Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: II AKa 145/99

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 1999 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący

SSA Barbara Misztalska

Sędziowie

SSA Wiesława Gawrońska

SSA Barbara Suchowska – spr.

Protokolant

Anna Bil

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 1999r.

sprawy Z. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie dochodzone w trybie Ustawy z 23 lutego 1991r. z późniejszymi zmianami

z powodu apelacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej

z dnia 21 kwietnia 1999r. sygn. akt III Ko 2/99

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

II AKa 145/99

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej, wyrokiem z dnia 21 kwietnia 1999 r. na zasadzie art. 8 ust. 2a i art. 13 ustawy z dnia 23.12.1991 r. oddalił wniosek Z. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik wnioskodawcy podnosząc zarzuty obrazy prawa, a szczególności art. 8 ust. 2a i 2b ustawy z 16 lipca 1998 r. /Dz. U. Nr 97 poz. 604/ oraz błędu w ustaleniach przez niesłuszne przyjęcie, że zadośćuczynienie i odszkodowanie wnioskodawcy nie przysługuje.

Podnosząc te zarzuty pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przeczenie co do istoty sprawy w ten sposób, że zostanie zasądzone stosowne odszkodowanie i zadośćuczynienie na rzecz Z. K., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej.

Pełnomocnik wniósł również o zwolnienie Z. K. od wszelkich kosztów i opłat w tej sprawie.

Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd I instancji poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i zasadnie w oparciu o nie przyjął, że brak jest podstaw prawnych do zasądzenia na rzecz wnioskodawcy odszkodowania i zadośćuczynienia.

Faktem bezspornym jest, że Z. R. wraz z całą rodziną został poddany represjom przez radzieckie organy ścigania w związku z czym przebywał na zesłaniu od 10.02.1940 r. do 24.12.1945 r.

Represje te, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego związane były z tym, iż ojciec wnioskodawcy był funkcjonariuszem policji. Sam wnioskodawca, w chwili pozbawienia go wolności miał 13 lat.

W tej sytuacji nie można zgodzić się z zaprezentowanym w apelacji poglądem o istnieniu podstaw do zasądzenia w tym przypadku stosownego odszkodowania i zadośćuczynienia.

Przepisy ustawy z 23 lutego 1991 r. w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 16 lipca 1998 r. /Dz. U. Nr 97 poz. 604/, które to, wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji miał w polu widzenia, określają czasokresy stosowania represji, które mogą stanowić podstawę do roszczeń z jakimi wystąpił wnioskodawca i stwierdzić należy, że w rozpatrywanym przypadku aresztowanie oraz dalsze pozbawienie wnioskodawcy wolności nastąpiło przed datą zakreślona w cytowanych przepisach.

Niezależnie od powyższych kwestii podkreślić trzeba, że podstawowym warunkiem dla ewentualnego zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia jest ustalenie, że represje takie dotknęły daną osobę za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności.

W sprawie Z. K. brak jest powyższej przesłanki, do czego wprawdzie nie ustosunkował się Sąd Okręgowy, co jednak jednoznacznie wskazuje na brak podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia złożonego wniosku.

Mając powyższe na uwadze i nie podzielając argumentów podniesionych w apelacji, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, kosztami postępowania po myśli art. 13 cyt. ustawy obciążając Skarb Państwa.

II AKa 145/99

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE