Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2012 r.

Sąd Rejonowy VII Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2012 r.

na rozprawie

z powództwa: M. K.

przeciwko stronie pozwanej: (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 5 500,89 zł (pięć tysięcy pięćset złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od kwot:

- 5 335,11 zł od dnia 01.02.2011 r. do dnia zapłaty,

- 165,78 zł od dnia 18.06.2011 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 884,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje stronie pozwanej (...) SAw W.aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa( kasa Sądu Rejonowego w L.) kwotę 150,62 zł tytułem części wynagrodzenia biegłego uiszczonego tymczasowo ze środków budżetowych sądu oraz nieuiszczonej opłaty od rozszerzonego powództwa

Sygn. akt VII C 271/12

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 1 lutego 2012 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. powód M. K. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 5.335,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu żądania wskazał, że w następstwie kolizji z dnia 9 sierpnia 2011 roku uszkodzeniu uległ należący do niego samochód marki M. (...). Odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki tego zdarzenia ponosi strona pozwana, u której był ubezpieczony w zakresie OC pojazd sprawcy szkody. Podał, iż strona pozwana tytułem odszkodowania wypłaciła mu kwotę w wys. 3.188,74 zł. W ocenie powoda, ww. kwota została znacznie zaniżona, wobec czego zlecił on sporządzenie prywatnej opinii technicznej, z której wynika, że rzeczywisty rozmiar szkody w jego pojeździe wyniósł 8.173,85 zł. Z tytułu zlecenia wskazanej kalkulacji powód uiścił kwotę 350 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że dokonując wyliczeń kosztów naprawy brała pod uwagę średnie ceny części zamiennych niezbędnych do naprawy pojazdu powoda oraz średnie ceny usług – prac blacharskich i lakierniczych na terenie miejsca zamieszkania powoda. Podała, iż uwzględniła urealnienie cen części zamiennych biorąc pod uwagę fakt, że na rynku polskim oprócz części serwisowych autoryzowanych przez producenta pojazdu istnieje także szeroki wybór części nieoryginalnych, które są znacznie tańsze, a posiadają taką samą jakość co części pochodzące z autoryzowanych serwisów. W ocenie strony pozwanej, takie nieoryginalne części pozwalają na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Strona pozwana zarzuciła nadto, że opinia przedłożona przez powoda jest dokumentem prywatnym i stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie i nie stanowi dowodu na to, że szkoda w pojeździe powoda wynosi 8.173,85 zł.

Pismem z dnia 18 czerwca 2012 roku powód rozszerzył powództwo domagając się kwoty 5.500,89 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi: od kwoty 5.335,11 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i od kwoty 165,78 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2011 roku w L. na parkingu doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do powoda M. K.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej – w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

/bezsporne/

Powód zakupił pojazd marki M. (...)w N.. Samochód posiada oryginalne części. Gdy powód nim jeździł, pojazd nie wymagał naprawy.

W wyniku zdarzenia z dnia 9 sierpnia 2011 roku w pojeździe powoda powstały uszkodzenia w postaci wgniecenia i zarysowania w obszarze prawego narożnika zderzaka przedniego, wgniecenie prawego przedniego błotnika i wyłamanie mocowań reflektora przedniego prawego. Koszt naprawy uszkodzeń w samochodzie powoda wynosi 8.339,63 zł brutto dla naprawy wykonanej z użyciem nowych oryginalnych części zamiennych i materiałów, przy zastosowaniu stawek warsztatowych z rynku lokalnego.

dowód: opinia biegłego z zakr. techniki samochodowej i wyceny wartości pojazdów k. 81-89

przesłuchanie powoda k. 58

W dniu 9 sierpnia 2011 roku powód zgłosił szkodę stronie pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 16 sierpnia 2011 roku strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem odszkodowania kwotę 3.188,74 zł.

W następstwie odwołania powoda, strona pozwana nie zmieniła stanowiska.

dowód: akta szkodowe

pismo strony pozwanej z dnia 16.08.2011 r. k. 13

kalkulacja naprawy k. 10-11

Powód nie zgadzając się z decyzją strony pozwanej wystąpił do prywatnego rzeczoznawcy o sporządzenie kalkulacji naprawy samochodu. Z wykonanej kalkulacji szkody wynika, że koszt naprawy samochodu powoda wyniesie 8.173,75 zł wraz z podatkiem VAT. Za sporządzenie wyceny powód zapłacił 350 zł.

Pismem z dnia 7 listopada 2011 roku powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 4.985,11 zł tytułem dalszego odszkodowania oraz kwoty 350 zł tytułem poniesionego kosztu sporządzenia opinii prywatnej. W odpowiedzi strona pozwana odmówiła zapłaty ww. kwot.

dowód: opinia prywatna k. 14-30

faktura VAT nr (...) z dnia 07.11.2011 r. k. 31

wezwanie do zapłaty z dnia 07.10.2011 r. k. 32-33

pismo strony pozwanej z dnia 28.11.2011 r. k. 35

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W sprawie bezspornym pozostawało, że w wyniku kolizji z dnia 9 sierpnia 2011 roku uszkodzeniu uległ samochód powoda, zaś podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody jest strona pozwana, którą ze sprawcą szkody łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej oraz to, że strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem odszkodowania kwotę 3.188,74 zł. Sporna między stronami była natomiast wysokość należnego powodowi odszkodowania. Strona pozwana uważała, że wypłacona powodowi kwota wyczerpuje w całości jego roszczenie, powód twierdził zaś, że otrzymana przez niego kwota odszkodowania jest mocno zaniżona.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. i nast. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Zgodnie z treścią art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkodą majątkową jest różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi tu o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 k.c. wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe, niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, Biul. SN 2003, z. 6, poz. 4), przy czym poszkodowanemu należy się nie tylko zwrot poczynionych przez niego przy tej naprawie nakładów, ale i zwrot robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny za tego rodzaju usługi (por. wyrok SN z dnia 11 grudnia 1997 r., I CKN 385/97, LEX nr 50530).

W ocenie Sądu, otrzymana przez powoda kwota tytułem odszkodowania nie rekompensuje w pełni doznanej przez niego szkody. Na dowód swych twierdzeń o wysokości poniesionej szkody powód przedłożył kalkulację naprawy dokonaną przez niezależnego rzeczoznawcę, z której wynikało, że rzeczywisty koszt naprawy jego samochodu wynosić powinien 8.173,85 wraz z podatkiem VAT. Natomiast powołany w toku nin. postępowania biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej ustalił, że koszt ten wyniesie 8.339,63 zł brutto przy zastosowaniu oryginalnych części oraz przy dokonaniu naprawy w zakładzie naprawczym z uwzględnieniem przeciętnych stawek za 1 roboczogodzinę pracy w rejonie zamieszkania powoda (tj. 100 zł netto za roboty blacharskie i 100 zł netto za roboty lakiernicze). W ocenie Sądu, opinia biegłego jest rzetelna, sporządzona zgodnie z zasadami kosztorysowania napraw pojazdów, stąd brak jest podstaw do jej podważenia. Żadna ze stron nie zakwestionowała zresztą wartości dowodowej przedmiotowej opinii. W takim stanie rzeczy oraz w braku zastrzeżeń stron do opinii biegłego sądowego, Sąd uznał, iż pozwany ubezpieczyciel w sposób nieprawidłowy ustalił wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda. Sąd uznał przy tym, iż biegły sądowy prawidłowo przyjął do obliczeń ceny nowych, oryginalnych części zamiennych i materiałów, ustalone przez producenta normy czasowe operacji naprawczych, lakierniczych, dodatkowych i powiązanych oraz stawki naprawy za roboczogodzinę w wysokości średnich stawek stosowanych przez warsztaty samochodowe w rejonie zamieszkania powoda, tj. w kwocie 100 zł dla prac blacharskich i 100 zł dla prac lakierniczych. Nie ulega wątpliwości, że przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSNC 1981, z. 10, poz. 186). W ocenie Sądu, zastosowanie do naprawy samochodu powoda w niniejszej sprawie oryginalnych części jest uzasadnione. Samochody, które brały udział w wypadku tracą na wartości mimo naprawy, a jako że celem jest pełne wyrównanie szkody w majątku poszkodowanego powoda, stąd jest on uprawniony do wyboru części zamiennych i ich producenta. Wybór oryginalnych części zamiennych w sposób pełniejszy przywraca rzecz do stanu poprzedniego, jako że zastosowanie nieoryginalnych zamienników w większym stopniu obniża wartość rynkową pojazdu po wypadku. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11 publ. W biuletynie SN 2012/4/5). Jedynie w przypadku gdyby koszt naprawy samochodu był wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.02.2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003/1/15). Taka sytuacja jednak w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Wskazać przy tym należy, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (por. wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515) oraz czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza tą rzecz naprawić (por. wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410). Poszkodowany nie musi zatem naprawiać pojazdu, może sprzedać go zachowując wypłacone odszkodowanie, może go naprawić tylko częściowo, dokonać naprawy własnoręcznie bądź użyć do naprawy części używanych lub podróbek.

Mając powyższe na uwadze i uznając zasadność roszczenia powoda Sąd zasądził na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 5.500,89 zł, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku. Ww. kwota stanowi różnicę pomiędzy odszkodowaniem rzeczywiście należnym powodowi, a odszkodowaniem wypłaconym powodowi w toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez stronę pozwaną. W ww. kwocie mieści się również kwota 350 zł tytułem zwrotu zapłaty za fakturę VAT wystawioną za wykonanie na zlecenie powoda kalkulacji naprawy samochodu przez niezależnego rzeczoznawcę. O możliwości wliczenia takiej kwoty do sumy odszkodowania orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 roku (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117). Jako że kosztorys dokonany przez stronę pozwaną jest rażąco zaniżony, a powód nie posiada fachowej wiedzy do oceny jego prawidłowości, był niejako zmuszony do przejęcia obowiązków strony pozwanej w tym zakresie i wykonania kalkulacji naprawy, tak by móc określić wysokość swego roszczenia.

Powodowi od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe liczone w sposób wskazany w art. 817 § 1 k.c. W świetle powyższej regulacji, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu. Powód o przedmiotowym zdarzeniu poinformował stronę pozwaną w dniu 9 sierpnia 2011 roku. Winna ona zatem do dnia 9 września 2011 roku wypłacić mu pełną kwotę odszkodowania. Strona pozwana w dniu 16 sierpnia 2011 roku wypłaciła powodowi jedynie część odszkodowania. Zasadnym jest zatem stwierdzenie, iż co do zapłaty pozostałej części należnego powodowi odszkodowania pozwany ubezpieczyciel pozostaje w opóźnieniu co najmniej od dnia 10 września 2011 roku. W pełni uzasadnione jest zatem żądanie powoda odsetek ustawowych od kwoty 5.335,11 zł od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 1 lutego 2012 roku, zaś od kwoty 165,78 zł wynikającej z rozszerzenia powództwa – od dnia 18 czerwca 2012 roku, czyli od dnia rozszerzenia powództwa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł po myśli art. 98 k.p.c., wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Jako że powód jest stroną wygrywającą nin. sprawę w całości, strona pozwana w świetle ww. regulacji winna zwrócić mu koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w łącznej wysokości 1.884 zł. Na zasądzone w pkt II sentencji wyroku koszty procesu składają się: uiszczona przez powoda opłata od pozwu w wys. 267 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie opiniującego w sprawie biegłego w wys. 400 zł, a także koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 złotych ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002 r. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wys. 17 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w pkt III sentencji wyroku Sąd oparł na dyspozycji art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn.: Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. i nakazał stronie pozwanej (jako przegrywającej nin. proces w całości), aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (tut. Sądu) kwotę 150,62 zł tytułem części wynagrodzenia biegłego uiszczonego tymczasowo ze środków budżetowych tut. Sądu (141,62 zł) oraz tytułem nieuiszczonej przez powoda opłaty od rozszerzonego powództwa (9 zł).

Zarządzenie:

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej,

3.  kal. 14 dni.

L., dnia 30 lipca 2012 roku