Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Szczęsny Szymański

Ławnicy Celina Bandzińska

Janusz Górski

Protokolant Beata Rynkowska

w obecności Prokuratora Piotra Grębowskiego

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach 31 stycznia, 27 lutego, 25 marca i 9 maja 2013 r. sprawy

A. S. (1) , syna T. i A. z domu P., urodzonego (...) w D.,

A. S. (2) , syna A. i M. z domu B., urodzonego (...) w B.,

oskarżonych o to, że:

10 października 2012 r. w B. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali rozboju na szkodę A. R. w ten sposób, że weszli do jej mieszkania nr (...) przy ul. (...), po czym A. S. (2) groził pokrzywdzonej trzymanym w ręku nożem, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia komputer stacjonarny, aparat cyfrowy, portfel z dowodem osobistym i legitymacją rencisty o łącznej wartości 780 zł na szkodę M. M. (2) oraz warty 20 zł portfel z dowodem osobistym na szkodę J. P.,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.

1.  Oskarżonych A. S. (1) i A. S. (2) uznaje za winnych tego, że 10 października 2012 r. w B. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali rozboju na szkodę A. R., M. M. (2) i J. P. w ten sposób, że weszli do należącego do A. R. mieszkania nr (...) przy ul. (...), następnie A. S. (2) groził A. R. pałką teleskopową, po czym zabrali w celu przywłaszczenia komputer stacjonarny, aparat cyfrowy, portfel z dowodem osobistym i legitymacją rencisty o łącznej wartości 780 zł na szkodę M. M. (2) oraz warty 20 zł portfel z dowodem osobistym na szkodę J. P., tj. czynu z art. 280 § 1 k.k. i za to na mocy art. 280 § 1 k.k. skazuje ich i wymierza im kary, oskarżonemu A. S. (1) karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonemu A. S. (2) karę 2 (dwóch) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie oskarżonemu A. S. (1) w dniach od 11 października 2012 r. do 10 maja 2013 r., oskarżonemu A. S. (2) w dniach od 12 października 2012 r. do 10 maja 2013 r.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. O. kwotę 1549,80 zł w tym kwotę 289,80 zł podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego A. S. (1).

4.  Zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 145/12

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 października 2012 A. S. (1)przyjechał do mieszania A. S. (2)nr (...)przy ul. (...), gdzie oboje spożywali alkohol. Obaj mężczyźni poznali się wcześniej w pracy, a kontakt utrzymywali sporadycznie. W trakcie spożywania alkoholu postanowili udać się do ich wspólnego znajomego M. M. (2)w celu kradzieży narkotyków, które rzekomo miały znajdować się w pokoju jego dziewczyny J. P., która mieszkała u babci A. R.. A. S. (2)wychodząc z mieszkania zabrał ze sobą kominiarkę koloru czarnego i pałkę teleskopową. Obaj mężczyźni udali się do mieszania A. R.nr (...) przy ul. (...). Przed wejściem do mieszkania A. S. (2)nałożył na głowę kominiarkę. Do mieszkania weszli przez otwarte drzwi, które nie były zamykane z powodu trudności z poruszaniem się gospodyni. W mieszkaniu była obecna jedynie A. R.. A. S. (2)stanął w drzwiach do pokoju, w którym znajdowała się A. R.i spytał się gdzie jest pokój J. P., gdy nie dostał oczekiwanej odpowiedzi wyjął z kieszeni pałkę teleskopową i zaczął nią wymachiwać przed A. R.i w ten sposób jej grozić. A. S. (1)w tym czasie przeszukiwał pokój J. P.. Po splądrowaniu pokoju obaj mężczyźni wynieśli z niego komputer stacjonarny, aparat cyfrowy, portfel z dowodem osobistym i legitymacją rencisty o łącznej wartości 780 zł na szkodę M. M. (2)oraz warty 20 zł portfel z dowodem osobistym na szkodę J. P.. Wychodząc z mieszkania A. S. (1)zabrał ze sobą monitor, zaś A. S. (2)komputer stacjonarny. Po wyjściu z bloku obydwaj udali się do mieszkania A. S. (2). W drodze pozbyli się kominiarki. Następnie A. S. (1)spakował skradzione rzeczy do czarnej torby podróżnej, którą otrzymał od A. S. (2)i udał się autobusem do mieszkania swojej dziewczyny, u której mieszkał.

Wkrótce po zdarzeniu do mieszkania A. R. przyszła sąsiadka D. R.. Pokrzywdzona natychmiast zdała relacje ze zdarzenia, które miało miejsce około 3 minut wcześniej po czym zadzwoniła na Policję.

Wyniesione z mieszkania rzeczy dnia następnego zostały odnalezione w mieszkaniu, w którym zamieszkiwał A. S. (1), a następnie zwrócone pokrzywdzonemu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonych A. S. (1) (k.449-452, k.50-51, k.57-59, k.100-100v, k.218) oraz A. S. (2) (k.445-449, k.93-94v, k.98, k.104-104v) zeznań świadków: A. R. (k.4-5, k.207-208v), M. M. (2) (k.452-454, k.12v-13, k.53v, k.155v, k.185v), J. P.(k.454-457, k.8v-9, k.52v, k.157v). a także protokółu zatrzymania rzeczy i pokwitowania (k.46-47v, k.156).

Sąd wziął również pod uwagę notatkę urzędową (k.1-1v), protokół oględzin miejsca (k.16-17), dokumenty dotyczące zabranego komputera (k.36-38), protokół oględzin zatrzymanych rzeczy (k.64-84), zapis monitoringu i protokół oględzin (k.119, k.129-130), protokół oględzin ubrań z załącznikami (k.138-140), materiał poglądowy do oględzin miejsca zdarzenia (k. 153-154v) oraz pozostały materiał zebrany w sprawie.

Oskarżony A. S. (1)w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 10 października 2012 r. około godzin 13.00-14.00 przyjechał do mieszkania A. S. (2)nr (...) przy ul. (...). A. S. (2)wpadł na pomysł, by ukraść M. M. (2)chłopakowi J. P.amfetaminę. A. S. (2)wychodząc z domu zabrał ze sobą kominiarkę i pałkę teleskopową, którą schował do kieszeni (k.50v, k.59). Następnie udali się wspólnie do bloku obok, do mieszkania A. R., u której mieszał M. M. (2). Oskarżony mieszkał wcześniej w tym mieszkaniu niecały miesiąc razem z B. D.i J. T..

Po wyjściu z windy A. S. (2) założył kominiarkę. Po wejściu do mieszkania, które nie było zamknięte A. S. (2) skierował się w kierunku A. R. i zaczął wypytywać o J.. A. R. wpadała w szok i nie była w stanie nic powiedzieć. A. S. (2) wszedł następnie do pokoju J. P. i zaczął go przeszukiwać, aby znaleźć narkotyki. Oskarżony podtrzymywał, że nie brał udziału w plądrowaniu pokoju i cały czas stał w przedpokoju (k.51). A. S. (2) zabrał z pokoju komputer, a monitor podał oskarżonemu i oboje wyszli z mieszania udając się do mieszkania A. S. (2). Dopiero w domu oskarżony zauważył, że oprócz komputera i monitora A. S. (2) wyniósł z domu również aparat cyfrowy oraz portfele J. P. i M. M. (2) wraz z dowodami osobistymi. A. S. (2) przekazał mu komputer, monitor oraz aparat cyfrowy. Rzeczy te zabrał do mieszkania swojej dziewczyny, z którą razem mieszkał.

W trakcie przesłuchania oskarżony przyznał, że wiedział gdzie idzie i w jakim celu, jednocześnie zaprzeczył, że razem z A. S. (2) obserwowali wcześniej mieszkanie i czekali na moment, kiedy w mieszkaniu nie będzie nikogo poza A. R. (k. 58).

W trakcie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania przyznał się jedynie w części do zarzuconego mu czynu. Przyznał się do obecności w mieszkaniu A. R., lecz zaprzeczył aby był w posiadaniu noża czy też innego narzędzia.

W toku rozprawy A. S. (1) przyznał się do zarzucanego mu czynu częściowo zaznaczając, że był jedynie obecny na miejscu zdarzenia i zabrał rzeczy, jednakże stanowczo zaprzeczył że używał noża lub innego narzędzia.

W dalszym toku rozprawy zmienił swoje poprzednie wyjaśnienia i stwierdził, że nie widział, aby A. S. (2) w trakcie zdarzenia posługiwał się pałką teleskopową.

W trakcie rozprawy wyraził żal z zaistniałej sytuacji oraz przeprosił pokrzywdzonego M. M. (2).

Oskarżony A. S. (2) w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w części i wyjaśnił, że w dniu 10 października 2012 r. około godzin 15 przyjechał do jego mieszania A. S. (1) z piwem. W trakcie konsumpcji alkoholu i wspólnej rozmowy doszli do wniosku, iż M. M. (2) jest ich wspólnym dłużnikiem. Oskarżony twierdził, iż M. M. (2) był mu dłużny 700 zł., nie chciał powiedzieć z jakiej przyczyny jest mu dłużny pieniądze zaś A. S. (1) domagał się zapłaty pewnej sumy pieniędzy z powodu kradzieży jego mienia, której miał dokonać M. M. (2) we wcześniejszym okresie czasu, gdy byli współlokatorami. Oskarżony razem z A. S. (1) udali się do mieszkania A. R., u której mieszał M. M. (2). Gdy byli przed jej mieszkaniem A. S. (1) wyjął kominiarkę którą następnie wziął od niego oskarżony i sam założył ją na głowę. Gdy wchodził do mieszkania oprócz kominiarki na głowę miał nałożony kaptur. Wyjaśnił, że w trakcie zajścia A. S. (1) trzymał w ręce pałkę teleskopową. Przedmiotowa pałka była własnością A. S. (1). Wyjaśnił, że była to pałka składana na sprężynie o długości około 30 cm po rozłożeniu (k.98).

Po wejściu do mieszania podszedł do A. R. i spytał gdzie jest M. M. (2) oraz J. P.. W tym czasie A. S. (1) przeszukiwał pokój J. P. i wynosił z niego rzeczy. Pokój przeszukiwał wyłącznie A. S. (1). Oskarżony wyjaśnił, że stał na progu i jedynie obserwował. W trakcie zdarzenia był ubrany w szary dres, zaś ubrania A. S. (1) nie pamięta. Wychodząc do windy wziął ze sobą komputer stacjonarny, zaś A. S. (1) niósł monitor i torbę z pozostałymi rzeczami. Dopiero w domu zauważył, że w reklamówce niesionej przez A. S. (1) są portfele. Oskarżony pożyczył czarną torbę podróżną, w którą A. S. (1) spakował część skradzionych rzeczy zaś komputer i monitor niósł pod pachą. Następnie odprowadził A. S. (1) na przystanek autobusowy. Zaprzeczył, że w trakcie zdarzenia używany był nóż.

W trakcie rozprawy A. S. (2) przyznał się w części do zarzucanego mu czynu, zaznaczył, iż jedynie był na miejscu zdarzenia i pomagał wynosić rzeczy. Całkowicie zmienił swoje wyjaśnienia dotyczące użycia pałki teleskopowej przez A. S. (1). Zaprzeczył temu, że w trakcie zdarzenia on jaki i A. S. (1) używali jakiegokolwiek narzędzia.

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że oskarżeni popełnili zarzucany im czyn zabroniony. Wskazują na to ich własne wyjaśnienia, złożone w toku postępowania przygotowawczego jak i rozprawy oraz zeznania bezpośredniego świadka. Oskarżeni przyznali się częściowo do popełnienia zarzucanego im czynu. Wyjaśnienia złożone w toku rozprawy, w części sprzecznej z wcześniejszymi wyjaśnieniami należało uznać wyłącznie za linię obrony i odmówić im wiary. Szczegółowe argumenty przemawiające za uznaniem tych wyjaśnień za nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego zostaną przedstawione w toku dalszego wywodu.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu. Opisali szczegółowo przebieg zajścia z dnia 10 października 2012 r. Ich wyjaśnienia w znacznej części są ze sobą rozbieżne. Rozbieżności powstały w wyniku chęci przerzucenia większej odpowiedzialności na drugą osobę. Oskarżeni wzajemnie się obciążyli faktem używania w trakcie zdarzenia pałki teleskopowej oraz dokonaniem przeszukania pokoju J. P. i zabrania z niego rzeczy. Jednakże wspólnie potwierdzili obecność w mieszkaniu oraz fakt zabrania przedmiotów. W toku rozprawy obydwaj zmienili swoje wyjaśnienia i zaprzeczyli, aby używali w trakcie zdarzenia jakiegokolwiek narzędzia. Kolejna rozbieżność w wyjaśnieniach oskarżonych powstała na tle celu w jakim oskarżeni udali się do mieszkania. A. S. (1) twierdził, że A. S. (2) wpadł na pomysł aby okraść M. M. (2) z posiadanej przez niego amfetaminy, zaś A. S. (2) utrzymywał, że oskarżeni udali się w celu odzyskania pożyczonych pieniędzy. Sąd przyjął wyjaśnienia oskarżonych za podstawę do czynienia ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym obecności w mieszkaniu oraz zabrania z niego przedmiotów.

Wyjaśnienia A. S. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego posłużyły także do czynienia ustaleń faktycznych odnośnie posłużenia się w trakcie zdarzenia narzędziem oraz jego rodzaju, jak również osoby, która tym narzędziem się posługiwała. Wyjaśnienia w tym zakresie znalazły potwierdzenie w zeznaniach złożonych przez świadka A. R..

Kluczowe znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych miały zaznania świadka A. R. (k.512-521). Osoba ta była naocznym świadkiem zdarzenia i dokładnie opisała jego przebieg. A. R. w chwili zdarzenia leżała w swoim pokoju na łóżku, z którego nie mogła się poruszać z powodu stanu zdrowia. W mieszkaniu znajdowała się sama, gdyż w tym czasie wnuczka, z którą mieszka była w szkole. Widziała jak do mieszkania weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich, ubrany był w szary dres oraz miał na twarzy kominiarkę i założony na głowę kaptur, drugi ubrany był na czarno. Mężczyzna, który był w kominiarce i miał założony na głowę kaptur podszedł do niej i zapytał o pokój J.. Gdy nie udzieliła odpowiedzi na pytanie wyjął z kieszeni jakieś narzędzie i zaczął nim machać. Myślała że tym przedmiotem jest nóż, jednak po okazaniu w trakcie przesłuchania pałki teleskopowej stwierdziła, że przedmiotem trzymanym w dłoni przez mężczyznę mogła być okazywana pałka (k.139). Zeznała, że narzędzie pod wpływem nacisku wyskoczyło, dlatego uważała że był to nóż sprężynowy. W trakcie grożenia narzędziem świadek czuła realny strach, gdyż z uwagi na stan zdrowia i brak możliwości poruszania się ucieczka była niemożliwa. Narzędziem używanym przez mężczyznę nie mógł być też nóż kuchenny, należący do świadka, gdyż jak zeznała żaden z dwójki mężczyzn w trakcie zajścia nie wchodził do kuchni. W czasie, gdy pierwszy z mężczyzn groził narzędziem wymachując nim przed świadkiem, drugi z nich wszedł do pokoju zajmowanego przez wnuczkę i zaczął go przeszukiwać po czym zaczął wynosić przedmioty z pokoju. Drugi mężczyzna nie podchodził do świadka, tylko nosił rzeczy. Mężczyźni wyszli z mieszkania wynosząc jakieś przedmioty. Chwilę później do mieszkania przyszła sąsiadka D. R..

Dowód z zapisu monitoringu w pośredni sposób potwierdza wiarygodność zeznań świadka – świadczy przede wszystkim o zdolności do prawidłowego zapamiętania ubioru oskarżonych oraz ilości osób biorących udział w zdarzeniu.

W świetle zeznań świadka, wyjaśnień oskarżonych oraz protokółu oględzin ubrań jednoznacznie wynika, iż osobą posługującą się pałką teleskopową był A. S. (2). A. S. (1) w świetle powyższych dowodów jawi się jako osoba dokonująca przeszukania pokoju J. P..

Zeznania A. R. dotyczące rodzaju narzędzia jakim posłużono się w trakcie zdarzenia nie były przydatne. Świadek nie była pewna czy sprawca trzymał w dłoni nóż, czy pałkę teleskopową. W tym zakresie podstawą ustaleń faktycznych musiały być wyjaśnienia A. S. (1), który wiedział jaki przedmiot zabiera ze sobą A. S. (2) i potrafił ten przedmiot opisać.

Zeznania M. M. (2) (k.452-454), miały istotne znaczenie w kwestii opisu zabranego mienia. Skradzione przedmioty były własnością M. M. (2), na potwierdzenie czego przedstawił dokument w postaci faktury VAT. Opisał on dokładnie jakich przedmiotów brakuje oraz jaką przedstawiają wartość majątkową. Odbierając ujawnione u oskarżonego rzeczy potwierdził, że są jego własnością. Stwierdził również, że nie był dłużnikiem u żadnego z oskarżonych. Z zeznań świadka nie można było odtworzyć przebiegu zdarzenia, gdyż nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Odnośnie przebiegu zdarzenia posiada informacje jedynie z relacji A. R..

Dokonując oceny zeznań A. R. oraz M. M. (2) Sąd posiłkował się opiniami biegłego psychologa. Wynika z nich, że A. R. jak i M. M. (2) mieli zachowaną zdolność postrzegania, zapamiętywania postrzeżeń i odtwarzania ich. Biegła nie dopatrzyła się okoliczności świadczących o możliwości konfabulacji lub sugestii ze strony innych osób. Opinie zostały sporządzane przez osobę mającą duże doświadczenie zawodowe, z ugruntowaną wiedzą fachową. Nadto opinie są wyczerpujące, rzeczowe i jasne. (k.669-672, k.662-668).

Zeznania J. P. (k.454-457) nie miały istotnego znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych. Świadek nie widziała zdarzenia a jej zeznania dotyczące jego przebiegu powielały zeznania bezpośredniego świadka. Zeznania tego świadka były natomiast istotne dla ustalenia rozmiarów szkody spowodowanej przestępstwem. Szczegółowo opisała jakich przedmiotów brakował w pokoju oraz stan pomieszczenia jaki zastała po przybyciu do mieszkania bezpośrednio po zajściu zdarzenia.

Istotne znaczenia ma dowód z protokołu zatrzymania rzeczy sporządzony w dniu 11 października 2012 r. Rzeczy zostały znalezione w mieszkaniu nr (...)przy ulicy (...), w którym zamieszkiwał A. S. (1). Zostały wydane dobrowolnie po wcześniejszym wezwaniu do ich wydania. A. S. (1)w protokole stwierdził jednoznacznie, że rzeczy, które zwraca czyli stacja dysku, monitor oraz aparat cyfrowy pochodzą z mieszkania J. P.. Rzeczy te zostały przez niego zabrane z mieszkania. Dowód ten jednoznacznie potwierdza obecność A. S. (1)w mieszkaniu A. R.w którym doszło do popełnienia przestępstwa oraz fakt dokonania kradzieży przedmiotowych rzeczy.

W świetle zeznań wymienionych wyżej świadków oraz protokółu oględzin miejsca przestępstwa wraz z materiałem poglądowym wyjaśnienia oskarżonych jawią się jako wiarygodne jedynie częściowo – w części w jakiej oskarżeni przyznali się do obecności w miejscu zdarzenia oraz zabrania rzeczy z mieszkania.

Nie są natomiast wiarygodne wyjaśnienia składane w toku rozprawy w części dotyczącej wskazania osoby, która posługiwała się w trakcie zdarzenia narzędzia w postaci pałki teleskopowej. W toku postępowania przygotowawczego oskarżeni zgodnie potwierdzili fakt użycia w trakcie zdarzenia pałki teleskopowej. Oskarżony A. S. (2) w trakcie składania wyjaśnień opisał dokładnie wygląd pałki oraz mechanizm jej działania. Co prawda posłużeniem się przedmiotową pałką jeden obciążył drugiego, jednakże żaden z nich nie przeczył jej użyciu.

Wyjaśnienia, w których zaprzeczają używania w trakcie zdarzenia jakiegokolwiek narzędzia złożyli dopiero w toku rozprawy. Wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie należało uznać jedynie za linię obrony, a nie wiarygodny dowód w sprawie. Oskarżeni zdali sobie sprawę, że posługiwanie się pałką teleskopową w trakcie przestępstwa zagrożone jest wyższą karą. Zatem nie dziwi fakt, iż zaprzeczyli użyciu jakiegokolwiek narzędzia. Gdyby oskarżeni nie używali pałki teleskopowej do popełnienia przestępstwa, przeczyli by temu od początku, a nie przerzucali się odpowiedzialnością w trakcie postępowania przygotowawczego. Również świadek A. R. nie miała żadnego powodu aby mówić nie prawdę o przebiegu zdarzenia i fałszywie obciążać ich użyciem pałki teleskopowej.

Wiarygodności również należy odmówić wyjaśnieniom oskarżonego A. S. (2) w kwestii zamiaru w jakim obaj mężczyźni udali się do mieszkania. A. S. (2) twierdził, że udali się na miejsce zdarzenia by wyegzekwować długi jakie miał wobec nich M. M. (2). Przeczy temu zaś dowód w postaci zeznań świadka A. R., z którego wynika, że sprawcy nie pytali ją o M. M. (2) tylko o pokój jej wnuczki J. P.. Ponadto z zeznań Świadków J. P. i M. M. (2) nie wynika by byli dłużnikami, któregoś z mężczyzn. Dodatkowo protokół z miejsca zdarzenia i materiał poglądowy dokładnie przedstawia wygląd pokoju po zdarzeniu. Powrzucane rzeczy z szafek i panujący bałagan w pokoju jednoznacznie świadczą o szczegółowym przeszukaniu pokoju i chęci znalezienia ukrytych narkotyków.

Istotna dowodem w sprawie jest opinia biegłych dotycząca uznania pałki teleskopowej, którą posługiwali się oskarżeni jako niebezpiecznego narzędzia (k.659v-660). Jedynie na podstawie opisu przedmiotu w postaci pałki teleskopowej podanego przez A. R., A. S. (1), i A. S. (2) biegli nie mogli stwierdzić czy była ona bronią białą (art. 4 ust. 1 pkt 4a) w postaci pałki posiadającej zakończenie z ciężkiego i twardego materiału lub zawierającej wkład z takiego materiału na której posiadanie wymagane jest pozwolenie w myśl przepisów Ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji z póź. zm. Taka pałka stanowiłaby niebezpieczne narzędzie, ponieważ jej właściwości byłby zbliżone do właściwości noża. Wprawdzie pałka nie ma ostrza, ale ze względu na swoją masę i twardość materiału, z którego jest wykonana zadawane nią ciosy mogą powodować poważne obrażenia zewnętrzne i wewnętrzne, podobnie niebezpieczne jak obrażenia zadawane przy użyciu noża. Jednocześnie należy zaznaczyć, ze pałka lekka lub wykonana z miękkiego materiału nie posiada właściwości, które czynią z niej narzędzie, zdolne do zadawania ran, czyli narzędzie niebezpieczne. Z opinii wynikało, że brak dowodowej pałki uniemożliwił przeprowadzenie badań i wydanie kategorycznej opinii. Z uwagi na tą okoliczność nie można było przyjąć, że w trakcie zdarzenia oskarżeni posługiwali się pałką teleskopową będącą niebezpiecznym narzędziem.

Świadkowie D. R. k.457-458 oraz D. B. (k.578) nie wnieśli nic istotnego do sprawy. Świadek D. R. swoją wiedzę czerpie jedynie z relacji, którą przedstawiła jej A. R.. Jedynie świadek D. B. zeznała, że oskarżony A. S. (2) w trakcie pozostawania pod dozorem kuratora społecznego G. K. nie stwarzał problemów. Z kuratorem kontaktował się sumiennie, pracował zarobkowo oraz starał się poprawić swoją sytuację.

Protokół oględzin miejsca przestępstwa i materiał poglądowy pomogły w ocenie zeznań świadków w zakresie przeszukania pokoju J. P.. Z materiału jasno wynika, iż sprawcy dokładnie splądrowali pokój w celu znalezienia rzekomo znajdujących się tam narkotyków. Następnie gdy nie znaleźli żadnych narkotyków wynieśli z pokoju komputer stacjonarny, monitor, aparat cyfrowy oraz portfele w raz z dowodami tożsamości.

W przedmiotowej sprawie dowody obciążające oskarżonych są w pełni wiarygodne. Brak jest natomiast istotnych dowodów im przeciwnych. Wobec powyższego Sąd uznał oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu. Należało jednak dokonać zmiany opisu przypisanego oskarżonym wyrokiem czynu. Sąd dokonał zmiany w opisie czynu zarzucanego oskarżonym uwzględniając okoliczność braku odnalezienia pałki teleskopowej, która służyła popełnieniu przestępstwa. Z powodu braku dowodu w postaci pałki teleskopowej, którą się posłużono w trakcie przestępstwa nie było możliwe przeprowadzenie szczegółowych badań i jednoznaczne stwierdzenie czy możną ją uznać za niebezpieczne narzędzie. Z uwagi na ten fakt oraz treść art. 5 § 2 k.p.k. Sąd rozstrzygnął na korzyść oskarżonych i uznał, że w trakcie zdarzenie nie posługiwali się niebezpiecznym narzędziem. Sąd powziął rzeczywiste wątpliwości czy używana przez oskarżonych w trakcie zdarzenia pałka teleskopowa może stanowić niebezpieczne narzędzie. Biegli w swojej ocenie posługiwali się jedynie opisem przedmiotowej pałki przedstawionym przez świadka A. R. jak również wyjaśnień oskarżonych. Pomimo dość szczegółowego opisu wyglądu i sposobu działania biegli nie byli w stanie ocenić czy użytą pałkę teleskopową można uznać za niebezpieczne narzędzia. Z powodu braku możliwości dowodowych prowadzących do usunięcia wątpliwości Sąd rozstrzygnął je na korzyść oskarżonych. W związku z tym Sąd dokonał zmiany w opisie czynu i zakwalifikował czyn oskarżonych jako przestępstwo rozboju określone w art. 280 § 1 k.k.

Oskarżony A. S. (2) wyjaśniał, że poszedł do mieszkania w celu odbioru pożyczki, nie chciał dokonywać kradzieży. Sąd tym wyjaśnieniom nie dał wiary. Oskarżony przed wejściem do mieszkania założył na głowę kominiarkę. W trakcie zdarzenia wyjął z kieszeni pałkę teleskopową, było to działanie będące wynikiem jego woli i należało je uznać za celową groźbę w stosunku do pokrzywdzonej. Ten akt wywołał skutki w postaci lęku i obawy o własne zdrowie i życie u pokrzywdzonej, które oskarżony z pewnością chciał wywołać.

Powyższe zachowania w żadnej mierze nie świadczą o przybyciu w pokojowych zamiarach do mieszkania celem odbioru pożyczonych pieniędzy. Przeczy tej wersji również zachowanie się oskarżonych w trakcie popełnienia przestępstwa. Oskarżeni nie zadawali pytań dotyczących M. M. (2) lecz wypytywali o pokój zamieszkały przez J. P., który następnie szczegółowo przeszukali.

Oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa rozboju określonego w art. 280 § 1 k.k. Oskarżeni weszli do cudzego mieszkania, zastraszyli właścicielkę i wynieśli z niego rzeczy nie będące ich własnością. Oskarżeni nie stosowali wobec pokrzywdzonej przemocy fizycznej, jednakże należy wskazać przy tym na alternatywny sposób popełnienia rozboju jakim jest groźba natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby. Groźba może ograniczać się do okazania pokrzywdzonemu przedmiotu, którym sprawca w razie oporu może wyrządzić mu krzywdę. W trakcie zdarzenia posłużyli się pałką teleskopową. Trzymanie tego przedmiotu w dłoni spotęgowało uczucie zagrożenia spowodowania uszkodzenia ciała u pokrzywdzonej. Obawa, że oskarżony użyje pałki mogła paraliżować A. R.. Oskarżony A. S. (2)zdawał sobie sprawę, że nakładając na twarz kominiarkę i trzymając w ręku pałkę teleskopową wywołał u pokrzywdzonej uczucie lęku i strachu. Jego postępowanie było świadome i zarazem było objęte wolą. Groźba wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Oskarżony A. S. (1)nie posługiwał się w trakcie przestępstwa pałką. Wiedział jednak, że współsprawca pałkę zabrał w celu użycia jej na miejscu przestępstwa. Zdawał sobie sprawę z tego, że pałka zostanie użyta jeżeli nie w celu pobicia ofiary to w celu grożenia jej. Skoro wiedząc o zamiarze użycia groźby uczestniczył w przestępstwie, dokonując zaboru przedmiotów, to aprobował zachowanie drugiego ze współsprawców. Podobnie należy ocenić zachowanie A. S. (1)w zakresie zaboru rzeczy, przebywając w mieszkaniu nie dokonywał osobiście zaboru, ale wiedział, że robi to A. S. (1). Zachowanie oskarżonych uzupełniało się zatem w ramach podziału ról. Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona strony przedmiotowej przestępstwa rozboju, o którym mowa w art. 280 § 1 k.k.

Zachowanie oskarżonych było objęte zamiarem bezpośrednim. Stosowanie wobec pokrzywdzonej groźby użycia przemocy było wyrazem woli oskarżonych. Podobnie należy ocenić zabór przedmiotów z mieszkania. Należy stwierdzić, że oskarżeni chcieli grozić pokrzywdzonej i jednocześnie chcieli zabrać znalezione w pokoju rzeczy. Celem zaboru rzeczy było korzystanie z nich jak właściciel, czyli przywłaszczenie.

Oskarżeni wypełnili również znamiona strony podmiotowej przestępstwa rozboju.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę oskarżonych. Oskarżeni popełnili czyn zabroniony, choć mogli zachować się zgodnie z prawem. Wobec braku okoliczności wyłączających winę istnieje możliwość postawienia oskarżonemu zarzutu z powodu popełnienia czynu zabronionego. Czyn zabroniony oskarżonych jest więc zawiniony i stanowi przestępstwo.

Wymierzona oskarżonym kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej czynu, zaś jej dolegliwość nie przekracza stopnia zawinienia. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze również jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto Sąd uwzględnił właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

W ocenie Sądu stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonych był znaczny. Zachowanie oskarżonych polegające na wtargnięciu do mieszkania, grożeniu pałką teleskopową oraz zabór mienia było skierowane przeciwko dwóm dobrom prawnym – mieniu i osobie.

Okolicznością obciążającą był również sposób działania sprawców – oskarżony A. S. (2) wszedł do mieszkania ubrany w kominiarkę i z założonym na głowę kapturem. Wiedząc o tym, iż w mieszkaniu przebywa jedynie A. R., która jest osobą schorowaną wyjął z kieszeni pałkę teleskopową i zaczął grozić jej użyciem, czym zastraszył pokrzywdzoną. Przez całe zdarzenie pokrzywdzona obawiała się czy oskarżony nie zaatakuje ją pałką co oznaczało zagrożenie zdrowia i życia. Należy zaznaczyć, że wyjęcie z kieszeni pałki teleskopowej było celowym działaniem oskarżonego na pokrzywdzoną. Oskarżony nie miał żadnego powodu, grozić pokrzywdzonej, gdyż doskonale widział w jakim stanie fizycznym znajduje się pokrzywdzona.

Oskarżeni popełnili przestępstwo umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Również stopień winy oskarżonych jest znaczny – oskarżony popełnił czyn zabroniony o znacznym stopniu szkodliwości społecznej w sytuacji, w której obiektywnie mógł się zachować zgodnie z prawem.

Na niekorzyść oskarżonych przemawia także ich demoralizacja wyrażająca się przede wszystkim w uprzedniej karalności. Odnośnie A. S. (1) Sąd wziął pod uwagę, że orzeczono wobec niego środek poprawczy za ponad 20 czynów karalnych, w tym również za popełnione z użyciem przemocy oraz wyrok skazujący za przestępstwo fałszerstwa W przypadku A. S. (2) Sąd uwzględnił fakt, iż był on dotychczas 3- krotnie skazany za przestępstwa, 2 razy za przestępstwa przeciwko mieniu, raz za przestępstwo przeciwko zdrowiu.

Właściwości i warunki osobiste oskarżonego A. S. (1)w zasadzie przemawiają na jego niekorzyść. Oskarżony powinien przebywać w zakładzie poprawczym, z którego uciekł. Podjął naukę, lecz ją w niedługim czasie porzucił.

Natomiast właściwości i warunków osobistych oskarżonego A. S. (2) nie można ocenić jednoznacznie negatywnie. Oskarżony wykonuje pracę zarobkową, wynajmuje mieszkanie, uczy się. Próbował żyć zgodnie z prawem. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że popełniał kolejne przestępstwa. Z uwagi na to, że przestępstwo będące przedmiotem niniejszej sprawy jest czwartym z kolei należało uznać, że wysiłki oskarżonego, nie przyniosły rezultatu. Oskarżony w dalszym ciągu jest skłonny do popełniania czynów zabronionych, co należy uznać, za przejaw demoralizacji.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności Sąd wymierzył oskarżonym karę nieco powyżej dolnej granicy zagrożenia zawartej w sankcji art. 280 § 1 k.k. Adekwatną do popełnionego czynu karą jest kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do A. S. (1)oraz kara 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do A. S. (2). Kara wymierzona A. S. (2)jest surowsza, ponieważ jego rola w popełnionym przestępstwie była bardziej naganna – groził użyciem pałki starszej i niedołężnej kobiecie. Kara ta spełni swoje cele w zakresie zapobieżenia powrotowi oskarżonych do przestępstwa ponadto będzie oddziaływać na śniadość prawną społeczeństwa. Realizacjiobu tych celów służy orzeczona wobec oskarżonych kara pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia.

Sąd rozważał wymierzenie oskarżonym kary łagodniejszej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ale nie znalazł ku temu podstaw. Waga popełnionego przez oskarżonych czynu i stopień demoralizacji każdego z nich powoduje, że kara łagodniejsza byłaby karą niesprawiedliwą i utwierdzała oskarżonych w poczuciu bezkarności. Jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania może uświadomić oskarżonym naganność ich postępowania oraz to, że popełnienie kolejnego przestępstwa spotkają się ze stanowczą reakcją państwa.

Oskarżeni w toku postępowania karnego byli tymczasowo aresztowani. Dlatego zgodnie z art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie oskarżonemu A. S. (1) w dniach od 11 października 2012 r. do dnia 10 maja 2013 r., oskarżonemu A. S. (2) w dniach od 12 października 2012 r. do 10 maja 2013 r.

Oskarżeni nie pracują. Nie posiadają też żadnego majątku. Nie mogliby więc uiścić kosztów sądowych bez uszczerbku dla własnego utrzymania. Wobec powyższego Sąd zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił ich od ponoszenia tych kosztów.