Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2012r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jarosław Góral (spr.)

Sędziowie: SA – Maria Mrozik-Sztykiel

SA – Zbigniew Kapiński

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2012 r.

sprawy

1)  S. P. (1) oskarżonej z art. 279 § 1 k.k., art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. x 3, art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

2)  M. S. oskarżonego z art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z
art. 23 § 1 i 3 k.k.s. x 2, art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 62
ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

3)  P. W. oskarżonego z art. 13 § 1 w zw. z
art. 282 i in. k.k.,

4)  A. Z. oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt VIII K 329/10

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenie o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny wymierzonych S. P. (1);

2)  uchyla wyrok w odniesieniu do czynu S. P. (1) opisanego w pkt I i sprawę w tej części przekazuje Sądowi Okręgowemu w. W. do ponownego rozpoznania;

3)  w ramach czynu opisanego w pkt III ustala ilość środka odurzającego w postaci kokainy nabytej przez S. P. (1) na nie mniejszą niż 5 gramów;

4)  w pozostałej części tenże wyrok wobec S. P. (1) oraz M. S., P. W. i A. Z. utrzymuje w mocy;

5)  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa z pkt II, III, IV i V wymierza S. P. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze lat 2 (dwóch) i karę łączną grzywny 130 (sto trzydzieści) stawek dziennych w kwotach po 100 (sto) złotych;

6)  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza S. P. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 23 marca 2010 r., do dnia 23 marca 2012 r. zaś na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza S. P. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 23 marca 2012 r. do dnia 25 maja 2012 r. i uznaje grzywnę za wykonaną w całości;

7)  zwalnia S. P. (1) od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie zaś pozostałych oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa;

8)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów W. P. i adw. O. L. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych obejmujące 23 % VAT z tytułu obrony M. S. i A. Z. świadczonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył S. P. (1) o to, że:

I.  w maju 2006 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. S. (1) oraz dwoma innymi ustalonymi mężczyznami w zamiarze dokonania na osobie K. Z. napadu rabunkowego przy użyciu broni palnej w postaci przerobionego samodziałowo do strzelania amunicją bojową nieustalonego wzoru i kalibru pistoletu gazowego P-83 G, posługując się przy tym podstępem polegającym na wywołaniu przeświadczenia, że napastnicy są funkcjonariuszami policji, po przybyciu do miejsca zamieszkania K. Z. przy ul. (...) w B. w ramach ustalonego podziału ról dwaj ustaleni współsprawcy podali się za funkcjonariuszy policji chcących rozmawiać z K. Z., a po uzyskaniu informacji, że nie ma go w domu, ustalony współsprawca, po uprzednim włamaniu polegającym na wypchnięciu okna do domu jednorodzinnego usytuowanego przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kasetki metalowej z zawartością pieniędzy w kwocie 34 000 złotych oraz 200 ukraińskich hrywien wartości około 100 złotych oraz dwóch złotych obrączek o wartości około 1000 złotych czym działał na szkodę K. Z., przy czym rolą S. P. (1) było zabezpieczenie działań bezpośrednich wykonawców poprzez obserwację okolicy i ostrzeżenie przed ewentualnym pojawieniem się patrolu Policji,

tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art. 279 § 1 k.k.,

II.  zimą, najpóźniej w dniu 28 lutego 2007 roku w W. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy, uczestniczyła w obrocie substancjami psychotropowymi w znacznej ilości w postaci około 100 gramów siarczanu amfetaminy w ten sposób, że odebrała od K. S. (1) w/w substancję psychotropową we wskazanej wyżej ilości i przekazała ją ustalonemu mężczyźnie przebywającemu w AŚ w S. celem dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485),

III.  wiosną 2007 roku w W. w okolicach pętli autobusowej na S., wbrew przepisom ustawy, uczestniczyła w obrocie środkami odurzającymi w znacznej ilości w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 5 gramów i nie większej niż 10 gramów w ten sposób, że nabyła od K. S. (1) w/w środek odurzający we wskazanej wyżej ilości celem dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485),

IV.  w dniu 14 marca 2007 r. roku w S., wbrew przepisom ustawy, uczestniczyła w obrocie środkami odurzającymi w znacznej ilości w postaci około 500 gramów marihuany w ten sposób, że zbyła w/w środek odurzający we wskazanej wyżej ilości M. S. celem dalszej dystrybucji,

tj . o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485),

V.  wczesnym latem 2007 roku w W., wbrew przepisom ustawy, uczestniczyła w obrocie środkami odurzającymi w znacznej ilości w postaci około 20 gramów kokainy w ten sposób, że nabyła w/w substancję psychotropową we wskazanej wyżej ilości od nieustalonego mężczyzny celem dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485).

Prokurator nadto oskarżył M. S. o to, że:

VI.  w okresie od wczesnej wiosny 2007 roku do lipca 2007 roku brał udział w działającej na terenie W. i innych miejscowości na terytorium całego kraju oraz poza jego granicami zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, w której zwierzchnią rolę pełnił K. R., mającej na celu popełnianie przestępstw takich jak m.in. zabójstwa, obrót środkami odurzającymi, handel bronią palną, handel ludźmi, podrabianie pieniędzy, sutenerstwo, obrót przedmiotami pochodzącymi z czynów zabronionych,

tj. o czyn z art. 258 § 1 i 2 k.k.,

VII.  wiosną 2007 roku w O. i W., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami, w tym z K. S. (1), pomógł w zbyciu wyrobu akcyzowego w postaci 2000 litrów alkoholu etylowego o objętościowej mocy alkoholu nie mniejszej niż 80% obj. według klasyfikacji (...), nie oznaczonego polskim znakami akcyzy, która to ilość wskazuje na zamiar wprowadzenia tego alkoholu do obrotu gospodarczego, czym spowodował uszczuplenie należności publicznoprawnych z tytułu podatku akcyzowego w wysokości co najmniej 79 360 złotych, przy czym kwota niezapłaconego podatku jest małej wartości,

tj. o czyn z art. 65 § 3 k.k.s.,

VIII.  wiosną 2007 roku w okolicach S., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami, w tym z K. S. (1), pomógł w zbyciu wyrobu akcyzowego w postaci 200 litrów alkoholu etylowego o objętościowej mocy alkoholu nie mniejszej niż 80% obj. według klasyfikacji (...), nie oznaczonego polskimi znakami akcyzy, która to ilość wskazuje na zamiar wprowadzenia tego alkoholu do obrotu gospodarczego, czym spowodował uszczuplenie należności publicznoprawnych z tytułu podatku akcyzowego w wysokości co najmniej 7936 złotych, przy czym kwota niezapłaconego podatku jest małej wartości,

tj. o czyn z art. 65 § 3 k.k.s.,

IX.  w dniu 14 marca 2007 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w znacznej ilości w postaci około 500 gramów marihuany w ten sposób, że nabył w/w środek odurzający we wskazanej wyżej ilości od S. P. (1) celem dalszej dystrybucji, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej, oraz w ciągu pięciu lat po odbyciu powyżej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne na mocy wyroków: Sądu Rejonowego w. S. Wydział II Karny z dnia 20 maja 2002 r. sygn. II K 377/02 oraz Sądu Rejonowego w. S. Wydział II Karny z dnia 20 grudnia 1999 r. sygn. II K 191/99,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

X.  w dniu 6 czerwca 2007 roku w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. S. (1), A. Z. i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami podpalenia domu oraz pozbawienia życia R. W., jego małżonki A. W. (1) i ich małoletniego syna J. doprowadził R. W. do rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w ciągu pięciu lat po odbyciu powyżej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne na mocy wyroków: Sądu Rejonowego w. S. Wydział II Karny z dnia 20 maja 2002 r. sygn. II K 377/02 oraz Sądu Rejonowego w. S. Wydział II Karny z dnia 20 grudnia 1999 r. sygn. II K 191/99,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

XI.  od nieustalonej daty do dnia 22 marca 2010 r. w S. posiadał wbrew przepisom prawa środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste (marihuana) w ilości 1,09 grama tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485 ze zm.),

Prokurator oskarżył nadto P. W. o to, że:

XII.  w dniu 6 czerwca 2007 roku w W. na ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. S., A. Z. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami podpalenia domu oraz pozbawienia życia R. W., jego małżonki A. W. (1) i ich małoletniego syna J. doprowadził R. W. do rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 złotych,

tj. o czyn z art. 282 k.k.,

XIII.  od nieustalonej daty do dnia 22 marca 2010 r. w S. posiadał wbrew przepisom prawa substancję psychotropową w postaci siarczanu amfetaminy w ilości 0,13 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485 ze zm.)

a nadto A. Z. o to, że:

XIV.  w dniu 6 czerwca 2007 roku w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. S., P. W. i K. S. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami podpalenia domu oraz pozbawienia życia R. W., jego małżonki A. W. (1) i ich małoletniego syna J. doprowadził R. W. do rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 złotych,

tj. o czyn z art. 282 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w. W. z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt VIII K 329/10 uznał:

S. P. (1) w zakresie czynu zarzucanego w pkt. I. za winną tego, że w maju 2006 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z trzema innymi osobami, po uprzednim włamaniu polegającym na wypchnięciu okna do domu jednorodzinnego przy ul. (...), dokonała zaboru w celu przywłaszczenia kasetki metalowej z zawartością pieniędzy w kwocie 34 000 złotych, 200 ukraińskich hrywien wartości około 100 złotych oraz dwóch złotych obrączek o wartości około 1000 złotych na szkodę K. Z., przy czym rolą S. P. (1) było zabezpieczenie działań bezpośrednich wykonawców poprzez obserwację okolicy i ostrzeżenie przed ewentualnym pojawieniem się patrolu policji, tj. uznał za winną czynu z art. 279 § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazał na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

Sąd Okręgowy S. P. (1) uznał za winną czynu zarzucanego w pkt. II. i za czyn ten na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) w jego pierwotnym brzmieniu w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

Tenże Sąd S. P. (1) uznał za winną czynu zarzucanego w pkt . III. ustalając, że wyczerpuje on znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) i za czyn ten na podstawie powołanego przepisu w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny w kwotach po100 (sto) złotych.

Ponadto Sąd Okręgowy S. P. (1) uznał za winną czynu zarzucanego w pkt. IV. i za czyn ten na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) w jego pierwotnym brzmieniu w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

Sąd Okręgowy S. P. (1) uznał za winną czynu zarzucanego w pkt. V. i za czyn ten na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) w jego pierwotnym brzmieniu w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył S. P. (1) łączną karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i łączną karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

M. S. uznał za winnego czynu zarzucanego w pkt. VI. ustalając, że wyczerpuje on znamiona przestępstwa z art. 258 § 2 kk i za czyn ten na podstawie powołanego przepisu skazał na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

M. S. uznał za winnego czynu zarzucanego w pkt. VII. ustalając, że czynem tym oskarżony spowodował uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego w wysokości nie mniejszej niż 99 200 złotych i za czyn ten na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał na karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

M. S. uznał za winnego czynu zarzucanego w pkt. VIII. ustalając, że czynem tym oskarżony spowodował uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego w wysokości nie mniejszej niż 9920 złotych i za czyn ten na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał na karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych,.

M. S. uznał za winnego czynu zarzucanego w pkt. IX. i za czyn ten na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) w jego pierwotnym brzmieniu w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

M. S. w zakresie czynu zarzucanego w pkt. X. uznał za winnego tego, że w dniu 6 czerwca 2007 roku w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. S. (1), A. Z. i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami podpalenia domu oraz pozbawienia życia R. W., jego małżonki A. W. (1) i ich małoletniego syna J. usiłował doprowadzić R. W. do rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec postawy R. W. i faktu wezwania przez A. W. (1) funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w ciągu pięciu lat po odbyciu powyżej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne na mocy wyroków: Sądu Rejonowego w. S. Wydział II Karny z dnia 20 maja 2002 r. sygn. II K 377/02 oraz Sądu Rejonowego w. S. Wydział II Karny z dnia 20 grudnia 1999 r. sygn. II K 191/99, tj. uznał za winnego czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64
§ 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

M. S. uznał za winnego czynu zarzucanego w pkt. XI. ustalając, że stanowi on wypadek mniejszej wagi wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) i za czyn ten na podstawie powołanego przepisu skazał na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył M. S. łączną karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. łączną karę 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

P. W. w zakresie czynu zarzucanego w pkt. XII. uznał za winnego tego, że w dniu 6 czerwca 2007 roku w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. S. (1), A. Z. i M. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami podpalenia domu oraz pozbawienia życia R. W., jego małżonki A. W. (1) i ich małoletniego syna J. usiłował doprowadzić R. W. do rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec postawy R. W. i faktu wezwania przez A. W. (1) funkcjonariuszy Policji, tj. uznał za winnego czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. skazał na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

P. W. uznał za winnego czynu zarzucanego w pkt. XIII. ustalając, że stanowi on wypadek mniejszej wagi wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485) i za czyn ten na podstawie powołanego przepisu skazał na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył P. W. łączną karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

A. Z. w zakresie czynu zarzucanego w pkt. XIV. uznał za winnego tego, że w dniu 6 czerwca 2007 roku w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. S. (1), P. W. i M. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami podpalenia domu oraz pozbawienia życia R. W., jego małżonki A. W. (1) i ich małoletniego syna J. usiłował doprowadzić R. W. do rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec postawy R. W. i faktu wezwania przez A. W. (1) funkcjonariuszy Policji, tj. uznał za winnego czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 kk i za czyn ten na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. skazał na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwotach po 100 (sto) złotych.

Na podstawie art. 65 § 1 pkt 5 i § 3 k.p.k. powództwo cywilne pozostawił bez rozpoznania.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie S. P. (1) i M. S. od 23 marca 2010 r. do 19 kwietnia 2012 r., P. W. od 23 marca 2010 r. do 22 sierpnia 2011 r., zaś A. Z. od 5 maja 2010 r. do 22 sierpnia 2011 r. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. P. i na rzecz adw. O. L. kwoty po 1500 złotych plus VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu odpowiednio M. S. i A. Z..

Zwolnił oskarżonych od uiszczania opłat i ponoszenia kosztów procesu przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Z powyższym wyrokiem nie zgodzili się obrońcy oskarżonych i wnieśli od niego apelacje.

Obrońca S. P. (1) na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił mającą pływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania w postaci:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, skutkującej oparciem wyroku skazującego wyłącznie na jednym, obarczonym nieścisłościami i nierzadko wewnętrznymi sprzecznościami środku dowodowym - zeznaniach K. S. (1), przy jednoczesnej bezpodstawnej odmowie logiki zgodnym i konsekwentnym wyjaśnieniom oskarżonej;

2.  art. 5 k.p.k. poprzez rażące naruszenie prawa do obrony oskarżonej, przejawiające się w ustaleniu stanu faktycznego na podstawie zeznań jednego świadka - K. S. (1), w sytuacji, gdy świadek ten na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. odmówił składania zeznań w postępowaniu sądowym, co uniemożliwiło oskarżonej oraz jej obrońcy zadawanie świadkowi pytań, konfrontację i weryfikację jego twierdzeń w jakikolwiek sposób;

3.  art. 170 § 1 w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia całokształtu okoliczności faktycznych w sprawie i dążenia do wykrycia prawdy materialnej, w szczególności polegające na oddalaniu bądź nie uwzględnianiu wniosków dowodowych obrońcy, mających istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie, np. wniosek o dołączenie do akt sprawy protokołu rozprawy z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie II K 155/11, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie, złożony przez obrońcę na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2011 r.;

4.  art. 424 § 1 k.p.k. poprzez globalne wskazanie dowodów stanowiących podstawę dokonywanych przez sąd ustaleń faktycznych i chaotyczne, cząstkowe odniesienie się do konkretnych dowodów, związanych z zarzucanymi oskarżonej czynami, co czyni uzasadnienie zaskarżonego wyroku nieczytelnym, a rozumowanie Sądu wyjątkowo trudnym do weryfikacji, przy czym zabieg ten zaciera rzeczywisty stan rzeczy, tj. fakt, iż wyrok skazujący oparto w istocie na jednym, nieidealnym dowodzie.

Wskazując na powyższe, wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej.

Obrońca M. S. na zasadzie art. 444 k.p.k. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w części dotyczącej oskarżonego M. S..

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:-

- obrazę przepisów postępowania, mianowicie art. 4, 5, 7, 92 i 410 k.p.k., polegającą na niezastosowaniu lub niewłaściwym zastosowaniu, a także poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżony M. S. dopuścił się czynów zarzucanych mu w pkt VI - X aktu oskarżenia.

Na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości w części dotyczącej oskarżonego M. S. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego i prawidłowego rozpoznania.

Obrońca P. W. zaskarżył powyższy wyrok w części na jego korzyść, tj. w zakresie uznania oskarżonego winnym popełnienia czynu z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. (pkt XII aktu oskarżenia).

W oparciu o przepis art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a zwłaszcza art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie wzięcie pod uwagę całokształtu okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego P. W. i orzeczenie z przekroczeniem zasady obiektywizmu, a także dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wynikającą z poczynienia ustaleń jedynie w oparciu o zeznania K. S. (1), które pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami P. W. (k. 1295, 1381-1382), A. Z. (k. 1585, 2103) i M. S. (k. 1149, 1180-1183), deprecjonując przy tym znaczenie okoliczności, iż R. W. (k.690, 1961) nie rozpoznał oskarżonego jako sprawcy usiłowania wymuszenia rozbójniczego na jego osobie, a także nadinterpretując zeznania A. W. (1) (k.698, 1180, 1183-1184, 1792-1793, 1893-1894) oraz I. B. (k.1948), z których nie wynika bezspornie, aby oskarżony brał udział w popełnieniu zarzucanego mu czynu z dnia 6 czerwca 2007 roku,

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego powinny były prowadzić do odmiennego wniosku.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 §1 k.p.k. i 437 §2 k.p.k. wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. W. od popełnienia przypisanego mu czynu z pkt XII aktu oskarżenia

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Obrońca A. Z. zaskarżył na korzyść oskarżonego wyrok Sądu Okręgowego w. W., VIII Wydział Karny, z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie VIII K 329/10 w części uznającej za winnego oraz skazującej oskarżonego A. Z. za czyn zarzucany w pkt XIV aktu oskarżenia.

1.  Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania w postaci: art. 7 k.p.k. w zw. z 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, skutkującej oparciem wyroku skazującego wyłącznie na jednym, obarczonym nieścisłościami i nierzadko wewnętrznymi sprzecznościami środku dowodowym - zeznaniach K. S. (1), przy jednoczesnej bezpodstawnej odmowie logiki zgodnym i konsekwentnym wyjaśnieniom oskarżonego;

2.  art. 5 k.p.k., poprzez rażące naruszenie prawa do obrony oskarżonego Z., przejawiające się w ustaleniu stanu faktycznego na podstawie zeznań jednego świadka- K. S. (1), w sytuacji, gdy świadek ten na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. odmówił składania zeznań w postępowaniu sądowym, co uniemożliwiło oskarżonemu oraz jego obrońcy zadawanie świadkowi pytań, konfrontację i weryfikację jego twierdzeń w jakikolwiek sposób;

3.  art. 424 § 1 k.p.k. poprzez globalne wskazanie dowodów stanowiących podstawę dokonywanych przez sąd ustaleń faktycznych i cząstkowe odniesienie się do konkretnych dowodów, związanych z zarzucanym oskarżonemu czynem, co czyni uzasadnienie zaskarżonego wyroku nieczytelnym, a rozumowanie Sądu wyjątkowo trudnym do weryfikacji, przy czym zabieg ten zaciera rzeczywisty stan rzeczy, tj. fakt, iż wyrok skazujący oparto w istocie na jednym dowodzie.

Wskazując na powyższe wnosił o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

II AKa 298/12

Zasadną i to jedynie częściowo okazała się apelacja obrońcy S. P. (1) tj. w zakresie obrazy przepisów postępowania a konkretnie art. 7 k.p.k.

Efektem tej konstatacji stała się konieczność uchylenia wyroku w odniesieniu do czynu S. P. (2) opisanego w pkt. I przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. W konsekwencji ujawnienia uchybienia zasadzie płynącej z art. 5 § 2 k.p.k. Sąd odwoławczy dokonał również zmiany opisu czynu z pkt. III.

Apelacja w dalszym zakresie, podobnie jak i apelacje pozostałych obrońców nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, że wszyscy skarżący stawiali na pierwszym miejscu kwestię oparcia dokonywanych ustaleń faktycznych na dowodzie jedynym i jak akcentowano - „dalekim od doskonałości”. Były nim zeznania K. S. a więc osoby popełniającej w przeszłości przestępstwa i korzystającej z prawa przewidzianego w art. 182 § 3 k.p.k. Sąd odwoławczy już w tym miejscu uważa za konieczne podkreślenie , iż ani akta sprawy ani wniesione skargi nie wykazały interesu świadka w fałszywym pomawianiu innych, czy też w przerzucaniu na nich odpowiedzialności za własne zachowania. Wprost przeciwnie, większość ujawnionych na rozprawie relacji dotyczyła jego współudziału w czynach zabronionych i poza dyskusją pozostaje, że akcentowany przez obrońców profit mógł się jedynie zmaterializować po złożeniu zeznań prawdziwych. I zgodzić się należy zatem z tezą wniesionych skarg odwoławczych w tym, że K. S. miał interes w obciążeniu osób oskarżonych w niniejszym procesie, ale wyłącznie w granicach ich rzeczywistego zawinienia. Rzetelność jego depozycji mogli wszak podważyć uczestnicy wskazanych przezeń zdarzeń tacy jak wskazywana również przez obronę A. W. (1). Zanegowanie wiarygodności św. S. nie mogło okazać się również skuteczne, wtedy gdy na poparcie tez wszystkich w zasadzie apelacji przytaczane jest głównie stanowisko orzecznictwa, nie mające przecież charakteru uniwersalnego, także wówczas gdy słuszność prezentowanego w nim poglądu znajduje potwierdzenie w innych, nawet zbliżonych przedmiotowo, stanach faktycznych. Słuszność przekonania Sądu o prawdomówności świadka powziętą po jego bezpośrednim przesłuchaniu mógł ewentualnie podważyć zasadnie podniesiony zarzut obrazy przepisów postępowania /art.7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k./ lub błędu w ustaleniach faktycznych. Ten pierwszy potwierdził się jedynie w odniesieniu do czynu z pkt. I i III. W pozostałym zakresie wytoczone argumenty nie zostały podzielone przez Sąd odwoławczy. Przyczyny tak ukształtowanego przekonania są oczywiste, gdyż analiza niezwykle wprost szczegółowych zeznań K. S. w najmniejszym nawet stopniu nie wskazuje na fałszywość jego relacji, lecz co najwyżej na pomyłkę lub niepamięć a zawarte w nich z tego tytułu rozbieżności wywołane są rozmiarem jego wiedzy o funkcjonowaniu grupy, nie zaś intencją bezpodstawnego pomówienia jej członków. Dopiero w wypadku ujawnienia takowych w kwestiach zasadniczych tak jak w odniesieniu do zarzucanego osk. P. czynu z pkt. I koniecznym staje się uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Teza ta znajduje wsparcie nie tylko w materiałach sprawy lecz, co oczywiste, we wskazaniach doświadczenia życiowego. Pozostaje zatem poza dyskusją, że odsłonięcie tajemnic grupy przez byłego członka relacjonującego jej kolidujące z prawem karnym zachowania, nie może spotkać się z aprobatą pozostałych i taką osobę dotknie co najmniej mocno demonstrowany ostracyzm. Jest również poza sporem, że zeznania fałszywe i powodujące niesłuszne skazanie nawet osoby naruszającej normy prawa karnego, nie tylko nie mogą uzyskać akceptacji w oczach wymiaru sprawiedliwości, ale z wysokim tego prawdopodobieństwem, wywołają reakcję byłych kolegów o wiele bardziej stanowczą niż okazywanie samej tylko niechęci. Sąd Apelacyjny nie znalazł w materiałach sprawy podstaw uzasadniających u osoby deklarującej chęć „rozpoczęcia życia na nowo”, wystąpienia powodów do wykonania takiego desperackiego kroku, niweczącego przecież powzięte plany. Nie bez znaczenia pozostaje tutaj okoliczność dobrowolnego poddania się pod osąd wymiaru sprawiedliwości, z naturalną świadomością, że również taka instytucja nie może tolerować nielojalności i fałszu. Niewątpliwą szczerość twierdzeń świadka obrazują również jego informacje nie powiązane z niniejszą sprawą i łatwe do zweryfikowania, a zatem stanowiące swoisty acz pozytywny test otwartości /zaopatrywanie w narkotyki rodziny znanego kierowcy rajdowego/. Zrozumiałe też jest i oczekiwanie ze strony osoby „skruszonej” stosownej reakcji ze strony organów Państwa zainteresowanych wyłącznie informacjami prawdziwymi i nadającymi się do wykorzystania procesowego a nie np. statystycznego. Uwagi te odnoszą się do tez apelacji natury jedynie ogólnej w zakresie niedoskonałości świadka, akcentujących we wszystkich skargach występujące sprzeczności w jego relacjach. Weryfikacja oceny owej „niedoskonałości” wykazała w jej podstawie fragmentaryczność przekładającą się na obrazę art. 7 k.p.k. ale, jak już wskazano wyżej, wyłącznie w odniesieniu do apelacji obrońcy S. P. (1) z powodów oczywistych i tylko w zakresie czynu opisanego w pkt. I oraz częściowo w pkt.III /art. 5 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy mianowicie, na str. 19 motywów wyroku jednoznacznie stwierdził, że „kluczowe dla ustaleń faktycznych poczynionych w toku procesu okazały się zeznania K. S. a szczególnie te złożone na etapie postępowania przygotowawczego /…/”. W ocenie tegoż Sądu na miano wiarygodnych w szczególności zasługują zeznania złożone w pierwszej fazie postępowania przygotowawczego, w których /…/ „nie ukrywał tego, iż dopuszczał się różnego rodzaju przestępstw i nie umniejszał własnej roli w poszczególnych czynach zabronionych. Rzecz jednak w tym, że wobec skorzystania z prawa do odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. zeznania odebrane na rozprawie ograniczyły się do potwierdzenia tych złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Nie sposób jednocześnie nie dostrzec, że te do których Sąd Okręgowy przykłada wagę szczególną tj. złożonych na początku śledztwa, istotnie dalekie są od „doskonałości” z powodu ewidentnej niekonsekwencji.

Pominięcie w rozważaniach Sądu niżej omówionych uchybień skutkowało obrazą art. 7 k.p.k. i pozbawiało przeprowadzoną w pierwszej instancji ocenę dowodów ochrony zagwarantowanej tym przepisem. I tak na k. 30 -31 akt śledztwa ujawnionych w trybie art. 391 § 2 k.p.k. na rozprawie przed Sądem Okręgowym, w relacjach św. K. S. pośród sprawców czynu opisanego w pkt. I S. P. nie została wymieniona. Świadek potwierdził te zeznania. Potwierdził również kolejne zeznania, wskazujące już na udział oskarżonej w przedmiotowym przestępstwie ze wskazaniem przypadającej jej i konkretnie zdefiniowanej roli. W takiej zatem sytuacji znaleźć winien zastosowanie art. 391 § 3 k.p.k. Wobec tego, że Sąd nie wezwał świadka S. do ustosunkowania się do ewidentnych rozbieżności w jego zeznaniach, w efekcie czego nie zostały one wyjaśnione, to potwierdzona została tym samym podnoszona przez obrońcę w zakresie czynu I, obraza art. 7 k.p.k.

Zaistnienia podobnych defektów procedowania nie wykazały apelacje obrońców oskarżonych M. S., P. W. i A. Z., gdyż nie potwierdziły się ani zarzuty obrazy przepisów postępowania ani błędu w ustaleniach faktycznych. Niezależnie od treści zarzutów odwoławczych wszystkie one były połączone ideą kwestionowania wiarygodności K. S. ze wskazaniem na niemożność weryfikacji jego twierdzeń a to wobec skorzystania przez świadka z prawa do odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. Skargi odwoławcze, dowodziły istnienia niewyjaśnionych sprzeczności, dezawuujących depozycje świadka, nie wskazywały na konkretne przykłady takich zachowań, ogólnie podnosząc niemożność zadawania świadkowi pytań. Sprawa wymagała by oczywiście dalszego ustosunkowania się przez Sąd odwoławczy w przypadku wyartykułowania w skargach, na jakie zadane przez obrońców pytania, z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 182 § 3 k.p.k., świadek nie odpowiedział. Takie doprecyzowanie uznać należy za nieodzowne, gdyż pytania tonujące jedynie gotowość świadka do współpracy z wymiarem sprawiedliwości, jako nie zmierzające do wykrycia prawdy, zostałyby niewątpliwie uchylone. Okoliczność powyższa mogłaby zaś mieć wpływ na finalną ocenę mocy dowodowej relacji K. S.. Wobec milczenia w tej materii środków odwoławczych, argument o niemożności podjęcia czynności będącej skutkiem skorzystania z obowiązującego prawa jawi się jako jedynie jako pretekst do wyeliminowania zeznań świadka z krótkiej listy dowodów. Domniemywać zatem należy, iż obrońcy skutki niekonsekwencji zeznań świadka quasi koronnego, obciążających S. P. w odniesieniu do zarzutu I, pragną rozciągnąć na ocenę jego zeznań w części niekorzystnej także dla ich mocodawców. Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, że taki kierunek rozumowania, nie powiązany z konkretnymi zachowaniami odnoszącymi się do pozostałych oskarżonych, nie może spowodować efektu oczekiwanego w końcowych wnioskach apelacji. Stanowi wyłącznie polemikę ze stanowiskiem Sądu meriti i to, należy zaznaczyć, polemikę sprowadzającą się, tak jak w apelacji obrońcy osk. A. Z. , do wykazywania, przy założeniu słuszności tezy oskarżenia, braku „zdrowego rozsądku” w zachowaniu ich mocodawców przyjętym w ustaleniach Sądu. Nie sposób bowiem wykluczyć sprawstwa oskarżonych jedynie na podstawie uznania obranej przez nich „techniki zachowania” po przestępstwie za nietrafną a zatem nieskuteczną.

Dodatkowo, odnośnie apelacji obrońcy osk. M. S. to konkretnie wyartykułowanym zarzutem pod adresem uzasadnienia Sądu była „sprzeczność” pomiędzy stwierdzeniem o nie znalezieniu podstaw do kwestionowania zeznań R. M., K. H. i A. W.. Wynikać miała ona z faktu, że K. H. o udziale M. S. w zorganizowanej grupie miał wiedzieć od A. W., który tej okoliczności nie potwierdził. Przypomnieć zatem wypada, że ustalenie odnośnie udziału osk. S. w grupie przestępczej i handlu nielegalnym alkoholem, poczynione zostało na podstawie konkretnych zeznań św. S., zaś wiedza świadka W. pochodziła od osoby nieustalonej. Na marginesie zatem jedynie Sąd Apelacyjny podnosi, że A. W. na k.3664 przyznał fakt handlu przez osk. S. nielegalnym alkoholem. Na rozprawie w dniu 5 marca 2012r. k. 3739 nie potwierdził tych zeznań ustosunkowując się do nich, można by rzec, w sposób odpowiedzialny , że na „100 % nie jest w stanie potwierdzić tych zeznań” tłumacząc , że leczy się „psychiatrycznie na depresję”. Sąd zatem mógł je obdarzyć wiarygodnością ale mógł też, co jest logiczną powyższego konsekwencją, z uwagi na ich chwiejność, nie czynić podstawą dokonywanych ustaleń i co zresztą wynika z ich pominięcia we wskazanej na stronach od 6-12 motywów, podstawie ustaleń faktycznych.

Obrońca nie wykazał również aby do odmiennych wniosków miały prowadzić zeznania K. P., nie przyznającego się we „własnym” postępowaniu, do popełnienia czynów, jak należy rozumieć, powiązanych z działalnością przestępczą M. S..

Dodatkowo odnośnie apelacji obrońcy P. W. to wbrew głoszonej tezie, rzetelności depozycji K. S. nie podważyli uczestnicy wskazanych przezeń zdarzeń tacy jak A. W. (1). Świadek ten nawet jeżeli miała problemy z ich identyfikacją, to „całą ekipę widziała pod domem i widziała jak szli na przystanek, gdzie zostali wylegitymowani”. Jej pewność w tej materii określa zdanie, że „to na pewno są to te same osoby”. Tę okoliczność potwierdza również R. W.. Obrońca nie wskazuje w jaki sposób logikę tych faktów miałyby zniwelować, zgodnie z kierunkiem apelacji, zeznania I. B., nie rozpoznającej P. W..

Konstatacje powyższe nie oznaczają absolutnie akceptacji formy uzasadnienia wydanego rozstrzygnięcia sporządzonego nie tylko nie zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. ale w sposób komplikujący kontrolę instancyjną poprzez zobligowanie Sądu odwoławczego nie tylko do skontrolowania toku rozumowania sądu meriti, lecz również do czasochłonnego poszukiwania przez Sąd Apelacyjny wskazanych globalnie podstaw dla dokonanych w pierwszej instancji ustaleń konkretnych. Utrudnienie kontroli instancyjnej nie oznacza jednak, że wyrok w tym konkretnym przypadku się jej nie poddaje. Na zaistnienie stanu takiej właśnie niemożności nie wskazują również skargi odwoławcze.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.