Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 451/13

POSTANOWIENIE

Dnia 29 stycznia 2014r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSA Andrzej Mania (spr.)

Sędziowie:

SA Janusz Jaromin

SA Andrzej Wiśniewski

Protokolant:

st. sekr. sądowy Anita Jagielska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Jerzego Masierowskiego

po rozpoznaniu w sprawie A. D.

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp.

z dnia 20 listopada 2013r., sygn. akt II K 178/13

w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego

postanawia:

1. na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy,

2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu A. D. z urzędu w postępowaniu odwoławczym

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2013r., sygn. akt II K 178/13 Sąd Okręgowy w Gorzowie Wlkp. na zasadzie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego kary wymierzone skazanemu A. D. wyrokami: Sądu Rejonowego w Sulęcinie o sygnaturze II K 55/10 i II K 129/10, objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. w sprawie o sygnaturze II K 4/13, z karami orzeczonymi wyrokami Sądu Rejonowego w Sulęcinie w sprawie II K 189/10 oraz Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. o sygn. II K 61/11, albowiem wszystkie kary i wyroki były już przedmiotem rozstrzygnięcia, a wyrazem tego jest prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 28 lutego 2013r., sygn. II K 4/13.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył osobiście skazany. Zarzucił, że Sąd Okręgowy w Gorzowie Wlkp. nie wziął w ogóle pod uwagę tak „uchwał jak i ustaw wydanych przez Sąd Najwyższy, które mówią o łączeniu kar pozbawienia wolności”, w szczególności uchwały z dnia 25 lutego 2005r. dotyczącej „łączenia kar pozbawienia wolności, które wcześniej nie podlegały wyrokowi łącznemu”.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skazanego jest oczywiście bezzasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie, bowiem z art. 569 § 1 k.p.k. przesłanki wydania wyroku łącznego są spełnione jedynie wtedy, gdy: a) zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej; b) oskarżony został już prawomocnie skazany co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami. Kryteria łączenia kar i środków karnych określa zaś prawo karne materialne, a mianowicie przepis art. 85 k.k. Karę łączną wymierza się zatem wówczas, gdy: 1) sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw pozostających w tzw. realnym zbiegu przestępstw; 2) popełnił je zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, 3) wymierzono przynajmniej dwie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. Podstawowym zagadnieniem przy wydaniu wyroku łącznego (także i kolejnego) jest zatem ustalenie jakie przestępstwa wchodzą w skład poszczególnych realnych zbiegów przestępstw, a co za tym idzie, które kary podlegają łączeniu, kary te wyznaczają zaś granice sankcji, w której – po myśli art. 86 § 1 k.k. – można wymierzyć karę łączną. W przypadku skazanego kwestie te w przeszłości były już przedmiotem badania. Jego wyrazem jest wyrok łączny Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 28 lutego 2013r., sygn. II K 4/13, którym to połączono kary orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Sulęcinie z dnia 25 lutego 2010r., sygn. II K 55/10 oraz z dnia 22 kwietnia 2010r., sygn. II K 129/10 i orzeczono karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze roku i 7 miesięcy oraz karę łączną grzywny w rozmiarze 60 stawek po 20 złotych każda, w pozostałej zaś części (dotyczącej wyroku Sądu Rejonowego w Sulęcinie z dnia 11 maja 2010r., sygn. II K 189/10 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 2 sierpnia 2011r., sygn. II K 61/11) postępowanie umorzono. Po jego wydaniu nie został zaś wydany żaden nowy wyrok jednostkowy. Taki układ oznacza brak podstaw do wydania nowego wyroku łącznego. Wyrazem tego jest z kolej postanowienie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 22 maja 2013r. , sygn. II K 62/13 o umorzenie postępowania w przedmiocie wyroku łącznego z wniosku skazanego z dnia 16 kwietnia 2013r. Stanowisko tam wyrażone jako zasadne zasługuje na aprobatę. A skoro tak, to sąd I instancji zasadnie także i obecnie, w odpowiedzi na kolejny wniosek skazanego z dnia 4 listopada 2013r., umorzył postępowanie ze względu na brak warunków do wydania nowego wyroku łącznego. Zgodnie bowiem z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., stosowanym odpowiednio, nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone. Powaga rzeczy osądzonej wyklucza w konsekwencji możliwość ponownego rozpoznania wniosku o połączenie kar, orzeczonych na mocy wyroków wymienionych we wniosku skazanego (tych samych), a wyszczególnionych w wyroku łącznym Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 28 lutego 2013r., sygn. II K 4/13. Sąd orzekający w przedmiocie wydania wyroku łącznego nie jest bowiem uprawniony do rozwiązania uprzednio zapadłego prawomocnego wyroku łącznego i kształtowania kary łącznej na nowo. Bez znaczenia pozostają tu argumenty i oczekiwania skazanego wskazane w zażaleniu, nie mają one bowiem oparcia w prawie, w tym także w przywołanej uchwale Sądu Najwyższego (7 sędziów) z dnia 25 lutego 2005r., sygn. I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13, stanowiącą zasadę prawną, a którą to odstąpiono od „konfiguracyjnej” interpretacji przepisów o karze łącznej i wyroku łącznym na rzecz wykładni „restryktywnej”, niedającej w konsekwencji swobody w doborze wyroków podlegających łączeniu, a w istocie kar jednostkowych wymierzonych nimi za poszczególne przestępstwa. Jej to wyrok łączny z dnia 28 lutego 2013r. zaś bezspornie czyni zadość.

Reasumując: w przypadku skazanego nowy wyrok łączny można będzie wydać jedynie wówczas, gdy ujawnione zostanie takie jego skazanie, nie objęte dotychczasowym wyrokiem łącznym o sygnaturze II K 4/13, które (jego kara) – w świetle przesłanek z art. 85 k.k. – będzie nadawać się do połączenia z co najmniej z jednym ze skazań (jego karą) objętych istniejącym wyrokiem łącznym. Sytuacja taka póki co, a co podkreślić należy, nie zachodzi.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu orzeczono zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Tak argumentując Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.

Andrzej Wiśniewski Andrzej Mania Janusz Jaromin

II AKz 451/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE