Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015r.

sprawy B. P.

obwinionego z art. 282 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy

z powodu apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 1 grudnia 2014 r. sygn. akt VIII W 236/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego B. P.,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze oraz opłatę w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt VI Ka 68/15

UZASADNIENIE

B. P. obwiniony został o to że:

jako pracodawca prowadząc działalność pod nazwą (...) w K. do dnia 11 października 2013 r. w L. z uwagi na podejmowane działania procesowe a następnie kierując się stanowiskiem pełnomocnika procesowego nie wykonał prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 stycznia 2013 r. w sprawie z powództwa A. C. przeciwko B. P. prowadzącemu działalność pod nazwą (...) o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie ( sygn. akt IV P 294/12 ) poprzez niedopuszczenie A. C. do pracy u pozwanego na poprzednich warunkach pomimo zgłoszenia przez niego gotowości podjęcia pracy w dniu 28 lutego 2013 r. skutkiem czego było niepodjęcie pracy przez A. C. i nieuzyskanie zasądzonej na jego rzecz kwoty 2746,70 zł. wypłatę której sąd uzależnił od podjęcia pracy przez A. C. u pozwanego

tj. o wykroczenie z art. 282 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 1 grudnia 2014 r. w sprawie VIII W 236/14:

1.B. P. uznał za winnego tego że jako pracodawca prowadząc działalność pod nazwą (...) w K. co najmniej od 20 września 2013 roku do dnia 11 października 2013 roku wbrew obowiązkowi nie wykonał prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 stycznia 2013 r. w sprawie sygn. akt IV P 294/12 i nie przywrócił A. C. do pracy na poprzednich warunkach pomimo zgłoszenia przez A. C. gotowości podjęcia pracy w dniu 28 lutego 2013 r. skutkiem czego było niepodjęcie pracy przez A. C. i nieuzyskanie zasądzonej na jego rzecz kwoty 2746,70 zł. wypłatę której sąd uzależnił od podjęcia pracy przez A. C. u B. P. to jest popełnienia wykroczenia z art. 282 § 2 Kodeksu pracy i za to na podstawie art. 282 § 2 Kodeksu pracy wymierzył B. P. karę grzywny w kwocie 1000 złotych;

2.na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania…w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od B. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 zł. i wymierzył mu opłatę w kwocie 100 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca obwinionego zarzucając obrazę prawa materialnego a to:

1.art. 282 § 2 Kodeksu pracy poprzez uznanie że zachowanie oskarżonego wypełniało ustawowe przesłanki wykroczenia w sytuacji gdy obowiązek wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 stycznia 2013 r. ziściłby się gdyby A. C. zgłosił gotowość do wykonywania pracy w terminie od 31 sierpnia 2013 r. do 6 września 2013 r. a wobec jego niezgłoszenia w w/w terminie nie powstał po stronie obwinionego – pracodawcy obowiązek wykonania orzeczenia sądu pracy;

2. art. 48 § 1 Kodeksu pracy poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie że oskarżonemu nie przysługiwało prawo odmowy ponownego zatrudnienia A. C. w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia przepisu prowadzi do wniosku że B. P. przysługiwało prawo odmowy ponownego zatrudnienia A. C. wobec dokonania przez niego zgłoszenia gotowości do pracy przedwcześnie tj. w dniu 28 lutego 2013 r. i następnie nie zgłoszenia swojej gotowości do podjęcia pracy w momencie posiadania wiedzy o uprawomocnieniu się orzeczenia przywracającego go do pracy tj. od dnia 30 sierpnia 2013 r.- daty odbioru postanowienia o oddaleniu zażalenia na postanowienie o odrzuceniu apelacji B. P. od wyroku sadu pracy z dnia 10 stycznia 2013 r.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie B. P. od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Podniesione w apelacji zarzuty dotyczyły obrazy prawa materialnego, uznać w tej sytuacji należało że skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Bezspornie więc Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych realizując wskazania Sądu Odwoławczego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 24.06.2014 r. uchylającego pierwszy wyrok Sądu Rejonowego i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania ( VI Ka 248/14 k. 109 – 113 akt ). Obecnie kwestionowana była jedynie ocena prawna zachowania się obwinionego dokonana przez Sąd I instancji.

Zarzuty skarżącego nie są trafne. Zasadniczym celem regulacji prawnej przewidzianej w art. 48 § 1 k.p. było zniechęcenie pracowników do występowania z roszczeniem o przywrócenie do pracy w sytuacji gdy chodziło im jedynie o uzyskanie wynagrodzenia za pracę. Po zmianie dokonanej w kodeksie pracy w 1989 r. motyw ten jest mniej istotny gdyż od tego czasu pracownik rezygnując z żądania przywrócenia do pracy ma możliwość domagania się od pracodawcy odszkodowania ( zob. Kodeks pracy, Komentarz, J.Iwulski, W.Sanetra, wyd. LexisNexis W-wa 2013 str.343 ). W sprawie IV P 294/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze A. C. żądał jednakże od B. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) zarówno przywrócenia do pracy jak i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i żądanie to zostało w całości uwzględnione w wyroku z dnia 10.01.2013 r., przy czym wynagrodzenie zostało zasądzone pod warunkiem podjęcia pracy u B. P. w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku. Dla odpowiedzialności wykroczeniowej z art. 282 § 2 k.p. decydujące było czy obwiniony B. P. wykonał to orzeczenie sądu pracy po jego uprawomocnieniu się czy też tego obowiązku nie dopełnił. W tym kontekście ważne jest, że zgłoszenie w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy gotowości niezwłocznego jej podjęcia zgodnie z art. 48 § 1 k.p. może być wobec pracodawcy dokonane przez każde zachowanie pracownika objawiające w dostateczny sposób jego zamiar kontynuacji reaktywowanego stosunku pracy ( zob. wyrok SN z 3.06.1998 r. I PKN 161/98 OSNAPiUS 1998 nr 21 ). Istotna była więc świadomość pracodawcy ( obwinionego B. P. ) że pracownik A. C. zamierza kontynuować u niego pracę, co przecież obwinionemu znane było już od 28.02.2013 r. ( k. 26 ). 7 – dniowy materialnoprawny termin do zgłoszenia gotowości podjęcia pracy z art. 48 § 1 k.p. zawiera datę końcową do wyrażenia powyższego liczoną od czasu przywrócenia do pracy. Już w uzasadnieniu wyroku z dnia 24.06.2014 r. w sprawie VI Ka 248/14 Sąd Okręgowy wskazał, że wniesienie środka odwoławczego po upływie przepisanego terminu nie ma wpływu na datę uprawomocnienia się orzeczenia w tym sensie że nie jest nią data wydania ani prawomocności postanowienia odrzucającego ten środek lecz data pierwszego dnia po upływie terminu do jego wniesienia ( k. 112 ). Termin do wniesienia apelacji w sprawie IV P 294/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze upłynął w dniu 21.02.2013 r. (k. 12, k. 33 w/w akt ) i w dniu 22.02.2013 r. uprawomocnił się wyrok przywracający pokrzywdzonego do pracy, w związku z czym wyrażając wolę podjęcia pracy w piśmie z dnia 28.02.2013 r. A. C. nie uchybił 7 – dniowemu terminowi z art. 48 § 1 k.p. Nie ma przy tym znaczenia że obwinionemu B. P. przypisano dokonanie zarzucanego mu wykroczenia od 20.09.2013 r., nie zaś od 28.02.2013 r. Obowiązku A. C. wynikającego z art. 48 § 1 k.p. nie sposób bowiem dostosowywać do stanu świadomości obwinionego ( przekładającej się na umyślność w działaniu w znaczeniu prawnokarnym ) co do prawomocności wyroku przywracającego pokrzywdzonego do pracy. Sąd I instancji nie dopuścił się więc obrazy art.48 § 1 k.p., ani art. 282 § 2 k.p. uznając iż obwiniony B. P. wypełnił ustawowe znamiona tego wykroczenia. Fakt iż Sąd ten przyjął popełnienie przez obwinionego wykroczenia w krótszym okresie niż w zarzucie wniosku o ukaranie zostało uwzględnione przy wymiarze kary grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara 1.000 zł. grzywny jest najniższą przewidzianą w art. 282 § 2 k.p. w zw. z art. 282 § 1 k.p.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego B. P..

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 118 § 1 k.p.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł. za postępowanie odwoławcze oraz opłatę w kwocie 100 zł.