Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz -spr.

Sędziowie: SA – Mirosława Strzelecka

SA – Jan Krośnicki

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2013 r.

sprawy S. G.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 241 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt XII K 190/12

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną;

- zwalnia S. G. od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. – Kancelaria Adwokacka w W. 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za nieopłoconą obronę z urzędu przed Sądem odwoławczym.

UZASADNIENIE

S. G. został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 24 listopada 2011 r. w okolicy ul. (...) w W. po uprzednim użyciu wobec J. Z. niebezpiecznego narzędzia w postaci drewnianej nogi od krzesła oraz noża doprowadził go do stanu bezbronności i spowodował u niego obrażenia ciała w postaci: urazu głowy, wieloodłamowego złamania kości nosa, złamania trzonu żuchwy po stronie lewej, dwóch ran kłutych okolicy szyi po stronie lewej z uszkodzeniem chrząstki tarczowej skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała i rostrojem zdrowia trwającym dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157§1 k.k., a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy należących do w/w w postaci: pieniędzy w kwocie 550 zł, telefonu komórkowego Motorola F3 o numerze (...), dowodu osobistego, prawa jazdy. (...) Karty Miejskiej, torby z zawartością oraz 2 kart SIM o łącznej wartości około 600 zł,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  W dniu 10 maja 2011 r. w L. będąc pozbawionym wolności na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w. M. M. z dnia 4 lutego 2008 r. sygn. akt IV K 1363/07, podczas wykonywania prac poza Zakładem Karnym P., pracując na terenie Centrum Szkolenia Policji przy ul. (...) w L. uwolnił się z miejsca wykonywania prac,

tj. o czyn z art. 242 § 1 k.k.

3.  W dniu 30 czerwca 2011 r. w W. użył przemocy na osobie

S. Ś. poprzez jego kopanie po całym ciele, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki S. o wartości 300 zł na szkodę w/w pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt XII K 190/12:

1.  Oskarżonego S. G. w ramach przypisanego mu w pkt. 1 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 24 listopada 2011 r. w okolicy ul. (...) w W. używając wobec pokrzywdzonego J. Z. przemocy polegającej na uderzaniu go w okolice głowy, w tym drewnianą nogą od krzesła oraz zadając mu ciosy w okolice szyi niebezpiecznym narzędziem w postaci noża spowodował obrażenia ciała w postaci: rany kłutej szyi z uszkodzeniem chrząstki tarczowatej, powierzchniowej rany kłutej szyi po stronie prawej, rany ciętej powiek oka prawego, wieloodłamowego złamania kości nosa, złamania trzonu żuchwy po stronie lewej, krwiaka okularowego, obrzęku oczodołu prawego, wargi górnej, lewego policzka, czoła po stronie prawej, wylewu podspojówkowego skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia trwającym dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157§1 k.k., a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy należących do w/w w postaci: pieniędzy w kwocie 550 zł, telefonu komórkowego Motorola F3 o numerze (...), telefonu komórkowego marki N., dowodu osobistego, prawa jazdy. (...) Karty Miejskiej, torby z zawartością rzeczy osobistych oraz 2 kart SIM o łącznej wartości około 600 zł, co stanowi czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 280 § 2 kk w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go a na podstawie 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

2.  Oskarżonego S. G. uznał za winnego popełnienia czynu z pkt II a/o i na podstawie art. 242§1 k.k. skazał go na karę 6
sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Oskarżonego S. G. w ramach czynu III aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 30 czerwca 2011 r. w W. użył przemocy na osobie S. Ś. poprzez jego dwukrotne uderzenie pięścią w twarz, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki S. o wartości 300 zł na szkodę w/w pokrzywdzonego, co stanowi czyn z art. 280 § 1 k.k. i na podstawie art. 280 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

4.  Na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 k.k. w miejsce wymierzonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył karę łączną w wysokości 7 (siedmiu) lat pozbawiała wolności;

5.  Na podstawie art. 62 k.k. orzekł terapeutyczny system wykonania łącznej kary pozbawienia wolności;

6.  Na podstawie art. 46§1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. Z. kwoty 600 ( sześćset) złotych;

7.  Na podstawie art. 231§1 k.p.k. dowody rzeczowe zarejestrowane w wykazie nr (...) pod poz. 2 i 3 przekazał do depozytu sądowego;

8.  Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. kwotę 972 (dziewięćset siedemdziesiąt dwa) złotych powiększoną o stawkę VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

9.  Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego i zarzucił:

1.  w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 1 aktu oskarżenia i którego popełnienia został uznany winnym w pkt 1 formuły wyroku, na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

1)  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegające na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonania ich dowolnej i arbitralnej oceny, poprzez nadanie waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego J. Z. pomimo ich sprzeczności z innym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym opinia biegłych lekarzy, oraz w konsekwencji przypisania oskarżonemu posługiwania się nożem i zaboru mienia pokrzywdzonego, w sytuacji gdy w zebranym materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek dowodów, w szczególności na ostatnią z w/w okoliczności i nierozstrzygnięcie uzasadnionych wątpliwości w tym względzie na korzyść oskarżonego;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony jest winnym zarzucanego mu czynu, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z wyjaśnień oskarżonego oraz braku materiału dowodowego potwierdzającego działanie oskarżonego w zamiarze bezpośrednim kierunkowym w celu przywłaszczenia mienia pokrzywdzonego oraz posługiwania się w tym zakresie nożem jako niebezpiecznym narzędziem.

2. w odniesieniu do czynów zarzuconych oskarżonemu w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia i jednocześnie popełnienia których został uznany winnym w pkt 2 i 3 formuły wyroku, na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 3 i 4 k.p.k.:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie, w odniesieniu w szczególności do czynu z pkt 3, okoliczności, iż to wyjaśnienia oskarżonego pozwoliły na poczynienie jakikolwiek ustaleń w tym zakresie i ustalenie go jako sprawcy, co winno być potraktowane jako okoliczność łagodząca,

2) rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu S. G. kar jednostkowych w odniesieniu do w/w czynów i w konsekwencji orzeczonej kary łącznej, podczas gdy dla osiągnięcia celów kary wystarczyłoby orzeczenie jej w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Mając powyższe na uwadze na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku przez:

1) w odniesieniu do czynu 1 - uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

2) w odniesieniu do czynów 2 i 3 - znaczne złagodzenie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych poprzez orzeczenie ich w dolnych granicach zagrożenia ustawowego i wymierzenie oskarżonemu stosownie obniżonej kary łącznej,

ewentualnie

1.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w. W. XII Wydział Karny do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna a uzasadnienie zostało sporządzone na wniosek obrońcy zgodnie z art. 457 § 2 k.p.k.

Odnośnie zarzutów skierowanych wobec rozstrzygnięcia z pkt. 1 zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie naruszył, mających wpływ na treść wyroku przepisów art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Na podstawie pełnego materiału dowodowego ocenionego w ramach przysługującej mu swobody, nie dopatrując się żadnych wątpliwości, które miałyby być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Tym samym zasadnie uznał, że oskarżony jest winny popełnienia czynu w kształcie przypisanym mu zaskarżonym wyrokiem.

Kwestionując poczynione ustalenia skarżąca powołuje się na wyjaśnienia oskarżonego, podnosząc, że niezmiennie wskazywał on, że nie używał noża i nie zabrał żadnych rzeczy pokrzywdzonego a Sąd I instancji odmówił tych wyjaśnieniom dania wiary. Tymczasem stwierdzić należy, że obrońca jest nielojalna wobec materiału dowodowego, gdyż oskarżony nie wyjaśniał jak wyżej, tylko twierdził, że nie pamięta by używał noża lub zabierał coś pokrzywdzonemu. Nadto Sąd I instancji logicznie uzasadnił dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do przebiegu zdarzenia a obrońca nie podważyła skutecznie tej oceny.

Nie znajduje też potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy zarzut skarżącej, że zeznania pokrzywdzonego są sprzeczne z materiałem dowodowym sprawy, w tym z opinią biegłych lekarzy, że nie był on w stanie opisać rzeczywistego przebiegu zdarzenia, a zeznania dotyczące zaboru rzeczy oparte są tylko na jego przypuszczeniach. Sąd I instancji dokonał wnikliwej analizy zeznań pokrzywdzonego i trafnie uznał, że są one konsekwentne i niezmienne co do przebiegu zdarzenia a rozbieżności, które zostały przez niego logicznie wytłumaczone, dotyczyły okoliczności nie mających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wskazać w szczególności trzeba, że zeznania J. Z. co do zadawania mu uderzeń przez oskarżonego drewnianą nogą od krzesła oraz ciosów nożem w szyję znajdują potwierdzenie w opinii biegłych lekarzy (k. 528-532). Stwierdzili oni u pokrzywdzonego ślady po urazach zadanym narzędziem ostrym, ostrokończystym i ślady po urazach zadanych narzędziem tępym a ich charakter odpowiada rodzajom narzędzi opisywanych przez J. Z.. Wprawdzie pokrzywdzony nie widział momentu zaboru przedmiotów przez oskarżonego, gdyż stracił przytomność, jednakże przedtem S. G. zaczął przeszukiwać mu kieszenie spodni a J. Z. podciągnął lewą nogę do brzucha by uniemożliwić mu wyjęcie pieniędzy, które miał w lewej kieszeni.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji w kwestii winy oskarżonego oraz oceny prawnej zdarzenia a tym samym nie uwzględnił wniosku apelacji o uniewinnienie S. G. od popełnienia tego przestępstwa.

Sąd Apelacyjny uznał, że kara pozbawienia wolności orzeczona za czyn ten nie jest karą rażąco surową. Oczywiście bezzasadny jest zarzut rażącej surowości kar jednostkowych za czyny z pkt. 2 i 3 wyroku, jak też zarzut z pkt. 2 ppkt 1 apelacji. Uważna lektura uzasadnienia wyroku wskazuje, że w odniesieniu do czynu z pkt. 3 wyroku a dotyczącego rozboju, dokonanego wobec S. Ś. Sąd I instancji jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę fakt, iż wyjaśnienia oskarżonego były kluczowym dowodem w tym zakresie (str. 12 motywów).

Sąd I instancji uwzględnił przy wymiarze kar jednostkowych wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające i wymierzył za te przestępstwa kary pozbawienia wolności odpowiednie do stopnia zawinienia sprawcy, jak też do stopnia społecznej szkodliwości czynów. Kara łączna pozbawienia wolności, wymierzona przy zastosowaniu zasady zbliżonej do absorpcji, uwzględnia związek czasowy i podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku apelacji o złagodzenie kar, jak też nie znalazł żadnych podstaw do uwzględnienia wniosku ewentualnego o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zwolnił S. G. od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze bowiem jest on pozbawiony wolności a majątku nie posiada. Nadto na wniosek obrońcy zasądził od Skarbu Państwa koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w stawce podstawowej, powiększonej o podatek VAT.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak wyżej.