Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Cz 855/14

POSTANOWIENIE

Dnia 23 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Aurelia Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku H. D.

o zwolnienie od opłaty od wniosku o wydanie odpisu zwykłego księgi wieczystej

na skutek zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt II Co 39/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

II Cz 855/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek H. D. o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od wniosku o wydanie odpisu zwykłego księgi wieczystej. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd powołując się na art. 102 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych uznał, iż wnioskodawczynię przy emeryturze w wysokości 1675,09 zł stać na opłatę od wniosku w kwocie 30 zł.

Zażalenie na powyższe orzeczenie wniosła wnioskodawczyni podnosząc, iż z jej miesięczny dochód nie wystarczy na opłacenie wniosku w kwocie 150 zł, ponieważ oprócz miesięcznych wydatków na utrzymanie, musi ponieść wydatki konieczne związane z remontem domu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na rozbieżność między kwotą opłaty, którą wnioskodawczyni jest zobowiązana uiścić, podaną przez Sąd i przez skarżącą. Na wezwanie Sądu I instancji wnioskodawczyni wskazała, że chce zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie o odpis księgi wieczystej (k. 12).

Zgodnie z art. § 1 pkt 1 litera a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 2013 r. w sprawie wysokości opłat od wniosków o wydanie przez Centralną Informację Ksiąg Wieczystych odpisów ksiąg wieczystych, wyciągów z ksiąg wieczystych i zaświadczeń o zamknięciu ksiąg wieczystych oraz od wniosku o wyszukanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1412) Centralna Informacja Ksiąg Wieczystych od wniosku o wydanie w postaci papierowej odpisu zwykłego księgi wieczystej pobiera opłatę w kwocie 30 zł. I tak też wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu swojego orzeczenia.

Wnioskodawczyni błędnie jednak przyjęła w zażaleniu, że opłata ta wynosi 150 zł. H. D. wskazała bowiem jako podstawę prawną uiszczenia opłaty w kwocie 150 zł art. 43 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. 1025), zgodnie z którym opłatę stałą w kwocie 150 złotych pobiera się od wniosku o wpis własności, użytkowania wieczystego, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nabytego w wyniku podziału majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami.

Rację ma Sąd Rejonowy, iż wnioskodawczyni w piśmie z dnia 10 listopada 2014 r. żądała zwolnienia od opłaty od wniosku o odpis księgi wieczystej, która wynosi 30 zł, a nie od wniosku o wpis. Jest zasadnicza różnica między tymi żądaniami. Sąd jest związany żądaniem strony, a zatem w tym przypadku należy uznać, iż prawidłowo ustalił wysokość opłaty i kierując się nią rozstrzygną w kwestii wniosku H. D. o zwolnienie od kosztów sądowych.

Zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwolnienia od kosztów sądowych może domagać się osoba fizyczna, która złożyła oświadczenie, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Zwolnienie od kosztów sądowych jest instytucją wyjątkową, bowiem intencją ustawodawcy było to, aby traktowano ją jako wyjątek od zasady samofinansowania przez strony procesu lub postępowania nieprocesowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24.09.1984, II Cz 104/84, nie publikowane). Zwolnienie od kosztów sądowych stanowi w istocie pomoc Państwa dla osób, które z uwagi na ich sytuację materialną nie mogą uiścić kosztów sądowych bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny. Ubiegający się o taką pomoc winien więc w każdym przypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach do granic zabezpieczenia kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające może zwrócić się o pomoc Państwa.

W ocenie Sądu II instancji, wnioskodawczyni mimo, iż z osiąganego dochodu żyje skromnie, może kwotę 30 zł przeznaczyć na opłatę sądową bez uszczerbku utrzymania koniecznego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd Rejonowy doszedł do prawidłowych wniosków i słusznie oddalił wniosek H. D. o zwolnienie od kosztów sądowych, dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie jako niezasadne.