Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale K. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 r.

sprawy P. S.

oskarżonego z art. 148 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 31 lipca 2013 r., sygn. akt III K 75/13

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 4 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności łagodzi do 10 (dziesięciu) lat;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. L. – Kancelaria Adwokacka w Ł. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt II AKa 267/13

UZASADNIENIE

P. S. oskarżony został o to, że w dniu 5 kwietnia 2013 r. w miejscowości S. (...), gm. R., powiat (...), woj. (...) dokonał zabójstwa E. J. w ten sposób, że działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia w/w, zadał jej nożem uderzenie w tylną powierzchnię klatki piersiowej, w następstwie czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci jednej rany kłutej tylnej powierzchni klatki piersiowej o kanale długości ok. 17 cm biegnącej od tyłu do przodu, od strony lewej przyśrodkowo i od tyłu ku górze, powodując w ten sposób uszkodzenie tkanki podskórnej mięśnia, VIII międzyżebrza, IX żebra i lewego płuca, powstanie dużego krwiaka lewej jamy opłucnowej, co warunkowało obecność krwi w jej drogach oddechowych skutkujące ogniskowym zachłyśnięciem się krwią w lewym płucu oraz ogniskowym obrzękiem płuc i następowym wstrząsem krwotocznym, co skutkowało nagłym zgonem E. J., tj. o czyn z art. 148 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2013 roku, w sprawie o sygn. akt III K 75/13 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim uznał P. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tą zmianą, iż przyjął, że działał on z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia E. J. i za tak przypisany czyn wyczerpujący dyspozycję art. 148 § 1 kk, wymierzył mu karę 13 lat pozbawienia wolności.

Orzeczenie zawiera również rozstrzygnięcia o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary, o dowodach rzeczowych oraz kosztach postępowania (k. 328-329).

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego, zarzucając mu rażącą niewspółmierność (surowość ) kary wymierzonej oskarżonemu za przypisane przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. poprzez wymierzenie kary 13 lat pozbawienia wolności podnosząc, iż Sąd I – instancji, choć w sposób wyczerpujący przy określeniu wymiaru kary dla oskarżonego przytoczył zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, jednak nie uwzględnił, że postawa oskarżonego po dokonaniu przypisanego przestępstwa jak i w toku postępowania sądowego wskazuje na możliwość łagodniejszego potraktowania jego osoby w zakresie wymierzonej kary.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu P. S. kary pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. z kary 13 lat pozbawienia wolności na karę oscylującą w dolnym progu ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane przestępstwo (k. 377-378).

W piśmie skierowanym do sądu zatytułowanym „Prośba” oskarżony P. S. wskazał, iż Sąd I instancji dokonując w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych niezasadnie oparł je wyłącznie o zeznania A. O. i K. J., nie uwzględniwszy w sposób dostateczny konfliktowego usposobienia pokrzywdzonej E. J. a także skruchy wyrażonej przez oskarżonego po zdarzeniu (k.433-435).

Na rozprawie apelacyjnej ujawniono w trybie art. 394 § 2 pismo oskarżonego, obrońca poparł złożoną apelację, prokurator wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku (k.440 v).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna i w wyniku jej złożenia zaistniała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia P. S. kary 10 lat pozbawienia wolności.

Dla obniżenia wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego decydujący wpływ miała postawa oskarżonego po popełnieniu przestępstwa bowiem po zadaniu ciosu zorientowawszy się, że mógł pozbawić życia E. J. - osobę dla siebie najbliższą, oskarżony pozostał przy leżącej pokrzywdzonej, usiłując zatamować krwotok, płakał i prosił przybyłe osoby o ratowanie życia konkubinie.

Jak podnosi się w orzecznictwie rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się ona w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa "rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku. (wyrok
Sądu Apelacyjnego w Łodzi - II Wydział Karny z dnia 2 kwietnia 2013 r. sygn. akt II AKa 32/13, http://orzeczenia.lodz.sa.gov.pl).

Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy winien był bowiem nie negując bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, większą uwagę przywiązać zarówno do okoliczności w jakich doszło do zdarzenia, jak i do oceny zachowania oskarżonego, świadczącego o tym, że żałuje tego co zrobił, wyraża skruchę i ma świadomość naganności swojego zachowania.

Oskarżony, co także warto podkreślić, na żadnym etapie nie utrudniał prowadzonego postępowania, nie próbował zacierać śladów, nie sprzeciwiał się powiadomieniu policji i pogotowia, prosił ratowników o udzielenie pomocy konkubinie, pozostał na miejscu zdarzenia.

W toku postępowania sądowego P. S. przeprosił rodzinę, oświadczył, że chciałby kiedyś stanąć nad grobem konkubiny; wyjaśniając płakał. Reakcja oskarżonego na sali rozpraw była szczera, spontaniczna i nie wymuszona i świadczyła iż faktycznie żałuje on swego postępowania. Warto również dodać, iż oskarżony rozumie, że musi ponieść konsekwencje za swój czyn i faktu tego nie kwestionuje, co z pewnością stanowi pozytywną prognozę w odniesieniu do jego procesu resocjalizacji.

Sąd Apelacyjny zmienił zatem zaskarżony wyrok, łagodząc orzeczoną wobec oskarżonego P. S. karę pozbawienia wolności do lat 10.

Orzeczona w powyższym wymiarze kara jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uwzględnia społeczną szkodliwość czynu przypisanego P. S., stopień jego winy oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągać w stosunku do oskarżonego, a także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk, zaś o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu rozstrzygnięto na podstawie § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. Nr 163, poz. 1348).