Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 260/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący:

SSA Jacek Błaszczyk

Sędziowie:

SA Piotr Feliniak (spr.)

SA Jarosław Papis

Protokolant:

st. sekr. sąd. Łukasz Szymczyk

przy udziale J. S., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2014 r.

sprawy P. S.

oskarżonego z art. 148 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 24 września 2013 r., sygn. akt XVIII K 12/13

na podstawie art. 437 §1 kpk i art. 624 §1 kpk

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. B. - Kancelaria Adwokacka w Ł., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt II AKa 260/13

UZASADNIENIE

Prokurator zarzucił oskarżonemu, iż w dniu 2 sierpnia 2012 roku w Ł. działając
w zamiarze pozbawienia życia M. S. zadał mu cios nożem w klatkę piersiową powodując tym obrażenia ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej do serca,
z uszkodzeniem ściany prawej komory, tętnicy głównej i lewego przedsionka serca, krwotok do worka osierdziowego i lewej jamy opłucnej oraz lewostronną odmę płucną, które to obrażenia skutkowały zgonem M. S., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne popełnione
z użyciem przemocy i po odbyciu za ten czyn co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, tj. o czym z art. 148 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi, w sprawie syng. Akt XVIII K 12/13 oskarżonego P. S., w miejsce zarzucanego czynu, uznano za winnego tego, że
w dniu 2 sierpnia 2012 roku w Ł., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. S., zadał mu cios nożem w klatkę piersiową powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej drążącej do serca, z uszkodzeniami ściany prawej komory, tętnicy głównej i lewego przedsionka serca, krwotok do worka osierdziowego i lewej jamy opłucnej oraz lewostronną odmę opłucnową, które to obrażenia skutkowały zgonem M. S., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym
w warunkach art. 64 §1 k.k. i w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej jednego roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, czym wyczerpał dyspozycję art. 148 §1 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. i za to na podstawie art. 148 §1 k.k.
w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzono karę 15 (piętnaście) lat pozbawienia wolności.

Wyrok ponadto zawierał rozstrzygnięcie co do zaliczenia na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności, uzupełnionego postanowieniem wydanym w trybie
art. 420 §2 k.p.k. (k – 452) rozstrzygnięcia co do dowodów rzeczowych oraz kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Oskarżonego zwolniono
w całości od kosztów sądowych związanych z postępowaniem pierwszoinstancyjnym (wyrok k – 425-426).

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 425 §1 k.p.k i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Na podstawie art. 427 §2 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę wyrażający się w uznaniu oskarżonego P. S. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu pomimo poważnych wątpliwości w tym zakresie wynikających z wyjaśnień oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 §2 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnionego przestępstwa (apelacja k – 462-463).

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 stycznia 2014 roku utrzymano
w mocy zaskarżony wyrok uznając, apelację za oczywiście bezzasadną (k - 478).

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia złożył oskarżony (k - 497).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje

Apelacja jest oczywiście bezzasadna. Z treści jej zarzutów oraz uzasadnienia wynika, iż podstawą wywiedzionego środka odwoławczego jest stanowisko skarżącego, który uznaje, iż podstawowym źródłem dowodowym do dokonania ustaleń w sprawie są wyjaśnienia oskarżonego, których treść prowadzić może do uwzględnienia końcowego wniosku apelacyjnego o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa.

Jest to stanowisko, które nie może zostać uwzględnione w toku postępowania odwoławczego, bowiem skarżący nie wykazuje aby przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia, naruszone zostały przepisy procedury, a zwłaszcza by przekroczone zostały granice, o których mowa w art. 7 k.p.k. Przypomnieć więc należy, iż przekonanie Sądu
o wiarygodności jedynych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły zakreślonej treścią tego przepisu, jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco
i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 roku, sygn. III KK 298/12 Lex 1232292).

Zaskarżone orzeczenie i jego uzasadnienie, w kontekście dowodów przeprowadzonych w sprawie wskazują, iż Sąd I instancji żadnej z powyższych reguł nie naruszył. Sam skarżący swojej apelacji zresztą tego nie podnosi. Prawidłowym i obszernym wywodom Sądu Okręgowego, zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, przeciwstawia natomiast własną ocenę dowodów oraz własne wnioski wynikające z tej oceny.

Apelacja ta ma więc wyłącznie charakter, nie podlegającej uwzględnieniu w toku postępowania odwoławczego, polemiki z prawidłowymi ustaleniami i ocenami Sądu
I instancji.

Ponadto ma ona charakter oceny dowolnej, bowiem skoncentrowana jest na przyjętym założeniu, iż to właśnie wyjaśnienia oskarżonego są podstawowym źródłem dowodowym.

Pomija więc całkowicie ocenę tego źródła dowodowego, jaka zawarta jest
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, a jedną z cech, która dyskwalifikowała to źródło dowodowe, a mianowicie ich zmienność, dostrzega ale bagatelizuje (k. 463).

Już samo powyższe stwierdzenie oraz pominięcie innych dowodów zgromadzonych
w sprawie wskazuje na bezzasadność wywiedzionego środka odwoławczego.

Ponadto podnieść należy, iż do każdej okoliczności, o której mowa w apelacji, Sąd Okręgowy w sposób wyczerpujący odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i Sąd Apelacyjny w pełni podziela wyrażone tam oceny.

Mając na uwadze, iż w uzasadnieniu apelacji, brak jest argumentów mogących przeciwstawić się rozumowaniu zawartemu w pisemnych motywach, taka ocena jest wystarczająca w ramach kontroli odwoławczej wydanego wyroku.

W świetle prawidłowo ustalonych i ocenionych okoliczności, istotnych z punktu widzenia zasad określonych w art. 53 k.k., brak jest także podstaw do uznania, aby kara wymierzona oskarżonemu miała cechy rażącej niewspółmierności, o której mowa
w art. 438 pkt 4 k.p.k. Z tych też względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono przy uwzględnieniu nakładu pracy obrońcy oraz obowiązujących stawek.

Podstawą zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych związanych
z postępowaniem odwoławczym było spełnienie przez niego przesłanek, o których mowa
w art. 624 §1 k.p.k.