Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACa 174/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia

SA Ewa Popek

Sędzia:

Sędzia:

SA Elżbieta Patrykiejew (spr.)

SA Ewa Lauber-Drzazga

Protokolant

Joanna Bukowska

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 r. w Lublinie na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia
30 grudnia 2013 r. sygn. akt I C 95/10

I.  zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punktach 4 i 1 w ten sposób, że ustala datę początkową płatności odsetek ustawowych od – składających się na zasądzoną punktem 1 kwotę zadośćuczynienia - kwot: 100.000 złotych – od 8 sierpnia 2009 roku, 50.000 złotych – od 7 kwietnia 2010 roku;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda A. S. 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego wL.) 4.129 (cztery tysiące sto dwadzieścia dziewięć) złotych tytułem brakującej opłaty od apelacji.

Sygn. akt I ACa 174/14

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w L. wyrokiem z 30 grudnia 2013r. zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (następcy prawnego (...) SA w W.) na rzecz powoda A. S. 150.000 zł zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od 31 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty (pkt 1), 1.506,79 zł odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 grudnia 2013r. do dnia zapłaty (pkt 2), 3.617 zł zwrotu kosztów procesu (pkt 5), a nadto ustalił, że pozwany będzie ponosił odpowiedzialność na przyszłość wobec powoda za skutki wypadku z dnia 10 listopada 2008 r. (pkt 3), a w pozostałej części powództwo oddalił (pkt 4). Sąd nakazał również ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego wL.23.159,05 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, od których powód był zwolniony, przejmując w pozostałym zakresie nieuiszczone koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa (pkt 6).

Wyrok powyższy uzasadnił następująco: do listopada 2008r. A. S. (lat 27) był osobą zdrową, sprawną, towarzyską, aktywną ruchowo. Studiował w Wyższej Szkole (...) w L., przyszłość zawodową wiązał z kopalnią węgla kamiennego z uwagi na wysokie zarobki. Pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego o powierzchni 15 ha. Trenował boks jako zawodnik G. Ł.. Lubił grać w piłkę nożną.

10 listopada 2008 r. powód A. S. podróżował jako pasażer samochodu osobowego M., którego kierowcą był K. S.. Zajmował w pojeździe miejsce na tylnej kanapie, za kierowcą, miał zapięte pasy bezpieczeństwa. W Ł. II doszło do wypadku drogowego: kierujący M. K. S. jadąc drogą nr (...) w kierunku L. nie zachował należytej ostrożności oraz nie dostosował prędkości i techniki jazdy do panujących warunków drogowych przez co zjechał do prawej krawędzi jezdni, a następnie do lewego rowu uderzając pojazdem w przeciwskarpę tego rowu, w wyniku czego nieumyślnie spowodował u powoda obrażenia ciała
w postaci urazu głowy, rany okolicy jarzmowo – skroniowej prawej, oderwania fragmentu prawej małżowiny usznej, obrzęku i krwiaka okularowego prawostronnego. Urazów doznali też sam kierowca i pasażer F. G..

Wyrokiem z 3 lipca 2009 r. Sądu Rejonowego wL. K. S. został uznany winnym występku z art. 177 § 1 k.k.

Z miejsca wypadku powód został przewieziony do (...) Publicznego Szpitala (...) w L., gdzie został przyjęty do Kliniki Chirurgii Urazowej i Medycyny Ratunkowej, następnie 12 listopada 2008r. – do Kliniki Chirurgii Szczękowo – Twarzowej, 30 listopada 2008r.
(do 3 grudnia 2008r.) – do Kliniki Neurochirurgii. 3 grudnia 2008r. ponownie został przyjęty do Kliniki Chirurgii Szczękowo – Twarzowej, gdzie 4 grudnia 2008r. przeprowadzono zabieg repozycji, a następnie unieruchomienia odłamów kostnych. Na skutek urazu powód doznał: złamania kości czołowej
z przemieszczeniem, złamania kości skroniowej, złamania kości w obrębie oczodołu prawego wszystkich ścian z przemieszczeniem, złamania szczęki prawej wszystkich ścian z przemieszczeniem, uszkodzenia tkanek miękkich twarzy – rozległe blizny, utraty fragmentu małżowiny usznej prawej, ponadto wystąpiło podwójne widzenie, zaburzenie czucia i zaburzenie odwodzenia żuchwy. Powód został wypisany do domu 12 grudnia 2008r .

W marcu 2010r. we Wschodnim Centrum (...) w Ł. powód przeszedł zabieg uwolnienia przykurczu bliznowatego powieki dolnej i kąta zewnętrznego oka prawego.

Według biegłego sądowego specjalisty z zakresu otoloaryngologii
i chirurgii szczękowej opisane obrażenia to trwały, 50% uszczerbek na zdrowiu. Poszkodowany nie uzyska pełnej sprawności: pozostaną na stałe mniej lub bardziej widoczne następstwa urazu oraz zaburzenia funkcji w postaci: podwójnego widzenia, zaburzenia czucia okolicy podoczodołowej, policzka, wyrostka zębodołowego szczęki po stronie prawej, ograniczonego unoszenia brwi po stronie prawej, nieprawidłowego odwodzenia żuchwy.

Powód może obecnie samodzielnie funkcjonować, może podjąć pracę umysłową, a fizyczną z pewnymi ograniczeniami wynikającymi z dolegliwości bólowych głowy pojawiających się podczas wysiłku.

Cierpienia powoda w początkowym okresie były znacznie nasilone (około 1,5 miesiąca), wymagały stosowania leków przeciwbólowych. Ograniczenia czynności życia codziennego wystąpiły bezpośrednim okresie po urazie i mogły trwać kilka tygodni.

Podobnie stopień uszczerbku określił biegły z zakresu neurochirurgii
i neurotraumatologii. Skutki wypadku wiązały się ze znacznymi dolegliwościami (bólem i cierpieniem) trwającymi około 6 miesięcy, trwają nadal – są utrwalone w związku z uszczerbkiem na zdrowiu. Ponadto istotnie rzutują negatywnie na aktywność życiową i zawodową powoda aktualnie
i w przyszłości.

Złamanie kości sklepienia czaszki z wgłębieniem, połączone było
z naruszeniem struktur OUN, zostały one albo uszkodzone, albo wytworzyła się w tym miejscu blizna, albo są uciśnięte. Zarówno blizna, jak i ucisk mogą
w efekcie być potencjalną przyczyną rozwoju padaczki pourazowej. Innym skutkiem trwałym urazu jest złamanie kompleksu szczękowo – oczodołowo – jarzmowego z uszkodzeniem gałęzi II nerwu trójdzielnego prawego
i nieprawidłowym ustawieniem gałki ocznej prawej. Efektem powyższego uszkodzenia jest kompletna znieczulica prawej połowy twarzy oraz jamy ustnej, jak i nieprawidłowe widzenie spowodowane niepoprawnym ustawieniem prawej gałki ocznej. Trwały uszczerbek na zdrowiu wynosi 45% bez odniesienia do uszczerbku na zdrowiu wynikającym z zaburzeń widzenia.
Z neurochirurgicznego punktu widzenia realnym zagrożeniem na przyszłość jest możliwość rozwoju padaczki pourazowej związanej z uszkodzeniem OUN związanym z wgłobieniem kości czaszki. Skutki aktualne i przyszłe to bóle głowy związane z przebytym urazem oraz trwałe zniesienie czucia w obrębie połowy twarzy i jamy ustnej (po stronie prawej). W przypadku gdy padaczka wystąpi, będzie to się wiązało z ograniczeniami zawodowymi i konieczna będzie stosowana ocena oraz kwalifikacja.

Wypadek z 10 listopada 2008r. nie spowodował u powoda obrażeń narządów ruchu. Sprawność narządów ruchu jest prawidłowa, nie występują
i nie występowały w przeszłości ograniczenia w pracy zawodowej oraz
w wykonywaniu czynności życia codziennego .

Pozostałe ekspertyzy ( Biura (...) s.c. w T., lekarza medycyny sądowej i eksperta z zakresu kryminalistycznych badań wypadków drogowych i techniki samochodowej) wskazywały, że obrażenia ciała doznane przez powoda dla zajmowania przez niego miejsca na lewej części tylnego siedzenia samochodu M., odpowiadają ich powstaniu wyłącznie w sytuacji, gdyby miał on zapięty pas bezpieczeństwa. Gdyby zajmujący miejsce po lewej (zewnętrznej) części tylnej kanapy powód nie był zapięty pasem bezpieczeństwa, to zostałby przemieszczony na skutek zadziałania sił bezwładności w obu kierunkach bocznych pojazdu i mógłby wypaść z samochodu, co według dowodów osobowych nie miało miejsca.
W przypadku braku zapięcia w pas bezpieczeństwa należałoby spodziewać się obrażeń w jeszcze innych okolicach ciała powoda. Nie da się natomiast ustalić, czy z pewnością byłyby one cięższe od faktycznie stwierdzonych .

Na skutek wypadku u powoda wystąpiły – według opinii biegłego psychologa klinicznego trudności – psychiczne pod postacią zaburzeń adaptacyjnych o obrazie depresyjno – lękowym z towarzyszącym temu objawami zespołu stresu pourazowego, które manifestowały się i nadal manifestują się następująco: nastawienie neurotyczno – psychasteniczne wobec otoczenia i przyszłości, lęk i pesymistyczne nastawienie wobec przyszłości, lęk przed jazdą samochodem w roli pasażera, podwyższony poziom napięcia psychicznego, niepokoju wewnętrznego, lękowa postawa wobec otoczenia powodująca skłonność do izolacji, trudności w kontaktach interpersonalnych, wycofywanie się z nich z obawy przed negatywną oceną jego osoby, obniżony poziom przeżywania przyjemnych bodźców (elementy anhedonii), obniżona samoocena, poczucie mniejszej sprawności, wydolności psychicznej i fizycznej, poczucie bycia mniej atrakcyjnym i przeżywania negatywnych emocji z tym związanych, myśli depresyjne co do możliwości realizowania swoich potrzeb
i pragnień. Powyższemu towarzyszą zaburzenia emocjonalne pod postacią labilności, chwiejności emocjonalnej, skłonności do przeżywania skrajnych stanów emocjonalnych, od apatii do irytacji, drażliwości, nerwowości. Od wypadku powód ma trudności w kontroli emocji, adekwatnym ich wyrażaniu, konstruktywnym radzeniu sobie z napięciem psychicznym, lękiem, niepokojem. Skutki wypadku rzutują negatywnie na jego aktywność życiową, kontakty.

Powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi w dniu 16 stycznia 2009r. nie precyzując zakresu i wysokości roszczeń.

W ramach likwidacji szkody (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. decyzjami
z 2 i 11 lutego 2009r. wypłaciła powodowi tytułem zadośćuczynienia łącznie
9.100 zł przyjmując 50% przyczynienie się powoda do powstania szkody.

Na skutek wypadku z 10 listopada 2008r. powód doznał rozstroju zdrowia powodującego ograniczenia dotychczasowego sposobu życia. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa skutki wypadku, dolegliwości bólowe głowy, szczęka z prawej strony jest skrzywiona, przygryza sobie policzek, ścierają mu się zęby. Od ust do łuku brwiowego, nawet powyżej, nie czuje tej strony policzka. Potrzebuje trochę wysiłku, aby domknąć prawą powiekę. Jak patrzy na wprost to jest dobrze, jak chce spojrzeć w prawą stronę to przechyla głowę.
Po wypadku ciężko mu się skoncentrować, do nauki musi się bardziej przykładać. Ma uraz do jazdy samochodem. Nie uprawia żadnego sportu.
Ma ciągle problemy z akceptacją blizn, ze swoim wyglądem, nie lubi swojego odbicia w lustrze. Ma w planach przeprowadzić operację plastyczną twarzy. Obecnie pracuje zarobkowo w S. (zarabia 6,30 funta na godzinę) oraz kontynuuje naukę w szkole wyższej.

Sąd uznał powództwo (żądanie przyznania zadośćuczynienia i renty
z tytułu pogorszenia się widoków na przyszłość, ustalenia, że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące wystąpić w przyszłości następstwa obrażeń) za zasadne w części. Podniósł też, że zasada odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wobec powoda za skutki wypadku z dnia 10 listopada 2008r. była między stronami bezsporna. Jako podstawę prawną tej odpowiedzialności sąd wskazał przepisy:

- art. 822 kc (ubezpieczyciela posiadacza pojazdu) i art. 436 § 1 kc w zw.
z art. 435 § 1 kc (posiadacza pojazdu): przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia,

- art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia oraz art. 35 tej ustawy stwierdzający, że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Ponadto, wobec tego, że pozwany podnosił 50% stopień przyczynienia się A. S. do powstania szkody, co strona powodowa negowała, Sąd przywołał art. 362 kc, wedle którego przyczynienie się poszkodowanego ma miejsce wtedy, gdy jedną z przyczyn powstania lub powiększenia szkody jest zachowanie poszkodowanego.

Uwzględniając wyniki postępowania dowodowego Sąd Okręgowy uznał, że nie ma podstaw do uwzględnienia zarzutu pozwanego. Opinie wskazywały bowiem, że obrażenia ciała doznane przez powoda dla zajmowanego przez niego miejsca na lewej części tylnego siedzenia samochodu, odpowiadają wyłącznie w sytuacji, gdyby miał on zapięty pas bezpieczeństwa.

Zgłoszone przez powoda żądania Sąd odniósł do przepisów art. 444 § 1, 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c. Stwierdził, że w sprawie zachodzą wszystkie trzy przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ex delicto (z art. 415 kc):

- powód doznał szkody, którą należy tu zakwalifikować jako krzywdę, bowiem jak wskazują wyniki postępowania dowodowego, doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, wskutek czego z uwagi na występujące dolegliwości zmienił tryb życia i ograniczył dotychczasową aktywność; poniósł też tzw. straty moralne przejawiające się w dolegliwościach psychicznych i fizycznych.

- szkodę wyrządził wypadek z 10 listopada 2008 r.

- zachodzi ewidentny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem
z 10 listopada 2008 r., a szkodą – krzywdą, jakiej doznał powód.

Odwołując się do literatury i orzecznictwa wskazał, że jednorazowe zadośćuczynienie pieniężne powinno stanowić rekompensatę za całą doznaną krzywdę i być utrzymane w rozsądnych granicach, co w okolicznościach sprawy winno wyrażać się kwotą 159.100 zł. Mają zaś na względzie, że pozwane Towarzystwo wypłaciło powodowi w postępowaniu likwidacyjnym 9.100 zł tytułem zadośćuczynienia, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 150.000 zł.

Sąd przyznał też odsetki ustawowe od powyższej kwoty od następnego dnia od dnia wyrokowania, gdyż okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a tym samym kwota zadośćuczynienia była usprawiedliwiona co do wysokości i podlegały ocenie Sądu dopiero w dacie wyrokowania. Od tej chwili biegł termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.).

Za całkowicie uzasadnione i udowodnione uznał roszczenia: o zwrot kosztów dojazdów na wizyty lekarskie w kwocie 1.454,29 zł biorąc pod uwagę miejsce zamieszkania powoda oraz zwrot kosztów zakupu leków i kosztów sporządzenia kopii dokumentacji medycznej. Dlatego Sąd uwzględnił żądanie powoda w zakresie odszkodowania w całości.

Natomiast, oddalił żądanie renty z tytułu pogorszenia się widoków na przyszłość. W dacie wypadku powód był studentem, trudno ocenić jego zdolność do pracy zarobkowej i ewentualne dochody.

Co do roszczenia ustalenia odpowiedzialności na przyszłość podniósł, że dowody w sprawie jednoznacznie wskazały, że rokowanie co do stanu zdrowia powoda w zakresie otolaryngologii i neurochirurgii są umiarkowanie korzystne, zagrożeniem na przyszłość jest możliwość rozwoju padaczki pourazowej
z uwagi na uszkodzenie OUN związane z wgłobieniem kości czaszki. Powód może też podjąć decyzję o zabiegach korekcyjnych poprawiających jego wygląd (korekta blizn twarzy).

Orzekając o kosztach procesu Sąd miał na względzie przepis art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Dotyczy to wynagrodzenia pełnomocnika (adwokata) w kwocie 3.600 zł (§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r., Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (ustawa
z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej
, Dz. U. z 2006 r., Nr 225, poz. 1635
z późn. zm.).

Ponadto w toku procesu część kosztów została pokryta tymczasowo ze środków Skarbu Państwa w łącznej wysokości 24.637, 29 zł (opłata 8.056 zł
+ opinie biegłych 16.581,29 zł). Dla ustalenia wartości przedmiotu sporu Sąd przyjął dochodzoną pozwem kwotę 161.106,79 zł, a wobec zasądzenia świadczenia w wysokości 151.506,79 zł (94% dochodzonego) pozwanego obciąża obowiązek zwrotu w 94% z kwoty 24.637,29 zł, tj. kwoty 23.159,05 zł – art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

Apelację od wyroku złożył powód zaskarżając go w zakresie odsetek ustawowych od zasądzonej punktem I kwoty zadośćuczynienia: 100.000 zł – od 8 sierpnia 2009 r. do 30 grudnia 2013r., od 50.000 zł – od 5 lutego 2010r.
do 30 grudnia 2013r. Zarzucając wyrokowi naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817 § 1 kc (polegające na zasądzeniu odsetek od 31 grudnia 2013r. zamiast od – odpowiednio – 8 sierpnia 2009r., i 5 lutego 2010r. do dnia zapłaty) domagał się zmiany wyroku przez zasądzenie odsetek od wskazanych dat:
8 sierpnia 2009r. i 5 lutego2010r. oraz zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny w Lublinie zważył, co następuje: apelacja – co do zasady – zasługiwała na uwzględnienie, a odmienna jej ocena dotyczyła jedynie daty początkowej płatności odsetek ustawowych od kwoty 50.000 zł.

Ugruntowane na chwilę obecną orzecznictwo przyjmuje, że zadośćuczynienie w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu,
w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 kc), powinno być oprocentowane
z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 kc) od tego dnia, a nie dopiero od daty zasądzenia odszkodowania (wyroki Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2011 r.,
I PK 145/10, LEX nr 794777, 29 sierpnia 2013 r., I CSK 667/12, LEX
nr 1391106, 8 sierpnia 2012 r., I CSK 2/12, LEX nr 1228578). Podzielając wyrażony tam pogląd, że przyznanie odsetek ustawowych należy łączyć
z wymagalnością roszczenia o zadośćuczynienie, do której dochodzi niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty stosownie do art. 455 kc, sąd odwoławczy ocenił, że należy go odnieść do żądań zawartych w apelacji.
Dla ich oceny należy więc przytoczyć, że:

- apelujący sprecyzował wobec ubezpieczyciela żądanie zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł w piśmie, które ubezpieczyciel otrzymał 9 lipca 2009r. (k. 232 akt szkody)

- dodatkowo (a więc w większym rozmiarze o 50.000 zł) zgłosił to żądanie
w pozwie (k. 2 i następne).

W aktach sprawy nie ma dowodu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, ale z adnotacji na karcie 47 wynika, że odpis pozwu wysłany został 11 marca 2010 r. Pozwany opracował odpowiedź na pozew 24 marca 2010 r. (k. 64),
a zatem w tej dacie z pewnością znana mu była treść pozwu.

Powyższe pozwala stwierdzić, że żądanie przyznania zadośćuczynienia
w kwocie:

- 100.000 zł zgłoszonej 9 lipca 2009 r. stało się – jak chce powód – wymagalne 8 sierpnia 2009 r. (dłużnik winien je spłacić w terminie 30 dni – art. 817 § 1 kc),

- dodatkowej kwocie 50.000 zł, zgłoszonej w pozwie, który był znany pozwanemu w pewnej dacie, tj. 24 marca 2010 r., stało się wymagalne
7 kwietnia 2010 r. Co do tej ostatniej daty bowiem mający zastosowanie przepis art. 455 kc przewiduje, że dłużnik winien spełnić świadczenie, którego termin nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, niezwłocznie po wezwaniu do wykonania. Przyjmując (w okolicznościach sprawy), że wezwanie pochodzi z dnia 24 marca 2010 r., zaś dłużnik powinien spełnić świadczenie
w nieprzekraczalnym terminie 14 dni – opóźnienie w spełnieniu tej części świadczenia datuje się od 7 kwietnia 2010 r.

Mając to na uwadze Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok co do dat początkowych płatności odsetek ustawowych od zasądzonego zadośćuczynienia (pkt I wyroku).

Dale idące żądanie przyznania odsetek od kwoty 50.000 zł od dnia złożenia pozwu w sądzie pierwszej instancji jako sprzeczne z treścią art. 455 kc Sąd na podstawie art. 385 kpc oddalił (pkt II).

Oddalenie apelacji dotyczyło niewielkiej jej części co oznacza, że powód uległ co do nieznacznej części swego żądania. Dlatego też i na podstawie art. 100 kpc – zd. drugie w zw. z art. 98 § 1, 3 kpc, 108 § 1 kpc, art. 391 § 1 kpc Sąd zasądził na rzecz powoda zwrot poniesionych kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III), sprowadzających się do wynagrodzenia pełnomocnika
w wysokości wynikającej z regulacji § 6 pkt 6 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 461).

Zwolnienie apelującego od kosztów sądowych (k.143) skutkowało obciążeniem pozwanego obowiązkiem uiszczenia opłaty od apelacji (k. 129), od uiszczenia której powód był zwolniony. Dlatego też na podstawie art. 113 § 1 pkt 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(tj. Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) w zw. z art. 100 kpc – zd. drugie Sąd orzekł, jak w punkcie IV wyroku.

26.02.2015r.

EP/ap