Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 112/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSA Grażyna Świderska - Wandor (spr.)

Sędziowie: SSA Wiktor Gromiec

SSA Lech Magnuszewski

Protokolant: referent-stażysta Aleksandra Urbanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Mirosława Kido

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014 r.

sprawy

M. F.

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. R.

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt XIV K 98/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. A.- Kancelaria Adwokacka w R.- kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych brutto tytułem poniesionych kosztów obrony z urzędu oskarżonego S. R. przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

M. F. stanął pod zarzutem tego, że:

I. w dniu 12 lutego 2013 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i D. R., zabrał w celu przywłaszczenia parasol o wartości 50 złotych, portmonetkę o wartości 100 złotych, torebkę o wartości 150 złotych i dowód osobisty na nazwisko S. Z., legitymację emeryta-rencisty na nazwisko S. Z., kartę bankomatową (...), książeczkę oszczędnościową (...), pieniądze w kwocie 280 złotych, klucze do mieszkania (...) sztuk, butelkę (...) o wartości 26 złotych, czym działał na szkodę w/w;

- to jest o przestępstwo z art. 278 § l k.k. w zb. z art. 275 § l k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w dniu 12 lutego 2013 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z S. R., używając przemocy poprzez szarpanie oraz kopanie po całym ciele oraz używając niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, doprowadził do stanu bezbronności J. K., a następnie zabrał jej w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 600 złotych, dwie pary srebrnych kolczyków o łącznej wartości 100 złotych, dwa srebrne pierścionki o łącznej wartości 70 złotych, dwie srebrne zawieszki o łącznej wartości 80 złotych, srebrny łańcuszek z wisiorkiem o wartości 100 złotych, saszetkę koloru czerwonego o wartości 10 złotych, kosmetyczkę z lekami o łącznej wartości 40 złotych, portfel z pieniędzmi w kwocie 80 złotych, dowód osobisty, kartę kredytową (...), kartę kredytową typu (...), kartę zniżkową typu (...)., kartę (...), bilet miesięczny o wartości 102 złote, dwie pary okularów o łącznej wartości 537 złotych, czarny pendrive o wartości 120 złotych, książeczkę zdrowia, cztery monety kolekcjonerskie o nominale 2 złote, dwie pomadki ochronne o łącznej wartości 43 złote;

- to jest o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zb z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2) S. R., stanął pod zarzutem tego, że:

III. w dniu 12 lutego 2013 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z S. R., używając przemocy poprzez szarpanie oraz kopanie po całym ciele oraz używając niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, doprowadził do stanu bezbronności J. K., a następnie zabrał jej w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 600 złotych, dwie pary srebrnych kolczyków o łącznej wartości 100 złotych, dwa srebrne pierścionki o łącznej wartości 70 złotych, dwie srebrne zawieszki o łącznej wartości 80 złotych, srebrny łańcuszek z wisiorkiem o wartości 100 złotych, saszetkę koloru czerwonego o wartości 10 złotych, kosmetyczkę z lekami o łącznej wartości 40 złotych, portfel z pieniędzmi w kwocie 80 złotych, dowód osobisty, kartę kredytową (...), kartę kredytową typu (...), kartę zniżkową typu (...)., kartę (...), bilet miesięczny o wartości 102 złote, dwie pary okularów o łącznej wartości 537 złotych, czarny pendrive o wartości 120 złotych, książeczkę zdrowia, cztery monety kolekcjonerskie o nominale 2 złote, dwie pomadki ochronne o łącznej wartości 43 złote;

- to jest o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 275 § l k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3) D. R., stanął po zarzutem tego, że:

IV. w dniu 12 lutego 2013 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i M. F., zabrał w celu przywłaszczenia parasol o wartości 50 złotych, portmonetkę o wartości 100 złotych, torebkę o wartości 150 złotych i dowód osobisty na nazwisko S. Z., legitymację emeryta- rencisty na nazwisko S. Z., kartę bankomatową (...), książeczkę oszczędnościową (...), pieniądze w kwocie 280 złotych, klucze do mieszkania (...) sztuk, butelkę (...) o wartości 26 złotych, czym działał na szkodę w/w;

- to jest o przestępstwo z art. 278 § l k.k. w zb. z art. 275 § l k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V.  w dniu 13 lutego 2013 r. w S., zabrał w celu przywłaszczenia torebkę o wartości 80 złotych, portmonetkę o wartości 120 złotych, pieniądze w kwocie 200 złotych, dowód osobisty na nazwisko E. K., prawo jazdy na nazwisko E. K., dowód rejestracyjny samochodu marki F. (...) nr rej. (...), polisę OC firmy (...), legitymację emeryta-rencisty na nazwisko E. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 80 złotych;

- to jest o przestępstwo z art. 278 § l k.k. w zb. z art. 275 § l k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

4)  K. T., stanął po zarzutem tego, że:

w dniu 12 lutego 2013 r. w G. utrudniał postępowanie karne pomagając sprawcom przestępstwa uniknąć odpowiedniości karnej zacierając ślady przestępstwa w ten sposób, że niszczył karty bankomatowe uzyskane w wyniku kradzieży na szkodę J. K. i S. Z.;

- to jest o przestępstwo z art. 239 § l k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn.. akt: XIV K 98/13:

I.  uznał oskarżonego M. F. w ramach czynu zarzuconego mu w pkt. I za winnego tego, że w dniu 12 lutego 2013 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i D. R., zabrał w celu przywłaszczenia na szkodę S. Z. parasol o wartości 50 złotych, portmonetkę o wartości 100 złotych, torebkę o wartości 150 złotych, kartę bankomatową (...), pieniądze w kwocie 280 złotych, butelkę (...) o wartości 26 złotych, wisiorek wartości 30 złotych oraz aparat do mierzenia poziomu cukru we krwi wartości 200 złotych, czyn ten zakwalifikował z art. 278 § 1 i 5 k.k. i za to skazał go, zaś przy zastosowaniu art. 60 § l i § 2 pkt. l, § 6 pkt. 4 k.k., na mocy art. 278 § l k.k., art. 34 § l i 2 k.k., art. 35 § l k.k. wymierzył mu karę 8 (osiem) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  uznał oskarżonego M. F. w ramach czynu zarzuconego mu w pkt. II za winnego tego, że w dniu 12 lutego 2013 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z S. R., używając przemocy wobec J. K. poprzez szarpanie oraz kopanie po całym ciele oraz posługując się niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 600 złotych, dwa srebrne łańcuszki łącznej wartości 70 złotych, trzy pary srebrnych kolczyków o łącznej wartości 170 złotych, dwa srebrne pierścionki o łącznej wartości 70 złotych, dwie srebrne zawieszki o łącznej wartości 80 złotych, saszetkę koloru czerwonego o wartości 10 złotych, portfel wartości 20 złotych z pieniędzmi w kwocie 80 złotych, kartę kredytową typu (...), kartę debetową typu (...), dwie pary okularów o łącznej wartości 1087 złotych, czarny pendrive o wartości 120 złotych, cztery monety kolekcjonerskie o nominale 2 złote, dwie pomadki ochronne o łącznej wartości 43 złote, książkę wartości 20 złotych oraz torebkę wartości 80 złotych, czyn ten zakwalifikował z art. 280 § 2 k.k. i za to skazał go, zaś przy zastosowaniu art. 60 § l i § 2 pkt. 2, § 6 pkt. 2 k.k., na mocy art. 280 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwa) lat pozbawienia wolności;

III.  na mocy art. 85 k.k., art. 86 § l k.k., art. 87 k.k. połączył orzeczone wyżej kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu M. F. karę łączną 2 (dwa) lat pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżonego S. R. w ramach zarzuconego mu czynu za winnego tego, że w dniu 12 lutego 2013 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z M. F., używając przemocy wobec J. K. poprzez szarpanie oraz kopanie po całym ciele oraz posługując się niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 600 złotych, dwa srebrne łańcuszki łącznej wartości 70 złotych, trzy pary srebrnych kolczyków o łącznej wartości 170 złotych, dwa srebrne pierścionki o łącznej wartości 70 złotych, dwie srebrne zawieszki o łącznej wartości 80 złotych, saszetkę koloru czerwonego o wartości 10 złotych, portfel wartości 20 złotych z pieniędzmi w kwocie 80 złotych, kartę kredytową typu (...), kartę debetową typu (...), dwie pary okularów o łącznej wartości 1087 złotych, czarny pendrive o wartości 120 złotych, cztery monety kolekcjonerskie o nominale 2 złote, dwie pomadki ochronne o łącznej wartości 43 złote, książkę wartości 20 złotych oraz torebkę wartości 80 złotych, czyn ten zakwalifikował z art. 280 § 2 k.k. i za to go skazał, zaś na mocy art. 280 § 2 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 2 pkt. 2 § 6 pkt. 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwa) lat pozbawienia wolności;

V.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: M. F. w dniach 04.03.2013 r. - 24.09.2013 r., S. R. w dniach 04.03.2013 r. - 25.09.2013 r.;

VI.  uznał oskarżonego D. R. w ramach czynu zarzuconego mu w pkt. IV za winnego tego, że w dniu 12 lutego 2013 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i M. F., zabrał w celu przywłaszczenia na szkodę, S. Z. parasol o wartości 50 złotych, portmonetkę o wartości 100 złotych, torebkę o wartości 150 złotych, kartę bankomatową (...), pieniądze w kwocie 280 złotych, butelkę (...) o wartości 26 złotych, wisiorek wartości 30 złotych oraz aparat do mierzenia poziomu cukru we krwi wartości 200 złotych, czyn ten zakwalifikował z art. 278 § l i 5 k.k. i za to go skazał, zaś na mocy art. 278 § l k.k. i art. 33 § l, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

VII.  uznał oskarżonego D. R. w ramach czynu zarzuconego mu w pkt. V za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2013 r. w S., zabrał w celu przywłaszczenia na szkodę E. K. torebkę o wartości 150 złotych, portmonetkę o wartości 80 złotych, pieniądze w kwocie 230 złotych oraz telefon komórkowy marki S. (...) o wartości około 300 złotych, czyn ten zakwalifikował z art. 278 § l k.k. i za to na mocy art. 278 § l k.k. i art. 33 § l, 2 i 3 k.k. skazał go na karę roku pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości stawki na 10 (dziesięć) złotych;

VIII.  na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wyżej jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny i wymierzył oskarżonemu D. R. karę łączną roku i 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

IX.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu D. R. zawiesił na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

X.  uznał oskarżonego K. T. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 239 § l k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 239 § l k.k. wymierzył mu karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

XI.  na mocy art. 69 § l i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. i art. 71 § l k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu K. T. zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata, oddał go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i orzekł grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

XII.  na mocy art. 63 § l k.k. na poczet orzeczonych kar grzywny zaliczył oskarżonym D. R. i K. T. dzień zatrzymania w sprawie 04.03.2013 r.;

XIII.  na mocy art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił K. B. dwie sztuki płyt CD z zapisem monitoringu - poz.(...), T. K. płytę DVD marki S. z zapisem monitoringu - poz.(...) oraz Dyrektorowi Zespołu Szkół nr (...) w G., ul. (...) - cztery sztuki płyt CD z zapisem monitoringu - poz. (...) wykazu nr (...) dowodów rzeczowych k. 299 akt;

XIV.  na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża stalowego póz. (...) w/w wykazu;

XV.  na mocy art. 29 § l i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 14 ust. l pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: adw. K. A. - obrońcy oskarżonego S. R. kwotę 1.402,20 (tysiąc czterysta dwa złote 20/100) brutto i adw. A. K. - obrońcy oskarżonego D. R. kwotę 1.033,20 (tysiąc trzydzieści trzy złote 20/100) brutto - tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

XVI.  na mocy art. 626 § l k.p.k., art. 624 § l k.p.k. oraz art. l, art. 17 ust. l i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 roku, nr 49, poz. 223 ze zmianami) zwolnił oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obrońca oskarżonego S. R. oraz obrońca oskarżonego M. F..

Na skutek złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2014 roku tylko przez oskarżonego S. R. - zgodnie z treścią art. 457 § 2 k.p.k., Sąd ten - w oparciu o przepis art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. - sporządził uzasadnienie orzeczenia jedynie do zaskarżonej przez jego obrońcę części rozstrzygnięcia.

Obrońca oskarżonego S. R., na podstawie art. 444 k.p.k. w zw. z art 425 § l i 2 k.p.k. i art. 427 § l k.p.k. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił Sądowi I instancji:

I.  na podstawie art. 427 § 2 k.k. w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego S. R. kary 2 lat pozbawienia wolności z powodu nie orzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania, z jednej strony wskutek nadania przeważającej wagi przy rozważaniu instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania - stopniowi społecznej szkodliwości czynu i poczuciu krzywdy pokrzywdzonej J. K. tj. okolicznościom nie związanych z warunkami i właściwościami osobistymi oskarżonego (które powinny mieć decydujące znaczenie dla oceny istnienia pozytywnej prognozy kryminologicznej), jak również pominięciu przy rozważaniu celów kary w zakresie prewencji generalnej - okoliczności pozostawania przez oskarżonego w warunkach izolacji penitencjarnej (jako tymczasowo aresztowany) przez okres blisko 7 miesięcy, która to okoliczność nie pozostaje bez znaczenia dla oceny zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a z drugiej strony niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd szeregu okoliczności łagodzących, które uzasadniają przekonanie, że oskarżony pomimo nie wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności będzie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania wobec oskarżonego orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego S. R., jako oczywiście bezzasadna, na uwzględnienie nie zasługiwała.

Należy przypomnieć, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wska­zania nowych, nieznanych przez sąd okoliczności, polegać może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, któ­rych orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, OSNKW 1974, Nr 12, póz. 234 z uwagami A. Kaszyckiego, S. Mendyki, Przegląd, WPP 1975, Nr 2, s. 244 oraz M. Cieślaka, Z. Dody, Przegląd, Pal. 1975, Nr 7-8, s. 37).

Niewspółmierność orzeczonej kary musi już przy wstępnym oglądzie rzucać się w oczy i nie nadawać się do zaakceptowania nie może to być dysproporcja mała, lecz znaczna.

Inaczej rzecz ujmując, chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Z sytu­acją rażącej niewspółmierności kary mamy do czynienia w szczególności wów­czas, gdy rozmiar represji w rozpoznawanej sprawie jest w sposób oczywisty nie­proporcjonalny w stosunku do dolegliwości wymierzanych podobnym sprawcom w podobnych sprawach. Podkreślił to Sąd Najwyższy wyrażając pogląd, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.2.1995 r., II KRN 198/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 18).

Wobec czego rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej in­stancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.11.1973 r., III KR 254/73, OSNPG 1974, Nr 3-4, poz. 51). Niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar ( i środ­ków karnych), wymierzona za przypisane oskarżonemu przestępstwa, nie odzwier­ciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu oraz nie uwzględnia w wy­starczającej mierze celów kary określonych w art. 53 KK (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.11.1990 r., WR 363/90, OSNKW 1991, Nr 7-9, poz. 39, S. Zabłocki, Postępo­wanie, 1998, s. 82).

Kierując się powyższymi zasadami Sąd odwoławczy nie dostrzegł w orzeczeniu wobec oskarżonego kary 2 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. z art. 280 § 2 k.k. przy zastosowaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary - rażącej surowości.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest w przedmiotowej sprawie okoliczności, któ­re przemawiały za orzeczeniem wobec oskarżonego łagodniejszej kary jak ta, która została określona przez Sąd a quo.

Sąd Okręgowy w Gdańsku orzekając wobec oskarżonego karę pozbawienia wolno­ści biorąc pod uwagę okoliczności łagodzące (młody wiek, uprzed­nią niekaralność, pozytywną opinie środowiskową, okazanie skruchy), jak i obciążające (sposób działania - użycie noża, dopuszczenie się przestępstw wobec przypadkowo spotkanej osoby, działanie dla korzyści majątkowej i pod wpływem alkoholu, w poczuciu bezkarności, okazując wyjątkowo lekceważące podejście do konieczności przestrzegania przepisów prawa i podsta­wowych zasad moralnych, współdziałanie z drugim sprawcą) ocenił je w sposób, który zdaniem Sądu ad quem sprawia, że wymie­rzona kara pozbawienia wolności i jej dolegliwość, nie przekracza stopnia winy, uwzględnia należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze (zapobieganie powro­towi do przestępstwa, nakłoni do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania) uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a tym samym wpływa na przekonanie, że przestępstwo nie popłaca - przeciwnie, spotyka się ze sprawiedliwą karą.

Należy stwierdzić, iż Sąd meriti wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, niewątpliwie kierował się także względami wychowawczymi (kształtowanie pewnych określonych sfer psychicznych przynależących do osobowości oraz nauczanie), albowiem w chwili czynu S. R. miał 22 lata - a więc był stosunkowo młodym człowiekiem.

Jednakże, jak to wielokrotnie stwierdzono w praktyce, nie chodzi o to, by młodym sprawcom wymierzać kary bezmiernie łagodne czy symboliczne, jedynie o to, by wy­miar kary, unikający czynienia z przestępstw osób młodych przykładów od­straszającego działania kar, uwzględniał przede wszystkim, jako swój cel po­wstrzymanie procesów demoralizacji i próbę wdrożenia sprawcy do życia w społe­czeństwie. Wprawdzie karanie stosunkowo młodych sprawców wskazuje na preferencję postulatów prewencji specjalnej, nie eliminuje to jednak wymagania wymierzenia takiej kary, która odpowiadałaby stop­niowi winy sprawcy i stopniowi społecznej szkodliwości czynów mu przypisanych i zdolna byłaby osiągnąć cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej, rozumianej, jako kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Wzgląd zaś na wychowawczą rolę kary nie oznacza bynajmniej łagodnego trakto­wania takich sprawców, może niekiedy wskazywać na potrzebę dłuższego procesu ich resocjalizacji (w tym orzekanie kar bez stosowania warunkowego zawieszenia ich wykonania), a tym samym orzeczenia surowszej kary pozbawienia wolności dla umożliwienia realizacji tego celu. Wymierzanie kary sprawcom stosunkowo młodym i to przy zastosowaniu już instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia, musi być zestawione z pozosta­łymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary.

O tym, bowiem, jaka kara speł­ni rolę wychowawczą, jak długi okres potrzebny będzie, aby skazanego wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego decydują oko­liczności konkretnej sprawy, zarówno podmiotowe jak i przedmiotowe. Ustalenie i rozważenie tych okoliczności pozwoli dopiero ocenić stopień zdemoralizowania sprawcy i jak długi musi być proces jego resocjalizacji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego kierując się powyższymi przesłankami należało uznać, iż okoliczności ustalone w toku przedmiotowej sprawy wprawdzie nakazywały, aby wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności obniżyć ją poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia wynikającego z art. 280 § 2 k.k. (przestępstwo rozboju kwalifikowanego zagrożone jest karą pozbawienia wolności od lat 3) stosując dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary wynikające z art. 60 § 2 k.k. Jednakże wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, przede wszystkim z uwagi na jego skutki (wobec osoby pokrzywdzonej), jak i okoliczności jego popełnienia, sprzeciwiał się ukaraniu oskarżonego karą łagodniejszą (poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania) od tej, która została wymierzona mu w zaskarżonym wyroku – tj. w rozmiarze 2 lat bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu odwoławczego młody wiek oskarżonego ani „względy wychowawcze" w zestawieniu z okolicznościami przedmiotowymi czynu (na które prawidłowo wska­zywał Sąd meriti) mającymi znaczenie dla wymiaru kary nie prowadziły do wniosku, że wymierzona S. R. bezwzględna kara pozbawienia wolności i to z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia, jest karą nie­współmiernie surową w świetle postawy oskarżonego w trakcie zdarzenia, jak i po jego zaistnieniu.

Dokonując oceny orzeczonej wobec oskarżonego kary, Sąd orzekający miał na uwadze, że przestępstwa rozbojów szerzą się w zastraszającym tempie i przeważnie popełniane są przez sprawców młodych. W tych warunkach kary, zwłaszcza wymierzone sprawcom zbrodni, winny dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczo­ści, tworzyć atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępie­nia, a nie pobłażliwości i współczucia dla ludzi, którzy to prawo łamią. Przy tego rodzaju przestępczości, społeczne oddziaływanie kary musi trafiać do ludzi młodych, którzy powinni zdawać sobie sprawę zarówno ze społecznej szko­dliwości takich czynów, jak i z konsekwencji w postaci odpowiedzialności karnej. Nie można przecież zapominać, iż oskarżony działał z nasileniem złej woli, zdecy­dował się na popełnienie przestępstwa po to tylko, aby zdobyć potrzebny mu alko­hol, z determinacją dążył do osiągnięcia zamierzonego celu (w momencie kiedy drugi współsprawca nie mógł pokonać oporu pokrzywdzonej, to on wyjął nóż grożąc jego użyciem), działając w poczuciu bezkarności, lekceważąc reguły porządku prawnego.

Przyjąć, zatem należało, iż jedynie orzeczenie wobec oskarżonego S. R. kary bez­względnej 2 lat pozbawienia wolności daje szansę na realizację celów kary nie tyl­ko w zakresie prewencji szczególnej, ale również i ogólnej.

W ocenie Sądu odwoławczego tak wymierzona kara powinna spowodować, iż oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania i zmieni swój tryb życia, przekona go o konieczności przestrzegania podstawowych zasad porządku prawe­go, a silniejsze oddziaływanie resocjalizacyjne pozwoli zasadnie przypuszczać, że po wyjściu na wolność ma szansę pokierować swoim życiem w taki sposób, by w przyszłości nie naruszać norm prawa karnego i żyć zgodnie z jego przepisami.

Aczkolwiek dotychczasowy tryb życia oskarżonego nie jest zaprzeczeniem, jakiej­kolwiek pozytywnej prognozy, jednakże popadając w konflikt z prawem musiał w pełni zdawać sobie sprawę z naganności takiego postępowania, a tym samym go­dził się z ewentualnymi skutkami swojego zachowania. Oskarżony swoją postawą i dotychczasowym trybem życia uzasadnia potrzebę by „ugruntowanie świadomości", co do niesłuszności swojego postępowania było re­alizowane w warunkach izolacji penitencjarnej.

Wprawdzie oskarżony jest osobą młodą w miarę pozytywnej opinii, to jednak okoliczności te nie stoją wyżej niż wzgląd na stopień winy, czy stopień społecznej szkodliwości czynu. Młody wiek w tego rodzaju przestępczości nie stanowi wyjątku, społeczne zaś od­działywanie kary musi trafić właśnie do ludzi młodych, którzy powinni zdawać sobie sprawę zarówno ze społecznej szkodliwości takich czynów, jak i z konse­kwencji w postaci odpowiedzialności karnej, odbywając zaś karę, która spełnia cele wychowawcze, skazany powinien wdrożyć się do przestrzegania porządku prawnego. Nie­kiedy, bowiem tylko tak orzeczona kara tzn. bezwzględna kara pozbawienia wolności może dopiero spełniać warunki resocjalizacji sprawców mło­dych.

Konsekwencją powyższych rozważań było uznanie apelacji obrońcy oskarżonego za niezasadną. W tym stanie rzeczy orzeczono jak w wyroku (art. 437 § l k.p.k.).

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., art. 17 ustawy z dnia 23 kwietnia 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zmian.) zaś o wynagrodzeniu za obronę z urzę­du orzeczono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. Nr 163. poz. 1348).