Pełny tekst orzeczenia

sygn. akt I C 189/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Dorota Walczyk

Protokolant apl. adw. M. J.

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa miasta (...)

przeciwko B. S. , J. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 214 (dwieście czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygnatura akt: I C 189/14

UZASADNIENIE

Powód – miasto (...)Zakład (...)
w dzielnicy Ś.miast (...) (...)nr 6, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - pozwem wniesionym dnia 30.08.2013 r. zażądał od Pozwanych B. S.oraz J. S.solidarnej zapłaty kwoty 1112, 76 zł za okres od 1.03.2009 r. do 31.08.2010 r. tytułem czynszu za najem zajmowanego przez Pozwanych lokalu przy ul. (...), znajdującego się w zasobie miasta (...)wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego (pozew k. 1 - 2).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21.11.2013 r. żądanie pozwu zostało w całości uwzględnione (nakaz zapłaty k. 17).

Od wyżej wskazanego nakazu zapłaty Pozwani wnieśli w sposób prawidłowy, w terminie sprzeciw dnia 19.12.2013 r., zaskarżając nakaz w całości, jednocześnie wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu (sprzeciw k. 21 - 25).

W uzasadnieniu do sprzeciwu Pozwani przyznali, że Pozwana wstąpiła w stosunek najmu lokalu przy ul. (...) na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu Cywilnego. Jednakże uznają roszczenie Powoda za niezasadne, z uwagi na fakt, iż kwota czynszu została naliczona wstecz za trzy lata bez uwzględnienia kwot uiszczanych w dobrej wierze przez Pozwaną zgodnie z wcześniejszymi żądaniami Powoda. Ponadto, Pozwani uznają, żądanie powoda za rażąco naruszające art. 354 paragraf 2 Kodeksu cywilnego nakazujący wierzycielowi współdziałać z dłużnikiem w wykonaniu zobowiązania, przyjmując, że z uwagi na fakt, iż Powód przez wiele lat żądał od Pozwanej niższych kwot niż mógłby zgodnie z ustawą, zrzekł się w ten sposób roszczenia.

W sprzeciwie Pozwani podnoszą ponadto, że Pozwana zapłaciła Powodowi kwotę 5430,69 zł czynszu obliczoną na podstawie ustawy o ochronie praw lokatorów, z jednoczesnym zastrzeżeniem zwrotu tego świadczenia jako nienależnego, w przypadku takiego rozstrzygnięcia w postępowaniu sądowym. Przy czym podkreślają, iż sposób w jaki Powód ustalił wysokość czynszu jest sprzeczny z wyżej wskazaną ustawą, ponieważ Powód nigdy nie wypowiedział Pozwanej wysokości czynszu do czego był zobowiązany jeżeli chciał otrzymywać kwotę czynszu w wysokości odmiennej niż dotychczas.

Pozwani podnieśli ponadto zarzut przedawnienia, z uwagi na fakt, iż zgodnie z rozliczeniem załączonym przez Powoda do pozwu, obejmuje on należności wymagalne od 10.08.2010 r., zatem ponad 3 lata przed wytoczeniem powództwa (sprzeciw k. 23).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal znajdujący się przy ul. (...)należy do zasobów Powoda – miasta (...)Zakładu (...)w dzielnicy Ś.miast (...) (...)nr 6.

Lokal ten zajmuje Pozwana wraz z synem J. S.. Pozwana zajmuje ten lokal do 1969 r. B. S. zajmuje przedmiotowy lokal na podstawie stosunku najmu, w który to wstąpiła dnia 11 lipca 2002 r. Razem z Pozwaną uprawnionym do zamieszkiwania w lokalu jest jej syn.

Powód w wezwaniu do zapłaty z dnia 22.05.2012 r. zażądał od B. S. zapłaty tytułem czynszu najmu kwoty 12958,73 zł tytułem zadłużenia za trzyletni okres wstecz. W ostatecznym wezwaniu do zapłaty z dnia 9.10.2012 r. Powód domagał się zapłaty kwoty 9284, 70 zł, pomniejszając pierwotnie żądaną kwotę o nadpłatę Pozwanej.

Pozwana odmówiła zapłaty wskazywanych przez Powoda kwot. B. S. zapłaciła Powodowi kwotę 5430,69 zł tytułem czynszu.

Powód dnia 30.08.2013 r. wniósł pozew o zapłatę 1112, 75 zł za okres od 1.03.2009 r. do 31.08.2010 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Sąd dał wiarę tym dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron oraz nie ujawniły się wątpliwości co do ich autentyczności.

Sąd zauważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu powództwo nie mogło zostać uwzględnione ze względu na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia oraz niewykazanie przez Powoda zasadności i wysokości roszczenia.

Zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi 10 lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Czynsz najmu jest świadczeniem okresowym. Roszczenia z tego tytułu przedawniają się z upływem trzech lat. Powód dochodził zapłaty świadczeń wymagalnych w okresie 1 marca 2009 roku do 10 sierpnia 2010 r. Pozew został wniesiony w dniu 30 sierpnia 2013 roku.

Odnośnie terminu od którego zaczyna biec przedawnienie należy odwołać się do art. 120 § 1 Kodeksu cywilnego w myśl którego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy minął termin jego płatności.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że bieg przedawnienia roszczenia został przerwany. Strona powodowa nie wskazała - zgodnie z ciężarem dowodu – czy została podjęta przeciwko pozwanej czynność w postępowaniu sądowym, czy w postępowaniu egzekucyjnym (zwanym potocznie komorniczym), która to czynność spowodowałaby przerwanie biegu terminu przedawnienia.

Skoro pozew złożony przez Powoda został wniesiony po upływie terminu przedawnienia tj. dnia 30.08.2013 r., to roszczenia należało w tym zakresie oddalić. Przedawnienie bowiem roszczenia oznacza, że po upływie terminu przedawnienia roszczenia osoba uprawniona nie może skutecznie dochodzić swojego roszczenia.

Materiał uwzględniony przy ustalaniu stanu faktycznego nie pozwala również na ustalenie sposobu w jaki Powód dokonał obliczenia wysokości czynszu za najem przedmiotowego lokalu za okres przez niego wskazywany. Powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swojego roszczenia w tym zakresie. W przedstawionym stanie faktycznym sporną kwestią nie był sam fakt uiszczania czynszu, Pozwani bowiem, co nie zostało zaprzeczone, uiszczali czynsz terminowo, tyle, tylko, że w kwocie innej niż obecnie żąda tego Powód. W ocenie Sądu strona powodowa nie przedstawiła – zgodnie z zasadą kontradyktoryjności – wiarygodnych i przekonywujących dowodów na poparcie swojego stanowiska. Ponadto, nie kwestionowała twierdzeń strony przeciwnej. Powód, korzystający z usług profesjonalnego pełnomocnika, był w pełni świadomy na wiele miesięcy przed wytoczeniem powództwa, że Pozwani kwestionują jego twierdzenia, czego dowodem są odpowiedzi na wezwania do zapłaty kierowane do Powoda.

Zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie ze wskazaną zasadą to Powód ponosi negatywne skutki swoich zaniechań w zakresie postępowania dowodowego.

Oznacza to, iż ten kto, powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, a także że sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662). Rola sądu nie polega bowiem na wykonywaniu obowiązków procesowych ciążących na stronach (por. wyrok s. apel. w Lublinie z dnia 27 listopada 1996 r., III Aua 26/96, OSNC 1997/1/4). Z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż Powód nie wykazał w sposób należyty dochodzonego roszczenia, a w świetle zebranego materiału dowodowego nie jest możliwe uwzględnienie żądania pozwu.

Z uwagi na treść art. 6 Kodeksu postępowania cywilnego, stanowiącego, że sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania i dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy, jak też strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Powód w ocenie Sądu nie przedstawił wystarczającego materiału dowodowego, ani też nie dążył do jego uzupełnienia. W żaden sposób nie odniósł się do przedstawionego przez Pozwanych przyjętego przez nich sposobu wyliczenia czynszu, nie ustosunkował się do ich twierdzeń.

Stosownie do art. 232 Kodeksu postępowania cywilnego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, iż ten kto, powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, a także że sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony. Rola sądu nie polega bowiem na wykonywaniu obowiązków procesowych ciążących na stronach. Zgodnie zaś z art. 233 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Z uwagi na fakt, iż Powód w nie wykazał sposobu wyliczenia czynszu przyjętego przez siebie oraz nie ustosunkował się do twierdzeń Pozwanej w tym zakresie, Sąd nie uwzględnił żądań pozwu mając również na względzie, że Powód pobierał od Pozwanej czynsz w wysokości niższej niż domaga się obecnie w pozwie, nie dokonując zmian wysokości czynszu.

Zgodnie z art. 98 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego Powód, jako strona przegrywająca sprawę powinien zwrócić Pozwanym poniesione koszty na które składa się koszt zastępstwa procesowego w kwocie 214 złotych.

Mając na względzie powyższe sąd orzekł jak w sentencji.

Z: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda