Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Alicja Zych

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Lisiowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2013 r. w L.

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko Towarzystwu (...) „ Spółce Akcyjnej z (...) w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie, ustalenie

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) „ Spółki Akcyjnej z (...)
w W. na rzecz powoda J. K. zadośćuczynienie
w kwocie 74.000,00 zł ( siedemdziesiąt cztery tysiące złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 28 kwietnia 2010 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) „ Spółki Akcyjnej z (...)
w W. na rzecz powoda J. K. odszkodowanie
w kwocie 4.163,65zł ( cztery tysiące sto sześćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt pięć groszy ) z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2011 roku do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo w pozostałej części;

IV.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...)„ Spółki Akcyjnej z (...)
w W. na rzecz powoda J. K. kwotę 1.196,60zł
( jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) „ Spółki Akcyjnej z (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie kwotę 4.889,32zł ( cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu części kosztów sądowych, od ponoszenia których powód był zwolniony;

VI.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie, z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda
w punkcie I wyroku, kwotę 3.259,55 zł ( trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu części kosztów sądowych, od ponoszenia których powód był tymczasowo zwolniony.

Sygn. akt I C 801/11

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 września 2011 roku powód J. K. wniósł
o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. łącznie kwoty 135.677,00 zł, w tym kwoty:

⚫

124.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2008 roku do dnia zapłaty;

⚫

11.676,75zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku, które mogą ujawnić się u powoda w przyszłości oraz o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że w wyniku wypadku drogowego z dnia 4 maja 2008 roku, doznał urazów wielomiejscowych w postaci stłuczenia głowy wraz ze wstrząśnieniem mózgu, ran tłuczonych czoła i łuku brwiowego prawego, otarć naskórka czoła, stłuczenia kręgosłupa piersiowego i szyjnego, stłuczenia okolic łokcia i przedramienia lewego, złamania drugiego żebra po stronie lewej, uszkodzenia mięśnia nadgrzbietowego. Obrażenia, jakich powód doznał w wyniku przedmiotowego wypadku były tak rozległe i nieodwracalne, że do dnia dzisiejszego powód nie odzyskał sprawności ruchowej. Skutkiem wypadku była także osobista tragedia powoda bowiem narzeczona powoda – M. W. w wyniku przedmiotowego wypadku poniosła śmierć na miejscu. Podniesiono, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel przyznał i wypłacił powodowi kwotę 26.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 7.489,47 zł tytułem odszkodowania ( pozew wraz z uzasadnieniem k. 2-9).

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. ( poprzednik pozwanego) nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany ubezpieczyciel wskazał, że w toku postępowania prowadzonego w związku ze zgłoszoną przez powoda szkodą, wypłacono powodowi zadośćuczynienie w kwocie 26.000,00 zł oraz odszkodowanie w łącznej kwocie 6.189,47 zł. Zdaniem strony pozwanej – uznane i wypłacone kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania są adekwatne do rozmiaru odniesionych obrażeń i krzywdy powoda poniesionych przez niego w związku z wypadkiem z dnia 4 maja 2008 roku oraz w całości rekompensują szkodę z tego tytułu. Zdaniem pozwanego – kwota żądanego przez powoda w niniejszym postępowaniu zadośćuczynienia jest wygórowana zaś roszczenia odszkodowawcze są bezzasadne i nie udowodnione ( odpowiedź na pozew k. 70-76 ).

W toku postępowania strona powodowa podtrzymywała dotychczasowe żądania, zaś pozwany zakład ubezpieczeń konsekwentnie powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie w całości ( protokoły rozpraw k. 96, k. 127, k. 310. ).

Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy dokonał wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym połączenia (...) Spółki Akcyjnej oraz Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej. Połączenie zostało dokonane w trybie art. 492 § 1 ksh, poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej, tj. (...) Spółki Akcyjnej na spółkę przejmującą, tj. Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną ( postanowienie k. 214-217, odpis z Krajowego Rejestru Sądowego k. 218-223 ).

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Do miesiąca maja 2008 roku, tj. do daty wypadku komunikacyjnego, J. K. (aktualnie lat 27), był osobą zdrową, sprawną, towarzyską, aktywną ruchowo, lubił grać w piłkę siatkową, jeździć na nartach. Wypadek któremu uległ powód, miał miejsce kiedy powód wraz ze swoją narzeczoną M. W. oraz grupą znajomych wracali z urlopu ze Słowacji ( zeznania M. K. (1) k. 128-129v, zeznania M. G. k. 129v-130v, zeznania S. W. k. 130v-131, zeznania powoda J. K. k. 96v-98 w zw. z k. 310 ).

W dniu 4 maja 2008 roku powód J. K. podróżował jako pasażer samochodem osobowym, którego kierowcą była jego narzeczona – M. W.. W pojeździe, na tylnej kanapie podróżował także S. S. oraz młodszy brat powoda – M. K. (2). W J. woj. (...) doszło do wypadku drogowego, gdzie kierująca samochodem marki N. (...) – M. W. na łuku drogi zjechała na przeciwległy pas ruchu doprowadzając do czołowego zderzenia
z samochodem ciężarowym marki M. kierowanym przez R. M.,
w wyniku czego M. W. poniosła śmierć, zaś J. K. doznał obrażeń ciała w postaci:

⚫

stłuczenia głowy,

⚫

stłuczenia kręgosłupa szyjnego, okolic łokcia i przedramienia lewego.

Pozostali pasażerowie samochodu marki N. (...) doznali obrażeń ciała naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni. Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2008 roku śledztwo w sprawie zaistniałego wypadku zostało umorzone wobec śmierci kierującego pojazdem marki N. (...) - M. W. ( postanowienie k. 10-11, karta informacyjna k. 23-24 dołączonych akt szkody numer 623579 ).

Z miejsca wypadku powód został przewieziony do Szpitala (...) w B. gdzie został przyjęty do Oddziału (...) Ogólnej. Wykonane zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej, czaszki, kręgosłupa szyjnego, kręgosłupa piersiowego, łokcia i przedramienia lewego nie wykazały cechy zmian pourazowych. W trakcie hospitalizacji powód był konsultowany przez lekarza neurologa, który rozpoznał u powoda zespół bólowy odcinka szyjno-piersiowego kręgosłupa. Powód był także konsultowany przez psychologa, który rozpoznał u powoda reakcję na silny stres. Powód został wypisany do domu w dniu 7 maja 2008 roku ( karta informacyjna k. 23-24 dołączonych akt szkody numer 623579 ).

W dniu 2 czerwca 2008 roku powód zgłosił się do Poradni Psychologicznej Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
w L.. Dnia 6, 13 i 16 czerwca 2008 roku powód odbył prywatne wizyty
w Gabinecie Psychologicznym ( zaświadczenie k. 25 i rachunki k. 42 dołączonych akt szkody nr 623579 ).

Z powodu nasilających się bólów głowy, w okresie od dnia 22 do 26 czerwca 2008 roku powód był hospitalizowany w Oddziale Neurologicznym Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w L. z rozpoznaniem podejrzenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, infekcji dróg moczowych, urazu barku. Wykonane badania diagnostyczne nie potwierdziły istnienia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych ( karta informacyjna k. 48 dołączonych akt szkody nr 623579 ).

W wykonanym w dniu 30 lipca 2008 roku badaniu EEG stwierdzono zapis w granicach zmienności dla wieku pacjenta z dominującą czynnością alfa 8-13 Hz do 50-80 uV. Hv i fotostymulacja nie ujawniają zmian ogniskowych lub napadowości, reakcja blokowania zaznaczona ( wynik badania k. 22 dołączonych akt szkody nr 623579 ).

W dniach od 28 listopada do 21 grudnia 2008 roku powód przebywał
w ramach prewencji rentowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Sanatorium (...) w P. gdzie wykonano u powoda między innymi badanie EEG ( bez odchyleń od normy ) i rozpoznano niedomogę czynnościowo-bólową kręgosłupa szyjnego i dystorsję kręgosłupa szyjnego
z podwichnięciem C7- (...) ( informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej
k. 50-53 ).

W dniach od 6 do 28 września 2009 roku powód w ramach prewencji rentowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przebywał w Sanatorium (...) w C. gdzie rozpoznano między innymi niewydolność czynnościowo-bólową kręgosłupa szyjnego w przebiegu dystorsji z podwichnięciem C7- (...) (informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej k. 54-57 ).

Powód kontynuował leczenie w warunkach ambulatoryjnych w (...), Poradni Chirurgicznej, (...), (...), korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych ( historia choroby
k. 27-30, zaświadczenie lekarskie k. 21, zaświadczenie lekarskie k. 34, historia choroby k. 35-42, zaświadczenie lekarskie k. 44-45, zaświadczenie lekarskie
k. 46-47, skierowanie na zabiegi k. 12-18 i k. 20 ).

W wykonanym w dniu 2 kwietnia 2009 roku badaniu KT kręgosłupa L-S stwierdzono u powoda na poziomie L4 - L5 delikatne spłaszczenie krążka międzykręgowego z zaznaczonym kontaktem z workiem oponowym, na poziomie L5 - S1 delikatne dokanałowe uwypuklenie krążka międzykręgowego z zaznaczonym kontaktem z ogonem, poziome ustawienie kości krzyżowej, wysokość trzonów i przestrzeni międzytrzonowych zachowana
( wynik badania k. 33 ).

W wykonanym w dniu 17 marca 2011 roku badaniu KT kręgosłupa L-S stwierdzono cechy centralnej dyskopatii L5-S1 ( wynik badania k. 32 ).

Według biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii dr n. med. E. B., w wyniku wypadku z dnia 4 maja 2008 roku powód doznał między innymi urazu głowy i urazu kręgosłupa szyjnego i piersiowego.
Z punktu widzenia neurologicznego, cierpienia o znacznym nasileniu pod postacią dolegliwości bólowych wynikających z wymienionych urazów trwały
u powoda około 3 tygodnie, o średnim nasileniu wynikające z dolegliwości bólowych występują okresowo do chwili obecnej. W chwili obecnej powód nie wymaga leczenia neurologicznego, okresowo może przyjmować leki przeciwbólowe. Powód natomiast wymaga rehabilitacji, w zakresie wymaganym przez powoda, rehabilitacja jest refundowana w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Z punktu widzenia neurologicznego, obecny stan zdrowia powoda jest dość dobry jednakże – w ocenie biegłej – biorąc pod uwagę, że wraz z wiekiem zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa mogą narastać, rokowania co do stanu zdrowia powoda mogą nie być dobre. Nasilenie dolegliwości bólowych wynikające z wymienionych wyżej zmian może występować pod wpływem ciężkiej pracy fizycznej, dźwigania ciężarów, długotrwałego przebywania w pozycji przymusowej ( siedzącej, stojącej ). Z punktu widzenia neurologicznego ze względu na utrzymujące się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i L-S biegła określiła długotrwały trwały uszczerbek na zdrowiu powoda łącznie na 10% ( opinia biegłej sądowego z zakresu neurologii dr n. med. E. B. k. 138-139 i k. 177-178 ).

Z opinii biegłego sądowego specjalisty neurologa W. D. wynika, iż w wyniku wypadku z dnia 4 maja 2008 roku powód doznał urazu głowy, urazu kręgosłupa szyjnego i lewej kończyny górnej – w okolicy łokcia
i przedramienia. Biegły nie stwierdził u powoda objawów ogniskowego uszkodzenia centralnego układu nerwowego, brak objawów korzeniowych
i objawów ubytkowych z zakresu obwodowego układu nerwowego, brak zatem – w opinii biegłego – trwałego, pourazowego uszkodzenia układu nerwowego. Biegły stwierdził u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu, wynikający
z przedłużającego się zespołu bólowego szyjnego z promieniowaniem do lewej kończyny górnej, związany jest on z wypadkiem z dnia 4 maja 2008 roku
i wynosi 5%. Natomiast opisywane zmiany dyskopatyczne kręgosłupa
w odcinku lędźwiowo-krzyżowym trudno – zdaniem biegłego – uznać za pourazowe bowiem skutkowały one dolegliwościami bólowymi po upływie co najmniej 8 miesięcy od wypadku, nie wiązały się z koniecznością wcześniejszej diagnostyki i leczenia. Przebyty uraz głowy miał charakter powierzchowny
i – w opinii biegłego - nie spowodował uszkodzenia układu nerwowego, nie sprowadza zatem uszczerbku na zdrowiu. Rozpoznana u powoda niedomoga czynnościowo-bólowa kręgosłupa szyjnego i dystorsja kręgosłupa szyjnego
z podwichnięciem C7-T1 ma etiologię pourazową, związaną z wypadkiem drogowym z dnia 4 maja 2008 roku. Objawy z odcinka szyjnego kręgosłupa wymagały długotrwałego leczenia rehabilitacyjnego i farmakologicznego oraz rozpoczęcia diagnostyki już w dniu urazu, bezpośrednio po wypadku. Stwierdzoną w badaniu KT kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z dnia
2 kwietnia 2009 roku dyskopatię na poziomie L5 - S1 trudno – w ocenie biegłego – uznać za pourazową, związaną z przedmiotowym wypadkiem komunikacyjnym z uwagi na odległe w czasie dolegliwości z tego odcinka kręgosłupa i brak trwałych uszkodzeń na tym poziomie kręgosłupa i układu nerwowego ( opinia biegłego sądowego neurologa W. D. k. 196-205 ).

Według biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej, urazowej
i chirurgii urazowo-ortopedycznej dr. n. med. J. S., w wyniku wypadku z dnia 4 maja 2008 roku powód doznał stłuczenia głowy, skręcenia kręgosłupa szyjnego z podwichnięciem C7- (...), stłuczenia łokcia lewego
z otarciem skóry, stłuczenia przedramienia lewego z otarciem skóry, uszkodzenia mięśnia nadgrzbietowego barku lewego oraz złamania żebra 2 po stronie lewej. W zakresie ortopedycznym biegły nie stwierdził ograniczenia funkcji kręgosłupa, natomiast podawane przez powoda dolegliwości bólowe są
dolegliwościami bólowymi na tle zaburzenia układu nerwowego. Uraz łokcia
i przedramienia lewego nie spowodował następstw urazowych i nie spowodował ograniczenia funkcji tych narządów. Złamanie żebra 2 po stronie lewej również nie spowodowało ograniczenia funkcji klatki piersiowej. Uraz barku lewego skutkuje trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda na poziomie 7%. Wymienione obrażenia powodowały trzytygodniowy ból o znacznym natężeniu, który następnie zmniejszał się, aktualnie okresowo mogą pojawiać się bóle braku lewego i kręgosłupa szyjnego. Obrażenia doznane przez powoda nie powodowały bezpośredniego zagrożenia życia. Biegły wskazał, iż powód jest aktualnie rehabilitowany, wymaga okresowych wizyt ortopedycznych
i neurologicznych. Rehabilitacja jest szczególnie wskazana w przypadku pojawienia się u powoda dolegliwości bólowych lewego barku lub kręgosłupa. Stan zdrowia J. K. pod względem skutków pourazowych jest stacjonarny i praktycznie utrwalony, zmiany pourazowe są trwałe. Nie należy spodziewać się pogorszenia funkcji kręgosłupa i barku lewego w zakresie ortopedycznym. Zabiegi rehabilitacyjne mogą być prowadzone w ramach ubezpieczenia społecznego Narodowego Funduszu Zdrowia, koszt leków przeciwbólowych może wynosić do 50,00 zł miesięcznie w okresie zaostrzenia dolegliwości bólowych ( opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii urazowej i chirurgii urazowo-ortopedycznej dr.n.med. J. S. k. 237-239 ).

W opinii biegłego sądowego specjalisty psychiatry, udział powoda
w wypadku komunikacyjnym z dnia 4 maja 2008 roku, a szczególnie śmierć jego dziewczyny wywołał proces żałoby, czego naturalną konsekwencją było wystąpienie takich uczuć jak żal, smutek, przygnębienie, poczucie straty. Powodowało to obniżenie jakości życia powoda. Dodatkowym czynnikiem mającym wpływ na stan psychiczny powoda były dysfunkcje fizyczne jakie ujawniły się po wypadku. W wyniku podjętej terapii psychologicznej stan powoda uległ częściowej poprawie, z uwagi na nadal obecne stany napięcia, niepokoju, przygnębienia powód korzysta z terapii psychologicznej w związku

z czym ponosi koszty z tym związane. Obecne zaburzenia psychiczne u powoda wymagają nadal oddziaływań psychoterapeutycznych, celem takiej terapii jest poprawa nastroju, obniżenie poziomu lęku, wzmocnienie mechanizmów obronnych, przywrócenie uczuć związanych z bezpieczeństwem, przewidywalnością przyszłości. Dodatkowo w przypadku powoda terapia powinna iść w kierunku mentalnego przepracowania i przeformatowania straty -nadaniu jej nowego znaczenia i sensu w perspektywie dalszego biegu ludzkiego życia. Zdaniem biegłego, rokowanie co do dalszej poprawy jest dobre pod warunkiem kontynuowania terapii. W wyniku przedmiotowego wypadku komunikacyjnego powód doznał rozstroju zdrowia psychicznego. Objawy lękowe i depresyjne utrzymują się u powoda nadal, z tym, że mają one łagodne nasilenie i nie skutkują upośledzeniem codziennego funkcjonowania. Ograniczenia jakie występują u powoda są związane z wycofaniem się z życia towarzyskiego, zamykaniem się w kręgu swoich zainteresowań, które realizuje w warunkach domowych. Zaburzenia psychiczne nie ograniczają wypełniania ról zawodowych. W obecnej sytuacji można mówić o istnieniu u powoda długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6% ( opinia biegłego sądowego specjalisty psychiatry k. 150-152v).

J. K. w dniu 27 kwietnia 2010 roku dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi. W piśmie tym zgłoszono żądanie wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 100.000zł oraz odszkodowania w łącznej kwocie 25.913,22 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia ( 2.732,47 zł ), utraconych zarobków ( 8.476,75 zł ), zniszczonych w wypadku rzeczy (1.285 zł ), niezaliczenia roku studiów (3.500,00 zł ) oraz tytułem zwrotu kosztów opieki ( 9.919,00 zł ) ( zgłoszenie szkody k. 1-4 dołączonych akt szkody nr 623579 ).

W ramach likwidacji szkody (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. decyzją z dnia 25 maja 2010 roku i 18 maja 2011 roku przyznała i wypłaciła powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę w wysokości 26.000,00 zł oraz odszkodowanie w łącznej kwocie 6.189,47 zł, w tym kwotę 420,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, kwotę 2.688,67 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia, kwotę 1.780,80 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu, kwotę 1.000,00 zł tytułem zaliczki za utracony dochód oraz kwotę 300,00 zł za zniszczoną w wypadku odzież ( decyzje k. 114
i k. 154 dołączonych akt szkody nr 623579 ).

J. K. w chwili wypadku miał 22 lata, był studentem pierwszego roku studiów niestacjonarnych na Uniwersytecie M. S.
w L.. Na skutek wypadku z dnia 4 maja 2008 roku wystąpił u niego rozstrój zdrowia powodujący ograniczenia jego dotychczasowego sposobu życia, do dnia dzisiejszego powód odczuwa skutki wypadku. Odczuwa dolegliwości bólowe związane z urazami kręgosłupa. W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał też rozstroju zdrowia psychicznego. Głównym czynnikiem, który wywarł na niego niekorzystny wpływ była śmierć jego narzeczonej M. W., z którą w niedalekiej przyszłości zamierzał wejść w związek małżeński i założyć rodzinę. M. W. była radosną, pełną życia osobą, którą lubiła i akceptowała rodzina powoda. Po wypadku powód stał się osobą zamkniętą w sobie, małomówną, unika kontaktu z ludźmi, ma zaburzenia lękowo-depresyjne, występowały u niego myśli samobójcze. Powód, po przedmiotowym wypadku miał też problemy
z kontynuowaniem nauki i decyzją z dnia 26 września 2008 roku został skreślony z listy studentów. W okresie od dnia 1 lutego 2008 roku do dnia
29 maja 2009 roku powód był zatrudniony w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. na stanowisku konsultanta (...). Rozwiązanie umowy
o pracę nastąpiło przez pracodawcę bez wypowiedzenia bowiem po wypadku
z dnia 4 maja 2008 roku powód miał problemy z kontynuowaniem pracy, przez ponad 18 miesięcy przebywał na zwolnieniu lekarskim, a później na zasiłku chorobowym. W okresie od dnia 28 lutego 2009 roku do dnia 28 maja 2009 roku ( 90dni ) i od dni 29 maja 2009 roku powód otrzymywał świadczenie rehabilitacyjne. Następnie powód był zatrudniony na stanowisku inspektora,
w firmie zajmującej się przetwarzaniem surowców wtórnych. W 2011 roku powód pomyślnie ukończył kurs prawa jazdy, powód podjął też studia
w Wyższej Szkole (...) w L.. Od dnia 1 sierpnia 2013 roku powód jest zatrudniony w firmie (...).

Do chwili obecnej powód bardzo często wraca wspomnieniami do wydarzeń z dnia 4 maja 2008 roku. Od dnia 20 kwietnia 2013 roku powód pozostaje w związku z kobietą. Powód długi czas po wypadku, czas wolny spędzał w domu lub na zabiegach rehabilitacyjnych, izolował się od życia towarzyskiego, zamykał się w kręgu swoich zainteresowań, które realizował w warunkach domowych ( decyzja k. 26, decyzja k. 37 i k. 40 dołączonych akt szkody nr 623579, umowa o pracę k. 61-62, zestawienie k. 58-60, zeznania M. K. (1) k. 128-129v, zeznania M. G. k. 129v-130v, zeznania S. W. k. 130v-131, zeznania powoda J. K. k. 96v-98 w zw.
z k. 310).

Orzeczeniem (...) do spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w Ł. z dnia 28 lutego 2011 roku, J. K. został zaliczony do osób niepełnosprawnych stopnia lekkiego
( orzeczenie k. 25 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionuje swej odpowiedzialności za skutki wypadku jakiemu uległ powód. Sporny natomiast jest zakres skutków, jakie dotknęły powoda J. K. oraz wysokość należnych mu z tego tytułu świadczeń.

Ustalając zakres obrażeń jakich doznał powód w wyniku opisanego powyższej wypadku, jak też aktualnie odczuwanych przez niego dolegliwości zdrowotnych, Sąd oparł się na dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy oraz opiniach biegłych lekarzy. Dowody te są ze sobą zbieżne i zgodne.

Należy zauważyć, że w sprawie zasięgnięto opinii czterech biegłych sądowych ( dwóch neurologów, chirurga oraz psychiatry ). W ramach kontroli merytorycznej i formalnej opinii biegłych, nie dopatrzył się Sąd nieprawidłowości pozwalających na odebranie złożonym opiniom przymiotu pełnowartościowego źródła dowodowego. Biegli wskazali bowiem wszelkie przesłanki przyjętego rozumowania, przedstawili także jego tok. Wnioski płynące z opinii przedstawione są klarownie i logicznie wynikają z przyjętych podstaw. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych, niezgodności
z życiowym doświadczeniem bądź też niespójności z pozostałym materiałem dowodowym. W tych warunkach opinie biegłych posłużyły za pełnowartościową podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Sąd uwzględnił także zeznania powoda oraz świadków M. K. (1), M. G. i S. W. w zakresie rodzaju, długotrwałości, intensywności cierpień powoda oraz zmiany trybu jego życia spowodowanej wypadkiem, gdyż są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Prawdziwość zgromadzonych w sprawie dokumentów urzędowych i prywatnych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu, łącznie z opisanymi powyżej dowodami stworzyły one jeden łańcuch dowodów wzajemnie się dopełniających.

Mając powyższy stan faktyczny za podstawę Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie J. K. domagał się od pozwanego naprawienia szkody powstałej wskutek wypadku, jaki miał miejsce w dniu
4 maja 2008 roku, jak również przyznania zadośćuczynienia z powodu cierpień spowodowanych następstwami przedmiotowego wypadku. Ponadto wniósł
o ustalenie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące wystąpić
w przyszłości następstwa obrażeń, jakich doznał w przedmiotowym wypadku.

Zasada odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa (...)
i (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wobec powoda za skutki wypadku z dnia 4 maja 2008 roku, była między stronami bezsporna.

Bezsporne między stronami były też okoliczności dotyczące hospitalizacji i leczenia powoda, którym był poddany po wypadku. Sporny natomiast był rozmiar szkód majątkowych i niemajątkowych, jakich doznał powód na skutek wypadku i wysokość należnych z tego tytułu świadczeń.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń stanowi art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 1, 2, 4 k.c. i art. 444 § 1 i 2 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c., oraz art. 9, 9a i 12 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003/124/1152 ze zm.). Dodatkowo należy wskazać, że bezspornym jest w sprawie, iż sprawca wypadku działał nieumyślnie i nie zachodzi wyłączenie odpowiedzialności, o którym mowa w art. 827 § 1 k.c.

Uzupełnieniem powyższej regulacji są: art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie, z którym, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia i art. 35 tej ustawy, zgodnie z którym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Porządkowo należy zaznaczyć, że bezpośrednia odpowiedzialność ubezpieczającego za szkodę wynika z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c.
i oparta jest na zasadzie ryzyka. W niniejszej sprawie zarówno sama zasada odpowiedzialności sprawcy wypadku, jak też zastępczej odpowiedzialności ubezpieczyciela oraz fakt braku jakichkolwiek przyczyn egzoneracyjnych pozostawały bezsporne.

W związku z powyższym, na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.):

⚫

rozmiaru zaistniałej szkody na osobie i szkody majątkowej;

⚫

adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zgłoszoną szkodą,
a wypadkiem z dnia 4 maja 2008 roku.

Przywołanemu obowiązkowi procesowemu strona powodowa podołała.

Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia.

Zgodnie z dyspozycją art. 445 §1 k.c., w wypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podnosi się przy tym, że zadośćuczynienie ma walor kompensacyjny, chociaż krzywda określana też jako szkoda niemajątkowa, polegająca na cierpieniach fizycznych
i psychicznych, ma charakter niewymierny i nie może być w pełni pokryta świadczeniem pieniężnym. Dlatego do kompetencji Sądu należy przyznanie pokrzywdzonemu odpowiedniej sumy, która złagodzi ujemne doznania i uczucia związane z wyrządzoną szkodą. Określenie wysokości tej sumy powinno następować przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności występujących
w indywidualnym przypadku, w związku z konkretną osobą poszkodowanego
i sytuacją życiową w jakiej się znalazł (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
13 grudnia 2007 roku, sygn. akt I CSK 384/07 Lex nr 351186, z dnia 22 czerwca 2005 roku, sygn. akt III CK 392/04 Lex nr 177203, wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 29 maja 2008 roku, sygn. akt II CSK 78/08 LEX nr 420389).

Dodatkowo należy wskazać, że przy ocenie rozmiaru krzywdy pomocnym dowodem w sprawie była opinia biegłych posiadających wiadomości specjalne.

Swoboda sądu przy ustalaniu sumy zadośćuczynienia – większa niż przy odszkodowaniu sensu stricto – musi mimo wszystko opierać się na sprawdzalnych, obiektywnych kryteriach, do których zalicza się w judykaturze rodzaj, intensywność, czas trwania cierpień, rokowania co do stanu poszkodowanego na przyszłość, trwałość następstw urazu skutkujących cierpieniami, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia ( kalectwo, oszpecenie ), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej oraz inne czynniki podobnej natury, wiek, płeć, dotychczasowe perspektywy życiowe, poczucie bezradności, zmiany w stosunkach rodzinnych i towarzyskich (por. uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. akt III CZP 37/ 73 OSNCP 1974/9/145, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, sygn. akt IV CSK 80/05 OSNC 2006/10/177, wyrok Sądu Najwyższego z dnia
9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, LEX 369691). Judykatura konsekwentnie przestrzega zarazem zasady, że zadośćuczynienie nie może być symboliczne, ale nie może też prowadzić do bogacenia się poszkodowanego ( vide orzecznictwo przywołane w przypisie nr 108 na str. 78 w J.Panowicz-Lipska „Majątkowa ochrona dóbr osobistych” Wyd.Praw. W-wa 1975, analogicznie SO w Lublinie w wyroku z dnia 19.12.2002 r. w sprawie II Ca 617/02).

Suma pieniężna przyznawana tytułem zadośćuczynienia, mająca odpowiadać rozmiarowi krzywdy ustalonemu w opisany powyżej sposób, nie usuwa de facto, co wskazano wcześniej, szkody niemajątkowej. W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a nie karny i winno dostarczać poszkodowanemu realnej wartości ekonomicznej tak, by poszkodowany „mógł za jej pomocą zatrzeć, lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną”, przy jednoczesnym utrzymaniu w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt I ACa 84/12, LEX 1124827, tak też uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z 08.12.1973 III CZP 37/73 OSNC 1974. p.145; identycznie A.Szpunar op.cit. str. 181, 183-185).

Sumując, jednorazowe zadośćuczynienie pieniężne powinno stanowić rekompensatę za całą doznaną krzywdę i być utrzymane w rozsądnych granicach.

Dodatkowo, w judykaturze i doktrynie podkreśla się, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, które ze swej istoty ma jednorazowo rekompensować całą krzywdę (a więc również skutki przyszłe), ustalone trwałe skutki zdarzenia powinny być szczególnie wnikliwie uwzględniane tak, by te „przyszłe” elementy krzywdy zostały „ z góry” zrekompensowane w przyznanym już zadośćuczynieniu (por. wyrok S.Apel. w Lublinie z dnia 29.05.2007 r. I ACa 270/07 oraz G. Bieniek w: „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania”, Wyd. Praw. W-wa 1996, Tom I, str. 368). Wskazane zasady wyrokowania w sprawach o zasądzenie zadośćuczynienia znalazły potwierdzenie w najnowszej judykaturze ( por. wyrok SN z 09.11.2007 r. V CSK 245/07 OSNC-ZD 2008/D/95).

Ustalając, zatem obecnie wysokość zadośćuczynienia Sąd musiał określić je na poziomie, który pozwoliłby u powoda „zatrzeć, lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną” nie tylko wobec odczuwanych dotychczas cierpień fizycznych ( w tym bólowych)
i psychicznych ( w tym zaburzenia depresyjno-lękowe), lecz wywołałby „z góry” analogiczny efekt, w odniesieniu do ustalonych jednoznacznie w sprawie skutków w sferze aktywności życiowej, mających dotykać powoda przez dalsze lata jego życia. W ocenie Sądu, już tylko ten element oceny rozmiaru krzywdy nakazywał przyjąć, że łączne zadośćuczynienie w kwocie 100.000,00 zł jest, w realiach sprawy niniejszej, odpowiednią sumą.

Skutki obrażeń doznanych przez powoda w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 4 maja 2008 roku były poważne. W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał między innymi urazu głowy i urazu kręgosłupa szyjnego i piersiowego. Z punktu widzenia neurologicznego, cierpienia o znacznym nasileniu pod postacią dolegliwości bólowych wynikających z wymienionych urazów trwały u powoda około 3 tygodnie,
o średnim nasileniu wynikające z dolegliwości bólowych występują okresowo do chwili obecnej. W chwili obecnej powód nie wymaga leczenia neurologicznego jednakże okresowo może wymagać przyjmowania leków przeciwbólowych. Powód w dalszym ciągu wymaga rehabilitacji. Z punktu widzenia neurologicznego, obecny stan zdrowia powoda jest dość dobry jednakże biorąc pod uwagę, że wraz z wiekiem zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa mogą narastać, rokowania co do stanu zdrowia powoda mogą nie być pozytywne. Nasilenie dolegliwości bólowych wynikające z wymienionych wyżej zmian może występować pod wpływem wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, dźwigania ciężarów, długotrwałego przebywania w pozycji przymusowej ( siedzącej, stojącej ). Powód wymaga także okresowych wizyt ortopedycznych i neurologicznych. Stan zdrowia powoda J. K. pod względem skutków pourazowych jest stabilny i praktycznie utrwalony, a zmiany pourazowe są trwałe. Nie należy spodziewać się pogorszenia funkcji kręgosłupa i barku lewego w zakresie ortopedycznym. Natomiast w opinii biegłego sądowego specjalisty psychiatry, udział powoda w wypadku komunikacyjnym z dnia 4 maja 2008 roku, a szczególnie śmierć jego dziewczyny wywołał proces żałoby, czego naturalną konsekwencją było wystąpienie takich uczuć jak żal, smutek, przygnębienie, poczucie straty. Powodowało to obniżenie jakości życia powoda. Dodatkowym czynnikiem mającym wpływ na stan psychiczny powoda były dysfunkcje fizyczne jakie ujawniły się po wypadku. W wyniku podjętej terapii psychologicznej stan powoda uległ częściowej poprawie, z uwagi na nadal obecne stany napięcia, niepokoju, przygnębienia powód korzysta z terapii psychologicznej. Obecne zaburzenia psychiczne u powoda wymagają nadal oddziaływań psychoterapeutycznych, celem takiej terapii jest poprawa nastroju, obniżenie poziomu lęku, wzmocnienie mechanizmów obronnych, przywrócenie uczuć związanych z bezpieczeństwem, przewidywalnością przyszłości. Dodatkowo w przypadku powoda terapia powinna iść w kierunku mentalnego przepracowania i przeformatowania straty poprzez nadaniu jej nowego znaczenia i sensu w perspektywie dalszego biegu ludzkiego życia. Rokowanie co do dalszej poprawy jest dobre pod warunkiem kontynuowania terapii. Objawy lękowe i depresyjne utrzymują się u powoda nadal, z tym, że mają one łagodne nasilenie i nie skutkują – co istotne - upośledzeniem codziennego funkcjonowania. Ograniczenia jakie występują u powoda są związane z wycofaniem się z życia towarzyskiego, zamykaniem się w kręgu swoich zainteresowań, które realizuje w warunkach domowych. Zaburzenia psychiczne nie ograniczają wypełniania ról zawodowych.

Sąd miał na uwadze również wiek powoda, jego widoki na przyszłość porównane przy uwzględnieniu urazu z dnia 4 maja 2008 roku i przy hipotetycznym braku przedmiotowego zdarzenia.

Powód J. K. uległ wypadkowi w wieku 22 lat, a więc jako osoba młoda, zdrowa, sprawna fizycznie, de facto w żaden sposób nie ograniczana
w podstawowych czynnościach życiowych. Fakt ten Sąd poczytał za okoliczność wpływającą na znaczące podwyższenie zadośćuczynienia, ponad kwotę świadczenia zaproponowaną przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń, gdyż trwałe, nieodwracalne skutki wypadku w zakresie ograniczenia aktywności życiowej będzie musiał on znosić potencjalnie przez dalsze lata swojego życia. Nie ulega także wątpliwości, że powód wskutek wypadku długotrwale został
w znacznym stopniu ograniczony w możliwości właściwego zaangażowania się w życie społeczne i osobiste, rodzinne.

Z drugiej strony, skutki wypadku nie zniweczyły możliwości powrotu powoda do dotychczasowej aktywności życiowej, a także do możliwości podjęcia zatrudnienia i ułożenia sobie życia, nie wywołały zatem poczucia całkowitej nieprzydatności społecznej i zależności finansowej - z tej przyczyny - od innych osób. Rokowanie co do dalszej poprawy stan zdrowia psychicznego powoda jest dobre pod warunkiem kontynuowania terapii. Objawy lękowe
i depresyjne utrzymują się u powoda nadal, z tym, że mają one łagodne nasilenie i nie skutkują upośledzeniem codziennego funkcjonowania. Okoliczności te
z kolei wskazywały na niezasadność dalej idących (niż uwzględnione) żądań
w zakresie zadośćuczynienia.

Reasumując należy wskazać, że w wyniku wypadku komunikacyjnego
z dnia 4 maja 2008 roku powód J. K. doznał szkody niemajątkowej. Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy należy uznać, że adekwatną łączną kwotą zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę jest 100.000,00 zł.

W związku z faktem, iż pozwane towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło powodowi w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 26.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd w pkt I wyroku, na podstawie wskazanych przepisów zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 74.000,00 zł, oddalając żądanie zasądzenia zadośćuczynienia w pozostałej części.

Na podstawie art.481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonego roszczenia. Zgodnie, bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, czyli w realiach sprawy od dnia 27 kwietnia 2010 r. ( k. 1-4 akt szkodowych) (należy przy tym wskazać, że art. 14 ust. 2 cytowanej ustawy wydłuża wskazany okres maksimum do 90 dni). Jak wynika z dokumentu zgłoszenia w postępowaniu likwidacyjnym powód, zgłosił w tym dniu żądanie zapłaty przedmiotowego zadośćuczynienia w łącznej kwocie 100.000,00zł, w zakreślonym terminie ubezpieczyciel nie uwzględnił żądania, zatem ustawowy termin wypłaty świadczenia we właściwie, poprawnie ustalonej wysokości upłynął 26 maja 2010 roku. W okresie późniejszym nie ujawniły się żadne nowe i niemożliwe do przewidzenia okoliczności związane z ustaleniem stanu zdrowia powoda, w tym zwłaszcza w aspekcie rozmiaru krzywdy, zakresu obrażeń itp., czy kontynuacja leczenia usprawniającego w warunkach ambulatoryjnych. Ustalając w takim przypadku, w terminie zakreślonym przez ustawę, zadośćuczynienie we właściwej wysokości, ubezpieczyciel nie miał podstaw do przyznania go w niższej wysokości niż zgłoszona przez samego poszkodowanego (100.000,00 zł), ani nie zachodziły podstawy do zwłoki w likwidacji szkody. Konkludując, z upływem 30 dni od dnia wpływu zgłoszenia szkody (27 kwietnia 2010 r.) znalazł się w zwłoce, co do wypłaty zadośćuczynienia. Powód dochodzi
w sprawie uzupełnienia zadośćuczynienia ponad kwotę ostatecznie wypłaconą (26.000,00zł), domagając się odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie od dnia 8 maja 2008 roku. Żądanie powoda w tym zakresie nie zasługuje,
w realiach niniejszej sprawy, na uwzględnienie. Mając na względzie datę zgłoszenia przez powoda szkody nie można uznać, iż od dnia 8 maja 2008 rok ubezpieczyciel pozostawał w zwłoce, nie miał on wówczas wiedzy, iż powód doznał szkody. Sytuacja uległa zmianie dopiero z dniem 27 kwietnia 2010 roku, po wpływie nowego zgłoszenia szkody od J. K., zawierającego żądania, w tym co do zadośćuczynienia. Ubezpieczyciel winien w ciągu 30 dni od tej daty przeprowadzić postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustaliłby zadośćuczynienie w poprawnej wysokości. Brak takich działań sprawił, że znalazł się w zwłoce w stosunku do pozostałej kwoty zadośćuczynienia
i należało od tej części zasądzić odsetki ustawowe od dnia następnego, po upływie 30 dniowego terminu od zgłoszenia szkody, tj. od dnia 28 kwietnia 2010 roku ( punkt I wyroku ).

Wskazane normy prawne nakazywały jednocześnie oddalenie dalej idącego powództwa w zakresie roszczenia akcesoryjnego.

Roszczenie o zapłatę odszkodowania.

Zgodnie z przywołanymi wcześniej normami prawnymi, pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do wypłaty odszkodowań za szkodę majątkową powoda, lecz tylko pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem odszkodowawczym.

Podzielić należy stanowisko pozwanego, że wobec formalnego zaprzeczenia wszystkim faktom związanym z tą częścią powództwa (art. 229
i 230 k.p.c.) strona powodowa winna była udowodnić wszystkie przesłanki odpowiedzialności pozwanego i wskutek bierności w zgłaszaniu stosownych wniosków dowodowych, obowiązkowi temu nie w pełni podołała.

Za całkowicie nie uzasadnione i nie udowodnione, w realiach sprawy, należało uznać roszczenia:

⚫

o zwrot kosztów zabiegów rehabilitacyjnych i masaży a tym samym zwrot kosztów dojazdów na w/w zabiegi (brak jakiegokolwiek dowodu na niemożność uzyskania w/w zabiegów w ramach świadczeń refundowanych z ubezpieczenia zdrowotnego powoda, ponadto jak wynika z opinii biegłego neurologa ( k. 139 ) i biegłego chirurga ( k. 239), wszystkie zabiegi rehabilitacyjne w zakresie wymaganym przez powoda są refundowane w ramach ubezpieczenia NFZ;

⚫

o zwrot kosztów dojazdów na wizyty lekarskie w kwocie 1.000,00zł - brak dowodu na okoliczność za dowóz do jakich placówek medycznych powód żąda zwrotu kosztów dojazdów, w jakich datach, do jakiego miejsca biorąc pod uwagę miejsce zamieszkania powoda tym bardziej, iż w toku likwidacji szkody pozwany ubezpieczyciel dokonał wypłaty na rzecz powoda odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów dojazdów;

⚫

o zwrot kosztów zakupu leków, środków farmakologicznych, witamin
i odżywek w kwocie 500,00zł - brak jakiegokolwiek dowodu na okoliczność ponoszenia takich kosztów oraz w jakim okresie, tym bardziej, iż w toku likwidacji szkody pozwany ubezpieczyciel dokonał wypłaty na rzecz powoda odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów leczenia. Ponadto z opinii biegłych sądowych nie wynika aby powód wymagał przyjmowania leków czy zakupu środków farmakologicznych, witamin czy odżywek,

⚫

o zwrot kosztów dojazdów na turnusy rehabilitacyjne w kwocie 200,00zł – powód w niniejszym postępowaniu nie wykazał, z jakiego środka transportu korzystał, do jakich miejscowości dojeżdżał i w jakim okresie.

Za udowodnione (wprost, np. dokumentami prywatnymi, lub urzędowymi, albo w wyniku oceny całokształtu wiarygodnego materiału dowodowego) należało uznać zgłoszone przez powoda elementy szkody majątkowej:

⚫

o zwrot utraconego dochodu w kwocie 4.163,65zł.

Zważyć należy, iż żądanie powoda w tym zakresie obejmowało okres od miesiąca maja 2008 roku do miesiąca listopada 2009 roku w łącznej wysokości 8.476,75 zł ( zestawienie – tabela k. 58-60 ). Jak wynika z potwierdzeń przelewów z (...) S.A. oraz zaświadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w powyższym okresie powód otrzymał łącznie kwotę 26.159,81 zł netto, w tym kwotę 18.809,28 zł wypłaconą przez ówczesnego pracodawcę powoda, tj. firmę (...) S.A. za okres od maja 2008 roku do maja 2009 roku oraz kwotę 7.350,53 zł z tytułu świadczenia wypłacanego powodowi przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w okresie od maja 2009 roku do listopada 2009 roku. Wynagrodzenie za pracę powoda w firmie (...) S.A. wynosiło 2.280,00 zł brutto, co wynika z umowy o pracę z dnia 30 kwietnia 2008 roku. A zatem, biorąc pod uwagę wysokość stawki podatku dochodowego obowiązującego w 2008 i 2009 roku ( źródło: infor.pl ), łączne wynagrodzenie netto za okres od maja 2008 roku do listopada 2009 roku jakie powód otrzymałby gdyby pracował wynosi 31.323,46 zł. Kwota ta obejmuje kwotę 13.114,72 zł ( 1.639,34 zł x 8 miesięcy ) stanowiącą sumę wynagrodzenia netto należnego powodowi za okres od maja do grudnia 2008 roku oraz kwotę 18.208,74 zł ( 1.655,34 zł x11 miesięcy ) stanowiącą sumę wynagrodzenia netto należnego powodowi za okres od stycznia do listopada 2009 roku.

Biorąc powyższe pod uwagę, różnica w wysokości wynagrodzenia, które powód otrzymałby gdyby pracował a wysokością wypłaconych na rzecz powoda wszelkich świadczeń w okresie od maja 2008 roku do listopada 2009 roku wynosi 5.163,65 zł ( 31.323,46 zł – 26.159,81 zł ).

W związku z faktem, iż pozwane towarzystwo ubezpieczeń w toku postępowania likwidacyjnego przyznało powodowi kwotę 1.000,00 zł tytułem zaliczki z racji utraconego dochodu ( decyzja k. 154 akt szkody ), Sąd w pkt II wyroku, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.163,65 zł ( 5.163,65 zł-1.000,00zł ) z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2011 roku. Żądanie wypłaty odszkodowania z racji utraconego dochodu w postępowaniu likwidacyjnym powód zgłosił w piśmie z dnia 21 kwietnia 2010 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 27 kwietnia 2010 roku ( k. 21 akt szkody ). Należy zatem wskazać, iż uzasadnione jest w realiach niniejszej sprawy roszczenie powoda zasądzenia odsetek od daty wskazanej w pozwie, tj. od dnia wniesienia pozwu, co miało miejsce w dniu 26 września 2011 roku. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Z uwagi jednak na fakt, iż Sąd będąc zobligowany treścią art. 321 kpc, który zakazuje Sądowi wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie, Sąd zasądził odsetki ustawowe od powyższej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 26 września 2011 roku ( punkt II wyroku ).

Roszczenie o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia
z dnia 4 maja 2008 roku mogące wystąpić w przyszłości u powoda.

Dowody przeprowadzone w sprawie, w postaci opinii biegłych, jednoznacznie wskazały, że uszczerbki doznane przez powoda mają –
w zakresie ortopedycznym - charakter trwały i nie pozwalają na wnioskowanie
o możliwości wystąpienia w przyszłości jakichkolwiek nieustalonych obecnie skutków tych zdarzeń pod warunkiem czynnego realizowania przez powoda ćwiczeń usprawniających. Rokowania co do stanu zdrowia psychicznego powoda są również pomyślne pod warunkiem aktywnego i czynnego realizowania przez powoda psychoterapii. Tym samym, w ocenie sadu brak podstaw do uznania za usprawiedliwione żądanie ustalenia (art. 5 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) i udowodnienia zasadności powództwa opartego na treści art. 189 k.p.c. co skutkuje jego oddaleniem.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu oparto na treści art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w ~60 %.

W przedmiotowej sprawie na koszty poniesione przez powoda składa się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 3.600,00 zł - ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku (Dz.U. 2002/163/1348 ze zm.), opłata skarbowa za pełnomocnictwo w kwocie 17,00 zł ( k. 95)- ustalona na podstawie ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006 roku, Nr 225, poz. 1635 z późn. zm.) oraz zaliczka na opinie biegłego
w kwocie 800zł ( k. 132 ), łącznie 4.417,00zł.

Na koszty poniesione przez pozwanego składa się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie w osobie radcy prawnego w kwocie 3.600,00zł – ustalone na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (Dz.U. 2002/163/1349 ze zm.), opłata skarbowa za pełnomocnictwo w kwocie 34,00zł ( 2x17,00 zł )- ustalona na podstawie ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006 roku, Nr 225, poz. 1635 z późn. zm.), łącznie 3.634,00zł.

Łącznie koszty w sprawie poniesione przez obie strony wyniosły 8.051,00zł.

Wobec częściowego uwzględnienia powództwa, należało uznać, że powód wygrał sprawę w ~60%. Z uwagi na to, stronę powodową obciążają koszty procesu w kwocie 3.220,40zł ( 8.051,00 zł x 0,40) natomiast stronę pozwaną obciążają koszty procesu w kwocie 4.830,60 zł (8.051,00zł x 0,60).

W związku z powyższym, Sąd w punkcie IV wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.196,60zł ( 4.417,00zł-3.220,40zł) tytułem zwrotu części kosztów procesu.

W toku procesu całość kosztów została pokryta tymczasowo ze środków Skarbu Państwa, w łącznej wysokości 8.148,87 zł (k. 1 w zw. z k. 67, k. 158, k. 189, k. 247). W myśl art. 113 ust. 1 u.k.s.c. pozwanego obciąża obowiązek ich zwrotu w kwocie 4.889,32zł, natomiast w myśl art. 113 ust. 2 u.k.s.c. pozostałą część w kwocie 3.259,55zł należało ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda ( punkt V i VI wyroku).

Z tych wszystkich względów, orzeczono, jak w wyroku.