Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA – Marzanna A. Piekarska - Drążek (spr.)

Sędziowie SA – Mirosława Strzelecka

SA– Anna Zdziarska

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego i oskarżyciela posiłkowego A. B. (1)

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2013 r.

sprawy:

1)  A. W. (1) oskarżonej o przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.;

2)  U. R. (1) oskarżonej o przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.;

3)  M. S. (2) oskarżonej o przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców U. R. (1) i M. S. (2), prokuratora oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. M. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 4 października 2012 r., sygn. akt XII K 150/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- z punktu II dotyczącego oskarżonej A. W. (1) eliminuje z podstawy skazania art. 12 k.k.,

- uchyla orzeczenie z punktu VI i VII wyroku o warunkowym zawieszeniu wykonaniu kary pozbawienia wolności i dozorze kuratora odnoszące się do oskarżonej A. W. (1),

- na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza od A. W. (1), M. S. (2) i U. R. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu A. M. (1) poprzez zapłatę na jego rzecz kwot po 51.667 (pięćdziesiąt jeden tysięcy sześćset sześćdziesiąt siedem) złotych,

II.  w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach równych, w tym opłaty w kwotach: od A. W. (1) – 108.300 (sto osiem tysięcy trzysta) złotych; od M. S. (2) – 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych; od U. R. (1) – 32.000 (trzydzieści dwa tysiące) złotych.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył:

1)  A. W. (1) o to, że:

I.  W dniu 8 czerwca 2009 r. oraz w dniu 04 grudnia 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i Urzędzie D. B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. K. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 8 czerwca 2009 r., kwotę 176.000.00 zł, a następnie w dniu 4 grudnia 2009 r. kwotę 40.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  W dniu 26 czerwca 2010 r., oraz w dniu 14 lipca 2010 r., w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem B. T. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od B. T. w dniu 26 marca 2010 r. kwotę 98.000,00 zł, a następnie w dniu 14 lipca 2010 r. kwotę 23.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III.  W dniu 8 kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i T. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. K. (1) poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od A. K. (1) kwotę 80.700.00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. i T. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV.  W dniu 8 sierpnia 2008 r. oraz w dniu 13 sierpnia 2008 r. w W., powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i B. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. P. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od Ł. P. w dniu 8 sierpnia 2008 r. kwotę 10.000.00 zł a następnie w dniu 13 sierpnia 2008 r., kwotę 70.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. i (...) D. B. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V.  W dniu 22 lipca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i Urzędzie D. B. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. M. (1) poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła kwotę 155.000.00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VI.  W okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. i Urzędzie D. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. B. (1) poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obwiązującym przepisom przyjęła w okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. kwotę 205.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII.  W okresie od 18 grudnia 2009 r. do 27 stycznia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. B. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 18 grudnia 2009 r. kwotę 110.000,00 zł, a następnie w dniu 27 stycznia 2010 r. kwotę 10.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII.  W okresie od sierpnia 2009 r. do 3 września 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. i B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. Z. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. kwotę 205.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IX.  W okresie od 10 lutego 2010 r. do 29 kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. M. (2) poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 29 kwietnia 2010 r. kwotę 15.000,00 zł oraz w dniu 10 lutego 2010 r. kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

X.  W bliżej nieokreślonym czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 1 lipca i nie później niż w dniu 28 lipca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem E. D. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła do dnia 28 lipca 2009 r. kwotę 100.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XI.  W dniu 8 czerwca 2009 r. i 29 czerwca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i U. R. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. B., W., B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. S. w kwocie 131.200,00 zł poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom A. W. (1) przyjęła w dniu 29 czerwca 2009 r. kwotę 131.200,00 zł, a U. R. (1) w dniu 8 czerwca 2009 r. kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XII.  W okresie od 17 czerwca 2008 r. do dnia 23 października 2010 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu doprowadziła M. F. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 85.000 zł. w ten sposób, że pod pozorem udzielenia pożyczki pobrała od w/w kwotę 50 tyś, a następnie kwotę 20 tyś i 10 tyś zł, czym wprowadziła w/w w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XIII.  W okresie od 7 lipca 2009 r. do nieustalonego dnia lipca 2010 r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. i A. W. (2) poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 7 lipca 2009 r. kwotę 137.980,00 zł, a następnie w nieustalonych dniach nie później niż do dnia 20 lipca 2010 roku kolejne kwoty 12 tys. oraz 15 tyś które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIV.  W okresie od nieustalonego dnia października 2009 r. w W. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. S. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od w/w kwotę 73 tyś zł, kolejno w kwocie 53 tyś. zł i 20 tyś zł (1 grudnia 2009 r.), które to środki miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. (...) przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływała nie posiadała,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XV.  W dniu 3 lipca 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła E. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20.000,00 zł w ten sposób, że pod pozorem zawarcia umowy pożyczki z dnia 3 lipca 2008 r. pobrała do niej w/w kwotę 65.000,00 zł, z czego latem 2010 r. oddała kwotę 45.000,00 zł przy czym wprowadziła w błąd w/w w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z całości zaciągniętego zobowiązania,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

XVI.  W okresie od 12 kwietnia 2010 r. do 12 sierpnia 2010r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. B. w łącznej kwocie 366 tyś. zł poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od w/w w dniu 12 kwietnia 2010 r. kwotę 166 tyś. zł w dniu 7 czerwca 2010 r. 50.000,00 zł w dniu 08 czerwca 2010 r. kwotę 50.000,00 zł. W dniu 9 sierpnia 2010 r. kwotę 80.000,00 zł w dniu 12 sierpnia 2010 r kwotę 20.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływała nie posiadała,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XVII.  W okresie od 18 lipca 2007 r. do nieustalonego dnia w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem H. W. w łącznej kwocie 85.000,00 zł w ten sposób, że w dniu 30 czerwca 2008 r. pożyczyła kwotę 60.000,00 zł w dniu 18 lipca 2007 r. pożyczyła 15.000,00 zł oraz następnie kwotę 10.000,00 zł w ten sposób, że wprowadziła w błąd w/w co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego zobowiązania,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XVIII.  W okresie od nieustalonego dnia i miesiąca 2007 r. do 6 czerwca 2008 r. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. K. (2) oraz G. K. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonych od bliżej nieokreślonego dnia i miesiąca 2007 roku do dnia 06 czerwca 2008 r. łącznie kwotę około 640.000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływała nie posiadała,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIX.  W dniu 4 września 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. L. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w dniu 4 września 2009 r. kwotę 20.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XX.  W bliżej nieustalonym dniu nie później jednak niż do wiosny 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. i H. K. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonych kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXI.  W okresie od maja 2010 r. do 17 września 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i M. S. (2) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem L. G. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej kwotę 105.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXII.  W okresie od 13 maja 2010 r. do 28 lipca 2010 r. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. C. poprzez wprowadzenie w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w dniu 13 maja 2010 roku kwotę 280.000,00 zł, w dniu 28 lipca 2010r. kwotę około 227.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXIII.  W okresie od 29 października 2010 r. do dnia 24 lutego 2011 r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. G. w kwocie 232.500,00 zł w ten sposób, że pod pozorem udzielenia pożyczek wyłudziła od w/w pieniądze w łącznej kwocie 232.500,00 zł, poprzez wprowadzenie w/w w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXIV.  W okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 listopada 2009 r. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. S. poprzez wprowadzenie w błąd w łącznej kwocie 175.000,00 zł w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania socjalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w dniu 22 lipca 2009 roku kwotę 30.000,00 zł, a następnie w dniu 30 listopada 2009 r. kwotę około 145.000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekoma korzyść majątkowa dla urzędników Urzędu Miasta Stołecznego W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadała,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXV.  W okresie od 17 września 2010 r. do 30 listopada 2009 r. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem B. G. w łącznej kwocie 329.800,00 zł poprzez wprowadzenie w błąd w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w dniu 17września 2010 roku kwotę 223.000,00 zł, a następnie kwotę 106.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników Urzędu Miasta Stołecznego W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadała,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXVI.  W okresie od lipca 2009 r. do 02 listopada 2009 r. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. G. z domu B. w łącznej kwocie 100 tyś zł w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania socjalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w lipcu 2009 roku kwotę 85.000,00 zł, a następnie w dniu 02 listopada 2009 r. kwotę około 15.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone jako rzekomą korzyść majątkową dla urzędników Urzędu Miasta Stołecznego W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadała,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zb. z art. 12 k.k.

2)  U. R. (1) o to, że:

XXVII.  W dniu 8 czerwca 2009 r. oraz w dniu 04 grudnia 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i Urzędzie D. B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. K. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 8 czerwca 2009 r. kwotę 176.000,00 zł, a następnie w dniu 4 grudnia 2009 r. kwotę 40.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXVIII.  W dniu 22 lipca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i Urzędzie D. B. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. M. (1) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła kwotę 155.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. W. Miasta S. W., przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXIX.  W okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. i Urzędzie D. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. B. (1) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. kwotę 205.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXX.  W okresie od 18 grudnia 2009 r. do 27 stycznia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. B. poprzez wprowadzenie w/w w błąd w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 18 grudnia 2009 r. kwotę 110.000,00 zł, a następnie w dniu 27 stycznia 2010 r. kwotę 10.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXI.  W okresie od 10 lutego 2010 r. do 29 kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. M. (2) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 29 kwietnia 2010 r. kwotę 15.000,00 zł oraz w dniu 10 lutego 2010 r. kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXII.  W bliżej nieokreślonym czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 1 lipca i nie później niż w dniu 28 lipca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem E. D. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła do dnia 28 lipca 2009 r. kwotę 100.000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXIII.  W dniu 8 czerwca 2009 r. i 29 czerwca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) i A. W. (1) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. B., W., B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. S. w kwocie 131.200,00 zł poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom A. W. (1) przyjęła w dniu 29 czerwca 2009 r. kwotę 131.200,00 zł, a U. R. (1) w dniu 8 czerwca 2009 r. kwotę 30.000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXIV.  W dniu 4 września 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. L. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w dniu 4 września 2009r. kwotę 20.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXV.  W bliżej nieustalonym dniu nie później jednak niż do wiosny 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) i M. S. (2), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. i H. K. poprzez wprowadzenie w/w w błąd w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonych kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXVI.  W okresie od maja 2010 r. do 17 września 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) i M. S. (2) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem L. G. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej kwotę 105.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3) M. S. (2), to, że:

XXXVII.  W dniu 08 czerwca 2009 r. oraz w dniu 04 grudnia 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i Urzędzie D. B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. K. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 8 czerwca 2009 r. kwotę 176.000,00 zł, a następnie w dniu 4 grudnia 2009 r. kwotę 40.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXVIII.  W dniu 26 marca 2010 r. oraz w dniu 14 lipca 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem B. T. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od B. T. w dniu 26 marca 2010 r. kwotę 98.000,00 zł a następnie w dniu 14 lipca 2010 r. kwotę 23.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXXIX.  W dniu 8 kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i T. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. K. (1) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od A. K. (1) kwotę 80.700,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. i T. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XL.  W dniu 22 lipca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. i Urzędzie D. B. Miasta S. W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. M. (1) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła kwotę 155.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLI.  W okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. i Urzędzie D. W. działając z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. B. (1) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. kwotę 205.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLII.  W okresie od 18 grudnia 2009 r. do 27 stycznia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. B. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 18 grudnia 2009 r. kwotę 110.000,00 zł, a następnie w dniu 27 stycznia 2010 r. kwotę 10.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLIII.  W okresie od sierpnia 2009 r. do 3 września 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. i B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. Z. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w okresie od grudnia 2009 r. do kwietnia 2010 r. kwotę 205.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLIV.  W okresie od 10 lutego 2010 r. do 29 kwietnia 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. M. (2) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 29 kwietnia 2010 r. kwotę 15.000,00 zł oraz w dniu 10 lutego 2010 r. kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. oraz (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 §1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLV.  W bliżej nieokreślonym czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 1 lipca i nie później niż w dniu 28 lipca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem E. D. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła do dnia 28 lipca 2009 r. kwotę 100,000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLVI.  W dniu 15 kwietnia 2010 r. powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. B. w kwocie 125.000,00 zł poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła do dnia 15 kwietnia 2010 r. kwotę 125.000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLVII.  W dniu 8 czerwca 2009 r. i 29 czerwca 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędach D. m. st. W. B., W., B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. S. w kwocie 131.200,00 zł poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom A. W. (1) przyjęła w dniu 29 czerwca 2009 r. kwotę 131.200,00 zł, a U. R. (1) w dniu 8 czerwca 2009 r. kwotę 30.000,00 zł które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLVIII.  W okresie od 7 lipca 2009 r. do nieustalonego dnia lipca 2010 r. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. i A. W. (2) poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach wbrew obowiązującym przepisom przyjęła w dniu 7 lipca 2009 r. kwotę 137 980,00 zł, a następnie w nieustalonych dniach nie później niż do dnia 20.07.2010 r. kolejno kwoty 12 tyś oraz 15 tyś, które to środki miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XLIX.  W dniu 4 września 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. L. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej w dniu 4 września 2009 r. kwotę 20.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

L.  W bliżej nieustalonym dniu nie później jednak niż do wiosny 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. B. Miasta S. W. działając z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. i H. K. poprzez wprowadzenie w/w w błąd w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonych kwotę 30.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. B. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LI.  W okresie od maja 2010 r. do 17 września 2010 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z U. R. (1) i A. W. (1), powołując się na rzekomo posiadane wpływy w Urzędzie D. W. Miasta S. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem L. G. poprzez wprowadzenie w/w w błąd, w ten sposób, że w zamian za przydział mieszkania komunalnego na preferencyjnych warunkach, wbrew obowiązującym przepisom przyjęła od pokrzywdzonej kwotę 105.000,00 zł, które to środki finansowe miały być przeznaczone na rzekomą korzyść majątkową dla urzędników (...) D. W. Miasta S. W. przy czym w rzeczywistości wpływów na jakie się powoływały nie posiadały,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W wyroku z dnia 4 października 2012 r., w sprawie sygn. akt XII K 150/12, w pkt I Sąd Okręgowy uznał oskarżoną A. W. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej czynów z punktów od I do XI, od XIII do XIV, XVI, od XVIII do XXII oraz od XXIV do XXVI uznając, że popełniła je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wypełniając znamiona przestępstw z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał ją, a na podstawie art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w rozmiarze 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych;

W pkt II oskarżoną A. W. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów uznając, że popełniła je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu z punktów XII, XV, XVII i XXIII wypełniając znamiona przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., przy czym czyny opisane w punkcie XII, XVII i XXIII wyczerpują znamiona art. 286 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny w rozmiarze 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 700 (siedemset) złotych;

W pkt III uznał oskarżoną U. R. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej czynów w punktach od XXVII do XXXVI uznając, że popełniła je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu wypełniając znamiona przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał, a na podstawie art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 1(jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 800 (osiemset) złotych;

W pkt IV oskarżoną M. S. (2) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów w punktach od XXXVII do LI uznając, że popełniła je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu wypełniając znamiona przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał, a na podstawie art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 1000 (tysiąc) złotych;

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej A. W. (1) karę łączną w rozmiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w rozmiarze 270 (dwustu siedemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych (pkt V wyroku);

W pkt VI, na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec M. S. (2) i U. R. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 4 (czterech) lat, zaś wobec A. W. (1) na okres próby 5 (pięciu) lat;

Na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżone w okresie próby pod dozór kuratora (pkt VII wyroku);

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżone od ponoszenia opłat i kosztów postępowania, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli:

- obrońca oskarżonych U. R. (1) i M. S. (2),

- prokurator,

- pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego A. M. (1).

Obrońca U. R. (1) i M. S. (2) zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego jedynie w zakresie wymierzonych oskarżonym kar grzywien, zarzucając rażącą niewspółmierność – surowość tychże kar. Obrońca wniósł o wymierzenie każdej z oskarżonych grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Prokurator zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego na niekorzyść oskarżonej A. W. (1), zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej A. W. (1) kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat oraz kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 2000 każda, która to kara jest nieadekwatna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych czynów oraz stopnia winy, i w konsekwencji nie spełnia funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zaspokaja poczucia sprawiedliwości, podczas gdy właściwa ocena okoliczności mających wpływ na wymiar kary prowadzi do wniosku, iż wobec oskarżonej A. W. (1) należało orzec karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Podnosząc powyższy zarzut w oparciu o art. 427§ 1 i 437 §1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonej A. W. (1) za każdy z zarzucanych jej czynów kary po 1 roku i 6-ciu miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 650 zł każda.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego A. M. (1) zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości na niekorzyść wszystkich oskarżonych i na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. zarzucił:

I. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału, dowodowego, bez uwzględnienia zasad, prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez:

a)  ustalenie, że pokrzywdzony A. M. (1) zdawał sobie sprawę z faktu, iż pieniądze przekazane oskarżonym w kwocie 155.000 zł miały być przeznaczone na łapówki dla urzędników, podczas gdy oskarżony przekazał powyższą kwotę na rzecz oskarżonych celem kupienia mieszkania, w czym oskarżone miały pośredniczyć,

b)  zeznania pokrzywdzonego złożone w trakcie postępowania przygotowawczego całkowicie przeczą ustaleniom Sądu w zakresie

świadomości pokrzywdzonego o przeznaczeniu przekazanych pieniędzy.

II. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 k.k. poprzez jego nie zastosowanie, w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie jednoznacznie wynika, że zostały spełnione przesłanki określone w powołanym przepisie, co winno skutkować obowiązkiem nałożenia przez Sąd na oskarżone obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego A. M. (1) w kwocie 155.000 zł.

III. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie że pokrzywdzony A. M. (1) zdawał sobie sprawę z faktu, iż pieniądze przekazane oskarżonym w kwocie 155.000 zł miały być przeznaczone na łapówki dla urzędników,

IV. rażąco niewspółmiernie łagodny wymiar kary przejawiający się w:

a) wymierzeniu oskarżonym kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w sytuacji gdy, zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie spełnia celów zarówno wychowawczych jak i zapobiegawczych oraz, że wymierzenie kary w tak łagodnym wymiarze jest negatywnie odbierane w społeczeństwie;

b) nie uwzględnienie wniosku oskarżyciela posiłkowego A. M. (1) o nałożenie na oskarżone obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w kwocie 155.000 zł, pomimo faktu, że obowiązek naprawienia szkody ma charakter kompensacyjny i ma stanowić dla oskarżonych stosowną dolegliwość, a zarówno szkoda jaką poniósł pokrzywdzony oraz fakt, że oskarżone działały w celu osiągnięcia korzyści majątkowej prowadzą do uznania, iż w przedmiotowej sprawie zasądzenie od każdego z oskarżonych na rzecz A. M. (1) kwoty 155.000 zł, zasądzone tytułem obowiązku naprawienia szkody byłoby adekwatne do stopnia winy oskarżonych, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku, jego zaostrzenie oraz nałożenie na oskarżone obowiązku naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz A. M. (1) kwoty 155.000 złotych.

Podobne stanowisko w kwestii kar wymierzonych oskarżonym, w szczególności A. W. (1), zajął przed Sądem Apelacyjnym oskarżyciel posiłkowy A. B. (1), stwierdzając w wystąpieniu pisemnym i ustnym na rozprawie, że A. W. nie zasługuje na warunkowe zawieszenie wykonania kary, bowiem oszukała wiele osób, czyniąc sobie z tego długotrwale źródło dochodu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy oskarżonych U. R. (1) i M. S. (2) zarzucające surowość wymierzonych grzywien są bezzasadne. Na częściowe uznanie zasługiwały apelacje oskarżycieli: prokuratora i pełnomocnika A. M. (1), podnoszących rażącą łagodność kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej A. W. z warunkowym zawieszeniem wykonania oraz nieuwzględnienie wniosku oskarżyciela posiłkowego o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k.

Pozornie najdalej idąca jest apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. M. (1), w której poza podstawowym zarzutem naruszenia prawa materialnego – art. 46 § 1 k.k. zarzuca się także naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów – art. 7 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych oraz rażącą łagodność kar wymierzonych oskarżonym.

Autor apelacji wykorzystał więc wszystkie cztery podstawy zaskarżenia wyroku wskazane w art. 438 pkt 1 - 4 k.p.k.

Sformułowanie każdego z tych zarzutów i ich rozwinięcie w uzasadnieniu apelacji świadczy jednak, że intencją skarżącego było przede wszystkim podważenie zasadności wyroku w części dotyczącej wymierzonych oskarżonym kar pozbawienia wolności, a właściwie warunkowego zawieszenia wykonania tych kar oraz bezpodstawne nieorzeczenie o środku karnym z art. 46 § 1 k.k. Intencję tę potwierdził A. M. (1) w piśmie uzupełniającym osobistą apelację (k. 1708 - 1709), w którym wnosił jedynie o zasądzenie od oskarżonych obowiązku naprawienia szkody w kwocie 155.000 złotych (k. 1645 – 1646).

Sąd Apelacyjny był zobowiązany jednak rozpoznać apelację w treści sporządzonej przez adwokata, zgodnie z rygorami formalnymi apelacji określnymi w art. 446 § 1 k.p.k. (k. 1665 – 1670).

Należy zatem stwierdzić, że zarzut I. 1 tejże apelacji jest bezzasadny, bowiem ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji bezsprzecznie prowadziła do wniosku, że oskarżone doprowadziły wielu pokrzywdzonych do przekazania im pieniędzy w zamian za obietnicę przydziału mieszkań komunalnych na preferencyjnych warunkach, przy czym jawnie powoływały się na wpływy w Urzędach D..

Ażeby uwiarogodnić się wobec pokrzywdzonych oskarżone pomagały im pisać wnioski do U. i opisywały rzekomą procedurę postępowania z tymi wnioskami (początkowe odrzucenie w jednym urzędzie, przesłanie i pozytywna decyzja drugiego urzędu).

Oskarżone w ten sposób utwierdziły pokrzywdzonych w przekonaniu o istnieniu wpływów w urzędach i przekazywaniu znacznych kwot, by załatwić, przyspieszyć sprawę.

Twierdzenie pełnomocnika, jakoby dowody wskazywały na to, że A. M. (1) przekazał A. W., U. R. i M. S. pieniądze wyłącznie na zakup mieszkania lub pośrednictwo są gołosłowne, bowiem oskarżyciel nie był związany z oskarżonymi ani pisemną umową sprzedaży, ani przyrzeczeniem sprzedaży konkretnego mieszkania.
A. M., podobnie jak ponad 20 pokrzywdzonych w tej sprawie, dał pieniądze na mieszkanie otrzymując jedynie fałszywą obietnicę załatwienia go taniej, „po znajomości”. Okazja ta wydawała się tak atrakcyjna, że pokrzywdzeni na nią przystali. Oczywistym jest, że sformułowań zarzutów aktu oskarżenia nie należy rozumieć w ten sposób, że każda z kwot przekazanych oskarżonym miała być przeznaczona w całości na łapówki, jednak element świadomości przekazujących, że proceder uzyskania mieszkania wiązać się będzie z przychylnością urzędników był istotnym czynnikiem ich działań. Pokrzywdzeni zdawali sobie sprawę, że ubiegają się o mieszkania komunalne, czy będące rzekomo w dyspozycji miasta, o cenie znacznie niższej od rynkowej. Wszystko to łącznie, podane w wersji stworzonej przez oskarżone stanowiło motywację do przekazywania oszustkom znacznych kwot pieniężnych.

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. jest bezzasadny, a w konsekwencji także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w sytuacji, gdy materiał dowodowy w całości i zgodnie potwierdził mechanizm przestępnego działania oskarżonych.

Akcentowanie jednego z wielu dowodów jakim były zeznania A. M. i postulowanie oparcia ustaleń faktycznych wyłącznie na tym dowodzie, przeczy zasadzie procesowej oceny dowodów. Sąd Okręgowy orzekał na podstawie całokształtu dowodów, wśród których zeznania tego pokrzywdzonego były jednym z elementów, dowodem wiarygodnym i spójnym z pozostałymi dowodami.

Istotą zarzutu apelacji oskarżyciela posiłkowego jest kwestionowanie jedynie fragmentu ustaleń faktycznych mówiących o świadomości udziału pokrzywdzonego w rzekomym procederze korupcyjnym. Określenie – rzekomy ma tu kluczowe znaczenie, bowiem mechanizm ten nie był w ogóle realizowany przez oskarżone, a powoływanie się na wpływy w urzędach było środkiem do wyłudzenia pieniędzy. W rzeczywistości postępowanie karne nie było skierowane przeciwko nikomu z urzędników, ani osób, które przekazywały pieniądze oskarżonym. Nie ustalono żadnego faktu choćby usiłowania przekupienia pracowników instytucji, o których mowa w art. 230 § 1 k.k.

Ustalanie więc okoliczności dotyczących zamiaru działania pokrzywdzonych nie miało w tej sprawie istotnego znaczenia, bowiem niedopuszczalna byłaby zamiana ich roli procesowej i osądzenie ich niejako obok oskarżonych.

Istotą niniejszej sprawy były zarzuty aktu oskarżenia skierowane wyłącznie przeciwko A. W., U. R. i M. S., a więc znamiona ich działań przestępnych i ich postać winy sprowadzająca się do umyślnego, celowego, zaplanowanego działania – oszustwa z art. 286 § 1 k.k., w którym uwiarygodniały swoje możliwości powoływaniem się na nieistniejące wpływy w urzędach.

Można więc częściowo przyznać rację skarżącemu, że Sąd Okręgowy nie był uprawniony do jakiejkolwiek oceny prawnej ewentualnej odpowiedzialności karnej A. M. i innych oskarżycieli posiłkowych i pokrzywdzonych, na co pośrednio może wskazywać końcowy fragment uzasadnienia wyroku (str. 14 ostatni wers).

Nie był to jednak element ustaleń faktycznych Sądu, które nie są dotknięte błędem ale ocena prawna wniosków części pokrzywdzonych o naprawienie szkody. Ocena ta jest w istocie nieuprawniona, bo dotyka ofiary przestępstwa piętnem współdziałania w nim, podczas gdy nie postawiono im takiego zarzutu.

Użycie więc określenia, że „pieniądze (które pokrzywdzeni dali oskarżonym) miały być przeznaczone na łapówki” nie jest logiczną konsekwencją ustaleń faktycznych w sprawie mówiących jedynie o sposobie działania i zamiarze sprawców, a nie ofiar. Wydaje się, że do oceny podstaw prawnych dochodzenia naprawienia szkody przeniknęły oceny etyczne, do których Sąd karny nie był uprawniony.

W związku z powyższym należało się zgodzić z zarzutem pełnomocnika A. M., popartym także przez Prokuratora, że doszło do naruszenia prawa materialnego, art. 46 § 1 k.k., polegającego na nieuwzględnieniu wniosku pokrzywdzonego o zasądzenie kwoty wyłudzonej przez oskarżone (zarzuty: V, XXVIII i XL aktu oskarżenia). Błędu tego nie można łączyć z zarzutem błędnych ustaleń faktycznych, bo te nie czyniły A. M. sprawcą czy współsprawcą przestępstwa płatnej protekcji.
A. M. w ciągu całego postępowania karnego posiadał status pokrzywdzonego, a Sąd Okręgowy przyjął bez zastrzeżeń jego oświadczenie o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego.

W tych okolicznościach złożenie w terminie wniosku o naprawienie szkody, o niekwestionowanej co do kwoty wysokości, obligowało Sąd do orzeczenia środka karnego na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd nie może odmówić nałożenia obowiązku naprawienia szkody, w przypadku gdy wina oskarżonego została udowodniona oraz udowodniono konkretną szkodę (zob. str. 361 Kodeks karny. Komentarz. K. Buchała, A. Zoll, t. 1, Zakamycze 2000).

Sąd Okręgowy naruszył art. 46 § 1 k.k., a więc zarzut oskarżyciela posiłkowego był zasadny i spowodował zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od oskarżonych równych kwot składających się na kwotę wyrządzonej szkody – 155.000 złotych.

Sąd Apelacyjny uznał częściowo apelacje oskarżycieli w zakresie kar i zmienił wyrok uchylając warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, orzeczonej wobec oskarżonej A. W. (1).

W tym zakresie Sąd odwoławczy podzielił argumenty skarżących o przewadze okoliczności obciążających, które nie zostały właściwie ocenione przy zastosowaniu instytucji probacyjnej. Spowodowało to słuszny protest apelujących oskarżycieli (w tym także A. B.) przeciwko niewspółmiernie łagodnej karze wymierzonej głównej organizatorce przestępstw.

W odniesieniu do A. W. (1) Sąd Okręgowy jedynie zadeklarował, że rozmiar i forma kary spełnią cele i zasady karania zawarte w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd wprawdzie dostrzegł jej dominującą rolę wśród sprawców, największą liczbę czynów oraz najwyższe korzyści, wymienił prawomocne skazania A. W., a mimo to w lakonicznej konkluzji stwierdził, że „kara spełni swe cele”.

Założenie, że warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec A. W. jest wystarczające do osiągniecia celów kary jest niezasadne.

Oskarżona nie spełnia pozytywnych wymogów stawianych sprawcy w art. 69 § 2 k.k. Poza faktem przyznania się do winy, które ostatecznie i w całości nastąpiło dopiero na rozprawie i poza okolicznościami rodzinnymi (czworo dzieci) A. W. (1) obciąża sposób działania – rozciągnięte w czasie, zaplanowane pozyskiwaniem coraz większej grupy pokrzywdzonych zagarnięcie (wspólnie) kwoty około 4 mln zł, brak naprawienia skody, a przede wszystkim wielokrotna karalność, w tym głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, z art. 286 § 1 k.k. Wyrok wydany w obecnej sprawie jest piątym skazaniem na przestrzeni 13 lat. A. W. odbywała karę pozbawienia wolności za wymuszenie rozbójnicze (wyrok Sądu Rejonowego d. m. s. W., sygn. V K 684/09), po czym w warunkach art. 64 § 1 k.k. dopuściła się oszustwa z art. 286 § 1 k.k. (wyrok Sądu Rejonowego w. Ł., sygn. II K 852/02).

Działalność przestępczą w rozpoznawanej sprawie zaczęła oskarżana w czerwcu 2008 r. i kontynuowała ją do lutego 2011 r., mimo, iż w maju
2009 r. Sąd Rejonowy d. W. W. skazał ją po raz czwarty, w tym drugi z art. 286 § 1 k.k.

Oznacza to, że dotychczasowe skazania nie spełniły roli wychowawczej, odstraszającej, ani prewencyjnej i oskarżona nie zasługuje na kolejne – łagodne potraktowanie. Należy też pamiętać, że A. W. nie podjęła współpracy z policją z powodu skruchy, ale wyłącznie z powodu obaw o swoje bezpieczeństwo, bowiem zawiadomiła o groźbach kierowanych wobec niej przez osoby wg. niej wynajęte przez wierzycieli:
„… pożyczałam pieniądze od różnych osób” (prot. zawiad. o przest. k. 1-7). Dotarcie do osób wskazanych przez nią jako potencjalni sprawcy lub zleceniodawcy żądań rozbójniczych spowodowało odwrócenie sytuacji procesowej i postawienie zarzutów A. W. i pozostałym oskarżonym.

Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec A. W. kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności odbyło się z rażącym naruszeniem zasady sprawiedliwości, która choć pośrednio zapisana dopiero w art. 438 pkt 2 k.p.k. i art. 440 k.p.k. jest przecież samym sensem wymiaru sprawiedliwości, ten zaś nieodłącznie odwołuje się nie tylko do granic ustawowych kar ale także społecznego odbioru rozstrzygnięć Sądu.

A. W. zasłużyła na karę izolacyjną, bowiem tylko ta kara, w połączeniu z karą grzywny może wzbudzić w oskarżonej refleksję o nieopłacalności wielokrotnej, długotrwałej i krzywdzącej dla wielu osób działalności przestępczej. Równocześnie niezasadny okazał się wniosek prokuratora o wymierzenie kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, zwłaszcza, że bazował on na wniosku o orzeczenie kar jednostkowych w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za każdy z zarzuconych czynów.

Wydaje się, że prokurator przeniósł bez korekty wniosek końcowy z rozprawy przed Sądem I instancji (k. 1373), zapominając że 26 zarzuconych A. W. przestępstw przypisane zostały w wyroku jako dwa ciągi przestępstw w związku z zastosowaniem art. 91 § 1 k.k., której to kwalifikacji żadna ze stron nie podważała. Z uzasadnienia apelacji prokuratora wynika także, że zgadza się on z ustaleniami faktycznymi oraz przyjętą kwalifikacją prawną czynów. Żądanie zatem kary „za każdy z zarzuconych czynów” było bezpodstawne, a w dodatku przeciwne do kierunku apelacji, bowiem za pierwszy ciąg przestępstw Sąd Okręgowy wymierzył 2 lata pozbawienia wolności, które wyznaczyły dolną granicę kary łącznej.

Równie bezzasadny okazał się wniosek Prokuratora o orzeczenie niższej kary grzywny – 100 stawek po 650 złotych. Baczyć należy, że wniosek ten towarzyszył wnioskowi o wymierzenie surowszej kary pozbawienia wolności, co prawdopodobnie w założeniu skarżącego miało równoważyć dolegliwość, jednak wniosek o obniżenie kary grzywny, jest niezasadny wobec czysto finansowego celu działań oskarżonych i osiągniecia wspólnego zysku w wysokości około 4 ml zł. Porównując tę kwotę do grzywien wymierzonych oskarżonym, w tym wypadku A. W. (540 tys. zł) łatwo zauważyć, że grzywna stanowi niespełna 14% zysków z przestępstwa, a przy braku starań o naprawienie szkody i zachowaniu oskarżonej, która nie wyjawiła aktualnego stanu majątku, ani nawet miejsca pobytu (wywiad k. 1348) orzeczenie grzywny w wysokości orzeczonej przez Sąd Okręgowy było zasadne.

Sąd Apelacyjny nie uznał apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego podważającej warunkowe zawieszenie wykonania kar pozbawienia wolności U. R. (1) i M. S. (2).

W przeciwieństwie do A. W. (1) oskarżone te szczerze i konsekwentnie przyznały się do zarzuconych czynów. Poznały pomysłodawczynię przestępstw już na pewnym etapie jej działalności, stąd też wzięły udział w znacznie mniejszej liczbie przestępstw (R. – 10, S. – 15 czynów). Przede wszystkim na korzyść w/w oskarżonych przemawia wcześniejsza niekaralność i podrzędna rola w przestępczym procederze. Okoliczności te uzasadniały przekonanie Sądu o wystarczającej formie kary pozbawienia wolności odbywanej w okresie próby – art.
69 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny uznał natomiast za bezzasadne apelacje obrońcy oskarżonych U. R. i M. S. w kwestii orzeczonych kar grzywien. Zarzut rażącej niewspółmierności tych kar jest chybiony z tych samym powodów, które Sąd wskazał w niniejszym uzasadnieniu w odniesieniu do kary grzywny A. W., która otrzymała najwyższą karę spośród sprawczyń. Tak jak w jej przypadku, tak też wobec U. R. i M. S. Sąd Okręgowy nie naruszył ani ustawowych granic kary, ani nie zlekceważył przesłanek wymiaru kary wymienionych w art. 53 k.k. Obrońca oskarżonych wskazuje bardzo ogólnikowo na „szereg okoliczności wpływających łagodząco na wymiar kary”, akcentuje czas jaki upłynął od popełnienia czynów. Okoliczności te zostały uwzględnione i nie mają one szczególnych cech łagodzących, bowiem od daty ostatnich czynów do chwili wyroku upłynęło nieco ponad 2 lata, w czasie których toczyło się postępowanie, a oskarżone nie wykorzystały tego czasu na naprawienie szkody. Oskarżone, podobnie jak A. W. unikają wyjawienia swej sytuacji mieszkaniowej, czy majątkowej tłumacząc to obawą przed A. W. (wywiady środowiskowe k. 1344-1345). Odwoływanie się więc w apelacji do sytuacji rodzinnej oskarżonych i podanie niesprawdzonej wersji obrońcy jest nieprzekonujące. Oskarżone wychowują dzieci i utrzymują się przy współudziale partnerów życiowych. Sytuacja rodzinna i opiekuńcza w tych rodzinach nie odstaje zdecydowanie od wielu rodzin.

Z oświadczenia U. R. podczas rozprawy wynika, że nie pracuje ona odkąd poznała A. W., co łączy się z czasem rozpoczęcia wspólnej działalności przestępczej. Utrzymuje dwoje dzieci z alimentów i zasiłku opiekuńczego (dorosły syn niepełnosprawny). M. S., o której twierdzi obecnie obrońca, że leczy się na depresję, nie podnosiła wcześniej takiej okoliczności, ani w protokołach przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym, ani na rozprawie, czy podczas kontaktu z kuratorem.

Oskarżona pozostaje na utrzymaniu męża, który zarabia 3 tys. zł.

Wszystkie oskarżone są osobami dość młodymi i zdrowymi, o dużym doświadczeniu życiowym posiadającymi zawód, które mimo zobowiązań rodzinnych są w stanie uczciwie zarobić na swoje utrzymanie, utrzymanie dzieci i realizować postanowienia wyroku.

U. R. i M. S. będą odbywać kary wolnościowe, które umożliwiają spłatę grzywien, kolejno 200 stawek po 1000 zł i 200 stawek po 800 zł.

Wymiar kar finansowych zachowuje sprawiedliwe proporcje, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k., w stosunku do osób, które uzyskały tak znaczne zyski z długotrwałej działalności przestępczej.

Należy pamiętać, że oszustwa, w których oskarżone brały udział dotykały osób znajomych lub polecanych nawzajem na zasadzie zaufania. Dotknęły pojedyncze osoby i rodziny poszukujące mieszkania w celu poprawy sytuacji życiowej, czy to zabezpieczenia dzieci. Cynizm jaki towarzyszył zachowaniu oskarżonych świadczy o ich demoralizacji, lekceważeniu cudzego majątku i zaufania. Główną dolegliwością karną dla U. R. i M. S. powinny być więc odczuwalne kary grzywien, dlatego wyrok w części dotyczącej tych kar, jak też kary pozbawienia wolności utrzymano w mocy.

Sąd Apelacyjny z urzędu skorygował błąd, który powstał w pkt II wyroku, gdzie wśród jasno określonej podstawy skazania A. W. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzonych na tej samej podstawie kar pojawił się pomiędzy nimi art. 12 k.k. Uzasadnienie wyroku (str. 11-13) potwierdziło decyzję Sądu o zastosowaniu wyłącznie art. 91 § 1 k.k., co wskazywało na pomyłkowe wpisanie art. 12 k.k., co należało wyeliminować.

Na koniec należy także zauważyć, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędów proceduralnych albo zaniedbań w zaprotokołowaniu rozprawy z dnia 12 września 2012 r. (k. 1333-1339v). Uchybienia te nie zostały podniesione w żadnym środku odwoławczym i nie wywarły wpływu na treść orzeczenia, niemniej jednak zwrócenie uwagi Sądowi Okręgowemu powinno pozwalić na uniknięcie podobnych pomyłek w przyszłości. Dotyczy to etapu przesłuchania oskarżonych, których protokoły przesłuchań w charakterze podejrzanych określono jako protokoły świadków, zaś jako podstawę prawną ich odczytania wskazano art. 391 § 1 k.p.k., zamiast art. 389 § 1 k.p.k. Ponadto dokonano pomyłek we wskazaniu właściwych kart protokołów, wskazując np. u A. W. karty 700-710, podczas gdy na k. 700-705 znajdują się aneksy do umów pożyczek (pozostałe prawidłowo). Podczas przesłuchania pozostałych oskarżonych doszło w protokole do zmiany numerów kart protokołów U. R. i M. S. (k. 1339-1340). W sytuacji, gdy oskarżone konsekwentnie przyznały się do zarzuconych im wspólnie czynów i potwierdziły własne wyjaśnienia należało uznać, że pomyłki te stanowią niestaranność w protokołowaniu, nie zaś błędy dowodowe, które wpłynęły na rozstrzygnięcie. Przemawia za tym ocena wyjaśnień oskarżonych dokonana właściwie w uzasadnieniu wyroku, w odniesieniu do rzeczywistych zapisów protokołów wyjaśnień. Uchybienie zasadzie wiernego protokołowania czynności procesowej i dbałości o właściwy zapis jej przebiegu - art. 148 k.p.k., spoczywającej na protokolancie i przewodniczącym rozprawy powinno być więc dostrzeżone, by nie dochodziło do tego rodzaju naruszeń.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, zgodnie z art. 437 § 1 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w sposób wskazany sentencji wyroku z dnia 4 listopada 2013 r. i obciążył oskarżone kosztami postępowania odwoławczego w częściach równych, w tym opłatami w kwotach stosownych do zaskarżonych i utrzymanych w mocy (co do rodzaju i wysokości) kar.

Zgodnie z at. 633, 635 i 636 k.p.k. oraz art. 2, art. 8 i art.10 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – zasądzono opłaty: od A. W. w kwocie 108.300 zł (od obu kar), od M. S. kwoty 40.000 zł i od U. R. kwotę 32.000 zł (od zaskarżonych kar grzywien).

Oskarżone nie są pozbawione możliwości zarobkowych, ani majątkowych, choć nie pozwoliły kuratorowi na ujawnienie rzeczywistej sytuacji. Wystarczy jednak, że oświadczenia osobiste na rozprawie wskazują na wiek, wykształcenie i doświadczenie pozwalające na utrzymywanie się z legalnej pracy. A. W. zawiesiła działalność klubu nocnego w W., nie podała miejsca rzeczywistego pobytu. U. R. sprzedała dom. M. S. jest ekonomistą z wyższym wykształceniem, ma pełnoletniego syna. Wszystkie oskarżone korzystają ze wsparcia partnerów życiowych lub ojców dzieci.

Nie zachodziły więc warunki z art. 624 § 1 k.p.k., a strony nie wnosiły o zwolnienie od kosztów postępowania odwoławczego.