Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2012r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński

Sędziowie: SA – Maria Żłobińska

SA – Adam Wrzosek - spr.

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale oskarżyciela posiłkowego Z. P. Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 r.

sprawy R. G.

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Z. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 30 stycznia 2012 r. sygn. akt XVIII K 168/10

I.  uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w. W. do ponownego rozpoznania;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. C. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł zawierającą
23 % stawkę podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

W sprawie Sądu Okręgowego w. W. sygn. akt XVIII K 168/10 R. G. , oskarżono o to, że:

I.  w dniu 29 lipca 2009 roku w P., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia G. P., wielokrotnie uderzył wyżej wymienioną pokrzywdzoną w głowę metalowym przedmiotem, tzw. gryfem do ćwiczeń powodując u niej ciężkie obrażenia głowy skutkujące jej zgonem na miejscu zdarzenia, przy czym czynu tego dopuścił się działając w stanie reakcji dysforycznej, który to stan psychiczny w znacznym stopniu ograniczał zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 k.k.,

to jest o popełnienie czynu z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31
§ 2 k.k.

II.  w dniu 29 lipca 2009 roku w P. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch aparatów fotograficznych marki M. o wartości nie mniejszej niż 900 złotych na szkodę G. P.,

to jest o popełnienie czynu z art. 278 § 1 k.k.

III.  w dniu 30 lipca 2009 roku w P. działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, pięciokrotnie pobierając, przy pomocy kart płatniczych V. C. oraz E. należących do G. P., różne sumy pieniędzy, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 2800 złotych,

to jest o popełnienie czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 30 stycznia 2012 r.:

1. R. G. w ramach czynu opisanego w punkcie I uznał za winnego tego, że w dniu 29 lipca 2009 roku w P. działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia G. P. wielokrotnie zadawał ciosy w okolice głowy wyżej wymienionej przedmiotem w postaci metalowego gryfu do ćwiczeń gimnastycznych czym spowodował powstanie szeregu ciężkich obrażeń w postaci między innymi licznych ran tłuczonych głowy, rozległego wieloodłamowego złamania kości sklepieniowej podstawy czaszki z rozerwaniem opon i wydobywającą się przez światło ran rozpływną istotą mózgową, wylewów krwawych pod oponami miękkimi lewej półkuli mózgu, które skutkowały jej zgonem na miejscu zdarzenia, przy czym czynu tego dopuścił się działając w stanie reakcji dysforycznej, który to stan psychiczny w znacznym stopniu ograniczał jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 k.k., to jest przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to na podstawie powyższych przepisów skazał a na podstawie art. 148 § 1 k.k. wymierzył karę 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności;

2. R. G. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II i na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

3. R. G. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III z tym, że ustalił wartość przywłaszczonego mienia na kwotę 2.700 złotych, to jest czynu z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. R. G. wymierzył karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 77 § 2 k.k. ustalił, że oskarżony będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu kary w wymiarze 12 lat pozbawienia wolności;

5. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej R. G. kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 lipca 2009 roku do dnia 30 stycznia2012 roku;

6. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił R. G. od ponoszenia opłaty oraz kosztów postępowania w sprawie, którymi obciążył Skarb Państwa;

7. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz § 14 ust. 1 pkt 5 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. W. C. przy ul. (...), (...)-(...) W., kwotę 1600 złotych plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej R. G. z urzędu.

Powyższy wyrok zaskarżył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 7 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k., polegającą na dowolnej i wykraczającej poza ramy swobodnej oceny dowodów analizie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego R. G. oraz zeznań świadków w osobie Z. P., A. B., B. P., M. T., oraz biegłego M. B., z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a zwłaszcza wyjaśnienia oskarżonego R. G., pozwalają na uznanie, iż oskarżony uprzednio dokonał z mieszkania G. P. zaboru w celu przywłaszczenia dwóch aparatów fotograficznych, które przeniósł do swego mieszkania, a następnie w swoim mieszkaniu, wskutek obawy przed odkryciem przez G. P., iż dopuścił się powyższego, wskutek wyzwolenia się u niego reakcji dysforycznej, dokonał zabójstwa w/w, co z kolei w dalszej kolejności doprowadziło do przypisania mu odpowiedzialności karnej, przy przyjęciu, iż swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu zabronionego z art. 148 § 1 k.k. mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena materiału zgromadzonego w sprawie, a zwłaszcza zeznań oskarżyciela posiłkowego Z. P., a także świadków A. B., B. P., M. T., a także biegłej M. B. wskazuje, iż oskarżony R. G. nie mógł działać w stanie dysforii;

3.  obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 366 § 1 k.p.k. w zw. art. 192 § 2 k.p.k., polegającą na niewszechstronnym wyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy i nie uwzględnieniu wniosku oskarżyciela posiłkowego o powołanie drugiego zespołu biegłych lekarzy psychiatrów oraz biegłego psychologa, celem sporządzenia opinii w przedmiocie oceny stanu psychicznego oskarżonego R. G. i psychologicznej oceny jego wyjaśnień, z uwzględnieniem ustaleń faktycznych, iż w/w dokonał zaboru w celu przywłaszczenia aparatów fotograficznych G. P. po zdarzeniu, z uwagi na okoliczność, iż znajdująca się w aktach sprawy opinia sądowo- psychologiczna jest nierzetelna, obarczona błędami, zaś wnioski wysnute przez biegłych lekarzy psychiatrów w osobie J. S., K. M. i M. Z. oraz psycholog M. G. opierają się na wybiórczym materiale dowodowym, tj. na wyjaśnieniach oskarżonego R. G. i uwzględniają wersję zdarzeń przez niego wskazaną.

W konkluzji apelacji pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy newralgiczne znaczenie ma ustalenie, czy przed dokonaniem zabójstwa pokrzywdzonej G. P. oskarżony skradł z jej mieszkania aparaty fotograficzne, o których mowa w pkt II aktu oskarżenia.

Sąd Okręgowy na podstawie wyjaśnień oskarżonego R. G. ustalił, że w dniu zdarzenia przed dokonaniem zabójstwa był on w mieszkaniu pokrzywdzonej, przy czym nieznany jest cel tej wizyty i wykorzystując nieuwagę G. P. zabrał dwa aparaty fotograficzne, z którymi udał się do swojego mieszania. Następnie, gdy przebywał on w kuchni, do jego mieszkania nieoczekiwanie przyszła pokrzywdzona, co zaskoczyło oskarżonego. Wejście pokrzywdzonej spowodowało u oskarżonego obawę, że odkryje ona kradzież aparatów fotograficznych oraz inne jego nieuczciwe zachowania, co wyzwoliło u niego reakcję dysforyczną, skutkującą dokonaniem zabójstwa pokrzywdzonej (str. 1 - 2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego co do rodzaju jego znajomości z pokrzywdzoną, w tym, że utrzymywał on z nią kontakty seksualne. Sąd I instancji oparł się w tym zakresie na zeznaniach B. P., która słyszała rozmowę oskarżonego z pokrzywdzoną na klatce schodowej w dniu zdarzenia, a z rozmowy tej wynikało, iż zwracali się oni do siebie w sposób wykluczający bliskie między nimi relacje. Nadto Sąd Okręgowy podniósł, że gdyby oskarżonego z pokrzywdzoną łączyły bliskie więzi, to trudno przyjąć, że wejście pokrzywdzonej do mieszkania oskarżonego byłoby dla niego zaskoczeniem (str. 56 - 57 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W konsekwencji Sąd I instancji przyjął że oskarżonego i pokrzywdzoną łączyła znajomość nie przekraczająca ram znajomości sąsiedzkiej (str. 57 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Dlatego też Sąd Okręgowy odmówił wiary wyjaśnieniom R. G., że kradzieży aparatów fotograficznych dokonał, gdy pokrzywdzona wyszła do sklepu, a on został sam w jej mieszkaniu, stwierdzając: „… za niemożliwe należy uznać przy ustaleniu, iż oskarżonego i pokrzywdzoną przed zabójstwem łączyła zwykła znajomość sąsiedzka, aby pokrzywdzona zostawiła oskarżonego samego w jej mieszkaniu, po to aby wyjść do sklepu po zakupy. Przy istnieniu zwykłej znajomości sąsiedzkiej nieprawdopodobnym jest, aby G. P. pozostawiła swoj ego sąsiada samego w jej mieszkaniu, po to, aby zrobić zakupy, gdyż jest to sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego dotyczącymi relacji towarzyskich pomiędzy sąsiadami. Ponadto zeznania oskarżyciela posiłkowego Z. P. z k. 552 w sposób skuteczny podważają wersję oskarżonego jakoby G. P. mogła wyjść na chwilę do pobliskiego sklepu pozostawiając R. G. samego w jej mieszkaniu, albowiem Z. P. w sposób przekonywujący przedstawił na
k. 552 przyczyny dla których G. P. od roku czasu nie robiła zakupów w pobliskim sklepie”. (str. 57 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Sąd Okręgowy odmówił też wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do czasu dokonania zabójstwa. Decydującym w tym zakresie dowodem były zeznania M. T., która w dniu 29 maja 2009 r. widziała G. P. między godz. 14.00 – 14.30, a z relacji oskarżonego wynikało, że zabójstwa dokonał wcześniej (str. 47 - 49 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Sąd Okręgowy uznając za wiarygodną wersję oskarżonego, iż dokonał kradzieży dwóch aparatów fotograficznych, a za niewiarygodną wersję, że pokrzywdzona wyszła do sklepu pozostawiając go samego w mieszkaniu, ustalił, iż oskarżony dokonał kradzieży dwóch aparatów fotograficznych, w sposób podstępny wykorzystując nieuwagę G. P. (str. 58 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Sąd I instancji stwierdził, że motywem „… dla którego oskarżony w swoich późniejszych wyjaśnieniach podawał nieprawdę, iż kradzież tę umożliwiło mu wyjście pokrzywdzonej do sklepu, zaś w pierwszych swoich wyjaśnieniach w ogóle nie przyznał się do kradzieży tych aparatów przed zabójstwem – było ukrycie sposobu w jaki dokonał kradzieży tych aparatów po to, aby przed sądem zataić spryt jakim się wykazał przy kradzieży tych aparatów, a co za tym idzie umniejszyć swoja winę” (str. 58 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Dokonując tego rodzaju ustaleń Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach pominął, że z zeznań Z. P., ojca pokrzywdzonej, wynikało, iż aparaty fotograficzne były przechowywane przez pokrzywdzoną w regale znajdującym się w pokoju. Stwierdzając zatem, że pokrzywdzona zezwoliła oskarżonemu, z którym łączyła ją jedynie znajomość sąsiedzka, na wejście do mieszkania, a ten wykorzystując jej nieuwagę dokonał kradzieży aparatów fotograficznych, Sąd Okręgowy winien rozważyć:

- w jaki sposób podczas obecności pokrzywdzonej w mieszkaniu oskarżony miał możliwość dokonania penetracji mieszkania i znalezienia aparatów fotograficznych,

- czy pokrzywdzona mogła oskarżonego wpuścić do pokoju, w którym znajdowała się pozostawiona przez nią bielizna osobista (vide: zeznania Z. P.),

- czy możliwe jest, aby pokrzywdzona nie zauważyła, że oskarżony wynosi aparaty fotograficzne, zwłaszcza, iż z uwagi na porę roku oskarżony nie mógł mieć na sobie grubej odzieży, a zasadą jest, że właściciel mieszkania odprowadza do drzwi odwiedzającą go osobę, jeśli nie pozostaje z nią w bliższych relacjach,

- czy po przyjściu do własnego mieszkania oskarżony pozostawiłby skradzione aparaty fotograficzne w widocznym miejscu, wiedząc, że pokrzywdzona po stwierdzeniu kradzieży może powiązać kradzież z wizytą oskarżonego, co z kolei mogłoby skutkować jej przyjściem do mieszkania oskarżonego.

Uwadze Sądu Okręgowego umknęło też, że oskarżony wyjaśnił, iż po dokonaniu zabójstwa pokrzywdzonej wszedł do jej mieszkania dopiero o godz. 4.00 w dniu następnym, tj. 30 lipca 2009 r. zabierając przedmioty należące do pokrzywdzonej, gdy tymczasem z zeznań B. P. wynika, że między godz. 21.30 w dniu 29 lipca 2009 r., a godz. 0.15 w dniu 30 lipca 2009 r. trzykrotnie widziała, iż drzwi do mieszkania G. P. są uchylone, a o godz. 0.30 w dniu 30 lipca 2009 r. drzwi te były zamknięte.

W tym stanie rzeczy nie można stwierdzić, czy poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia w zakresie zdarzeń poprzedzających dokonanie zabójstwa pokrzywdzonej, a w szczególności dotyczące kradzieży aparatów fotograficznych są prawidłowe i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k.

Jak już Sąd Apelacyjny zauważył wyżej, ustalenia te mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia zawartego w pkt I zaskarżonego wyroku.
W oparciu o opinie biegłych lekarzy psychiatrów Sąd Okręgowy stwierdził bowiem, że oskarżony R. G. zabójstwa pokrzywdzonej dopuścił się w stanie reakcji dysforycznej, który to stan psychiczny w znacznym stopniu ograniczył u niego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 k.k. Biegli lekarze psychiatrzy rozpoznali u oskarżonego osobowość schizotopową i stwierdzili spłycenie reakcji emocjonalnej, przy czym w trudnych dla niego sytuacjach ma on tendencje do występowania stanów napięcia i reakcji sytuacyjnych przygnębionych.

Biegli lekarze psychiatrzy przyjęli, że:

- R. G. wszedł do mieszkania pokrzywdzonej, a później wykorzystując jej nieobecność dokonał zaboru dwóch aparatów fotograficznych,

- wejście pokrzywdzonej do mieszkania oskarżonego było niespodziewane. R. G. bał się, że ujawni się jego nieuczciwe zachowanie wobec pokrzywdzonej, że zobaczy aparaty fotograficzne i zorientuje się, iż nie zapłacił za energię elektryczną.

W konsekwencji - zdaniem biegłych – oskarżony zareagował nagłym napięciem, nieadekwatnym do sytuacji i gwałtownym wybuchem wielokrotnej brutalnej agresji wobec pokrzywdzonej. Gwałtowne wyładowanie agresji miało zaś charakter reakcji dysforycznej. Wystąpieniu dysforii sprzyjała skłonność do słabo kontrolowanych zachowań impulsywnych oraz przewlekła reakcja sytuacyjna depresyjna. Reakcja dysforyczna ograniczała poczytalność oskarżonego w znacznym stopniu w rozumieniu art. 31 § 2 k.k. w odniesieniu do czynu z pkt I aktu oskarżenia (opinia pisemna biegłych lekarzy psychiatrów).

W opinii ustnej złożonej na rozprawie w dniu 6 września 2011 r. biegli lekarze psychiatrzy, stwierdzili, że gdyby nie było reakcji dysforycznej, to nie byłoby takiej agresji u oskarżonego (k. 764). Jednoczenie biegli stwierdzili, że jedyną znaną im przyczyną reakcji dysforycznej u oskarżonego było wejście pokrzywdzonej do jego mieszkania (k. 763). Należy zauważyć, że stanowisko biegłych lekarzy psychiatrów ewoluuje. Na rozprawie w dniu 6 września 2011 r. biegli lekarze stwierdzili, że bodźcem do agresji wobec pokrzywdzonej było jej wejście do mieszkania oskarżonego (akapit pierwszy na k. 762 i akapit czwarty na k. 763) i pominęli wcześniej podnoszone okoliczności związane z tym, że reakcja oskarżonego była związana nie tyle z samym wejściem pokrzywdzonej do mieszkania oskarżonego, a obawą ujawnienia się jego nieuczciwych zachowań w stosunku do pokrzywdzonej, w tym dokonania kradzieży aparatów fotograficznych. Być może powyższe wątpliwości są wynikiem wadliwego zapisu w protokole rozprawy bądź tzw. skrótowej wypowiedzi biegłych. Tym niemniej podczas przesłuchania w dniu 6 września 2011 r. biegli ani razu nie ujmują przyczyn reakcji oskarżonego, skutkującej zabójstwem pokrzywdzonej, w sposób wskazany w pisemnej opinii czy też opinii złożonej ustnie na rozprawie w dniu 26 października 2010 r.

Cytowane wyżej stwierdzenie biegłych, zawarte w ostatnim zdaniu ich ustnej opinii złożonej na rozprawie w dniu 6 września 2011 r., a mianowicie: „Gdyby nie było reakcji dysforycznej, to nie byłoby takiej agresji u oskarżonego” nasuwa kolejne wątpliwości. Tego rodzaju wypowiedź może bowiem sugerować, że sam tylko przebieg zdarzenia, a w szczególności ilość i siła uderzeń oraz sposób w jaki zostały one zadane pokrzywdzonej, dawały podstawę biegłym do wyprowadzenia wniosku o występowaniu u oskarżonego reakcji dysforycznej.

Art. 31 k.k. przewiduje trzy przyczyny wystąpienia u sprawcy niepoczytalności bądź jej ograniczenia w stopniu znacznym, tj. chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe i inne zakłócenia czynności psychicznych. Biegli lekarze psychiatrzy nie rozpoznali u oskarżonego choroby psychicznej bądź upośledzenia umysłowego. Inne zakłócenie czynności psychicznych znoszące lub ograniczające w stopniu znacznym poczytalność może mieć charakter patologiczny lub niepatologiczny (vide: Komentarz do Kodeksu karnego pod red. prof. Andrzeja Zolla, teza 7 do art. 31).

Reakcja dysforyczna jest – jak określili biegli lekarze psychiatrzy – patologiczną reakcją afektywną (k. 763). Kwestia ta nie była przedmiotem bliższych dociekań Sądu I instancji pomimo, że po przeprowadzeniu obserwacji sądowo - psychiatrycznej, biegli w pisemnej opinii nie stwierdzili u oskarżonego występowania patologicznych zaburzeń nastroju (str. 17 pisemnej opinii, k. 383).

Mając na uwadze powyższe rozważania zaskarżony wyrok w zakresie czynów z pkt I i II aktu oskarżenia ostać się nie mógł. Z uwagi na to, że czyn z pkt III aktu oskarżenia jest ściśle powiązany z czynem z pkt I aktu oskarżenia zaskarżony wyrok podlega uchyleniu w całości, a sprawa przekazaniu Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy szczegółowo przeprowadzi postepowanie dowodowe, uwzględniając wskazania zawarte w niniejszym uzasadnieniu, a następnie zgromadzony materiał dowodowy podda wnikliwej analizie, która doprowadzi do wydania trafnego rozstrzygnięcia. W celu zapewnienia możliwości prawidłowego wyrokowania Sąd Okręgowy winien nie tylko wyjaśnić wyżej wymienione wątpliwości co do opinii biegłych lekarzy psychiatrów, ale także zobowiązać biegłych do ustalenia, czy w przypadku, gdy kradzież aparatów fotograficznych miała miejsce po dokonaniu zabójstwa, oskarżony dopuszczając się czynu z art. 148 § 1 k.k. działał w stanie ograniczonej poczytalności w stopniu znacznym z uwagi na występowanie reakcji dysforycznej, a jeśli tak to jakie było jej podłoże. W razie zaistnienia sytuacji określonej w art. 201 k.p.k. Sąd Okręgowy winien rozważyć potrzebę powołania nowych biegłych lekarzy psychiatrów w celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego.

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd I instancji winien pamiętać, że art. 442 § 2 k.p.k. przewiduje, iż przeprowadzając postępowanie w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, można poprzestać na ich ujawnieniu.

Obrońca oskarżonego wniósł o zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za obronę z urzędu w instancji odwoławczej, oświadczając, że nie zostało ono uiszczone w całości bądź w części. W oparciu o § 2 ust. 3, § 14 ust. 1 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze późn. zm.) Sąd Apelacyjny zasądził powyższe wynagrodzenie.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.