Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 26 lipca 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Marzena Sznajderska

Protokolant:Maja Ruda

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2013 roku we Wrocławiu

sprawy z powództwa A. D.

przeciwko (...) S.A. w W.

- o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. D. kwotę 10 000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

-

od kwoty 4 000 zł od dnia 24 lutego 2012 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 6 000 zł od dnia 22 października 2012 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 117 zł (dwa tysiące sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 492/13

UZASADNIENIE

Powód A. D. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w W., kwoty 4 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 24 lutego 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. Powód wskazał, iż w dniu 24 sierpnia 2011 r. kierujący pojazdem V. (...) nie zachował należytej ostrożności i doprowadził do zderzenia z autem kierowanym przez powoda. Na skutek wypadku powód doznał obrażeń. Sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów u strony pozwanej. Na skutek zdarzenia powód doznał skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, powierzchownego urazu głowy, stłuczenia okolicy wyrostka mieczykowatego mostka i skręcenia i naderwania odcinka piersiowego kręgosłupa. Strona pozwana, w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 6000 zł. Ponadto powód wskazał, że w okresie po wypadku odczuwał ból w wyniku, którego utracił możliwość wykonywania dotychczasowej pracy zarobkowej i jest uzależniony od swojej rodziny. Powód w związku z dolegliwościami zmuszony jest nosi okresowo kołnierz ortopedyczny, a od wypadku nie prowadził pojazdu.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, iż spełniła już swoje świadczenie poprzez wypłatę na rzecz powoda kwoty 6 000 zł. W toku postępowania likwidacyjnego ustalony został trzyprocentowy uszczerbek na zdrowiu. Dolegliwości bólowe powoda w odcinku szyjnym i piersiowym wynikały nie tylko ze skutków wypadku, ale również ze zmian zwyrodnieniowych, w tym dyskopatii. Zmiany te skutkują przeciwwskazaniami do wykonywania prac wymagających dźwigania, przodopochylenia czy unoszenia głowy. Z tych względów, strona pozwana zakwestionowała utratę zdolności do zarobkowania na skutek wypadku.

Pismem z dnia 22 października 2012 r. powód rozszerzył żądanie pozwu o dodatkową kwotę 6000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 października 2012 r. do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 24 sierpnia 2011 r. we W. na ul (...) na tył samochodu, którego pasażerem był powód, najechał marki V. kierowany przez D. W.. Sprawcą wypadku był kierujący pojazdem marki V.. Właściciel samochodu prowadzonego przez sprawcę wypadku ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła zadośćuczynienie w kwocie 6000 zł.

Okoliczność bezsporna

Po wypadku powód został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. przy (...), gdzie wykonano prześwietlenie kręgosłupa i klatki piersiowej. Doznany przez powoda uraz spowodował, zaraz po wypadku bóle karku i ograniczone ruchy skrętne głowy, a także bóle, zawroty głowy i wymioty. W związku z dolegliwościami bólowymi powód nosił przez trzy miesiące bez przerwy kołnierz ortopedyczny, a w późniejszym okresie, w przypadku znacznego nasilenia bólu. Zażywał środki przeciwbólowe i stosował maści przeciwbólowe. Bóle karku ograniczały ruchy głowy oraz wystąpiła bolesność okolicy potylicznej. Odczuwał ból przy ucisku i oddychaniu okolicy mostka. Powód był leczony fizjoterapeutycznie. Nadal odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego, klatki piersiowej, drętwienie palców u rąk. Powód od wypadku nie prowadzi auta z uwagi na występujące u niego stany lękowe. Przed wypadkiem powód pracował dorywczo przy pracach budowlanych i renowacji mebli. Po wypadku nie podejmuje zatrudnienia z uwagi na występujące dolegliwości bólowe.

dowód: zeznania powoda k- 48-50

W wyniku wypadku powód doznał urazu bezwładnościowego kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu torebkowo-więzadłowego i kyfotycznym ustawieniem długiej osi w badaniu radiologicznym z ograniczeniem biernych ruchów rotacyjnych głowy znacznego stopnia. W wyniku czego wystąpił przewlekły i często nasilony zespół bólowy przeciążeniowy tego odcinka kręgosłupa. U powoda występują wielopoziomowe i samoistne wypukliny na poziomach C3-C4, C4-C5, C5-C6 i C6-C7, które jednak nie są skutkiem wypadku. Na skutek wypadku u powoda wystąpił trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 8%.

dowód: opinia biegłych K. C. i E. T. k- 118-122,

opinia uzupełniająca 154, 168

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Na mocy art. 436 § 1 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła na skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Szkoda wyrządzona przez D. W., jak również odpowiedzialność strony pozwanej z tego tytułu była bezsporna.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda (niemajątkowa szkoda na osobie) polega na ujemnych przeżyciach poszkodowanego, cierpieniach fizycznych (ból i inne dolegliwości) i psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie pieniężne ma zaś na celu złagodzenie tych cierpień i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zgodnie z utrwalonymi w orzecznictwie zasadami obowiązującymi przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego, określając wysokość zadośćuczynienia, Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego.

Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie podkreśla się, że wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. G. Bieniek, [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia – Zobowiązania. Tom 1, Warszawa 2001, s. 432-433; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00, LEX nr 52766; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 maja 2001 r., II AKa 81/01, OSA 2001/12/96; por.: M. Nesterowicz, Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9 marca 2001 r., I ACa 124/01, PS 2002/10/130; A. Szpunar, Glosa do wyroku SN z dnia 15 września 1999 r., III CKN 339/98, OSP 2000/4/66). Nie można także pominąć warunków indywidualnych danej osoby i przynależności do środowiska o pewnej stopie życiowej. W orzecznictwie wskazuje się, że przyznanego zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem nadmiernego wzbogacenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Odnosząc zaś przedstawione rozważania prawne do niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że powód doznał w wyniku kolizji drogowej znacznych cierpień fizycznych, które wywarły również wpływ na jego funkcjonowanie w życiu codziennym.

Dokonując ustaleń w powyższym zakresie Sąd opierał się w szczególności na opiniach biegłych sądowych dr n. med. K. C. (2) i lek. med. E. T. (2). Złożone w niniejszej sprawie przez biegłych sądowych opinie są pełne, jasne i wewnętrznie spójne. Sporządzone zostały rzetelnie przez osoby dysponujące fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym, w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną powoda i po bezpośrednim jego przebadaniu. Biegli sądowi wykorzystali zatem wszystkie dostępne źródła, mogące stanowić podstawę dla sporządzenia opinii. Zważywszy na powyższe, opinie te były dla Sądu szczególnie istotnym źródłem dowodowym w sprawie. Na ich podstawie Sąd ustalił, że na skutek wypadku powód doznał uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 8 % trwałego uszczerbku. Przy ustalaniu wysokości uszczerbku biegli uwzględnili stwierdzoną u powoda wielopoziomową dyskopatię szyjną, w związku z którą pomimo zasadności ustalenia uszczerbku w wysokości 15 % uległ on obniżeniu do 8%.

Jak wskazali biegli sądowi uraz, jakiego doznał powód stanowi trwały uszczerbek na zdrowiu. Pomimo prowadzenia leczenia uraz nie został całkowicie wyleczony.

Ustalając odpowiednią sumę należnego powodowi zadośćuczynienia, Sąd uwzględnił doznane przez niego cierpienia fizyczne, jak również miał na względzie fakt, że powód doznał krzywdy bez swojej winy, a skutki wypadku odczuwa do dnia dzisiejszego. Doznany przez powoda uraz spowodował dolegliwości bólowe. Lekarze zalecili powodowi noszenie kołnierza ortopedycznego, zażywanie leków przeciwbólowych oraz zabiegi rehabilitacyjne. Powód w związku ze zdarzeniem pomimo rehabilitacji odczuwa bóle kręgosłupa, drętwienie palców u rąk. Musiał ograniczyć swoją aktywność fizyczną i zrezygnować ze związanych z nią zainteresowań.

W ocenie Sądu żądane przez powoda zadośćuczynienie w kwocie 10 000 zł jest w odniesieniu do aktualnych średnich zarobków w społeczeństwie i jego przeciętnej stopy życiowej odpowiednie. Sąd przy określeniu wysokości zadośćuczynienia bierze pod uwagę nie tylko stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu ale również okres leczenia, dolegliwości bólowe, uciążliwość procedur medycznych jak i stosowane metody leczenia. Zadośćuczynienie w takiej wysokości da powodowi zarówno satysfakcję moralną, ale również finansową, rekompensując – na ile to możliwe – doznane cierpienia. Nadto w świetle powyższych okoliczności stanowi ono realną wartość ekonomiczną dla powoda i jest zgodne z orzecznictwem sądów.

Na podstawie wyżej powołanych przepisów Sąd zasądził zadośćuczynienie w wysokości 10 000 zł.

O odsetkach od kwoty zasądzonej orzeczono zgodnie z żądaniem powoda na podstawie art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki od kwoty 4 000 zł zostały zasądzone od dnia 24 lutego 2012 r., tj od dnia następnego po dokonaniu wypłaty zadośćuczynienia w toku postępowania likwidacyjnego, a od kwoty 6 000 zł od dnia 22 października 2012 r., tj od dnia wpływu do Sądu pisma powoda z dnia 22 października 2012 r. rozszerzającego powództwo.

Mając powyższe na względzie należało orzec, jak w punkcie I sentencji wyroku.

Powództwo w niniejszej sprawie zostało uwzględnione w całości, a zatem rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie II sentencji wyroku oparto na treści art. 98 k.p.c., na mocy którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód w niniejszej sprawie poniósł koszty w postaci opłaty sądowej od pozwu w kwocie 200 zł, honorarium reprezentującego go radcy prawnego w kwocie 1 200 zł (§ 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2002 roku, nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszt wynagrodzeń przyznanych i wypłaconych biegłym sądowym w kwocie 700 zł, co łącznie dało kwotę 2 117 zł.