Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Ca 215/13

POSTANOWIENIE

Dnia 12 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSO Małgorzata Kończal (spr.)

Sędziowie:

SSO Włodzimierz Jasiński

SSO Katarzyna Borowy

Protokolant:

st. sekr. sądowy Krystyna Sytniewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2013 r. sprawy

z wniosku T. W.

z udziałem I. G. i L. W.

o stwierdzenie nabycia spadku po J. B.

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od postanowienia Sądu Rejonowego w Grudziądzu

z dnia 17 stycznia 2013 r.

sygn. akt I Ns 940/12

p o s t a n a w i a : odrzucić apelację.

Sygn. akt VIII Ca 215/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Grudziądzu postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie z wniosku T. W. przy uczestnictwie I. G. i L. W. o stwierdzenie nabycia spadku po J. B. stwierdził, że spadek po J. B., córce A. i K., ostatnio zamieszkałej w G., zmarłej w dniu 16 kwietnia 2012 r. w Ś., nabyły z mocy ustawy córki: T. W. i I. G. po ½ części oraz ustalił, iż każdy z uczestników postępowania ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego postanowienia złożyła wnioskodawczyni, domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia i stwierdzenia, że spadek po zmarłej J. B. na podstawie testamentu ustnego sporządzonego w dniu 28 listopada 2011 r. w obecności świadków: A. K., J. R. (1) i J. R. (2) nabył w całości wnuk spadkodawczyni L. W. oraz zasądzenia od uczestników na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania za I i II instancję; ewentualnie wnioskodawczyni zażądała uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni podlegała odrzuceniu jako złożona przez osobę nie mającą interesu w zaskarżeniu postanowienia.

Zasadą jest, że zaskarżenie może nastąpić tylko przez osobę uprawnioną. Jednak należy bezwzględnie mieć na względzie, że zasadę tą uzupełnia przesłanka dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń w postaci interesu prawnego. Pierwsza z nich wskazuje osobę uprawnioną do zaskarżenia orzeczenia, druga natomiast określa zakres, w jakim zaskarżenie przez tę właśnie osobę jest dopuszczalne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego niemal jednolicie przyjmuje się, że interes prawny stanowi przesłankę dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń sądowych (por. uchwała SN z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 36/09, OSNC 2010/2/24, Biul.SN 2009/6/9, M.Prawn. 2009/23/1276, Lex nr 503592). Interes ten zachodzi zaś w wypadku tzw. gravamen (pokrzywdzenie), polegającego w klasycznym ujęciu na niezgodności orzeczenia z żądaniem zgłoszonym w procesie przez stronę (por. m. in. postanowienie z dnia 8 kwietnia 1997 r., I CKN 57/97, OSNC 1997, nr 11, poz. 166, wyrok z dnia 20 listopada 2003 r., III CKN 606/00, nie publ., postanowienie z dnia z dnia 28 kwietnia 2004 r., I CK 106/04, nie publ.).

Powyższe zasady mają odpowiednie zastosowanie w postepowaniu nieprocesowym. Bezsprzecznym jest w sprawie niniejszej, że wnioskodawczyni wniosła o stwierdzenie nabycia spadku po J. B. oraz że o takiej też treści wydane zostało orzeczenie. Bez wątpienia zatem wnioskodawczyni była osobą uprawnioną do zaskarżenia orzeczenia. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniu skarżącej, nie występował u niej interes prawny w zaskarżeniu orzeczenia. Apelacja bowiem, w której wnioskodawczyni domagała się zmiany postanowienia poprzez stwierdzenie nabycia spadku na podstawie testamentu ustnego dotyczyła w istocie praw i obowiązków syna wnioskodawczyni L. W., o których to nie rozstrzygało zaskarżone przez wnioskodawczynię postanowienie. Jedynym zainteresowanym, który mógł się domagać w apelacji zmiany stwierdzenia nabycia spadku poprzez orzeczenie spadkobrania na podstawie testamentu na rzecz L. W., był on sam. Interes prawny w zaskarżeniu postanowienia, na który wskazywała apelująca nie jest interesem prawnym, ale faktycznym.

Z powyższych względów należało uznać, że apelacja wnioskodawczyni była niedopuszczalna i jako taka podlegała odrzuceniu na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c.