Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 127/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Motuk (spr.)

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska

SA – Marzanna A. Piekarska - Drążek

Protokolant: – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale Prokuratora Marka Deczkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2013 r.

sprawy Z. G.

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. akt VIII K 221/11

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. K. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł, obejmującą 23 % VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego Z. G. w postępowaniu odwoławczym;

III zwalnia oskarżonego Z. G. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Z. G. został oskarżony o to, że w dniu 16 października 2010 r. przy budynku mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) w W. działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. S. zadał mu dwa ciosy nożem powodując ranę kłutą szyi i tętnicy kręgowej lewej, z następowym masywnym krwotokiem zewnętrznym oraz krwawieniem do kanału kręgowego o przestrzeni podoponowej rdzenia kręgowego i mózgu, jak również do komór mózgu, w następstwie których nastąpił zgon,

t.j. o popełnienie przestępstwa z art. 148 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 27 listopada 2012 r. uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i za to na podstawie art. 148 § 1 k.k. skazał go na karę 11 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył, na podstawie art. 63 § 1 k.k., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 17 października 2010 r. do 26 listopada 2012 r.

Nadto rozstrzygnął w przedmiocie dowodów rzeczowych, wynagrodzenia za obronę z urzędu i kosztów sądowych.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca oskarżonego w całości zarzucając :

1)  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie obrazę art. 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego – bez analizy zeznań świadków złożonych w postępowaniu przygotowawczym, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż nie jest możliwe przyjęcie obrony koniecznej u oskarżonego, ponieważ w ustalonym stanie faktycznym bicie oskarżonego zakończyło się, a napastnicy odeszli na tyły budynku i dopiero wtedy oskarżony zadał pokrzywdzonemu cios nożem, podczas gdy ustalony przez sąd stan faktyczny jest wewnętrznie sprzeczny.

Opierając się na przytoczonych wyżej zarzutach skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Oczywiście bezzasadny jest podniesiony przez obrońcę zarzut pominięcia przez Sąd I instancji zeznań świadków E. W., K. T. i B. G. złożonych w toku postępowania przygotowawczego.

Z protokołu rozprawy wynika bowiem jednoznacznie, iż Sąd Okręgowy w toku przesłuchania wymienionych wyżej świadków odczytał ich zeznania z postępowania przygotowawczego oraz wezwał ich do ustosunkowania się do ich treści.

B. G. i K. T. na rozprawie potwierdzili w całości swoje zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, jako zgodne z prawdą. Zeznania tychże świadków z postępowania przygotowawczego i rozprawy nie wykazywały sprzeczności w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast świadek E. W. na rozprawie zmienił swoje uprzednie zeznania w zakresie faktu opuszczania przez oskarżonego mieszkania oraz wskazał przyczyny zaistniałych rozbieżności. Zeznania powyższych świadków zostały zatem w prawidłowy sposób ujawnione w całości w toku rozprawy. Analiza treści uzasadnienia wyroku wskazuje także na to, iż dowody powyższe były przedmiotem analizy i oceny Sądu Okręgowego, który uznał za wiarygodne w całości zeznania B. G. i K. T. oraz pozostające z nimi w zgodności zeznania E. W. z rozprawy.

Skarżący nie podniósł żadnej argumentacji wskazującej na to, iż ocena powyższych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji z naruszeniem zasad określonych w art. 7 k.p.k., a w konsekwencji nie zakwestionował ich wiarygodności.

W świetle powyższego zarzut skarżącego w przedmiocie pominięcia przez Sąd Okręgowy zeznań złożonych przez wymienionych wyżej świadków w toku postępowania przygotowawczego uznać należy za całkowicie nieuzasadniony.

W konsekwencji, jako oczywiście bezzasadny uznać należy podniesiony przez obrońcę zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, które w całości znalazły oparcie przede wszystkim w zeznaniach B. G., K. T. i zeznaniach E. W. złożonych na rozprawie.

Reasumując Sąd Apelacyjny stwierdza, iż Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego prawidłowo ujawnionego na rozprawie i na jego podstawie dokonał bezbłędnych ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej czynu oskarżonego. Przy wymiarze oskarżonemu kary Sąd I instancji dokonał właściwej oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględnił występujące w sprawie okoliczności obciążające i łagodzące.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o kosztach z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Z. G. z urzędu w postępowaniu odwoławczym uzasadnione jest treścią § 19 pkt 1 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. nr.163, poz.1348 ze zm.).

Z uwagi na znacznie ograniczone możliwości płatnicze oskarżonego wynikające z faktu pozbawienia wolności, braku pracy oraz dochodów i majątku, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.