Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2013 r.

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2013 r. w Strzelcach Opolskich

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) w W.pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 17 kwietnia 2013 roku wniosła o zasądzenie od pozwanego A. W.kwoty 725,50 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

Uzasadniając strona powodowa podniosła, iż pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której pozwany otrzymał dostęp do usług świadczonych przez poprzednika (...) Sp. z o.o. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania. Umową przelewu wierzytelności z dnia 31 maja 2012 roku (...) Sp. z o.o. zbył wierzytelność na rzecz strony powodowej.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 4 czerwca 2013 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazano do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Strzelcach Opolskich.

A. W., mimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się na nią, będąc zawiadomionym prawidłowo i mimo takiej możliwości, nie podniósł argumentów przeciw treści pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 grudnia 2010 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł ze stroną powodową umowę ramową przelewu wierzytelności określającą zasady dokonywania przelewu wierzytelności w przyszłości między tymi stronami.

Porozumieniem z dnia 31 maja 2012 roku między (...) Sp. z o.o. a stroną powodową, stanowiącym załącznik nr 3 do ww. umowy ramowej, dokonano przelewu wierzytelności określonych w załączniku nr 2 do porozumienia.

Pismem z dnia 04 marca 2013 roku strona powodowa poinformowała pozwanego o przekazaniu jego sprawy do obsługi kancelarii prawnej, wzywając jednocześnie do dobrowolnej spłaty kwoty 716,57 zł do dnia 08 marca 2013 roku, wskazując, że chodzi o zobowiązanie z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o.

Dowody:

- załącznik nr 3 do umowy „Porozumienie sporządzone w dniu 31.05.2012”, k. 12-16;

- wezwanie do zapłaty, k. 20;

Wyciągiem z Ksiąg Rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego nr S/257/119/ (...) z dnia 17 kwietnia 2013 roku stwierdzono figurującą wymagalną wierzytelność w stosunku do pozwanego na kwotę 725,50 zł wynikającą z nabytej wierzytelności od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie porozumienia dotyczącego sprzedaży wierzytelności z dnia 31 maja 2012 roku, a która to wierzytelność wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej między pozwanym a pierwotnym wierzycielem.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, k. 21.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Poza sporem w sprawie było, iż porozumieniem z dnia 31 maja 2012 roku między (...) Sp. z o.o. a stroną powodową, stanowiącym załącznik nr 3 do ww. umowy ramowej, dokonano przelewu wierzytelności mających być określonymi w załączniku nr 2 do porozumienia.

Spór sprowadzał się do oceny, czy ramach ww. umowy zbyto także wierzytelność w stosunku do pozwanego, a tym samym czy zasadne jest zasądzenie na rzecz strony powodowej żądanej pozwem kwoty.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił głównie na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, co do których Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Strona powodowa reprezentowana była przez radcę prawnego i dlatego Sąd przyjął odpowiednio wysoki miernik staranności po stronie powodowej co do konieczności podejmowania czynności procesowych uwzględniający zawodowe kwalifikacje pełnomocnika.

Zgodnie z przepisami art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strona, która wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne powinna wskazywać dowody na poparcie swoich twierdzeń.

Stronę powodową obciążał więc obowiązek wykazania, iż przysługuje jej uprawnienie do dochodzenia zapłaty należności od pozwanego z tytułu związania go umową o z poprzednikiem prawnym strony powodowej, z tytułu której miał uiścić dochodzoną pozwem kwotę.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wobec tego strona powodowa, w celu udowodnienia swoich twierdzeń, powinna była w trakcie procesu wykazać bezsprzecznie i jednoznacznie, nie tylko to, że pozwany nie zapłacił całej należności, ale i także powinna wykazać odpowiednimi dokumentami podstawę prawną do dochodzenia tej kwoty od A. W. tak, aby wynikał z tej podstawy sposób ustalenia konkretnego zadłużenia.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik strony powodowej przedłożył jedynie umowę przelewu wierzytelności, bez doręczenia choćby wykazu obrazującego wierzytelność wobec pozwanego i co do zasady wykazał nimi, że na jego rzecz nastąpiła cesja bliżej nieokreślonych wierzytelności. Do pozwu nie dołączono wyciągu z załącznika do umowy dotyczący pozwanego, zatem nie można uznać, by dotyczyła ona pozwanego w niniejszej sprawie. Strona powodowa nie przedłożyła umowy, która stanowiła podstawę roszczenia, a która była zawarta między pozwanym a poprzednikiem strony powodowej.

Całość zebranego w ten sposób materiału dowodowego niewątpliwie przeczy zasadności powództwa. Stąd orzeczono jak w wyroku, przede wszystkim na podstawie tego, że strona powodowa nie dostarczyła umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej między pozwanym a poprzednim wierzycielem.

Dołączono jedynie załącznik nr 3 do umowy „Porozumienie sporządzone w dniu 31.05.2012”, a poprzez nie dołączenie załącznika do tej umowy trudno wywieść, by dotyczył wierzytelności m.in. w stosunku do pozwanego. W ocenie Sądu w żadnej mierze nie mogą one być uznane za wystarczający dowód uznania powództwa; nie wynika z tego też, by poprzednik prawny strony powodowej miał w stosunku do pozwanego jakąkolwiek wierzytelność uzasadniającą jej dochodzenie na etapie niniejszego procesu.

Kolejny element powodujący oddalenie powództwa dotyczył załączonego do pozwu wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, który wg strony powodowej ma moc dokumentu urzędowego w myśl art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych i miał stanowić główną podstawę mającą uzasadnić istotę i wysokość zobowiązania.

Sąd nie podzielił tak wyrażonego stanowiska opierając się w tym zakresie przede wszystkim na uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku wydanej w sprawie III CZP 65/09, zatem jeszcze przed wydaniem opisanego niżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, gdzie Sąd Najwyższy stwierdził, że samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność ta istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje. Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji, o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej – do wykazania istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanego – co w tej sprawie miało wszak miejsce – konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów, a czego w tym procesie powodowa strona skutecznie nie uczyniła.

Nadto zauważyć trzeba, że art. 194 powyższej ustawy został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku w sprawie P 1/10 uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zd. 1 i art. 76 Konstytucji RP w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postepowaniu cywilnym, co w ocenie Sądu powoduje stwierdzenie, że na potrzeby niniejszej sprawy taki wyciąg może funkcjonować jedynie jako dokument prywatny, a nie jako dokument urzędowy.

Wobec powyższego wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu należy jedynie utożsamiać z dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c., tym samym stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, a przez to nie może stanowić dowodu uzasadniającego fakt istnienia i wysokości wierzytelności.

Zatem w przedmiotowej sprawie obowiązkiem strony powodowej było przedłożenie we właściwej formie innych dokumentów umożliwiających wykazanie istnienia stosunku zobowiązaniowego, jak i jego wysokości. Jak już wyżej wskazano stron powodowa tego nie uczyniła.

Biorąc pod uwagę normę z art. 6 k.c., obowiązek w tym przepisie wyrażony, obciąża także pozwanego, bowiem powinien on w toku procesu wykazać, albo że zapłacił poprzednikowi strony powodowej wszystkie należności, albo, że konkretne dokumenty, będące podstawą do złożenia pozwu są niewłaściwe.

W toku procesu pozwany nie zaprzeczył istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną, zawartych w doręczonym mu odpisie pozwu i załącznikach, czy to w odpowiedzi na pozew, czy jeszcze na etapie przed wniesieniem pozwu przez kwestionowanie zasadności wystosowanego do niego wezwania do zapłaty, jednak konsekwencją normy z art. 6 k.c. jest to, że na pierwszym miejscu strona powodowa powinna wykazać zasadność roszczenia – czyli brak zapłaty, postanowienia umów i regulaminów potwierdzających zasadność obciążania pozwanego sporną kwotą, a następnie pozwany biorąc pod uwagę ten materiał dowodowy powinien się „bronić” i innymi dowodami wykazać swoje racje, tj. to, że nie jest dłużnikiem poprzednika prawnego strony powodowej.

Mając na uwadze, że to strona powodowa przedstawionymi dokumentami nie udowodniła istnienia wystarczających podstaw do zasądzenia dochodzonej kwoty od A. W., Sąd powództwo oddalił.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku zaocznego z dnia 8 października 2013 r.