Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt

VIII Gz 39/15

POSTANOWIENIE

Dnia

26 marca 2015r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący

Sędziowie

SSO Wiesław Łukaszewski - sprawozdawca

SO Wojciech Wołoszyk

SO Barbara Jamiołkowska

po rozpoznaniu w dniu

26 marca 2015r.

w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa:

(...) SA w W.

przeciwko:

L. P. i B. F.

o

Zapłatę

na skutek zażalenia powoda (...) SA w W. od punktu 1. a) zarządzenia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 18 grudnia 2014r. sygn. akt VIII GC 2239/14

postanawia :

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z dnia 18 grudnia 2014 r. w punkcie 1 a) na podstawie art. 505 37 § 1 kpc Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wezwał pełnomocnika powoda do uiszczenia uzupełniającej opłaty od pozwu w kwocie 46 zł w terminie 14 dni pod rygorem umorzenia postępowania. Wezwanie to doręczono pełnomocnikowi powoda 31 grudnia 2014 r. (k. 16).

W uzasadnieniu tego zarządzenia sporządzonym w związku ze złożonym przez powoda zażaleniem Sąd Rejonowy wskazał, że pozew był wniesiony 16 lipca 2014 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie w postępowaniu elektronicznym. Wartość przedmiotu sporu to kwota 1500,29 zł (powinno być po zaokrągleniu 1501 zł). Powód uiścił opłatę sądową w kwocie 30 zł. Jako podstawę prawną roszczenia powołał przepis art. 299 ksh. Sąd w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy wskazując na przeszkody do wydania nakazu zapłaty. W tej sytuacji obowiązkiem Sądu było na podstawie art. 505 37 § 1 kpc wezwać m. in. do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu. Sąd I instancji podkreślił, że przedmiotowa sprawa toczy się w postępowaniu zwykłym i dlatego znajduje zastosowanie przepis art. 18 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.).

Pismem z dnia 7 stycznia 2015 r. pełnomocnik powoda wniósł zażalenie i zaskarżył powołane zarządzenie Sądu Rejonowego w przedmiocie ustalenia wymiaru należnej opłaty sądowej na kwotę 76 zł, co w konsekwencji skutkowało wezwaniem do uiszczenia uzupełniającej opłaty sądowej od pozwu w kwocie 46 zł.

Zarzucił naruszenie przepisów art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, podczas gdy zastosowane powinny być przepisy art. 28 pkt 1 w zw. z art. 18 ust. 1 cytowanej ustawy, polegające na niezasadnym przyjęciu, iż od pozwu wniesionego w niniejszej sprawie należy się opłata stosunkowa 5% wartości przedmiotu sporu, podczas gdy powód uiścił opłatę od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym w kwocie 30 zł.

Wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Zdaniem powoda ze względu na wartość przedmiotu sporu sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, dlatego opłatę należy ustalić na podstawie art. 19 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy.

Sąd Okręgowy zważył, że:

Zażalenie jest bezzasadne.

Wobec występujących początkowo w judykaturze Sądu Najwyższego istotnych rozbieżności co do gwarancyjnego (zobacz m. in. wyroki SN z dnia 6 czerwca 1997 r., III CKN 65/97 i z dnia 18 kwietnia 2007 r., V CSK 55/07), a z drugiej strony odszkodowawczego charakteru odpowiedzialności z art. 299 ksh zagadnienie to rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 7 listopada 2008 r. sygn. akt III CZP 72/08 przyjmując, że do roszczeń wierzycieli spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko członkom jej zarządu (art. 299 ksh) mają zastosowanie przepisy o przedawnieniu roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym. Pomimo, iż uchwale tej nie nadano mocy zasady prawnej, pod wpływem wszechstronnej argumentacji, od chwili jej podjęcia, utrzymuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolity pogląd o odszkodowawczym charakterze odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie art. 299 ksh (tak m. in. postanowienie SN z 8 grudnia 2008 r., III CZP 112/08, wyrok z 17 marca 2010 r., II CSK 506/09, wyrok SN z 12 kwietnia 2012 r., II CSK 390/11, wyrok SN z 25 kwietnia 2012 r., II CSK 410/11 i wyrok S.A. w Warszawie z 25 czerwca 2013 r., VI ACa 1193/12).

Nie ma zatem racji skarżący, że przedmiotowe roszczenie może być rozpoznane według przepisów o postępowaniu uproszczonym – art. 505 1 kpc, który wyczerpująco omówił Sąd I instancji w uzasadnieniu zarządzenia. Zasadniczo postępowanie uproszczone jest bowiem przewidziane dla roszczeń z umów i to w ograniczonych kwotowo wysokościach.

W konsekwencji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wysokość opłaty sądowej na podstawie art. 18 ust. 1 i art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy.

W tej sytuacji zażalenie jako oczywiście bezzasadne podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 kpc w zw. z art.397 § 1 kpc.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13