Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 2138/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Marcin Guzik

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa I. P. i A. P.

przeciwko Gminie W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy W. solidarnie na rzecz powodów I. P. i A. P. kwotę 91 770 zł (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset siedemdziesiąt zł) z ustawowymi odsetkami od dnia 13 listopada 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej Gminy W. solidarnie na rzecz powodów I. P. i A. P. kwotę 8 206 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I C 2138/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 października 2013 r. powodowie I. P. i A. P. wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanej Gminy W. kwoty 91 770 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od tej kwoty od dnia 30 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanej na ich rzecz kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3 617 zł.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że dnia 29 marca 2012 r. doszło do zawarcia między stronami, w formie aktu notarialnego, umowy sprzedaży nieruchomości. Przedmiotem sprzedaży była niezabudowana nieruchomość objęta księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu, składająca się z dwóch działek: działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,0355 ha położonej przy ulicy (...) we W. oraz działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,0556 położonej przy ulicy (...) we W.. Powodowie uiścili tytułem ceny kwotę
490 770 zł brutto, w tym podatek od towarów i usług w wysokości 91 770 zł.

W ocenie powodów ostatnia ze wskazanych kwot została pobrana nienależnie jako dostawa, zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, tj. dostawa podlegająca zwolnieniu od podatku VAT. Przepisy powyższej ustawy, mimo że ustanawiają zwolnienie od opodatkowania terenów niezabudowanych innych niż tereny przeznaczone pod zabudowę, nie definiują tych pojęć. Dlatego należy odwołać się w tym zakresie do treści ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którą o charakterze danego terenu decyduje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, tzn. czy dana nieruchomość jest terenem budowlanym czy też przeznaczonym pod zabudowę. Jeżeli natomiast nie ma takiego planu dla danego terenu, to o charakterze nieruchomości decyduje decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a w dalszej kolejności, jeżeli i takiej decyzji nie wydano, rozstrzygające jest zakwalifikowanie nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków. Taka kolejność w sposobie określania charakteru danego obszaru została wypracowana w bogatym orzecznictwie, chociażby w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r., w sprawie o sygn. akt I FPS 8/10.

Równocześnie powodowie podkreślili, że rozstrzyganie o charakterze danego terenu następuje w momencie powstania obowiązku podatkowego, którym w niniejszej sprawie jest dzień sprzedaży nieruchomości, a więc 29 marca 2012 r.. Dlatego też z uwagi na fakt, że nieruchomość będąca przedmiotem transakcji nie była objęta planem zagospodarowania przestrzennego, a decyzja o warunkach zabudowy została wydana dopiero 25 lipca 2012 r., decydujące znaczenie miało opisanie powyższych gruntów w ewidencji, która określała je w dacie sprzedaży jako obszary o charakterze rolnym, co wykluczało w ocenie powodów ich przeznaczenie pod zabudowę i przesądzało o zwolnieniu od podatku VAT.

Uzasadniając żądanie solidarnego zasądzenia roszczenia na rzecz powodów, wskazali oni, iż są małżeństwem, posiadają ustrój wspólności majątkowej, zaś nieruchomość wskazaną w pozwie nabywali ze środków pochodzących z majątku wspólnego do majątku wspólnego.

Nakazem zapłaty wydanym w postepowaniu upominawczym w dniu 30 października 2013 r., Sąd w całości uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty strona pozwana – Gmina W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska w sprawie strona pozwana przyznała, że w dacie zawarcia umowy sprzedaży, sporna nieruchomość była położona na terenie, dla którego brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również, że nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zarzuciła jednak, iż powyższą nieruchomość w dacie sprzedaży należało traktować jako nieruchomość przeznaczoną pod zabudowę, której dostawa jest opodatkowana podatkiem VAT, znajduje się ona bowiem w obszarze zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej. Zgodnie zaś z zapisem w ewidencji gruntów i budynków działka (...) stanowiła zurbanizowane tereny niezabudowane, oznaczone symbolem Bp, natomiast działka (...) - grunty rolne, oznaczone symbolem RIIIb.

W dacie sprzedaży wskazana wyżej nieruchomość nie była objęta decyzją o warunkach zabudowy, jednakże w dniu 14 lutego 2012 r. - na wniosek powodów, jako przyszłych nabywców - wszczęte zostało postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Wystąpienie z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy stanowiło ponadto jeden z warunków przetargowych.

Ponadto, Gmina W. przeznaczając do sprzedaży sporną nieruchomość brała pod uwagę fakt, iż jest ona położona w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, co spowoduje uzyskanie przez nabywcę decyzji o warunkach zabudowy. W ocenie pozwanej, występując o warunki zabudowy, powodowie potwierdzili budowlany charakter terenu i jego przeznaczenie pod zabudowę oraz zamiar zakupu działek w celu zabudowy. Dlatego też zdaniem pozwanej sprzedaż powodom nieruchomości oznaczonych jako działki (...) nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku. Stanowisko to zostało potwierdzone indywidualną interpretacją podatkową wydaną na wniosek Gminy W. przez Dyrektora Izby Skarbowej w P..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 marca 2012 r. pomiędzy stroną pozwaną Gminą W. a powodami I. P. i A. P. została zawarta umowa sprzedaży nieruchomości niezabudowanej, składającej się z działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,0355 ha położonej we W. przy ulicy (...) oraz działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,0556 ha położonej we W. przy ulicy (...). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę 490 770 zł brutto, z czego 91 770 zł stanowił podatek od towarów i usług.

Powyższą nieruchomość powodowie nabyli w drodze ustnego nieograniczonego przetargu ogłoszonego przez Prezydenta W.. W ogłoszeniu o przetargu została zawarta informacja, że nieruchomość ta znajduje się na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, na obszarze, dla którego brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenie wymagań dotyczących zabudowy nieruchomości miało nastąpić w drodze decyzji o warunkach zabudowy, o którą powinni wystąpić nabywcy.

(dowód: umowa sprzedaży z dnia 29 marca 2012 roku zawarta w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...), k. 8-14; odpis z księgi wieczystej nr (...) według stanu na dzień 20 września 2012 roku, k. 15-22; zarządzenie nr (...) Prezydenta W. z dnia 21 listopada 2011 roku, k. 45-47);

Nieruchomość nabyta przez powodów położona jest na terenie, dla którego w dacie zawarcia umowy sprzedaży brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

(okoliczność bezsporna);

W ewidencji gruntów i budynków działka (...) stanowiła zurbanizowane tereny niezabudowane oznaczone symbolem Bp, zaś działka (...) stanowiła grunty rolne, oznaczone symbolem RIIIb.

(dowód: wypis z rejestru gruntów, k. 44);

Na skutek wniosku złożonego przez powodów w dniu 14 lutego 2012 roku, zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla spornej nieruchomości.

W dniu 25 lipca 2012 roku została wydana decyzja nr (...) o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie na działkach nr (...) budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

(dowód: wniosek o ustalenie warunków zabudowy z 14 lutego 2012 roku, k. 48-50; zawiadomienie o wszczęciu postepowania z 20 lutego 2012 roku, k. 51; decyzja nr (...) z 25 lipca 2012 roku, k. 52-55);

Pismem z dnia 25 października 2012 roku powodowie wezwali stronę pozwaną do dobrowolnego spełnienia świadczenia w wysokości 91.770 zł, wyznaczając jej 14 - dniowy termin. Wezwanie to zostało nadane listem poleconym w dniu 26 października 2012 roku.

W odpowiedzi na powyższe strona pozwana odmówiła zapłaty, wskazując, iż ostateczne stanowisko zostanie przez nią zajęte po uzyskaniu dodatkowej opinii.

(dowód: wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia z dnia 25 października 2012 roku wraz z dowodem nadania, k. 23-27; pismo strony pozwanej z 14 listopada 2012 roku, k. 28-29).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy był bezsporny, żadna ze stron nie kwestionowała przy tym rzetelności czy prawdziwości zgromadzonych dokumentów, a istota sporu dotyczyła tego, czy podatek od towarów i usług doliczony przez stronę pozwaną do ceny sprzedaży spornej nieruchomości, pobrany został od powodów należnie, czy też nabycie tejże nieruchomości przez powodów podlegało zwolnieniu od powyższego podatku. Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia przez Sąd było ustalenie, czy nieruchomość gruntowa sprzedana przez stronę pozwaną w dniu 29 marca 2012 r. spełnia kryteria wymagane do zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 wskazanej wyżej ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zwolnienie zatem przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane czy też pod zabudowę. Dlatego też ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym lub działek rekreacyjnych ( por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki: VAT. Komentarz, wyd. IV, LEX 2010, komentarz do art. 43 ustawy o VAT). Wskazać przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć „terenów budowlanych” lub „przeznaczonych pod zabudowę”. Z uwagi na powyższe definicji tych pojęć należy szukać w innych przepisach prawa. Pojęcie "terenu" zostało zdefiniowane w ustawie z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z przepisu art. 1, wynika, że ustawa ta określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy. Jeśli chodzi o określenie różnic między poszczególnymi pojęciami, a w szczególności między terenem budowlanym a terenem przeznaczonym pod zabudowę, to w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc, charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, decyduje zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że z datą późniejszą została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Decyzje takie wydaje się wyłącznie w braku planu miejscowego ( por. Z. Modzelewski, G. Mularczyk: Ustawa o VAT. Komentarz, Warszawa 2006, s. 501-503). Pogląd ten znajduje również poparcie w obszernym orzecznictwie sądów administracyjnych ( por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2007 roku, II OSK 1531/06, LEX nr 437955 ; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lipca 2008 roku, I FSK 830/07, LEX nr 490098). W szczególności jednak wskazać należy na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wydany w składzie 7 sędziów z dnia 17 stycznia 2011 roku ( I FPS 8/10, ONSAiWSA 2011/3/51 ), w którym stwierdzono, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Równocześnie w wyroku z 15 kwietnia 2008 roku (II FSK 372/07, LEX nr 490966) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 Ordynacji podatkowej. Podważenie tych zapisów bądź też ich zmiana może nastąpić w postępowaniu prowadzonym przed właściwymi w tej sprawie organami administracji. W orzeczeniu tym zostało także stwierdzone, że przepis art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego stanowi wprost, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatku. Przez podstawę wymiaru podatku należy natomiast rozumieć zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, zaliczenie do właściwej stawki podatkowej, jak i objęcie określonych gruntów zwolnieniem od opodatkowania. Takie stanowisko znajduje odzwierciedlenie m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 03 marca 2005 roku ( FSK 912/05, LEX nr 164493) oraz z 29 czerwca 2006 roku ( II FSK 1505/05, LEX nr 599494).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w dniu przetargu, jak również w dacie zawierania przez strony umowy sprzedaży spornych działek, nie było obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została także wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W tej sytuacji, decydujące znaczenie w sprawie będzie miał wypis z rejestru według stanu na dzień 31 stycznia 2012 r.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wola kupujących dotycząca przeznaczenia nabytej nieruchomości, jak również jej usytuowanie w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (na co powoływała się strona pozwana), jest obojętna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Dopiero bowiem doprowadzenie do zmiany przeznaczenia gruntu w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, czyniłoby powództwo nieuzasadnionym. Sama chęć czy też nawet realny plan zabudowania gruntu, który nie jest gruntem budowalnym, nie oznacza przecież, że staje się on automatycznie gruntem przeznaczonym pod zabudowę. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, że na skutek wniosku powodów złożonego jeszcze przed przejściem na nich własności działek nr (...), tj. w dniu 14 lutego 2012 r., zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Decyzja administracyjna w tym zakresie wydana bowiem została dopiero 25 lipca 2012 r., a więc kilka miesięcy po zawarciu przez strony umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Z uwagi na powyższe oraz w oparciu o wskazane przepisy, Sąd przyjął, podzielając stanowisko powodów w tym zakresie, że to zapisy w ewidencji gruntów decydowały w odniesieniu do omawianej nieruchmości o istnieniu podstaw do zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT z tytułu dostawy nieruchomości gruntów sklasyfikowanych w ewidencji gruntów w momencie zawierania umowy sprzedaży. Dokonane w późniejszym okresie (25 lipca 2012 r.) zmiany w sklasyfikowaniu tych gruntów, będące wynikiem wydanej decyzji nr (...) ustalającej warunki zabudowy, nie mogły mieć wpływu na istnienie obowiązku podatkowego z tytułu nabycia przez powodów spornych nieruchomości. Istotny jest bowiem moment powstania obowiązku podatkowego (art. 19 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług), a w niniejszej sprawie był to dzień 29 marca 2012 r. ( zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2011 roku, I SA/Kr 2155/10). W tym zaś dniu decydujące znaczenie dla określenia, czy obowiązek podatkowy istnieje, czy też sprzedawane grunty podlegają zwolnieniu od podatku, miały zapisy ewidencji gruntów i budynków, które były w omawianym zakresie wiążące.

W tym miejscu można jeszcze dodać, że interpretacja indywidualna z dnia 11 marca 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. na wniosek strony pozwanej, nie była wiążąca dla Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę. Interpretacje indywidualne, wydawane w oparciu o przepis art. 14 b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U.2012.749 j.t.), stanowią jedynie odpowiedź na wniosek zainteresowanego złożony w sprawie wydania interpretacji. W wyroku z dnia 14 września 2010 roku ( I SA/Kr 845/10, LEX nr 749299) Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. stwierdził, że interpretacja przepisów prawa podatkowego to czynność władcza uprawnionego organu, która w odróżnieniu od aktu administracyjnego nie jest (co do zasady) skierowana wprost na wywołanie skutków prawnych, lecz ocenę stanowiska wnioskodawcy, bądź wskazanie prawidłowego stanowiska, z uzasadnieniem prawnym, przy uwzględnieniu stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych przedstawionych przez zainteresowanego we wniosku o interpretację. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 9 grudnia 2010 roku (I GSK 11/10, LEX nr 740985) uznał ponadto, że rozstrzygnięcie zawierające interpretację prawa podatkowego nie jest rozstrzygnięciem władczym. Nie ma także charakteru aktu stosowania prawa. Organ podatkowy, wydając interpretację, nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jedynie przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej, której zakres przedmiotowy w tym wypadku jest zakreślony stanem faktycznym przedstawionym przez pytającego we wniosku.

Dlatego też treść interpretacji dokonanej na wniosek strony pozwanej, uwzględniającej stan faktyczny będący również przedmiotem niniejszego postępowania sądowego, a w szczególności okoliczność, że organ podatkowy uznał w niej, że dostawa niezabudowanej nieruchomości nabytej 29 marca 2012 roku przez powodów podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT, nie miała dla rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu decydującego znaczenia. W oparciu bowiem o powołane wcześniej przepisy, jak również mając na uwadze jednolite w zasadzie w tym względzie orzecznictwo sądów administracyjnych, Sąd zajął odmienne stanowisko, aniżeli wyrażone w powyższej interpretacji indywidualnej.

Reasumując - Sąd zasądził od pozwanej Gminy W. solidarnie na rzecz powodów I. P. i A. P. kwotę 91 770 zł stanowiącą zapłatę z tytułu zwrotu podatku od towarów i usług, pobranego w ocenie Sądu nienależnie przy zawarciu umowy sprzedaży nieruchomości (punkt I sentencji wyroku), na podstawie art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c., które stanowią odpowiednio, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości (art. 405 k.c.), co odnosi się w szczególności do świadczenia nienależnego (art. 410 §1 k.c.). Przy czym świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410§2 k.c.).

Usprawiedliwione co do zasady było żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od powyższej kwoty, jednak w ocenie Sądu nie było podstaw do przyznania tych odsetek od dnia 30 marca 2012 r., jak wnosili powodowie.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. W myśl § 2 cytowanego przepisu jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Co do zasady odsetki ustawowe należne są od daty wymagalności roszczenia, co następuje często z chwilą wezwania pozwanego do spełnienia świadczenia lub jest określone w sposób umowny pomiędzy stronami.

W przedmiotowej sprawie wezwanie do zapłaty strony pozwanej nastąpiło pismem z 25 października 2012 r., nadanym listem poleconym w dniu 26 października 2012 r. (k. 27), przypadającym w piątek. Dlatego też najwcześniej powyższe wezwanie Gmina W. mogła otrzymać 29 października 2012 r. Mając zaś na uwadze, iż pełnomocnik powoda wyznaczył pozwanej 14 - dniowy termin na spełnienie świadczenia, Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 13 listopada 2012 r., a dalej idące powództwo w zakresie odsetek Sąd oddalił w punkcie II sentencji wyroku.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu zawartego w punkcie III sentencji wyroku stanowił przepis art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Powodowie I. P. i A. P. wygrali sprawę w całości odnośnie żądania głównego dotyczącego zasądzenia kwoty 91 770 zł, ulegli natomiast jedynie nieznacznie w zakresie żądania odsetek ustawowych. Dlatego też Sąd zasądził na ich rzecz solidarnie od strony pozwanej Gminy W. poniesione koszty procesu w wysokości 8 206 zł. Na kwotę tę złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 4 589 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 zł oraz kwota 17 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa.