Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2013 r. w Legnicy

sprawy z powództwa strony powodowej (...).á r.l. z siedzibą w L.

przeciwko pozwanemu K. H. (H.)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C upr 11/13

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2012 roku powód (...). á r.l. w Luxembourg wniósł o zasądzenie od strony pozwanej K. H. kwoty 289,55 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż na podstawie umowy cesji przejął od firmy (...) + (...) sp. z o.o. prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu świadczenia usług związanych z umową abonamentową zawartą pomiędzy pozwanym a firmą (...) + (...) Sp. z o.o..

Sąd Rejonowy VI Wydział Cywilny w L. w dniu 16 sierpnia 2012 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt VI Nc-e 1320553/12, który doręczono pozwanemu w dniu 4 września 2012 roku.

Pozwany K. H. w dniu 17 września 2012 roku wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, żądając oddalenia nakazu zapłaty w całości. Pozwany wskazał, iż wysokość dochodzonego przez stronę powodową roszczenia w wysokości 289,55 złotych jest wynikiem potrącenia przez powoda kwoty stanowiącej wysokość kary umownej, tj. 300 złotych z nadwyżką powstałą na skutek nadpłaty abonamentu przez pozwanego. Uzasadniając swój sprzeciw pozwany podał, iż zobowiązanie zwrotu karty do operatora zrealizował z opóźnieniem kilku dni- karta została zwrócona w dniu 29 marca 2011 roku. Dalej podał, iż żądanie zapłaty kary umownej w wysokości 300 złotych jest rażąco wygórowane w stosunku do wartości jaką karta ta, jako kawałek tworzywa sztucznego, przedstawia dla powoda. Ponadto wskazał na okoliczność, że w związku z faktem rozwiązania umowy i odłączeniem przez operatora sygnału, samo posiadanie przedmiotowej karty kodującej nie wiązało się z żadnym ryzykiem dla operatora, w tym ryzykiem naruszenia przez pozwanego interesów powoda, bowiem pozwany nie miał żadnych możliwości czerpania korzyści z faktu posiadania karty.

Zarządzeniem z dnia 28 września 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę według właściwości do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legnicy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2008 roku firma (...) + (...) Sp. z o.o. zawarła z pozwanym K. H. umowę o świadczenie usług abonamentowych w postaci telewizji cyfrowej. Wraz z zawarciem umowy pozwany zakupił od firmy (...) + (...) Sp. z o.o. używany dekoder, umożliwiający korzystanie z telewizji, który nie podlegał obowiązkowi zwrotu. Także przy zawarciu umowy pozwany otrzymał kartę kodującą do dekodera. Umowa obowiązywała przez okres 18 miesięcy, z możliwością jej przedłużenia na czas określony w przypadku niezłożenia dokumentu wypowiedzenia w terminie umówionym.

Dowód:

- umowa o abonament z dnia 16 maja 2008 roku, k. 22-23 wraz z aneksem, k. 24;

- umowa sprzedaży z dnia 16 maja 2008 roku, k. 25-26;

- częściowo zeznania pozwanego K. H., k. 41-42.

Na miesiąc przed zakończeniem okresu obowiązywania umowy z 2008 roku pozwany otrzymał ofertę drogą telefoniczną na przedłużenie okresu obowiązywania umowy z firmą (...) + (...) Sp. z o.o. Również drogą telefoniczną pozwany dokonał przedłużenia przedmiotowej umowy. Następnie firma (...) + (...) Sp. z o.o. zaoferowała pozwanemu zawarcie kolejnej umowy na okres jednego miesiąca. Umowa miesięczna nie wymagała wypowiedzenia i rozwiązywała się z upływem okresu na jaki została zawarta, tj. w lutym 2011 roku. Pozwany nie zawierał z firmą (...) + (...) Sp. z o.o. żadnych innych umów o świadczenie usług abonamentowych.

Dowód:

- umowa z dnia 16 maja 2008 roku, k. 22-23 i 25-26;

- kserokopia aneksu do umowy, k. 24;

- częściowo zeznania pozwanego K. H., k. 41-42.

W dniu 30 listopada 2011 roku została zawarta umowa cesji wierzytelności pomiędzy firmą (...) + (...) Sp. z o.o., a powodem (...). á r.l. w Luxembourg.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 30 listopada 2011 roku, k. 20 odwrót;

- częściowy wykaz wierzytelności, k. 32;

- zawiadomienie o cesji, k. 31 odwrót.

W dniu 29 marca 2011 roku pozwany dokonał zwrotu karty kodującej.

Dowód:

- kserokopia dowodu formularza zwrotu sprzętu wystawiona przez pracownika firmy (...)+ (...) Sp. z o.o. z dnia 29 marca 2011 roku, k. 7.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Faktem bezspornym jest, że strony zawarły umowę o świadczenie usług abonamentowych. Pozwany odpłatnie na własność nabył używany dekoder, umożliwiający mu korzystanie z usługi powoda. Przy zawarciu umowy otrzymał również kartę do dekodera, kodującą kanały telewizyjne. Następnie strony kilkukrotnie przedłużały umowę drogą telefoniczną. Ostatecznie stosunek prawny łączący strony wygasł w lutym 2011 roku. Jednakże wskazać należy, że w żadnym przypadku zawierania umowy czy też jej przedłużenia pozwany nie został pouczony o obowiązku zwrotu otrzymanej karty kodującej pod rygorem zapłaty kary umownej w kwocie 300 złotych. Pośród postanowień umownych, zawartych w dokumentach przedłożonych przez powoda w niniejszej sprawie, nie widnieje zapis stanowiący o obowiązku zwrotu karty kodującej w zakreślonym terminie, zagrożony zapłatą kary umownej w wysokości 300 złotych. Wskazać należy, iż w toku gromadzonych i przedstawianych Sądowi dowodów powód nie wykazał faktu istnienia postanowienia umownego stanowiącego o powyższym obowiązku. Nie zawiera go ani przedłożona przez powoda kserokopia umowy z dnia 16 maja 2008 roku ani też zawarty do niej aneks.

W tym zakresie Sąd dał wiarę również zeznaniom pozwanego, który wskazał, iż o powyższym obowiązku dowiedział się dopiero z internetu, a dokładniej z forum internetowego. Natomiast poszukiwania tych informacji dokonał na skutek telefonicznych upomnień ze strony Canal + (...) Sp. z o.o. o obowiązku zwrotu karty i zapłaty kary. Ponadto pozwany wskazał, iż dopiero po upływie okresu zwrotu przedmiotowej karty firma (...) + (...) Sp. z o.o. nawiązała z pozwanym kontakt telefoniczny i poinformowała. iż należy dokonać zwrotu karty co też pozwany niezwłocznie uczynił w dniu 29 marca 2011 roku.

Mając na uwadze brzmienie art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy oraz art. 6 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, stwierdzić należy, iż powód w toku niniejszego postępowania nie wykazał, aby jakiekolwiek postanowienie umowne zawierało uregulowanie o obowiązku zapłaty przez pozwanego kary umownej w przypadku nieterminowego dokonana przez tego drugiego zwrotu karty. Co więcej powód nie wykazał, aby o istnieniu takiego obowiązku poinformował pozwanego. Zatem zdaniem Sądu powód nie wykazał podstaw istnienia swojego roszczenia.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego, po zapoznaniu się z całokształtem materiału dowodowego przedstawionego przez strony, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, żądanie powoda należało oddalić w całości jako oczywiście bezzasadne.

O powyższym orzeczono na podstawie art. 483 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c.