Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. sprawy

Ł. W.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.

z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp.

z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. akt II K 93/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego Ł. W. przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gorzowie Wlkp. do ponownego rozpoznania.

Andrzej Wiśniewski Stanisław Kucharczyk Stanisław Stankiewicz

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012r.:

I. oskarżonego Ł. W. uznał za winnego tego, że w okresie od 16 maja 2011r. do 22 czerwca 2011r. w S. i K., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 468 563,20 zł, w ten sposób, że:

-

wprowadził w błąd Sędziego Sądu Rejonowego w Słubicach, składając poprzez pełnomocnika w Sądzie Rejonowym w Słubicach wniosek o nadanie klauzuli wykonalności ugodzie sądowej z dnia 12 marca 2003r. w sprawie IC 15/03, przedkładając nieaktualną i nieobowiązującą uchwałę Rady Powiatu nr (...) z dnia 25 lipca 2007r., wiedząc, że uchwała ta nie obowiązuje, a Powiat (...) nie jest następcą prawnym SP ZOZ w K. i wierzycielem, z uwagi na niezakończony proces likwidacji Szpitala, doprowadzając w ten sposób do wydania w dniu 22 czerwca 2011r postanowienia Sądu Rejonowego w Słubicach w sprawie I Co 684/11 o nadaniu klauzuli wykonalności ugodzie sądowej z dnia 12 marca 2003r. przeciwko Powiatowi (...),

-

wprowadził w błąd Sędziego Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie, składając poprzez pełnomocnika w Sądzie Rejonowym dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie wniosek o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 1428/05/N z dnia 20 grudnia 2005r. przedkładając nieaktualną i nieobowiązującą uchwałę Rady Powiatu nr (...) z dnia 25 lipca 2007r., wiedząc, że uchwała ta nie obowiązuje, a Powiat (...) nie jest następcą prawnym SP ZOZ w K. i wierzycielem z uwagi na niezakończony proces likwidacji Szpitala, doprowadzając w ten sposób do wydania w dniu 10 czerwca 2011r. postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie w sprawie I Co 3190/ 11/N o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 20 grudnia 2005r. przeciwko Powiatowi (...), - wprowadził w błąd Sędziego Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie, składając poprzez pełnomocnika w Sądzie Rejonowym dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie wniosek o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 1449/05/N z dnia 28 listopada 2005r. przedkładając nieaktualną i nieobowiązującą uchwałę Rady Powiatu nr (...) z dnia 25 lipca 2007r. wiedząc, że uchwała ta nie obowiązuje, a Powiat (...) nie jest następcą prawnym SP ZOZ w K. i wierzycielem, z uwagi na niezakończony proces likwidacji Szpitala, doprowadzając w ten sposób do wydania w dniu 10 czerwca 2011r. postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie w sprawie I Co 3191/11/N o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 28 listopada 2005r. przeciwko Powiatowi (...), co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 272 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk, na podstawie art. 294 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 1-3 kk karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł każda.

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec Ł. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 3.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania i wymierzył opłatę w kwocie 580,00 złotych.

Wyrok zaskarżyli: obrońca oskarżonego i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej nieorzeczenia w stosunku do oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w oparciu o przepis art. 72 §2 k.k.

Pełnomocnik oskarżyciela zaskarżonemu wyrokowi zarzucił niesłuszne niezasto­sowanie wobec oskarżonego przewidzianego w przepisie art. 72 §2 k.k. obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, pomimo iż słuszny interes pokrzywdzo­nego i względy probacyjne, przy uwzględnieniu okoliczności sprawy, sposobu działania oskarżonego oraz jego deklaracji o gotowości zwrotu pieniędzy w przypadku zobowią­zującego go do tego rozstrzygnięcia Sądu, przemawiają za celowością i koniecznością nałożenia na Ł. W. obowiązku naprawienia szkody jako środka probacyjnego,

Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez nałożenie na Ł. W. obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w kwocie 468 563,20 zł. na podstawie art. 72 par.2 k.k., w terminie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia w postaci:

-

art. 5 §2 KPK, polegającą na uznaniu oskarżonego Ł. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, pomimo istnienia uzasadnionych wątpliwości, nawet co do tego, iż wiedział on, iż w datach, kiedy ustanowiony przez niego pełnomocnik składał w sądach wnioski o nadanie klauzul wykonalności, załączona do tych wniosków uchwała Rady Powiatu (...) z dnia 25 lipca 2007 roku nr (...), jest uchwałą nieaktualną oraz, co do tego, że wykonywał on jakiekolwiek czynności związane z pozyskaniem klauzul wykonalności w sprawie Sądu Rejonowego w Słubicach o sygn. akt I Co 684/11 oraz w sprawach Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie o sygn. akt I Co 3190/11 /N i sygn. akt I Co 3191/11/N, a które to wątpliwości nie zostały usunięte zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania sądowego, a zatem powinny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji wykluczają przypisanie Ł. W. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK w zw. z art. 272 KK w zw. z art. 11 §2 KK i art. 12 KK,

-

art. 7 KPK, polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a wyrażającą się w bezpodstawnym przyjęciu sprawstwa oskarżonego Ł. W. w zakresie czynu z art. 286 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK w zw. z art. 272 KK w zw. z art. 11 §2 KK i art. 12 KK wyłącznie na podstawie niewiarygodnych zeznań Świadków G. T., R. K., M. S. i J. L., poprzez bezpodstawne uznanie, że dowody te wzajemnie ze sobą korelują i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a także na podstawie błędnej wykładni postanowień umownych Ugody Restrukturyzacyjnej z dnia 23 lutego 2011 roku, podczas gdy prawidłowa i wszechstronna ocena materiału dowodowego, a zwłaszcza wyjaśnień Ł. W. i zeznań świadka S. R., w myśl wskazań art. 7 KPK, winna była doprowadzić Sąd I instancji do wniosku, że zeznania G. T., R. K., M. S. i J. L., co do udziału Ł. W. w przestępstwie, są niewiarygodne, wewnętrznie . sprzeczne, a nadto nie znajdują potwierdzenia w pozostałych dowodach zgromadzonych w toku przedmiotowego postępowania, zaś prawidłowa wykładnia postanowień umownych Ugody Restrukturyzacyjnej z dnia 23 lutego 2011 roku i wola stron przy jej zawarciu, powinna doprowadzić do wniosku, iż ustalenia poczynione wyłącznie na podstawie zeznań osób reprezentujących jednego z sygnatariuszy tej Ugody, nie mogą być uznane za prawidłowe.,

-

art. 180 §2 KPK, polegającą na przesłuchaniu świadka J. L. bez uprzedniego zwolnienia go z tajemnicy radcy prawnego, w sytuacji, gdy świadek ten w dacie czynu zarzucanego Ł. W. był aplikantem radcowskim, uczestniczącym wyłącznie z woli swojego patrona - radcy prawnego w procesie negocjacyjnym prowadzącym do zawarcia ugody Restrukturyzacyjnej z dnia 23 lutego 2011 roku, a następnie poczynienie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w oparcie o tak uzyskane zeznania świadka, w sytuacji, gdy możliwym było przeprowadzenie innych dowodów pozwalających na ustalenie stanu faktycznego w niniejszej- sprawie,

-

art. 424 §1 pkt 1 KPK, poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżanego wyroku wskazania, z jakich powodów uznano wyjaśnienia Ł. W. i zeznania świadka S. R. za niewiarygodne i „zdecydowanie pokrętne" oraz na czym oparto tezę, iż oskarżony wiedział o istnieniu uchwał przedłużających likwidację SPZOZ w K., w sytuacji, gdy żadna z przesłuchanych w niniejszej sprawie osób nie potwierdziła tego, iż oskarżony wiedział o przedłużeniu procesu likwidacji w/w podmiotu, oraz pominięcie w uzasadnieniu wyroku wskazania, jakie to okoliczności wpłynęły na uznanie, iż działanie lub zaniechanie profesjonalnego pełnomocnika ustanowionego w sprawach nadania klauzul wykonalności nakazom zapłaty i ugodzie sądowej oraz do egzekucji roszczeń, obciążają zleceniodawcę, wskutek czego uzasadnienie apelowanego wyroku nie zawiera koniecznych i obligatoryjnych elementów, wskazanych przez przepisy art. 424 § 1 pkt 1 KPK,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający:

-

na instrumentalnym i niekonsekwentnym posługiwaniu się przez Sąd I instancji materiałem dowodowym, który z jednej strony zmierzał do uwiarygodnienia dowodów obciążających Ł. W., a z drugiej do całkowitego zdyskredytowania dowodów przeciwnych i ekskulpujących oskarżonego, co wrażało się przede wszystkim w nadaniu nadmiernej rangi zeznaniom świadka J. L., zwłaszcza w zakresie interpretacji postanowień umownych Ugody Restrukturyzacyjnej z dnia 23 lutego 2011 roku i woli stron przy jej zawarciu, a więc osoby mającej niewątpliwy interes prawny działania na rzecz tylko jednego z sygnatariuszy tej ugody - Powiatu (...), który był reprezentowany przez kancelarię radców prawnych, zatrudniającą ówczesnego aplikanta radcowskiego J. L. i całkowitym pominięciu dowodów przeciwnych, na skutek czego oskarżonemu przypisano sprawstwo w zakresie czynu z art. 286 §1 KK w zw. z art. 294 §1 KK w zw. z art. 272 K.K. w zw z art. 11 §2 K.K. i art. 12 KK,

-

na bezpodstawnym przyjęciu, iż Ł. W. uczestniczył osobiście w procesie negocjacji warunków Ugody Restrukturyzacyjnej i w działaniach zmierzających do nadania klauzul wykonalności nakazom zapłaty i ugodzie sądowej w sprawie Sądu Rejonowego w Słubicach o sygn. akt I Co 684/11 oraz w sprawach Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie o sygn. akt I Co 3190/1 l/M i sygn. akt I Co 3191/1 l/N, mając przy tym świadomość, iż w datach, kiedy ustanowiony przez niego pełnomocnik składał w sądach wnioski o nadanie w/w klauzul wykonalności, załączona do tych wniosków uchwała Rady Powiatu (...) z dnia 25 lipca 2007 roku nr (...), była uchwałą nieaktualną oraz, ze oskarżony dokonał którejkolwiek z czynności sprawczych, pozwalających na przypisanie zarzuconego mu przestępstwa, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z należytym uwzględnieniem spójnych, konsekwentnych i logicznych wyjaśnień oskarżonego Ł. W. oraz zeznań świadka S. R., a także prawidłowa ocena tego, iż brak jest w niniejszej sprawie dowodu na to, iż uchwały Rady Powiatu (...) z dnia 22 października 2010 roku o nr (...) i kolejne, przedłużające proces likwidacji SPZOZ w K. do dnia 31 grudnia 2017 roku zostały doręczone oskarżonemu przed dniem 22 czerwca 2011 roku, czy choćby reprezentującemu go wówczas pełnomocnikowi S. R., doprowadzić musi do jednoznacznego wniosku, że oskarżony w dacie zarzucanego mu przestępstwa nie tylko nie wiedział o istnieniu wspomnianych powyżej uchwał, ale też nie przedsiębrał własnego działania w zakresie negocjacji warunków i zapisów Ugody Restrukturyzacyjnej i pozyskania klauzul wykonalności opisanych powyżej tytułów, a co za tym idzie, aby wyczerpał ustawowe znamiona przypisanego mu przestępstwa z art. 286 §1 kk w zw. z art. 294 §1 KK w zw. z art. 272 KK w zw. z art. 11 §2 KK i art. 12 KK,

- błędnym wyliczeniu wysokości kwoty pozyskanej przez Ł. W. w wyniku egzekucji jego wierzytelności i określenie jej na wartość 468.563,20 złotych, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z należytym uwzględnieniem znajdujących się w aktach sprawy akt komorniczych doprowadzić winna Sąd do wniosku, iż kwota ta wynosi 433.948,41 złotych,

III. obrazę przepisów prawa materialnego w postaci: art. 1 §1 KK ,

polegającą na niezastosowaniu tego przepisu i w konsekwencji przypisanie Ł. W. sprawstwa i winy w zakresie przestępstwa z art. 286 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK w zw. z art. 272 KK w zw. z art. 11 §2 KK i art. 12 KK nie za własne działania, w sytuacji, gdy oskarżony w sprawach związanych z pozyskaniem klauzul wykonalności w Sądzie Rejonowym w Słubicach - sygn. akt I Co 684/11 oraz w Sądzie Rejonowym dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie - sygn. akt I Co 3190/11 /N i sygn. akt I Co 3191/1 l/N, a także i w postępowaniu egzekucyjnym działał poprzez ustanowionego profesjonalnego pełnomocnika,

wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:

zmianę zaskarżanego wyroku poprzez uniewinnienie Ł. W. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 286 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK w zw. z art. 272 KK w zw. z art. 11 §2 KK i art. 12 K.K.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna, natomiast odniesienie się do apelacji pełnomocnika oskarżyciela było przedwczesne.

Na obecnym etapie postępowania nie można jeszcze wyrokować, wobec niesprawdzenia pewnych istotnych okoliczności, choć postępowanie Sądu meriti znacznie przybliżyło do zakończenia procesu, jako że Sąd sumiennie przeprowadził te dowody, którymi już dysponował, dokonując rzetelnej ich oceny.

U podstaw uchylenia zaskarżonego wyroku legły dwie okoliczności, które nakazują ponowienie w ograniczonym zakresie postępowania dowodowego i dokonanie prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, czego nie mógł uczynić Sąd odwoławczy związany zakazem przeprowadzania dowodów co do istoty sprawy.

Po pierwsze, brak postępowania dowodowego dotyczy nieprzeprowadzenia dowodu z zeznań świadka radcy prawnej K. K.. Obrońca oskarżonego podnosi, iż Sąd nie był uprawniony do wyprowadzania wniosku o sprawstwie oskarżonego z tej racji, iż nie działał on osobiście, a przez pełnomocnika, zaś Sąd nie ustalił jaki był zakres działania pełnomocnika. Oczywiście w tym miejscu należy wytknąć skarżącemu nielojalność procesową, gdyż to on cofnął wniosek dowodowy o przesłuchanie K. K., jak również wygłoszenie tezy sprzecznej z przepisami materialnego prawa karnego o konieczności działania osobistego, by móc przypisać sprawstwo. Sam fakt istnienia takich form sprawstwa, jak sprawstwo kierownicze i polecające, jak również niewykonawczych form sprawstwa, jak podżeganie i pomocnictwo, pozwala na przypisanie winy komuś, kto sam nie realizuje znamion czynu zabronionego. Sąd był zatem uprawniony do przypisania Ł. W. sprawstwa czynu polegającego na oszustwie połączonym z wyłudzeniem poświadczenia nieprawdy, jednak by tak się stało musiał dysponować pełnym łańcuchem zdarzeń prowadzących do popełnienia tego czynu. Tymczasem wobec nieprzesłuchania K. K. i nieprzyznania się do winy oskarżonego nie można w sposób pewny wykluczyć, czy złożenie wniosków o nadanie klauzuli wykonalności tytułom egzekucyjnym nie nastąpiło na skutek ekscesu pełnomocnika. Oczywiście treść zeznań S. R., który zeznając używał liczby mnogiej, wskazuje na świadomość i wolę Ł. W. użycia nieoddających prawdziwego stanu faktycznego części uchwał Rady Powiatu. Z zeznań z kolei przedstawicieli Powiatu (...) wynika, że Ł. W. i S. R. jako element gry negocjacyjnej wskazywali na możliwość posłużenia się tylko pierwszą z uchwał, bez doręczania Sądowi egzekucyjnemu pozostałych uchwał, wydłużających termin likwidacji szpitala, powołując się na praktykę w firmie, w której dotychczas pracowali. Taką nieobowiązującą uchwałą później się posłużyli, co wskazywałoby na udział Ł. W. w podjęciu decyzji o posłużeniu się tylko pierwszą uchwałą Rady Powiatu. Ponieważ obrońca oskarżonego powołał się na to, że oskarżony powołał fachowego pełnomocnika do sporządzenia wniosków o nadanie klauzuli wykonalności, wobec tego Sąd będzie musiał przeprowadzić dowód z zeznań K. K. na okoliczność, czy wystąpienie z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności tylko z posłużeniem się pierwszą, nieobowiązującą uchwałą Rady Powiatu, nie było ekscesem pełnomocnika, wykraczającym ponad intencje oskarżonego. Sąd powinien rozważyć, czy może tę informację uzyskać w drodze przesłuchania K. K., czy też powinien w tym zakresie zwolnić ją z zachowania tajemnicy radcowskiej. Sąd będzie zwolniony z przesłuchania tego świadka w przypadku, gdy Ł. W. przyzna, że złożenie wniosku o nadanie klauzul wykonalności trzem tytułom egzekucyjnym przy posłużeniu się tylko pierwszą, nieobowiązującą już uchwałą Rady Powiatu (...), nie było ekscesem pełnomocnika, ale mieściło się w granicach pełnomocnictwa.

Z kwestią posłużenia się tą nieobowiązującą uchwałą Rady Powiatu (...) wiąże się druga przesłanka uchylenia zaskarżonego wyroku, a mianowicie motywu posłużenia się tą uchwałą w sytuacji, gdy nie miała ona znaczenia dla uzyskania tytułu wykonawczego. Ugoda Restrukturyzacyjna z dnia 23 lutego 2011r. pomiędzy Powiatem (...), SPZOZ w K. i Ł. W., znajdująca się w aktach wielokrotnie (np. na k. 29-32 akt I Co 3190/11) w §1 ust. 5 zawierała zapis „Zapłata sumy określonej w §1 ust. 3 nastąpi w terminie 21 dni od przyznania dotacji w ramach Planu B i otrzymania pełnej kwoty dotacji na konto Powiatu (...), lecz nie później niż w terminie do dnia 30 kwietnia 2011 roku, na następujący rachunek bankowy Wierzyciela …” (tu następuje numer rachunku). Zapis ten odwołuje się tylko w zakresie ustalenia kwoty do zapłaty do innego ustępu tego samego paragrafu. Termin zapłaty został ustalony dwojako: przez odniesienie do daty wpływu dotacji na konto Powiatu, co jak wiadomo nie nastąpiło i przez wskazanie konkretnej daty końcowej. Przy ustalaniu daty 30 kwietnia 2011r. dłużnik nie czynił żadnego zastrzeżenia, iż nastąpi to po przejęciu zobowiązania przez Powiat, tym bardziej, iż Powiat nie zachowuje się fair wobec wierzycieli, gdyż przedłużanie czasu trwania likwidacji nie jest związane z długotrwałością, czy faktyczną trudnością w przeprowadzaniu postępowania likwidacyjnego, ale jest jednostronnym przedłużaniem tego terminu przez władzę publiczną. Nie chcąc czynić żadnych wiążących sąd cywilny ustaleń, Sąd stwierdza, że przy tak sformułowanym przepisie §1 ust. 5 Ugody, co najmniej nie sposób przypisać oskarżonemu umyślności oszustwa przez wyegzekwowanie tej kwoty po 30 kwietnia 2011r. Z tym wiąże się kwestia, czemu zatem w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności oskarżony posłużył się nieprawdziwymi dokumentami, zatajając przed Sądami egzekucyjnymi istnienie uchwał wydłużających termin likwidacji. I na tak postawione zagadnienie, Sąd nie potrafi wskazać motywu działania oskarżonego. Oskarżonemu przysługiwał bowiem wybór między wypowiedzeniem Ugody (§2 Ugody) i możliwością egzekwowania całej kwoty należności, czy też egzekwowaniem kwoty pomniejszonej o zrzeczone odsetki w ramach Ugody. Sąd odwoławczy nie ma jednak wątpliwości, iż wszystkie trzy Sądy decydujące o nadaniu klauzuli wykonalności zostały wprowadzone w błąd przez nieprzedstawienie obowiązującej uchwały Rady Powiatu (...) o wydłużeniu terminu likwidacji. Po przesłuchaniu K. K. Sąd I instancji będzie musiał ocenić, czy zachowanie to wypełniało znamiona oszustwa, wyłudzenia poświadczenia nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariuszy, czy też usiłowanie wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, nieudolne z racji tego, że dokument, którym posłużył się oskarżony, nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia Sądu. Kwestia kwalifikacji prawnej jest na razie otwarta.

Sąd nie podziela natomiast pozostałych zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego. Przede wszystkim nie jest trafny zarzut obrazy art. 180 §2 k.p.k. J. L. w chwili zawierania ugody był aplikantem radcowskim, zatem obejmowała go tajemnica radcowska. Oceniając, czy doszło do naruszenia tajemnicy radcowskiej, przede wszystkim należało wziąć pod uwagę racje samego przesłuchiwanego. Przepisy o prawie odmowy zeznań, czy odpowiedzi na pytania stron mają chronić świadka, który w sytuacji dylematu etycznego, stałby w trudnej moralnie sytuacji, czy zeznawać prawdę. J. L. nie powoływał się na tajemnicę radcowską, zatem nie widział konfliktu interesów między tajemnicą zawodową, a dążeniem do prawdy. Nie jest to oczywiście wystarczający test, jednak art. 3 ust. 3 ustawy o radcach prawnych, wskazuje, że zakres tajemnicy zawodowej radcy prawnego obejmuje wszystko, o czym radca dowiedział się w związku z udzielaniem pomocy prawnej. Tymczasem J. L. nie zeznawał na okoliczność informacji udzielanych reprezentowanemu przez siebie podmiotowi, ale o okolicznościach zawarcia ugody z podmiotem, któremu nie świadczył pomocy prawnej. Z tych przyczyn nie sposób uznać, by doszło do obrazy art. 180 §2 k.p.k. przez Sąd meriti.

Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji zasługuje na pełną akceptację. Sąd był bardzo skrupulatny i rzeczowo ocenił poszczególne dowody, wskazując zarówno na okoliczności świadczące na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść i Sąd odwoławczy w gruncie rzeczy powinien powielić tę argumentację, a nie na tym polega jego rola. Przedstawione w toku postępowania odwoławczego odpisy umów, jakie zawarł Powiat (...) z innymi podmiotami mającymi roszczenia wobec SPZOZ w K., potwierdzają okoliczność, iż Ugoda Restrukturyzacyjna, jaką zawarł Ł. W. jest nietypowa, poprzez zawarcie daty końcowej, upoważniającej wierzyciela do uzyskania zapłaty kwoty ustalonej w Ugodzie. Ta odmienność upoważnia jedynie do stwierdzenia, iż z prawidłowo ocenionych dowodów, Sąd wyprowadził błędny wniosek, ale nie podważa zaufania do swobodnie, ale nie dowolnie ocenionych dowodów. Sąd odwoławczy nie dopatruje się obrazy art. 5 §2 i art. 7 k.p.k.

Na podstawie art. 436 k.p.k. Sąd odwoławczy ograniczył rozpoznanie środków odwoławczych w ten sposób, że nie ustosunkowywał się do zarzutu i wniosku apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz do ostatniego zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego w grupie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych – błędnego wyliczenia wysokości kwoty uzyskanej przez Ł. W., gdyż ustalenie wysokości szkody jest wtórne wobec prawidłowego ustalenia czynu, jakiego dopuścił się sprawca.

Ustalając zatem zakres, które dowody miały wpływ na uchylenie wyroku w rozumieniu art. 442 §2 k.p.k., Sąd I instancji będzie miał na uwadze konieczność przeprowadzenia dowodu z zeznań K. K. (o ile oskarżony nie przyzna, iż pełnomocnik działał w granicach upoważnienia), a następnie prawidłowej oceny prawnej czynu. W toku postępowania mogą być przeprowadzane dowody na okoliczność wysokości wyrządzonej szkody i zasadności orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, gdyż w tym zakresie Sąd odwoławczy nie orzekał, natomiast pozostałe dowody nie miały wpływu na uchylenie zaskarżonego wyroku. Pod rozwagę Sądu meriti pozostawia się dowody przeprowadzone w postępowaniu apelacyjnym z odpisów ugód restrukturyzacyjnych z dnia 26.07.2010r., z 30.04.2010r. i z 21.05.2011r., jak i projektów ich zmiany podpisanych tylko przez jedną ze stron.