Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2013 r. w Olsztynie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta O.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z/s w O.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z/s w O. na rzecz powoda Skarbu Państwa – Prezydenta O. kwotę 61.478,43 (sześćdziesiąt jeden tysięcy czterysta siedemdziesiąt osiem 43/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia
21 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

2.  umarza postępowanie w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.239,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 301/13

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Prezydent O. wniósł, w postępowaniu upominawczym, o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w O. kwoty 98.821,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, iż pozwana jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiącej własność powoda, położonej w O.przy ul. (...), składającej się z działek nr (...)o powierzchni 36.642 m ² oraz nr (...)o powierzchni 3.072 m ² w obrębie geodezyjnym nr (...). Z tego tytułu zobowiązana jest do wnoszenia na rzecz powoda w terminie do 31 marca każdego roku bez wezwania opłaty rocznej w wysokości 87.757,13 zł. Pozwana zalega z zapłatą za 2012 rok. Pozew obejmuje należność główną w kwocie 87.757,13 zł oraz skapitalizowane na dzień wniesienia pozwu odsetki ustawowe w kwocie 11.064,61 zł (k. 3-6).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 kwietnia 2013r. Sąd Okręgowy w Olsztynie nakazał pozwanej aby zapłaciła powodowi dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu (k.22).

Pozwana (...) S.A. w O. od powyższego nakazu zapłaty wniosła sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż w dniu 22 sierpnia 2012 r. zawarła umowę sprzedaży przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego, w związku z czym opłata roczna powinna zostać proporcjonalnie podzielona między nią a nabywcę. Ponadto pozwana podniosła, iż powód nie udowodnił wysokości roszczenia oraz nie przedstawił dokładnych i szczegółowych rozliczeń. Zakwestionowała również prawidłowość wniesienia pozwu na urzędowym formularzu (k. 39-41).

Powód w odpowiedzi na sprzeciw ograniczył powództwo do kwoty 61.478,43 zł, z której 54.577,72 zł stanowi należność główną, zaś pozostała część odsetki ustawowe od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 21 marca 2013 r. Zrzekł się roszczenia co do kwoty 37.343,31 zł. Wyjaśnił ponadto, iż ugodą z dnia 3 marca 2010 r. strony ustaliły wysokość opłaty rocznej za wieczyste użytkowanie działek gruntu nr (...)o łącznej powierzchni 40.729 m ² od dnia 1 stycznia 2008 r. na kwotę 90.000 zł. Opłata wynosiła zatem 2,209 zł za 1 m ² gruntu. Z uwagi na podział działki nr (...)na działki (...), a następnie zbycie przez pozwaną działki nr (...)opłata roczna od dnia 1 stycznia 2009 r. wynosiła 87.757,13 zł, z czego za działkę (...)o powierzchni 3.072 m ² wynosiła 6.788,29 zł, zaś za działkę nr (...)o powierzchni 36.642 m ² 80.968,(...) zł (k. 59).

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie umowy zawartej w dniu 17 listopada 1997 r. Skarb Państwa przeniósł na pozwaną spółkę własność przedsiębiorstwa, w trybie art. 55 ¹ k.c., jako zespół składników materialnych i niematerialnych, obejmujących m.in. prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w O. przy ul. (...) o powierzchni 40.729 m ², składającego się z działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi (...).

(dowód: akt notarialny z dnia 17 listopada 1997 r. Rep A Nr (...)k. 8-10)

W dniu 3 marca 2010 r. na rozprawie przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w O. strony postępowania zawarły ugodę, mocą której ustalona została opłata roczna za wieczyste użytkowanie ww. gruntu od dnia 1 stycznia 2008 r. na kwotę 90.000 zł. Ugoda została zatwierdzona postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 3 marca 2010 r.

(dowód: ugoda z dnia 3 marca 2010 r. k. 61; postanowienie z dnia 3 marca 2010 r. k. 60)

Decyzją z dnia 16 maja 2008 r. Prezydent O.zatwierdził podział działki nr (...)położonej w O.w obrębie nr (...) przy ul. (...)na działkę nr (...)o powierzchni 1.015 m ² oraz działkę nr (...)o powierzchni 3.072 m ².

(dowód: decyzja z dnia 16 maja 2008 r. k. 62)

Prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nr (...) zostało zbyte przez pozwaną przed dniem 1 stycznia 2012 r.

(okoliczność bezsporna)

Na podstawie umowy zawartej w dniu 16 sierpnia 2012 r. pozwana sprzedała prawo użytkowania wieczystego działek gruntu nr (...).

(dowód: akt notarialny z dnia 17 listopada 1997 r. Rep A Nr (...)k. 11-15)

W okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. łączna powierzchnia działek nr (...)wynosiła 39.714 m ². Opłata roczna od ich wieczystego użytkowania w 2012 r. wynosiła 87.757,13 zł (2,209 zł x 3.072m ² i 2,209 zł x 36.642m ²).

(dowód: decyzja z dnia 16 maja 2008 r. k. 62; ugoda z dnia 3 marca 2010 r. k. 61; postanowienie z dnia 3 marca 2010 r. k. 60)

Pozwana ww. opłaty rocznej za rok 2012 nie uiściła.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na podstawie poczynionych ustaleń roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez powoda, których autentyczności pozwana nie zakwestionowała.

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 238 k.c. wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Przepis ten odpowiada treścią przepisowi art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 1997 r. Nr 115 poz. 741), który stanowi, iż za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok (art. 71 ust. 4 ww. ustawy). Roszczenie o zapłatę opłaty rocznej staje się zatem wymagalne 31 marca każdego roku bez uprzedniego wezwania przez właściciela nieruchomości.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. pozwana była wieczystym użytkownikiem działek gruntu o numerach (...)oraz (...) położonych w O.przy ul. (...). Pozwana podniosła jednak, iż roszczenie powoda nie zostało udowodnione, gdyż nie przedłożył on zawartej między stronami ugody, z której miałoby ono wynikać, jak również nie wykazał sposobu obliczenia należnej mu opłaty rocznej. Zauważyć w tym miejscu wypada, iż powód w odpowiedzi na sprzeciw pozwanej wyjaśnił, w jaki sposób obliczył dochodzoną pozwem kwotę oraz dołączył odpis zawartej przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w O.ugody co do wysokości stawki opłaty rocznej za wieczyste użytkowanie ww. gruntu od dnia 1 stycznia 2008 r. Pozwana w żaden sposób nie ustosunkowała się do pisma powoda, w związku z czym uznać należało, iż zawarte w nim okoliczności zostały przez nią przyznane (art. 230 k.p.c.)

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż analiza złożonych przez powoda dokumentów prowadzi do wniosku, iż dochodzone pozwem roszczenie jest zasadne.

Z zawartej między stronami w dniu 3 marca 2010 r. ugody (k. 61) wynika, iż ustaliły one opłatę roczną za wieczyste użytkowanie działek nr (...)położonych w obrębie nr (...) w O., o powierzchni 40.729 m ² na kwotę 90.000 zł, tj. 2,20973 zł za 1 m ². Z uwagi na podział działki nr (...)na działkę nr (...)o powierzchni 1.015 m ² oraz nr (...)o powierzchni 3.072 m ², a następnie zbycie przez pozwaną działki nr (...), w okresie objętym żądaniem pozwu pozwana była wieczystym użytkownikiem jedynie działek nr (...)o łącznej powierzchni 39.714 m ² (40.729 m ² – 1.015 m ²). Przyjmując, iż opłata roczna za 1 m ² powierzchni wynosiła 2,20973 zł, powodowi przysługuje za cały 2012 r. opłata w kwocie 87.757,21 zł (3.072m ² x 2,20973 zł + 36.642m ² x 2,20973 zł). Sąd uznał, iż taki sposób przeliczenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości, której powierzchnia uległa zmianie, jest prawidłowy. Z uwagi na brak w tym zakresie zarzutów pozwanej, nie było podstaw do nieuwzględnienia wskazanych wyliczeń przy ustalaniu należnego powodowi roszczenia.

W związku z ograniczeniem powództwa w zakresie opłaty rocznej za okres po 15 sierpnia 2012 r., należało przyjąć, iż powodowi przysługiwał ułamek kwoty 87.757,22 zł odpowiadający stosunkowi liczby dni między 1 stycznia a 15 sierpnia 2012 r. (228) do łącznej liczby dni w roku 2012 (366), tj. kwota 54.668,43 zł (87.757,22 x 228 : 366). Powód domagał się zasądzenia niższej kwoty należności głównej, tj. 54.577,72 zł.

Odsetki ustawowe od kwoty 54.668,43 zł, należne powodowi z mocy art. 481 § 1 i 2 k.c., od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 20 marca 2013r. (wniesienie pozwu miało miejsce w dniu 21 marca 2013 r.) wyniosły 6.892,72 zł. Zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od dnia wniesienia pozwu powód mógł domagać się odsetek od zaległych odsetek. Łącznie zatem powodowi przysługiwało roszczenie w kwocie 61.561,15 zł.

Z uwagi na to, iż powód domagał się zasądzenia kwoty niższej, tj. łącznie 61.478,43 zł, to zgodnie z dyspozycją art. 321§ 1 k.p.c. Sąd, na podstawie wskazanych wyżej przepisów, zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną kwotę. O odsetkach ustawowych od dnia wniesienia pozwu (21 marca 2013 r.) orzeczono również na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. (punkt 1. wyroku).

Na marginesie jedynie wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom pozwanej wniesienie pozwu na urzędowym formularzu w sytuacji, gdy nie było to wymagane przepisami prawa nie stanowi uchybienia. Brak jest bowiem przepisów, które by zakazywały wnoszenia pozwu w takiej formie, a istnieją jedynie takie, które w określonych sytuacjach wprowadzają taki obowiązek.

Postępowanie w części powództwa, w której zostało ograniczone i powód zrzekł się roszczenia, należało w myśl. art. 355 § 1 k.p.c. umorzyć (punkt 2. wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Skoro powód wygrał niniejszy proces w 62,21 %, to w takim też stosunku należał mu się zwrot kosztów procesu od pozwanej. Powód poniósł jedynie koszt pełnomocnika w kwocie 3.600 złotych. Pozwana nie poniosła natomiast żadnych kosztów procesu. Powodowi należy się zatem zwrot kwoty 2.239,56 złotych (punkt 3. wyroku).