Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marka Szczęsnego

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2014 r.

sprawy R. M. (1) oskarżonego z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk;

L. O. (1) oskarżonego z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 31 października 2013 r. sygn. akt III K 85/13

I. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego L. O. (1) i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Świdnicy do ponownego rozpoznania;

II. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. M. (1) w ten sposób, iż za czyn przypisany mu w punkcie II części rozstrzygającej na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 60 § 2 kk w zw. z art. 60 § 6 pkt 2 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując równowartość jednej stawki dziennej na 20 zł;

III. na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk zawiesza warunkowo oskarżonemu R. M. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres lat 5 (pięciu);

IV. w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. M. (1) utrzymuje w mocy;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (1) 600 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oraz 138 zł tytułem zwrotu VAT;

VI. zwalnia oskarżonego R. M. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą.

UZASADNIENIE

M. K. (1), R. B. (1) i R. M. (1) zostali oskarżeni o to, że :

I.  w okresie od października 2011 roku do 9 lutego 2012 roku w Z. w woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi jeszcze osobami, objętymi odrębnym postępowaniem karnym, z góry powziętym zamiarem i w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci nieustalonych kwot pieniężnych i substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości nie mniej niż łącznie 5 gramów, co najmniej pięciokrotnie, wytwarzali metamfetaminę w ilościach nie mniejszych niż kilkanaście gramów w jednym cyklu produkcyjnym, w ten sposób, że po zakupieniu tabletek S. i (...) w aptekach i dostarczeniu ich do miejsca wytwarzania, odpakowywali je, a następnie przy użyciu odpowiednich odczynników chemicznych wytrącali z nich pseudoefedrynę i w dalszym cyklu metamfetaminę w postaci chlorowodorku, a następnie tą substancję psychotropową porcjowali i wprowadzili do obrotu poprzez przekazanie jej innej ustalonej osobie celem dalszej przez nią odprzedaży innym ustalonym i nieustalonym osobom na terenie Republiki Czeskiej;

tj. o przestępstwo określone w art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.

L. O. (1) został oskarżony o to, że :

II.  w okresie od 1 maja 2011 r. do grudnia 2011 r. w W. w woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci kwot pieniędzy w nieustalonej wysokości oraz w zamiarze aby R. M. (1) oraz inne współdziałające z nimi osoby, w tym objęte odrębnym postępowaniem karnym, dokonali czynu zabronionego polegającego na wytwarzaniu, co najmniej pięciokrotnie, substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości, nie mniejszych niż kilkadziesiąt gramów w jednym cyklu produkcyjnym, w ten sposób, że przy użyciu odczynników z tabletek – S. i (...) wytrącali pseudoefedrynę, a w dalszym cyklu metamfetaminę w postaci chlorowodorku, swoim zachowaniem ułatwił im jego popełnienie przez wielokrotną sprzedaż tabletek S. i (...), jednorazowo po około 100 opakowań, w ilości łącznie nie mniejszej niż 1600 opakowań;

tj. o przestępstwo określone w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W wyroku z 31 października 2013 r., sygn. akt: III K 85/13, Sąd Okręgowy w Świdnicy wydał następujące rozstrzygnięcie:

Uznał oskarżonych M. K. (1), R. B. (1) i R. M. (1) za winnych popełnienia czynu, a opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, z tym że sprecyzował jego opis w ten sposób, że ustalił, iż rola M. K. (1) polegała na każdorazowym użyczeniu tym oskarżonym, jak i innej osobie objętej odrębnym postępowaniem karnym w Republice Czeskiej, należących do niego pomieszczeń warsztatowych i gospodarczych położonych w Z., co miało miejsce począwszy od października 2011 r., których był jednym ze współwłaścicieli, jak i na uczestniczeniu nie mniej niż jeden raz w produkcji metamfetaminy przez wyciskanie tabletek, które osoba ta objęta wskazanym wyżej postępowaniem wykorzystywał przy dalszych czynnościach w celu wytworzenia tej substancji psychotropowej, zaś R. B. (1) informował M. K. (1) o zamiarze przybycia tam tejże osoby w tym właśnie celu, jak i również jednorazowo brał udział w wyciskaniu tych tabletek, natomiast R. M. (1) co najmniej czterokrotnie w okresie od listopada 2011 r. do grudnia 2011 r. zakupywał m.in. na polecenie J. C. w aptece prowadzonej m.in. przez L. O. (1) w W., służący do produkcji tej substancji psychotropowej lek o nazwie S. w różnych, znacznych ilościach, w jednym wypadku nie mniej niż 100 opakowań tego leku, łącznie nie mniej niż 400 opakowań, które następnie przekazywał wskazanej wyżej osobie, zajmującej się bezpośrednio jej produkcją w pomieszczeniach M. K. (1), jak i kilkakrotnie wyciskał tabletki z opakowań we wskazanym wyżej celu, a nadto wyeliminował stwierdzenie zawarte w opisie zarzucanego czynu dotyczące wprowadzania przez tych oskarżonych do obrotu metafetaminy celem dalszej jej odsprzedaży na terenie Republiki Czeskiej, ustalając tym samym, iż robiła to wskazana wyżej osoba, przy czym wszyscy oni działali z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. zbrodni z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 53 ust. 2 cytowanej ustawy wymierzył przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k. R. B. (1) karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, M. K. (1) karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii R. M. (1) karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz wymierzył tym oskarżonym kary grzywny, a to M. K. (1) 100 stawek dziennych po 20 zł każda, R. B. (1) 300 stawek dziennych po 50 zł każda oraz R. M. (1) 100 stawek dziennych po 20 zł każda.

Uznał oskarżonego L. O. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, z tym że skorygował łączną ilość opakowań leku (...) i S. do nie mniej niż 1400 opakowań, tj. zbrodni z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, przy zastosowaniu przepisu art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 400 stawek dziennych po 50 zł każda.

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności wobec M. K. (1), R. B. (1) i L. O. (1) warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązki na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a to wobec L. O. (1) w kwocie 5.000 zł, zaś R. B. (1) w kwocie 2.000 zł.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar grzywien zaliczył okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania, a to wobec M. K. (1) od dnia 9 lutego 2012 r. do dnia 22 marca 2012 r., R. B. (1) od dnia 9 lutego 2012 r. do dnia 13 marca 2012 r., L. O. (1) w dniu 22 stycznia 2013 r., licząc iż jeden dzień aresztu równoważny jest dwóm dziennym stawkom grzywny,.

Na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek i zarządził zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych w pkt 1-27, w wykazie dowodów rzeczowych jak na karcie 1102-1103 przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych (...) Biura (...) w J. oraz dowodu rzeczowego opisanego w pkt 31 wykazu, a nadto na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził zwrot na rzecz R. B. (1) telefonu komórkowego N. (...) oraz 7 kart SIM i 3 sztuk opakowań po kartach SIM opisanych w wykazie dowodów rzeczowych w pkt 28 i 30, oraz na rzecz M. K. (1) telefonu komórkowego N. (...) opisanego w wykazie dowodów rzeczowych w pkt 29.

Zwolnił R. M. (1) i M. K. (1) od uiszczenia kosztów sądowych w tym opłaty zaliczając je w tej części na rachunek Skarbu Państwa, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył opłaty na rzecz Skarbu Państwa, a to R. B. (1) w kwocie 1800 zł i L. O. (1) w kwocie 2300 zł oraz obciążył ich wydatkami w sprawie, a to R. B. (1) w kwocie 335,21 zł, zaś L. O. (1) w kwocie 2589,73 zł.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (1) z Kancelarii Adwokackiej w Ś. kwotę 1328,40 zł tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego R. M. (1).

Wyrok powyższy w stosunku do oskarżonych M. K. (1) i R. B. (1) uprawomocnił się jako niezaskarżony przez żadną ze stron, zaskarżyli go natomiast obrońcy oskarżonych R. M. (1) i L. O. (1).

Obrońca oskarżonego R. M. (1) skarży wyrok w części dotyczącej wymiaru kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w punkcie I części rozstrzygającej i podnosi w apelacji następujące zarzuty:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez ustalenie, że :

a) w okresie od października 2011 r. do grudnia 2011 r. oskarżony co najmniej czterokrotnie nabywał od L. O. lek S. i przywoził go na miejsce produkcji do Z. w znacznych ilościach, w jednym wypadku nie mniej niż 100 opakowań tego leku, łącznie nie mniej niż 400 opakowań, gdy tymczasem istnieją daleko idące wątpliwości czy oskarżony nabywał taką ilość leku w objętym aktem oskarżenia okresie, zwłaszcza, że z zeznań L. O. (1) oraz R. M. (1) wynika, iż zakup 100 opakowań został dokonany w okresie wcześniejszym, objętym aktem oskarżenia postępowania toczącego się w Czechach (gdy R. M. nie znał jeszcze możliwego przeznaczenia ww. tabletek), a późniejsze zakupy miały charakter incydentalny i obejmowały niewielkie ilości leku.

b) oskarżony co najmniej kilkukrotnie wyciskał tabletki z opakowań pomagając V. H., gdy tymczasem z wyjaśnień zarówno oskarżonego, jak i współoskarżonych wynika, że oskarżony tylko raz pomagał wyciskać tabletki V. H..

c) skala udziału oskarżonego w procederze wytwarzania metamfetaminy była znacząco większa niż pozostałych współoskarżonych, w tym pełnił on role „organizatorską” oraz obejmował swoją świadomością produkcję znacznej ilości metamfetaminy, gdy tymczasem wykonywał on jedynie pojedyncze czynności w zakresie zakupu i dostarczania tabletek S., nie kierował w żaden sposób współoskarżonymi ani nie posiadał wiedzy odnośnie ilości produkowanej przez V. H. metamfetaminy, miał zaś podstawy przypuszczać, że nie jest to ilość znaczna.

2. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art.18 § 3 k.k. poprzez zaniechanie jego zastosowania i przyjęcia, że wynikające z materiału dowodowego czyny oskarżonego R. M. wypełniają w ilości znamiona pomocnictwa, nie zaś samego przestępstwa z art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zwłaszcza w typie kwalifikowanym (ust. 2).

3. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 53 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k. oraz art. 19 § 3 k.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie (i niezastosowanie art. 19 § 3 oraz 60 § 1 k.k.) oraz zaniechanie zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, a co za tym idzie wadliwego orzeczenia bezwarunkowej kary pozbawienia wolności, przy czym dolegliwość orzeczonej kary znacznie przekracza stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, zwłaszcza uwzględniwszy niewielkie – w stosunku do orzeczonej kary – dochody, jakie oskarżony otrzymał za zakup i przekazanie przedmiotowych tabletek.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wnosi o:

1. zmianę skarżonego orzeczenia w skarżonej części poprzez zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenie wobec oskarżonego kary dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat.

2. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. M. (1) kosztów obrony udzielonego oskarżonemu w postępowaniu apelacyjnym z urzędu, które to koszty nie zostały uiszczone nawet w części.

Obrońca oskarżonego L. O. (1) skarży wyrok w całości i powołując się na przepisy art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. stawia w apelacji następujące zarzuty:

1. naruszenie przepisów prawa karnego procesowego mające wpływ na treść orzeczenia – polegające na przyjęciu odpowiedzialności karnej oskarżonego L. O. (1) w zakresie przypisanego mu czynu, pomimo tego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie mógł stanowić podstawy do dokonania przez Sąd następujących ustaleń:

a) iż to oskarżony L. O. (1) wystąpił z propozycją sprzedaży znacznych ilości leków J. C.,

b) iż oskarżony L. O. (1) sprzedawał leki J. C. po cenie o kilka złotych wyższej niż cena rynkowa za opakowanie, chcąc w ten sposób zrekompensować sobie ryzyko związane ze sprzedażą leków,

c) iż J. C. zamawiał leki telefonicznie,

d) iż J. C. (w przypadkach, gdy jego kierowcą był R. M. (1)) dokonał zakupu leków od oskarżonego L. O. (1) co najmniej 10-krotnie w ilości nie mniejszej niż 1000 sztuk,

e) iż R. M. (1) dokonał zakupu w aptece (...) leków co najmniej 4-krotnie w łącznej ilości nie mniejszej niż 400 sztuk,

f) iż L. O. (1) nie zapytał J. C. o cel zakupu przez niego większej ilości leków,

g) iż L. O. (1) jedynie na podstawie swojej wiedzy w zakresie składu chemicznego sprzedawanych leków, a także ilości sprzedanych leków wiedział o tym, że leki te zostaną zużyte przez J. C. i R. M. (1) do produkcji metaamfetaminy,

h) iż istniały zalecenia (...) Izby (...) w zakresie ograniczenia sprzedaży w/w leków do 2 opakowań,

i) iż sprzedając leki J. C. i R. M. (1), L. O. (1) nie „nabijał” sprzedaży na kasę fiskalną, tym samym nie przekazywał kupującym paragonów fiskalnych sprzedanych leków; co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wydania wyroku i mających wpływ na jego treść, a także naruszenia zasady określonej w art. 5 § 2 k.p.k.

2. naruszenie przepisów prawa karnego procesowego mające wpływ na treść orzeczenia - tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. – polegające na bezkrytycznym uznaniu za całkowicie niewiarygodne dowodu z wyjaśnień oskarżonego L. O. (1) podczas gdy, wyjaśnienia te w znacznej mierze pozostają w zbieżności z wyjaśnieniami J. C. i R. M. (1), uzupełniają się wzajemnie i jednocześnie zdyskredytowaniu tych wyjaśnień bez żadnej podstawy merytorycznej w zakresie wiedzy L. O. (1) co do celu zakupów leków przez J. C., pomimo braku kontrdowodu w stosunku do tych wyjaśnień oraz braku jakichkolwiek wyjaśnień w tym zakresie złożonych przez J. C. i R. M. (1).

3. naruszenie przepisów prawa karnego procesowego mające wpływ na treść orzeczenia – tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. – polegające na uznaniu dowodów z wykazów obrotu lekami (...) i S. i dokonanych na ich podstawie zestawień sprzedaży miesięcznych w poszczególnych okresach czasu za nieprzydatne do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, gdy tymczasem z dowodów tych wynika:

a) iż zakupów leków (...) i S. przez klientów aptek w ilościach pomiędzy 60 a 100 opakowań nie był zjawiskiem jednostkowym, a był zjawiskiem wielokrotnie się powtarzającym, w szczególności w zakresie dotyczącym zakupu tych leków przez obywateli Czech z oczywistym celem ich wywozu do Republiki Czeskiej,

b) ilość zakupowych leków przez J. C. w żaden sposób, patrząc w okresach miesięcznej sprzedaży, nie zawyżyła tej sprzedaży w sposób odbiegający od normalnej miesięcznej sprzedaży tych leków,

c) zakup leków (...) i S. w okresie jesienno-zimowym roku 2010/2011 mógł utwierdzać oskarżonego L. O. (1) w przekonaniu, iż zakupy dokonywane przez J. C. w/w leków w celu ich dalszej odsprzedaży na terenie Czech odbywały się w okresie nieobjętym aktem oskarżenia, co w konsekwencji doprowadziło do tego, że w początkowym okresie L. O. (1) o sprzedaży tych leków J. C. w swoich wyjaśnieniach nie wspominał, a z owego błędnego mniemania wyprowadziły go wyjaśnienia R. M. (1) uściślające czasowo zakup leków przez w/w i przez J. C.; co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia zasady określonej w art. 5 § 2 k.p.k. i spowodowało nieuwzględnienie w/w okoliczności w dokonanej ocenie materiału dowodowego przez Sąd I instancji.

4. naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, tj. art. 33 § 1 k.k. poprzez uznanie, iż liczba stawek dziennych winna wynosić 400, tj. winna być ustalona w górnej granicy ustalonej ustawą, podczas gdy liczba stawek powinna być ustalono w dolnej granicy zbliżonej do stawki minimalnej ustanowionej ustawą.

5) naruszenie art. 623 k.p.k. w zw. z art. 17 pkt 1 ustawy o opłatach sądowych poprzez ich niezastosowanie podczas gdy sytuacja rodzinna oskarżonego jak również majątkowa, a także wysokość dochodów osiąganych wspólnie z małżonką świadczy o tym, iż ponoszenie tych kosztów i opłat byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej L. O. (1) i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wnosi też o dopuszczenie dowodu z wydruków dotyczących leków (...) i S. na okoliczność ceny detalicznej brutto tych leków w aptece (...), to jest w aptece, w której zakupów dokonywał J. C. i R. M. (1).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

1)  Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego R. M. (1) – apelacja jest częściowo zasadna. Na uwzględnienie zasługuje zarzut podniesiony w punkcie III „petitum” apelacji wraz z jedynym złożonym w niej wnioskiem o zastosowanie wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i warunkowe zawieszenie jej wykonania. Pozostałe podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne.

Zarzuty podniesione w punkcie 1 a i b oraz częściowo 1 c, są bezzasadne. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż oskarżony R. M. (1) podobnie jak, już prawomocnie skazani M. K. (1) i R. B. (1), nie kwestionowali swego udziału w procesie produkcji metamfetaminy i w zasadzie zgodnie wyjaśniali co do swoich ról w zakresie wytwarzania tzw. (...). Prawidłowo ustalił też, iż każdy z nich starał się umniejszyć swoją rolę i odpowiedzialność w przypisanym im przestępstwie. Bezspornym jest, iż oskarżony R. M. (1) przyznał się do zakupu tabletek, z których wytwarzany był narkotyk, wskazał też szacunkowo ich ilość, nadto przyznał fakt wyciskania tabletek z opakowań, w miejscu gdzie produkowana była metamfetamina. Już ta okoliczność świadczy o prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego również co do świadomości tego oskarżonego, iż uczestniczył w wytworzeniu znacznej ilości metamfetaminy w rozumieniu art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Prawidłowo też ustalił Sąd Okręgowy, iż R. M. (1) pomimo częściowych sprzeczności w jego wyjaśnieniach i drobnych różnic pomiędzy jego wyjaśnieniami, a wyjaśnieniami współoskarżonych, potwierdził ostatecznie swoją rolę w wytwarzaniu metamfetaminy. Jego rolę w tym procederze potwierdzili również w swoich wyjaśnieniach współoskarżeni M. K. (1) i R. B. (1).

Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów w powyższym zakresie, nie przekracza ram określonych w art. 7 k.p.k., i w żadnym wypadku nie można jej uznać za dowolną.

Bezzasadny jest podniesiony w punkcie 2 apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego, a mianowicie art. 18 § 3 k.k. poprzez zaniechanie jego zastosowania i przyjęcie, że wynikające z materiału dowodowego czyny oskarżonego M. wypełniają w istocie znamiona pomocnictwa, nie zaś samego przestępstwa z art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Autor apelacji w jej uzasadnieniu podnosi, iż aby przyjąć kwalifikację z art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, oskarżony musiałby uczestniczyć w czynnościach wykonawczych, prowadzących bezpośrednio do wytworzenia gotowego produktu (metamfetaminy). Zdaniem obrońcy taka sytuacja nie miała miejsca, chociaż przyznaje on, iż oskarżony jednak brał udział w wyciskaniu tabletek. Na poparcie powyższego obrońca przytacza tezę orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. akt: II AKa 18/13, w której jest mowa o wieloodłamowym (kilka form przestępczego zachowania) i wieloczynowym charakterze czynu określonego w art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

I z tak sformułowanym zarzutem nie można się zgodzić. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, iż „ R. B. (1), M. K. (1) i R. M. (1) znali się i współdziałali ze sobą w zakresie zarzucanego im czynu” (cytat z uzasadnienia wyroku – str. 11). Pomocnictwo jest postacią niesprawczego współdziałania, o którym traktuje przepis art. 18 § 3 k.k. Jego istotna polega na umyślnym ułatwieniu innej osobie popełnienia czynu zabronionego z zamiarem wsparcia realizacji tego czynu.

Do przyjęcia współsprawstwa (tak jak to uczynił Sąd Okręgowy w Świdnicy w rozpatrywanej sprawie), a nie pomocnictwa, wystarcza obiektywne działanie w samym wykonaniu, w ramach podziału ról uprzednio uzgodnionego (lub przeprowadzonego dopiero w toku wykonywania czynu), jeżeli każdy ze współsprawców obejmował swym zamiarem („ animus auctoris”) cały zespół przedmiotowych znamion przedsięwzięcia. Rozgraniczenie pomiędzy współsprawstwem a pomocnictwem należy przeprowadzić uwzględniając łącznie elementy obiektywne i subiektywne. Od strony obiektywnej współsprawstwem jest (tak jak w niniejszej sprawie) współdziałanie i udział w wytwarzaniu metamfetaminy, a nie jedynie działanie ułatwiające wykonanie, lecz wykonanie to wyprzedzające. Od strony subiektywnej współsprawcą jest ten (tak jak w wypadku oskarżonego M.) kto wspólnie z innymi realizuje zespół znamion i uważa czyn za własne przedsięwzięcie. Pomocnikiem jest ten kto tylko zamierza ułatwić innemu popełnienie czynu zabronionego, uważając jednak ten czyn za cudze przedsięwzięcie.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż dla rozróżnienia czy mamy do czynienia ze współsprawstwem czy pomocnictwem najbardziej istotne jest to, czy zachowanie się danej osoby stanowiło istotny układ w popełnienie przestępstwa. Z pewnością taka sytuacja nastąpiła w rozpatrywanej sprawie. Oskarżony R. M. (1) dostarczając pozostałym oskarżonym tabletki, z których wytworzono następnie metamfetaminę miał taki sam wkład w przestępczy proceder jak i pozostali współoskarżeni. Dlatego też Sąd Okręgowy w punkcie I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku słusznie przypisał oskarżonemu R. M. (1) współsprawstwo w popełnieniu czynu z art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2009 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a nie pomocnictwo w rozumieniu art. 18 § 3 k.k.

W punkcie 3 apelacji obrońca zarzuca „ naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 53 § 1 k.k. w związku z art. 60 § 1 k.k. oraz art. 19 § 3 k.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie (i nie zastosowanie art. 19 § 3 k.k. oraz 60 § 1 k.k.) oraz zaniechanie stosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, a co za tym idzie wadliwego orzeczenia bezwarunkowej kary pozbawienia wolności, przy czym dolegliwość orzeczonej kary znacznie przekracza stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, zwłaszcza uwzględniwszy niewielkie w stosunku do orzeczonej kary dochody, jakie oskarżony otrzymał na zakup i przekazanie przedmiotowych tabletek” (cytat z apelacji – strona 2).

Zarzut ten zasługuje na uwzględnienie, chociaż inna powinna być podstawa prawna zastosowania wobec oskarżonego R. M. (1) nadzwyczajnego złagodzenia kary niż podana przez skarżącego.

W związku z tym zarzutem należy zauważyć, iż w orzecznictwie sądowym i doktrynie nie budzi wątpliwości fakt, że obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu, zatem nie ma obrazy prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.), jeżeli wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę. W takim wypadku podstawą odwoławczą może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (art. 438 pkt 3 k.p.k.), a nie obrazy prawa materialnego. Przepisy art. 53 § 1 k.k. i art. 60 § 1 k.k. nie mają charakteru normy stanowczej (zawierającej nakaz lub zakaz określonego postąpienia), w związku z czym ich obraza w rozumieniu art. 438 pkt 1 nie wchodzi w grę. Przepis art. 53 § 1 k.k. dotyczy tzw. sędziowskiego wymiaru kary i dlatego też kwestionowanie rozstrzygnięć objętych sferą swobodnego sędziowskiego uznania, możliwe jest tylko w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary (tak m.in. w postanowieniu Sądu Najwyższego z 13 września 2012 r., sygn. akt: III KK 283/12, LEX 1226712).

Podobne zasady można odnieść co do stosowania art. 19 §2 k.k. (obrońca omyłkowo przywołał paragraf 3 tego przepisu). W każdym bądź razie w rozpatrywanej sprawie nie ma potrzeby dalszych rozważań w tym zakresie skoro działanie oskarżonego R. M. (1) zostało prawidłowo uznane za współsprawstwo (art. 18 § 1 k.k.), a nie pomocnictwo (art. 18 § 3 k.k.).

W związku z omawianym zarzutem należy zauważyć, iż Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku wobec współoskarżonych M. K. (1) i R. B. (1) na podstawie art. 60 § 2 k.k. w związku z art. 60 § 6 pkt 2 k.k. zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzył im kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. „ W przypadku R. M. (1) okolicznością obciążającą była jego uprzednia karalność i to też jak również niewątpliwie znacznie bardziej aktywna jego rola w porównaniu do R. B. i M. K. uzasadniała odstąpienie w tym wypadku od dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, a w konsekwencji warunkowego jej zawieszenia” (cytat – strona 20 uzasadnienia).

Z aktualnego zapytania o karalność (T.VI – k. 1043) wynika, iż orzeczona wobec oskarżonego w wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z 11 maja 2004 r., sygn. akt: II K 251/04 (...) kara samoistnej grzywny została wykonana 14 października 2005 r. Wyrokiem tegoż Sądu z 17 listopada 2009 r., sygn. akt: II K 507/08 (data prawomocności 22 grudzień 2009 r.), R. M. (1) został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 30 stawek po 50 zł grzywny. Karę grzywny wykonano 14 stycznia 2010 r., a wykonanie kary pozbawienia wolności zawieszono warunkowo w wyroku na okres lat 3. W związku z tym, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można uznać, iż powyższe skazanie zgodnie z treścią art. 107 § 3 k.p.k. i art. 76 § 1 i 2 k.p.k. uległy zatarciu z mocy prawa.

Ma rację również obrońca oskarżonego gdy podnosi w apelacji, iż nie sposób podzielić ustaleń Sądu „meriti” jakoby w porównaniu z rolami jakie pełnili w przestępstwie oskarżeni B. i K., rola oskarżonego R. M. (1) była bardziej „aktywniejsza”. Obrońca słusznie podnosi, iż rola oskarżonego M. w popełnieniu przestępstwa była taka sama jak i pozostałych oskarżonych, a odniesiona przez niego korzyść majątkowa z przestępstwa była stosunkowo niska. Należy również mieć na względzie, iż oskarżony sam zgłosił się do organów ścigania.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny uznał, iż zaskarżony wyrok odnośnie kar wymierzonych oskarżonym w punkcie I części rozstrzygającej, cechuje się wewnętrzną niespójnością z powodu nie skorzystania przez Sąd „meriti” wobec R. M. (1) instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny uznał, iż nawet najniższa kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przypisany mu czyn z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii byłaby niewspółmiernie surowa i zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I części dyspozytywnej w ten sposób, iż na podstawie powyższego przepisu przy zastosowaniu art. 60 § 2 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 wymierzył oskarżonemu R. M. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny uznał, iż wobec oskarżonego mającego na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci i pozytywną opinię, można postawić pozytywną prognozę na przyszłość i na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres lat 5 (pięciu).

Tak wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i grzywny są, zdaniem Sądu Apelacyjnego, karami sprawiedliwymi, limitowanymi stopniem winy oskarżonego i spełniają wszystkie kryteria wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Zmieniając wobec oskarżonego R. M. (1) zaskarżony wyrok, Sąd Apelacyjny miał również na względzie następującą okoliczność. Nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w H. K. z 16 października 2013 r., sygn. akt: GT1/2013-1963, oskarżony R. M. (1) został skazany na karę 7 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 283 ust. 3 czeskiego kodeksu karnego. Przestępstwo z tego artykułu w czeskim kodeksie karnym zagrożone jest karą pozbawienia wolności od lat 8 do lat 12. Z treści uzasadnienia tego wyroku wynika, iż wobec oskarżonego oraz J. C. skazanego na taką samą karę, na podstawie art. 58 ust. 1, 3 lit.”b” czeskiego kodeksu karnego zastosowano instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary. Z treści uzasadnienia tego wyroku (strona 60-61) wynika, iż Sąd czeski uznał, iż rola oskarżonego M. w popełnieniu przestępstwa nie była znacząca i ograniczała się jedynie do przywożenia leku obywatelom czeskim, trudniących się ich przetwarzaniem i również skazanych w tym procesie. W związku z tym Sąd Apelacyjny miał na względzie, iż w wypadku uprawomocnienia się wyroku Sądu Okręgowego w H. K. jego sytuacja prawna ulegnie znacznemu pogorszeniu z tego powodu, że zostanie on dwukrotnie skazany za ten sam realny zbieg przestępstw bez możliwości ubiegania się o wydanie wyroku łącznego.

Po dokonaniu powyższych zmian, w pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny utrzymał wobec R. M. (1) zaskarżony wyrok w mocy.

2)  Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego L. O. (1) – apelacja jest częściowo zasadna.

W punkcie 1„g” skarżący zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego podnosi, iż Sąd Okręgowy w sposób dowolny przyjął, że L. O. (1) jedynie na podstawie swojej wiedzy z zakresu składu chemicznego leków, a także ilości sprzedanych leków wiedział o tym, że leki te zostaną użyte przez J. C. i R. M. (1) do produkcji metamfetaminy. W punkcie 2 skarżący zarzuca również, iż Sąd „meriti” bezpodstawnie zdyskredytował wiarygodność wyjaśnień oskarżonego L. O. (1) co do przeznaczenia sprzedawanych leków pomimo braku kontrdowodu w stosunku do tych wyjaśnień.

W związku z tymi zarzutami należy zważyć, iż Sąd Okręgowy w Świdnicy przypisując oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czyn z art. 18 § 3 k.k. w związku z art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego R. M. (1) i J. C.. Na stronie 14 uzasadnienia znajduje się następujące stwierdzenie: „ Jedynym oskarżonym, który konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ... był L. O. (1). Jednakże zarówno wyjaśnienia R. M. (1) jak i odczytane J. C., nie pozostawiają wątpliwości co do sprawstwa i w konsekwencji winy L. O. (1)” (cytat). Wbrew temu ustaleniu wyjaśnienia powyższych osób wcale nie wskazują jednoznacznie na winę oskarżonego L. O. (1), a jedynie potwierdzają fakt nabywania w prowadzonej przez niego aptece leków S. i (...).

Bezspornym w sprawie jest, iż J. C. został przesłuchany w charakterze świadka na rozprawie w dniu 18 października 2013 r. (k.1207-1208 i 1211v-1212). W złożonych na tej rozprawie zeznaniach świadek C. nie mówi nic na temat oskarżonego L. O. (1) i odmówił też odpowiedzi na pytanie czy kiedykolwiek kupował tabletki S. w Polsce (k.1208). Odmówił również odpowiedzi na pytanie „ czy był kiedyś w aptece w W. prowadzonej przez L. O. (1) i czy kupował tam S. lub (...)” (cytat – k. 1211v).

Po odczytaniu mu wyjaśnień złożonych 8 lutego 2012 r. w charakterze podejrzanego przed Policją Kryminalną w H. K. (k.702-707) oskarżony stwierdził jedynie, iż przyznawał się do zarzutów na procesie w H. K. i oświadczył, że nie będzie odpowiadał na pytanie Sądu, prokuratora i obrońców. Świadek nie oświadczył się czy podtrzymuje, czy też odwołuje bądź zmienia odczytane mu wyjaśnienia. W odczytanych wyjaśnieniach świadek C. ani razu nie wymienia nazwiska oskarżonego O. podając jedynie, iż zakupywał leki dla V. H. w aptece położonej w W., nie wskazując na to czy była to rzeczywiście apteka prowadzona przez oskarżonego O., ani nie podając czy zakupując leki płacił za nie cenę detaliczną, czy też płacił dodatkowo kilka złotych więcej za każde opakowanie. Nie mówi też świadek czy sprzedający aptekarz wystawiał na zakupione leki paragony z kasy fiskalnej. W szczególności w tych wyjaśnieniach nie wskazuje na to, czy którykolwiek ze sprzedających mu leki aptekarzy miał świadomość do czego leki te będą służyć.

Z kolei oskarżony R. M. (1) na rozprawie sądowej skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień. Słuchany w śledztwie po raz pierwszy (k.133-134) nie mówił nic na temat oskarżonego O.. Słuchany po raz drugi w toku śledztwa (k.421-425) oskarżony podał, iż faktycznie wszystkie szczegóły dotyczące zakupu leków od oskarżonego O. przez świadka C. zna od niego i nie był obecny przy ich rozmowie. Między innymi świadek zeznał: „ z tego co wiem to J. płacił temu aptekarzowi o kilka złotych więcej za każde opakowanie niż cena normalna” (cytat – k. 423). Z całokształtu tych wyjaśnień wynika, iż praktycznie wszystkie wiadomości w sprawie zakupu leków od oskarżonego O. R. M. (1) zna z opowieści J. C., który w żadnym fragmencie swoich zeznań nie obciąża L. O. (1). W toku przesłuchania w śledztwie oskarżony M. zeznał m.in.: „ Na mój rozum to aptekarz wiedział do czego służą takie ilości S. i godził się na to, miał z tego zarobek, a czy sprzedaż tą puszczał poza kasę, tego nie wiem. J. nic nie mówił na ten temat” (cytat – k. 424). Po odczytaniu wyjaśnień złożonych w śledztwie na kartach 423-424 oskarżony R. M. (1) na rozprawie w dniu 13 września 2013 r. (k.1165-1167) podtrzymał je i oświadczył: „ Nigdy nie przypuszczałem, że aptekarz wiedział do czego takie ilości tych tabletek służą” (cytat – k. 1165v) dodając, że ten układ między C. a O. zna jedynie z opowiadania C.. Na rozprawie sądowej oskarżony M. wyjaśnił, iż w śledztwie „ policjant z CBŚ przesłuchujący mnie zadał pytanie czy na mój rozum aptekarz wiedział, do czego te tabletki służą i ja to tylko potwierdziłem” (cytat – k. 1165v-1166). Po odczytaniu wyjaśnień ze śledztwa na karcie 1064-1050 oskarżony oświadczył, że nigdy nie było tak, „ bym ja z C. wchodził do apteki gdy on kupował S.” (cytat – k. 1167), i że nigdy nie był obecny przy rozmowie C. z O.. Na pytanie obrońcy oskarżonego O., oskarżony stwierdził, iż nie pamięta czy gdy kupował u oskarżonego S. „ on coś wybijał na kasie” (cytat – k. 1167v) i nic nie mówi na temat czy zapłacił cenę detaliczną, czy też przepłacił za zakupiony lek.

W związku z powyższym obrońca oskarżonego słusznie zarzuca w apelacji, że zeznania J. C. nic nie mówią na temat świadomości oskarżonego L. O. (1) co do dalszego przeznaczenia sprzedawanych leków. Z kolei stwierdzenie przez oskarżonego M., iż na jego rozum oskarżony O. wiedział do czego służą takie ilości S. (k.424, 1165v-1166), to nie jest stwierdzenie faktu, ale subiektywnego domysłu tego oskarżonego. Z tych dowodów nie można wywieść ustalenia, w zakresie świadomości oskarżonego L. O. (1) i przypisać mu że wiedział, iż sprzedane przez niego leki będą przetworzone na narkotyk lub taką ewentualność przewidywał i godził się na nią.

Przestępstwo z art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. W punkcie II części rozstrzygającej wyroku, Sąd Okręgowy przyjął za aktem oskarżenia, iż oskarżony L. O. (1) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Przestępstwo z art. 52 ust. 2 cytowanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, obejmujące znamię działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, można dokonać jedynie w zamiarze bezpośrednim, ze względu na działanie celowe („ dolus coloratus”), wykluczony jest zatem zamiar ewentualny.

Ustalenia Sądu „meriti” o sprzedawaniu przez oskarżonego leków S. i (...) po cenie wyższej niż cena rynkowa, nie są potwierdzone żadnym bezpośrednim dowodem. Z zeznań J. C. nie wynika aby płacił za leki więcej, a oskarżony R. M. (1) nigdy nie był obecny przy zakupie leków przez świadka i zarazem nie twierdzi aby kupując leki osobiście płacił za nie więcej niż wynosiła cena rynkowa.

Trafnie zarzuca też obrońca oskarżonego L. O. (1), iż Sąd Okręgowy opisując na stronie 7 i 8 wyjaśnienia oskarżonego uzasadnienia wyroku, pominął najważniejszy element tych wyjaśnień, a mianowicie znany L. O. (1), a wskazany przez J. C. cel zakupu leków (...) i S.. Na rozprawie w dniu 8 października 2013 r. (k.1198-2000) oskarżony O. wyjaśnił m.in., że pytał się obywateli Czech o powód ich nagłego zainteresowania tymi lekami i uzyskał od nich informację, że w Czechach są one dostępne tylko na receptę, a jest nimi duże zainteresowanie. W toku tego przesłuchania oskarżony oświadczył również, iż pytał J. C. po co mu takie ilości leku, na co ten mu odpowiedział, „ że pracuje w Czechach i je tam odsprzedaje z zyskiem” (cytat – k. 1199). Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie przeprowadził analizy i nie odniósł się do tej części wyjaśnień oskarżonego. Ta część wyjaśnień jest bardzo istotna dla linii obrony oskarżonego. Sąd nie ustosunkowując się do nich przypuszczalnie uznał je za niewiarygodne, ale w żaden sposób nie uzasadnił swego stanowiska w tym zakresie.

Gdyby Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom to co najwyżej można by mówić o winie nieumyślnej (art. 9 § 2 k.k.), co ekskulpowałoby oskarżonego O. od popełnienia zarzucanego mu czynu. W niepublikowanym wyroku z 8 grudnia 2008 r., sygn. akt: II AKa 287/08, Sąd Apelacyjny w Lublinie wyraził następujący słuszny pogląd: „ Odróżnianie świadomości nieumyślnej od zamiaru ewentualnego, choć nie należy do prostych zadań, to jednak jest możliwe. Zasadniczym podobieństwem między świadomą nieumyślnością, a zamiarem ewentualnym jest to, że w obu tych wypadkach strona intelektualna strony podmiotowej zachowania sprawcy charakteryzuje się przewidywaniem możliwości popełnienia czynu zabronionego. Różnica pomiędzy tymi dwoma odniesieniami do znamion podmiotowych czynu, leży wyłącznie po stronie woluntatywnej, która w wypadku zamiaru ewentualnego charakteryzuje się tym, że sprawca godzi się na realizację znamion strony podmiotowej czynu zabronionego, zaś w wypadku świadomości nieumyślnej, sprawca ani nie chce, ani nie godzi się na realizację tych znamion”. Jest też rzeczą oczywistą, że zamiaru sprawcy nie można się domyślać ani domniemywać. Ustalenia dotyczące zamiaru muszą być wnioskiem koniecznym.

Z powyższych względów, a w szczególności z powodu braku jednoznacznych i zdecydowanych ustaleń w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w przedmiocie zamiaru z jakim miałby działać oskarżony uniemożliwia to Sądowi Apelacyjnemu przeprowadzenie merytorycznej kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego L. O. (1), co skutkowało jego uchylenie w tej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Świdnicy.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy powinien szeroko korzystać z możliwości jaką daje mu przepis art. 442 § 2 k.p.k. Konieczne wydaje się jedynie przesłuchanie oskarżonego L. O. (1) oraz świadków R. M. (1) i J. C., na okoliczności związane ze świadomością oskarżonego, w tym kontekście czy ponowne postępowanie dowodowe da postawę do przypisania mu sprawstwa i winy w rozumieniu art. 9 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w szczególności powinien skonfrontować ze sobą świadków M. i C. i próbować ustalić czy J. C. faktycznie opowiadał mu o szczegółach związanych z zakupem leków, czy mówił mu o tym, że płaci za nie więcej niż cena rynkowa oraz o tym, że oskarżony O. nie wystawia na nie paragonów fiskalnych. Istotne by było uzyskanie od świadka M. informacji czy zapłacił oskarżonemu gdy sam kupował S. cenę wyższą od detalicznej, i czy nie wyklucza tego, że oskarżony mógł włożyć paragon do reklamówek foliowych, do których włożył zakup. Powinno też dojść do konfrontacji tych świadków z oskarżonym L. O. (1).

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 436 k.p.k. ograniczył rozpoznanie wniesionej apelacji tylko do powyższych uchybień podniesionych przez skarżącego uznając, iż jest to wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych zarzucanych uchybień byłoby przedwczesne. W każdym bądź razie Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę powinien mieć na uwadze również i te nierozpoznane przez Sąd Apelacyjny a podnoszone przez obrońcę w apelacji uchybienia.

W przypadku konieczności sporządzenia uzasadnienia wyroku należy pamiętać aby spełniło ono wszelkie wymogi określone w art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Sąd Apelacyjny w żaden sposób nie przesądza przyszłego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, które będzie zależeć jedynie od dokonanych przez ten Sąd ustaleń.

3)  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w związku z art. 634 k.p.k. i art. 17 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223, z późniejszymi zmianami) oskarżony R. M. (1) został zwolniony od kosztów sądowych za instancję odwoławczą, albowiem ich uiszczenie ze względu na brak majątku i stałych dochodów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

O kosztach nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu R. M. (1) z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze (Dz.U. nr 146 z 2009 r., poz. 1188, z późniejszymi zmianami) i § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami).