego z obrazą art. 7 kpk ustalenia, że oskarżony P. F. dopuścił się zbrodni określonej w art. 310 § 1 kk oraz nieuwzględnieniem przez Sąd I instancji okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego;

2.  art. 7 kpk poprzez dokonanie wybiórczej i selektywnej oceny dowodów z przekroczeniem zasady ich swobodnej oceny oraz zasad prawidłowego rozumowania, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony P. F. dopuścił się popełnienia czynu stypizowanego w art. 310 § 1 kk, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony F. obejmował swoim zamiarem popełnienie czynu z art. 310 kk, bowiem próbował on wypełnić weksel u notariusza, do czego nie doszło na skutek popełnionych przez niego błędów. Jednocześnie sąd I instancji niewyjaśnił na czym polegały te błędy. Ze zgromadzonego materiału dowodowego można wywnioskować, iż błąd ów mógł polegać na wypełnieniu blankietu weksla prawdziwym imieniem i nazwiskiem współoskarżonego A. M., a w takiej sytuacji nie można przypisać oskarżonemu P. F. popełnienia czynu z art. 310 kk.

Nadto zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu stanu faktycznego w sprawie, poprzez błędne przyjęcie, że to oskarżony P. F. dokonał zarzucanego mu czynu opisanego w art. 310 k.k. w zw. z art. 12 kk podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadków wyprowadzić można wnioski odmienne.

4.  rażącą niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności.

Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o:

1)  przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

2)  zasądzenie kosztów udzielonej z urzędu, a nieopłaconej w całości ani w części obrony za postępowanie przed II instancją, według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych A. M. i P. F. są niezasadne i jako takie nie mogą być uwzględnione.

I

W apelacji obrończyni oskarżonego P. F. postawiono zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to: art. 366 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

Zarzut ten jest chybiony z następujących powodów.

Sąd I instancji wykorzystał w toku rozprawy głównej wszelkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa, winy, kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, a w końcowym rezultacie dla rozstrzygnięcia o prawnej odpowiedzialności oskarżonego P. F..

W szczególności Sąd meriti przesłuchał w toku rozprawy oskarżonego, w zakresie w jakim zdecydował się on na złożenie wypowiedzi przed Sądem, odczytując w pozostałym zakresie wcześniej składane przez niego wyjaśnienia. W sposób nienaganny Sąd przeprowadził dowody z zeznań świadków, w wypadkach dostrzeganych rozbieżności w treści oświadczeń składanych na kolejnych etapach postępowania w sprawie, lub niepamięci szczegółów zdarzenia, odczytując protokoły wcześniej złożonych przez nich zeznań. Z uwagą i niezbędną szczegółowością Sąd uwzględnił także złożone w tej sprawie, i dla niej przydatne, opinie biegłych.

W tej sprawie miała także znaczenie bezpośredniość postępowania dowodowego na rozprawie głównej. Nie ulega wątpliwości, że zasada bezpośredniości odgrywa obok zasady swobodnej oceny dowodów rolę trudną do przecenienia. To właśnie Sąd pierwszej instancji dowody z wyjaśnień oskarżonego, a także z zeznań świadków, przeprowadził bezpośrednio na rozprawie głównej, miał bezpośredni z nimi kontakt w toku realizacji czynności dowodowych, oceniał złożone przez oskarżonego wyjaśnienia kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. To właśnie ten bezpośredni kontakt z osobami przesłuchiwanymi stwarzał właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich wyjaśnień i zeznań.

W wyczerpującym uzasadnieniu pisemnym wyroku, sporządzonym starannie i z dbałością o uwzględnienie i szczegółową analizę wszelkich faktów w sprawie istotnych, Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów, które Sąd włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Wnioski ocenne Sądu wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.); a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k.

Zasadnym w tej sytuacji będzie przypomnienie utrwalonego od lat poglądu sformułowanego tak w doktrynie, jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procesie dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody, lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut przy tym obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający – oceniając dowody – naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy nadto sąd nie orzeknie, z obrazą art. 410 k.p.k. i art. 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. Tego rodzaju uchybień, tak w procesie dokonywania ustaleń faktycznych, jak też w odniesieniu do uzasadnienia wyroku Sądu meriti, sąd odwoławczy – jak wyżej wskazano – nie stwierdził i ich istnienia w żadnym stopniu nie uwiarygodniła skarżąca.

Wbrew temu co wynika z apelacji dowody, które podlegały weryfikacji Sądu Okręgowego, ocenione zostały zgodnie z regułami swobody określonymi w art. 7 k.p.k., a swoje w tym względzie stanowisko Sąd ten w sposób należyty umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Zasada swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) nie daje podstaw do apriorycznego preferowania lub dyskwalifikowania jednych dowodów na rzecz drugich i to według klucza najkorzystniejszego dla oskarżonego. Mając na uwadze zasady prawa dowodowego o wartości dowodowej nie decyduje to czy poszczególne dowody są korzystne albo niekorzystne dla oskarżonego, ale treść każdego z dowodów konfrontowana z innymi dowodami. Istotne także jest, by - tak jak w przedmiotowej sprawie uczynił to Sąd Okręgowy - stanowisko takie zostało należycie i przekonująco uzasadnione, a ocena ta była wszechstronna i wnikliwa. Słusznie więc, bo zgodnie z tymi zasadami, postąpił Sąd Okręgowy, kiedy preferencjom tym nie uległ.

Odmienna ocena dowodów, korzystna dla oskarżonego, jest naturalnie prawem apelującej. Nie wynika z niej jednak samo przez się, by ocena dokonana w tej sprawie przez Sąd Okręgowy charakteryzowała się dowolnością.

Sformułowany w apelacji zarzut tendencyjności sądu w doborze i ocenie dowodów (art. 4 § 1 k.p.k.), jest całkowicie chybiony. Jest tak dlatego, że ustalenia faktyczne winny być przecież konstruowane w oparciu o dowody, którym przyznano walor wiarygodności.

Równość wobec prawa, stanowiąca podstawę wszelkiej sprawiedliwości, wymaga, aby zasady postępowania dowodowego były stosowane bez względu na to kto in concreto na tym korzysta a kto traci. Nie ma więc w polskim prawie dowodowym takiej reguły, która nadawałaby pierwszeństwo dowodom korzystnym dla oskarżonego przed dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, tak jak i nie ma reguły o przeciwstawnej wymowie.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje o tym, że zasada bezstronności została w tej sprawie dochowana.

Sąd orzekający ma prawo, a nawet obowiązek, oceniania wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Wymóg, aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art. 410 k.p.k.), oznacza konieczność znajdowania się w polu uwagi sądu w chwili rozstrzygania wszystkich okoliczności. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).

Z obowiązku tego Sąd Okręgowy wywiązał się należycie. Sąd ten bowiem wnikliwie analizował wszystkie wyjaśnienia oskarżonej oraz zeznania świadków i logicznie wykazał, które i dlaczego oraz w jakim zakresie są wiarygodne. Ocenę tę przeprowadzono z poszanowaniem zasady obiektywizmu, na podstawie wszechstronnej analizy całokształtu materiału dowodowego. Nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów) czy logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc w sposób odpowiadający zasadzie swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k.

Wyrażona w art. 4 k.p.k. zasada obiektywizmu i wiążąca się z nią zasada in dubio pro reo zawarta w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. nie są naruszone, jeżeli sąd - tak jak w tej sprawie Sąd Okręgowy - ma w polu swego widzenia wszystkie dowody i fakty dotyczące oskarżonego, zarówno te, które są dla niego korzystne, jak i te, które przemawiają na jego niekorzyść, poddaje je ocenie i analizie zgodnej ze wskazaniami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz gdy w sprawie brak jest takich wątpliwości, które mimo wszelkich starań organu procesowego nie da się usunąć.

Ewentualne zatem zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k., lub też przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen, a tego w apelacji absolutnie nie wykazano.

II

W apelacjach obrońców oskarżonych A. M. i P. F. postawiono także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Zarzut taki jest nietrafny.

Otóż zarzut ten może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 k.p.k.). W sytuacji, w której takowych uchybień on nie wykazuje, poprzestając na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się (na ogół) z wymogami tegoż art. 410 k.p.k., nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia.

Nie jest ani wystarczające, ani skuteczne jedynie teoretyczne i gołosłowne wysłowienie pewnej hipotetycznej możliwości i na tej tylko podstawie formułowanie zarzutu, że ustalenia sądu są błędne, bowiem tej ewentualności nie uwzględniają lub też nie stanowią jej bezwzględnego zaprzeczenia. Każde dowodowe twierdzenie wymaga uwiarygodnienia, poprzez wskazanie na fakty realnie istniejące i poddające się obiektywnemu poznaniu procesowemu. Bez takiego zaś wymogu zakwestionowane mogłyby zostać wszelkie dowody i ustalenia sądu, a sąd byłby wikłany w niekończące się i w wielu wypadkach całkowicie nierealne procedury badania tych hipotez i ich dowodowego weryfikowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31 maja 2006 r., II AKa 72/06, LEX nr 181678).

W świetle przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku faktów oraz wyprowadzonych z nich przez Sąd Okręgowy wniosków, które Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje, nie można mieć żadnych wątpliwości odnośnie do sprawstwa i winy oskarżonych A. M. i P. F. co do czynów przypisanych im w zaskarżonym wyroku.

Obie apelacje upatrują błąd w tych ustaleniach Sądu Okręgowego, które dotyczącą zakwalifikowania czynów oskarżonych z art. 310 § 1 k.k.

W apelacji obrońcy oskarżonego A. M. kwestionuje się w ogóle możliwość uznania, aby dokumenty podpisane przez oskarżonego stanowiły weksle, a zatem papiery wartościowe.

Z tezą postawioną w apelacji obrońcy A. M. nie można się zgodzić.

Jest tak przede wszystkim dlatego, ponieważ w apelacji nie wspomina się w ogóle o tym, że w ustawie z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282 ze zm.), a na przepisach tego właśnie prawa skarżący opiera swoją tezę, w art. 10 przewidziano także "weksel niezupełny w chwili wystawienia".

Co prawda Prawo wekslowe poświęca instytucji weksla in blanco zaledwie ten jeden przepis (art. 10), który nie zawiera wyczerpującego uregulowania problematyki oraz nie wyjaśnia szeregu wątpliwości, to jednak w doktrynie wypracowano definicję weksla in blanco, przez który rozumie się weksel niezupełny zaopatrzony w podpis wystawcy, lecz niewypełniony zupełnie, względnie nieposiadający niektórych cech, jakich prawo wymaga dla ważności weksla. Najczęściej weksle takie są wystawiane, gdy strony zawierając między sobą umowę pragną – tak jak właśnie było w niniejszej sprawie – zabezpieczyć ewentualne roszczenie mogące z niej wynikać.

In concreto zatem, ze względu na cel wystawienia, weksle in blanco były wekslami gwarancyjnymi, udzielonymi dla zabezpieczenia prawidłowego wykonania kontraktów (por. M. Czarnecki, L. Bagińska: Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Warszawa 2003, s. 17 i 167). Weksel niezupełny może występować jako niezupełny własny i jako niezupełny trasowany. Weksel własny - dokumentuje bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty, a weksel trasowany bezwarunkowe polecenie zapłaty.

Nie ma więc wątpliwości, że w tej sprawie chodzi właśnie o weksel własny niezupełny (in blanco).

W doktrynie przyjmuje się, że zobowiązanie wekslowe z weksla in blanco następuje z chwilą podpisania i wręczenia weksla, chociaż zobowiązanie to ma warunkowy charakter i wywołuje skutki dopiero wówczas, gdy weksel zostanie uzupełniony w taki sposób, aby posiadał on wszystkie wymagane przez prawo elementy, rozstrzygające o ważności weksla (J. Mojak: Prawo papierów wartościowych. Zarys wykładu, Warszawa 2004, s. 53).

Kodeks cywilny w art. 921 ⁶ - 921 ¹⁶ zawiera przepisy dotyczące papierów wartościowych. Z treści art. 921 ⁶ k.c. można wnioskować, że zobowiązanie, do świadczenia którego zobowiązany jest dłużnik, ma wynikać z wystawionego papieru wartościowego. Spełnienie świadczenia do rąk posiadacza legitymowanego treścią papieru wartościowego zwalnia dłużnika, chyba że działał w złej wierze (art. 921 ⁷ k.c.). Wystawca składając podpis na blankiecie wekslowym zobowiązuje się bezwarunkowo zapłacić uzgodnioną z remitentem sumę wekslową. W razie braku spełnienia świadczenia przez dłużnika wierzyciel ma prawo wypełnienia weksla in blanco i domagania się zapłaty od wystawcy weksla. Podsumowując, skoro weksel in blanco potwierdza istnienie prawa majątkowego, należy przyjąć, że jest papierem wartościowym.

W takim stanie rzeczy weksel in blanco, stanowiąc papier wartościowy, dający podstawę do otrzymania sumy pieniężnej, może być dokumentem uprawniającym do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 k.k. Tak też podrobienie podpisu wystawcy na wekslu in blanco wyczerpuje znamiona art. 310 § 1 k.k., a nie przepisu art. 270 § 1 k.k. (por. J. Skorupka: Weksel własny in blanco jako przedmiot wykonawczy w przestępstwie z art. 310 § 1 k.k., PS 2007, nr 1, s. 79 i in.).

Pogląd, że weksel in blanco może być przedmiotem przestępstwa z art. 310 § 1 k.k., jako środek płatniczy bądź dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej dominuje w rozstrzygnięciach w praktyce (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia z dnia 21 marca 2007 r., I KZP 2/07, OSNKW 2007/4/31, OSP 2007/12/144, Pr.Bankowe 2007/7-8/13, Biul.SN 2007/3/18, Rejent 2007/3/167; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2003 r., II AKz 366/03, OSAG 2003, nr 2, poz. 130; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 r., II AKa 377/2003, OSA 2004, nr 12, s. 90; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 listopada 2003 r., II AKz 835/2003, Wok. 2004, nr 5, s. 43; wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 października 2004 r., II AKa 293/2004, OSA 2005, nr 7, s. 50 i z dnia 5 kwietnia 2006 r., II AKa 355/05, Prok.i Pr.-wkł. 2006/12/24, KZS 2006/6/91, KZS 2006/12/36).

Także w piśmiennictwie przeważa stanowisko, że weksel in blanco jest dokumentem uprawniającym do otrzymania sumy pieniężnej w rozumieniu art. 310 § 1 k.k. (por. J. Skorupka: Weksel własny in blanco ..., op. cit., s. 70 i in.; J. Skorupka: Ochrona obrotu czekowego i wekslowego w prawie karnym - próba analizy, PS 2001, nr 1, s. 55 i n.; J. Skorupka w: A. Wąsek red.: Kodeks karny. Cz. szczególna. Komentarz, Warszawa 2006, t. II, s. 1514; M. Kulik w: M. Mozgawa red.: Kodeks karny. Praktyczny komentarz, Kraków 2006, s. 609).

To prawda, że Sąd Okręgowy nie napisał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zakwestionowane weksle są niezupełne. W uzasadnieniu mowa jest bowiem o wekslach w ogóle, zaś w jednym miejscu Sąd Okręgowy precyzuje, że są to weksle własne (strona 90 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), a to – w świetle rozważań poczynionych przez Sąd Apelacyjny – jest ustaleniem prawdziwym.

Reasumując – Sąd Okręgowy nie popełnił błędu w zaskarżonym wyroku ustalając, że podrobione przez oskarżonego A. M. (działającego wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. F.) dokumenty mogą być przedmiotem czynności wykonawczych określonych w art. 310 § 1 k.k., ponieważ w rozumieniu tego przepisu są dokumentami uprawniającymi do otrzymania określonej sumy pieniężnej.

W apelacji obrończyni oskarżonego P. F. zakwestionowano ustalenia dotyczące strony podmiotowej, przypisanych temu oskarżonemu, czynów z art. 310 § 1 k.k.

W pierwszej kolejności należy odwołać się do przepisu art. 18 § 1 k.k.

Wiadomo zatem, że współsprawstwo jest odmianą sprawstwa, która różni się od sprawstwa pojedynczego tym, że zamiar dokonania czynu zabronionego został podjęty przez co najmniej dwie osoby, które - zgodnie z przyjętym podziałem ról - uzgodniły jego wspólną realizację. Za współsprawstwo odpowiada bowiem ten, kto wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Istotą współsprawstwa - również z punktu widzenia utrwalonej już linii orzecznictwa Sądu Najwyższego - jest zatem, oparte na porozumieniu, wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu przestępnego.

Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji.

Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976, nr 9, poz. 117).

W tym świetle jest najzupełniej oczywiste, że wspólne wykonanie czynu zabronionego oznacza, że współdziałający sprawcy łącznie (nie zaś każdy z osobna) muszą zrealizować komplet jego ustawowych znamion. Do przyjęcia współsprawstwa nie jest zatem konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował wszystkie znamiona, lecz by prowadziła do tego suma ich zachowań.

Tymczasem argumentacja tego dotycząca, zawarta w apelacji, ma charakter wyłącznie polemiczny.

Otóż obrończyni, w uzasadnieniu apelacji, ponownie przedstawia stanowisko jakie w swoich wyjaśnieniach zajął oskarżony.

Na tym przede wszystkim gruncie skarżąca wyraża przekonanie, że zebrane dowody i ujawnione okoliczności, które Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne nie dawały podstawy do przyjęcia, że oskarżony jest sprawcą przypisanych mu czynów. Obrończyni nie odnosi się wprost do analiz i ocen Sądu meriti i nie podejmuje nawet próby wykazania, że te analizy lub wnioski ocenne Sądu dotknięte są czy to wadą logicznego rozumowania, czy też są sprzeczne ze wskazaniami wiedzy lub regułami życiowego doświadczenia.

W związku z tak sporządzonym zarzutem i takim jak wyżej scharakteryzowano jego uzasadnieniem, merytoryczne odniesienie się do jego słuszności lub błędności nie jest możliwe. Wymagałoby to bowiem powtórzenia całego toku rozumowania Sądu pierwszej instancji, przeprowadzenia powtórnie analizy dowodów, odtworzenia podstaw dokonanych przez ten Sąd ustaleń faktycznych, czyli powtórzenia postępowania rozpoznawczego z tą różnicą, że dokonanego nie w oparciu o bezpośrednią realizację dowodów, lecz wyłącznie w oparciu o dowody z zawartych w aktach sprawy dokumentów. Takie wszakże przedsięwzięcie byłoby oczywiście sprzeczne z funkcją kontrolną sądu odwoławczego, która z racji samej swej istoty nie może polegać na powtórzeniu czynności kontrolowanych.

Wystarczy zatem powiedzieć, że Sąd Okręgowy – wbrew temu co wynika z apelacji – szeroko i trafnie (strony 88-89, a przede wszystkim strony 90-91 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione albo nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Wszelkie wątpliwości, jakie wysunięto w apelacji, zostały już tam rozwiane.

III

Czyny przypisane oskarżonym A. M. i P. F. są prawidłowo opisane i zakwalifikowane.

Kara wymierzona poszczególnym oskarżonym (zarówno za każdy z czynów, jak i kara łączna) jest sprawiedliwa. Uwzględnia zarówno okoliczności przemawiające za każdym z oskarżonych, jak i okoliczności każdego z oskarżonych obciążające, które zostały zasadnie dostrzeżone przez Sąd Okręgowy i właściwie ocenione (strony 102-106 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Istotnie kary wymierzone oskarżonym (także kara łączna) do łagodnych nie należą. O rażącej niewspółmierności kary nie można jednak tutaj mówić, skoro Sąd Okręgowy, wymierzając karę w tej sprawie, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami jej wymiaru, czyli wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary określonych w art. 53 k.k.

IV

Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

Orzeczenie o wynagrodzeniu za obronę z urzędu znajduje swoje uzasadnienie w art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...) - Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami.

Z uwagi na to, że oskarżeni mają do odbycia kary pozbawienia wolności, obciążeni są wieloma zobowiązaniami finansowymi i nie posiadają żadnego majątku - na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. - zwolniono ich od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.