Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy C. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania C. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 19 grudnia 2014 r., znak:(...)

i z dnia 14 stycznia 2015 r., znak:(...)

zmienia zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy C. D. prawo do emerytury, począwszy od 1 grudnia 2014 r.

Sygn. akt III U 107/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 marca 2015 r.

Decyzją z dnia 19 grudnia 2014 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy C. D. prawa do emerytury.

W podstawie prawnej decyzji powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 11 miesięcy i 18 dni; składkowe – 25 lat, 4 miesięcy i 28 dni; łącznie – 26 lat, 4 miesięcy i 16 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni. Zakład nie uwzględnił jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 kwietnia 1980 r. do 31 lipca 1993 r. w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...) oraz od 8 października 1989 r. do 11 grudnia 1989 r. w Szkole Podstawowej Nr (...) (...) W., ponieważ brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył w dniu 9 stycznia 2015 r. wnioskodawca C. D..

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że od dnia 9 stycznia 1987 r. do 27 kwietnia 1987 r. uczęszczał na kurs palacza c.o., który ukończył. Od jesieni 1987 r., kiedy rozpoczął się sezon grzewczy do 31 lipca 1993 r. będąc zatrudnionym w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) (...) (...) pracował jako palacz c.o. Natomiast po zakończeniu okresu grzewczego pracował w tym zakładzie pracy w pogotowiu wodociągowym jako monter – kierowca. Jeździł do awarii wodociągowych, wymiany pomp głębinowych, czyszczenia studni publicznych na terenie całego województwa (...). Zakład pracy obecnie nie istnieje i nie może uzyskać odpowiednich dokumentów, ale okoliczność pracy w warunkach szczególnych potwierdzą powołani w sprawie świadkowie.

Do odwołania wnioskodawca dołączył dodatkową dokumentację, którą ZUS rozpatrzył i w wyniku tego wydał nową decyzję.

Decyzją z dnia 14 stycznia 2015 r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 19 grudnia 2014 r. i odmówił wnioskodawcy C. D. prawa do emerytury.

W podstawie prawnej decyzji powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 11 miesięcy i 18 dni; składkowe – 25 lat, 4 miesięcy i 28 dni; łącznie – 26 lat, 4 miesięcy i 16 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni. Zakład nie uwzględnił jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 kwietnia 1980 r. do 31 lipca 1993 r. w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...), ponieważ brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu podniesiono, że wnioskodawca we wniosku
o emeryturę wcześniejszą z tytułu pracy w warunkach szczególnych zawarł oświadczenie, że jest członkiem OFE i wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku na dochody budżetu państwa, ponadto posiada wymagany ogólny staż pracy w wymiarze 25 lat okresów składkowych
i nieskładkowych. Wnioskodawca przedstawił dokumenty poświadczające wykonywanie pracy w szczególnych warunkach na okres zatrudnienia
w Szkole Podstawowej Nr (...) w P. oraz w Fabryce (...) S.A., które to okresy zostały uznane przez organ rentowy za pracę w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni. Ponieważ na okres zatrudnienia w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla (...) (...) wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających zatrudnienie w szczególnych warunkach, organ rentowy odmówił uznania spornego okresu za pracę w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca C. D., ur. dnia (...), w dniu 10 grudnia 2014 r. złożył wniosek o emeryturę, oświadczając w nim,
iż jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i jednocześnie wniósł
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Do wniosku dołączył on dokumentację, z której wynikało, że: był on zatrudniony w szczególnych warunkach w Fabryce (...) S.A. (...) w P. w okresie od 29 listopada 1993 r. do 30 kwietnia 2009 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku palacza c.o.; był on zatrudniony w szczególnych warunkach w Szkole Podstawowej Nr (...)
w P. w okresie od 15 października 1987 r. do 30 kwietnia 1988 r. oraz od 15 października 1988 r. do 15 kwietnia 1989 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku palacza c.o.

W aktach rentowych zalegają również świadectwa pracy, z których wynika, że wnioskodawca był zatrudniony: w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla(...) (...) w P. w okresie od 1 kwietnia 1980 r. do 31 lipca 1993 r. na stanowisku montera wodno-kanalizacyjnego; w Szkole Podstawowej Nr (...) (...) W. w P. w okresach od 15 października 1987 r. do 30 kwietnia 1988 r., od 15 października 1988 r. do 15 kwietnia 1989 r. oraz od 8 października 1989 r. do 11 grudnia 1989 r.,
w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku palacza c.o.; w (...)w K. w okresie od 14 kwietnia 1976 r. do 19 września 1976 r. na stanowisku traktorzysty ciągnikowego, a następnie
w okresie od 7 marca 1978 r. do 29 lutego 1980 r. na stanowisku kierowcy ciągnikowego.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach organu rentowego dokumentacji, ZUS wydał decyzję z dnia 19 grudnia 2014 r., którą odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na dzień 1 stycznia 1999 r.

Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 11 miesięcy i 18 dni; składkowe – 25 lat, 4 miesięcy i 28 dni; łącznie – 26 lat, 4 miesięcy i 16 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni.

Wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji, do którego przedłożył dodatkowe dokumenty, a to: świadectwo wykonywania prac
w szczególnych warunkach z dnia 8 stycznia 2015 r. wystawione przez Szkołę Podstawową Nr (...) im. (...) W. w P., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tej szkole w warunkach szczególnych w okresie od 8 października 1989 r. do 11 grudnia 1989 r.,
w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku palacza c.o.; kserokopię akt osobowych z okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...) w P..

Decyzją z dnia 14 stycznia 2015 r. znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. zmienił zaskarżoną decyzję
z dnia 19 grudnia 2014 r. i odmówił wnioskodawcy C. D. prawa do emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 11 miesięcy i 18 dni; składkowe – 25 lat, 4 miesięcy i 28 dni; łącznie – 26 lat, 4 miesięcy i 16 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni.

Dowód – akta organu rentowego:

- wniosek emerytalny z dnia 10.12.2014 r.,

- świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, świadectwa pracy,

- decyzja ZUS z dnia 19.12.2014 r.,

- kserokopia akt osobowych z okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...) w P.,

- decyzja ZUS z dnia 14.01.2015 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca był zatrudniony w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...) w P.. Wnioskodawca został zatrudniony jako monter wodno-kanalizacyjny. Pracował wówczas przy montażu rurociągów wodno-kanalizacyjnych dla potrzeb rolnictwa w głębokich wykopach (1,5-1,6 m), we wsiach W., R., K., M., T., N., W.. Następnie z dniem 1 sierpnia 1982 r. wnioskodawcy powierzono obowiązki montera wodno-kanalizacyjnego w pogotowiu technicznym, a więc przy usuwaniu awarii rurociągów, sieci kanalizacyjnych prowadzonych w głębokich wykopach.
W zimie wymieniał, czyścił filtry w stacjach uzdatniania wody. Zajmował się dezynfekcją, chlorowaniem, konserwacją studni użyteczności publicznej we wsiach. W ramach tej pracy należało wypompować wodę ze studni, wejść do środka i ją oczyścić. Wymieniał pompy w studniach głębinowych.

Wnioskodawca dodatkowo dowoził pracowników – całą brygadę na miejsce pracy i po zakończonej pracy odwoził ich. Kierował wówczas samochodem marki Ż. i R..

Praca odbywała się bez względu na porę roku. Z tytułu wykonywania swojej pracy wnioskodawca otrzymywał zupy regeneracyjne w okresie zimowym oraz wodę mineralną w okresie letnim.

Ponadto wnioskodawca w sezonie grzewczym zajmował w zakładzie pracy stanowisko palacza c.o. Palił w 2 kotłach wodnych typu przemysłowego począwszy od 15 października 1988 r. do 15 kwietnia każdego następnego roku (od 15 października 1988 r. do 15 kwietnia 1989 r., od 15 października 1989 r. do 15 kwietnia 1990 r., od 15 października 1990 r. do 15 kwietnia 1991 r., od 15 października 1991 r. do 15 października 1992 r.). Palaczy było 3-4, którzy pracowali na zmianę. Kotłownia ta ogrzewała biurowiec, warsztaty, magazyny, dostarczała ciepłą wodę do łazienek.

Po zakończeniu sezonu grzewczego wnioskodawca wracał do pracy
w pogotowiu technicznym.

Od dnia 1 grudnia 1992 r. wnioskodawcy powierzono stanowisko palacza-dozorcy.

Wprawdzie wnioskodawca w lipcu 1983 r. ubiegał się o urlop bezpłatny, który został mu udzielony, ale z niego w rezultacie nie skorzystał, gdyż nie udało mu się wyjechać do pracy na budowę eksportową.

Sąd ustalił również, iż wnioskodawca był zatrudniony w (...)w K. na stanowisku kierowcy ciągnika, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 14 kwietnia 1976 r. do 19 września 1976 r., a następnie od 7 marca 1978 r. do 29 lutego 1980 r.. Wykonywał wówczas prace polowe, przy obrządku zwierząt, w zimie dowoził paszkę, słomę kiszonkę.

Dowód:

- dokumentacja zawarta w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...) w P.,

- zeznania świadka B. K.,

- zeznania świadka E. W.,

- zeznania świadka L. M.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania świadków B. K., E. W. i L. M., a ponadto zeznania wnioskodawcy C. D., jako logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające. Wynika z nich jednoznacznie charakter zatrudnienia, rodzaje powierzonych wnioskodawcy obowiązków w spornym okresie zatrudnienia
w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...)
w P..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy C. D. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia.

Bezspornym jest, iż wnioskodawca w dniu(...)r. ukończył 60 lat, jest członkiem OFE, ale jednocześnie wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa, a ponadto wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 11 miesięcy i 18 dni; składkowe – 25 lat, 4 miesięcy i 28 dni; łącznie – 26 lat, 4 miesięcy i 16 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni z tytułu zatrudnienia
w Fabryce (...) S.A. Oddział w P. oraz w Szkole Podstawowej Nr (...) im. (...) W. w P..

Istotą sporu w niniejszej sprawie była natomiast kwestia ustalenia, czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca C. D. był również zatrudniony w warunkach szczególnych w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...) w P. w okresie od 1 kwietnia 1980 r. do 30 listopada 1992 r. na stanowisku montera wodno-kanalizacyjnego przy montażu sieci wodociągów i kanalizacji, a od 1 sierpnia 1982 r. pracował w pogotowiu technicznym i równocześnie przez cały czas zajmował się montażem wodociągów.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w szczególności zeznania świadków oraz samego wnioskodawcy pozwalają uznać, iż wnioskodawca pracował w głębokich wykopach przy montażu, naprawie, remoncie sieci wodno-kanalizacyjnych. Dodatkowo wnioskodawca pracował jako kierowca, w ten sposób, że dowoził samochodem marki R., czy Ż. całą brygadę – ekipę na miejsce pracy - awarii i następnie ich odwoził. Ta okoliczność
w ocenie Sądu nie ma znaczenia dla oceny zatrudnienia wnioskodawcy
w warunkach szczególnych. Ekipa musiała dojechać na miejsce awarii i nie może mieć znaczenia, czy członek ekipy monterów jest kierowcą samochodu dowożącego brygadę, czy tylko pasażerem. Oprócz tego od 1988 r. wnioskodawca w okresie grzewczym pracował jako palacz kotłów wodnych typu przemysłowego w okresach od 15 października 1988 r. do 15 kwietnia 1989 r., od 15 października 1989 r. do 15 kwietnia 1990 r., od 15 października 1990 r. do 15 kwietnia 1991 r., od 15 października 1991 r. do 15 października 1992 r. Po zakończeniu sezonu grzewczego wnioskodawca pracował nadal jako monter wodno-kanalizacyjny.

Sąd wyłączył z okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych
w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) dla Potrzeb (...)
w P. pracę od 1 grudnia 1992 r., kiedy wnioskodawcy powierzono stanowisko palacza – dozorcy. Stanowisko dozorcy nie jest bowiem uznawane za pracę w warunkach szczególnych.

Stanowiska zajmowane przez wnioskodawcę wymienione zostały
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, Dziale V – „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 1 – „Roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach”, Dziale XIV – „Prace różne”, poz. 1 – „Prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego” oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa
i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze w wykazie A, Dziale V, poz. 1, pkt 7 – „monter instalacji sanitarnych i ogrzewczych (np. monter urządzeń i instalacji wodociągowych, kanalizacyjnych i gazowych), Dziale XIV, poz. 1, pkt 4 – „palacz”.

Nie może budzić przy tym wątpliwości, że dla celów ustalenia pracy
w warunkach szczególnych znaczenie ma nie nazwa zajmowanych stanowisk pracy, lecz rodzaj faktyczne wykonywanych przez pracownika czynności.

Podkreślenia wymaga również, iż w postępowaniu przed sądami pracy
i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi,
że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty
oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne
do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Podnieść należy dodatkowo, iż wnioskodawca C. D. był zatrudniony w (...) w K.
w okresie od 14 kwietnia 1976 r. do 19 września 1976 r., a następnie
w okresie od 7 marca 1978 r. do 29 lutego 1980 r. (łącznie 2 lata, 4 miesiące i 13 dni), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy ciągnikowego, która to praca uznawana jest za pracę w warunkach szczególnych. Stanowisko to wymienione zostało w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, Dziale VIII – „W transporcie i łączności”, poz. 2 – „Prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych” oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A, Dziale VIII, poz. 3, pkt 1 – „kierowca ciągnika kołowego”.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 1 grudnia 2014 r., a więc od pierwszego dnia miesiąca zgłoszenia wniosku o emeryturę.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.