Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA – Grzegorz Salamon

Sędziowie SA – Hanna Wnękowska (spr)

SO (del) – Marek Celej

Protokolant – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2013 r.

sprawy T. D.

oskarżonego o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 31 października 2012 r.

sygn. akt XVIII K 111/12

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy;

wydatkami za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. D. został oskarżony o to że:

I.  w okresie od stycznia 2006 r. do 7 czerwca 2006 r., w datach bliżej nieustalonych, w S., Z., w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wziął udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w licznej ilości 15 000 gram oraz 5 000 sztuk tabletek ecstasy oraz środka odurzającego w postaci ziela konopi tj. marihuany w łącznej ilości 8 500 gram w ten sposób, że zbył je ustalonej osobie w celu dalszej dystrybucji, przy czym z popełnienia tegoż przestępstwa uczynił sobie stale źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego w. W. z dnia 31 października 2012 roku sygn. XVIII K 111/12 oskarżony został uniewinniony od zarzutu popełnienia tego czynu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator.

Apelacja zaskarżała wyrok w zakresie opisanego wyżej czynu w całości zarzucając obrazę prawa karnego procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na dokonaniu wybiórczej i dowolnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, manifestującą się uznaniem za wiarygodne zeznań złożonych przez świadka G. O. przy jednoczesnej bezkrytycznej ich analizie i uwzględnieniu wyłącznie okoliczności korzystnych dla oskarżonego T. D., co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od czynu z pkt. pierwszego wyroku, podczas gdy właściwa ocena tego dowodu przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a także zbadanie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych, prowadzi do odmiennego wniosku.

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie czynu z pkt. I w całości i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy zasadnie uznał , że ujawniony materiał dowodowy nie stanowi wystarczającej przesłanki pozwalającej na przypisanie oskarżonemu czynu zarzucanemu mu w pkt. I aktu oskarżenia. Prokurator , kwestionując ocenę Sądu , nie przedstawił argumentów, które mogłyby poddać w wątpliwość jej prawidłowość.

Przypomnieć należy, że jedynym dowodem dotyczącym przedmiotowego czynu są zeznania G. O., który – zgodnie z tezą aktu oskarżenia – miał nabywać od oskarżonego środki odurzające w okresie od stycznia do czerwca 2006r.

Wbrew zarzutowi apelacji zeznania tego świadka zostały poddane wnikliwej analizie a ich ocena zgodna jest zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do argumentacji przedstawionej w apelacji podkreślić trzeba , że w żadnym z przesłuchań świadek nie stwierdził by oskarżony uczestniczył w jakiejkolwiek transakcji mającej miejsce w okresie od stycznia 2006 roku do czerwca 2006 roku to jest w okresie objętym zarzutem.

Przywołane w wywodach apelacji zeznania, w których G. O. opisywał w jaki sposób kontaktował się z oskarżonym i za ile kupował narkotyki dotyczą - co jednoznacznie wynika z ich treści - okresu od sierpnia 2008r. Tego okresu dotyczą także kolejne przywołane w apelacji twierdzenia świadka , iż często zamówione u wspólnika narkotyki przywoził T. D.. W tej sytuacji oczywistym jest, że powyższe zeznania są bez znaczenia dla dokonania ustaleń w zakresie czynu I – zatem powoływanie się na nie w apelacji jest co najmniej niezrozumiałe.

Wywody apelacji wskazują ,że – w ocenie prokuratora – podstawę ustaleń o winie oskarżonego powinny stanowić zeznania G. O. złożone w toku śledztwa jako bliższe chronologicznie dacie popełnienia czynu (str. 8 apelacji).

Tymczasem z dotyczących przedmiotowego czynu zeznań G. O. złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynika jedynie, że wiedział on , iż oskarżony i jego wspólnik posiadają narkotyki , (k. 40
k. 47 ) oraz, że na początku 2006 roku porozumiał się z nimi , że będzie je od nich kupował (k. 325).

Zarówno w toku śledztwa jak i przed Sądem świadek konsekwentnie zeznawał , że wszystkie transakcje w tym okresie przeprowadzał z nim tylko ów wspólnik (S. R.).

W tej sytuacji, przy uwzględnieniu ,że S. R. odmówił składania zeznań - brak jest dostatecznych dowodów pozwalających przyjąć, że sprzedając substancje odurzające G. O. w okresie od stycznia 2006r do czerwca 2006r działał on wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym.

Podstawy takiego ustalenia nie może w żadnym, razie stanowić wynikająca z zeznań G. O. okoliczność ,że na początku 2006 r. uzgodnił on z oskarżonym i jego wspólnikiem , że będzie od nich kupował narkotyki. Wobec mało precyzyjnego przesłuchania świadka w tym przedmiocie, nie ma bowiem możliwości ustalenia jakiego rodzaju było to uzgodnienie ,w szczególności czy S. R. dokonując ze świadkiem przedmiotowych transakcji działał tylko w swoim imieniu czy też także w imieniu oskarżonego. Brak jest także możliwości ustalenia czy poszczególne transakcje (ilość, rodzaj sprzedawanych środków odurzających , cena itp. ) były uzgadniane z oskarżonym. Przede wszystkim jednak nie ma możliwości ustalenia czy oskarżony o transakcjach tych wiedział czy też S. R. „działał na własną rękę”.

Okoliczności tych obecnie wyjaśnić nie można , skoro G. O. w czasie ostatniego przesłuchania na rozprawie nie pamiętał już czy oskarżony w ogóle brał udział w tych transakcjach. Po ujawnieniu mu zeznań z postępowania przygotowawczego stwierdził, iż mogło tak być , że do 2008 r. narkotyki kupowałem tylko od wspólnika oskarżonego. Oskarżony musiał się tam przewijać ale nie pamiętam dokładnie. (k. 1115).

Podkreślenia wymaga, że brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że G. O. świadomie i wbrew prawdzie ukrywał udział oskarżonego w przedmiotowych transakcjach, skoro jednocześnie konsekwentnie obciążał go swymi zeznaniami dotyczącymi nabywania narkotyków w okresie późniejszym.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny doszedłszy do przekonania ,że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów zgodna jest z wymogami przepisu art. 7 k.p.k. – uznał apelację za niezasadną.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak wyroku.