Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V GC 665/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:SSR Karolina Krzemińska

Protokolant:sekr. sąd. Joanna Linde

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa P. Ł.

przeciwko (...) S.A. w K.

o zapłatę kwoty 18 450 zł

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15 474 zł (piętnaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lipca 2014r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 419 zł tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód P. Ł. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wystąpił z powództwem przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. w I. domagając się zasądzenia kwoty 18.450,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22.07.2014r. do dnia zapłaty a nadto zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 01.10.2010r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z poprzedniczką prawną powódki - (...) Sp. z o.o. w I. umowę na wykonywanie na jej rzecz usług marketingowo-sprzedażowych wraz z kierowaniem oddziałem w K. na stanowisku dyrektora – tzw. kontrakt managerski. Przewidywał on wynagrodzenie w wysokości 180.000 zł netto powiększone o podatek vat za okres rozliczeniowy, którym był rok kalendarzowy, przy czym powód był uprawniony do wystawiania faktur zaliczkowych w ilości nie większej niż 12 w okresie rozliczeniowym. Powód wywiązał się z umowy w miesiącu marcu 2013r. i tytułem wynagrodzenia za ten miesiąc wystawił fakturę vat nr (...) z dnia 07.07.2014r. na kwotę 18.450,00 płatną do dnia 21.07.2014r., której pozwana nie uregulowała, pomimo kierowanych do niej wezwań do zapłaty. Powód wskazał również, że wynagrodzenia za wykonanie przedmiotu umowy w okresie od grudnia 2012r. do lutego 2013r. zostało zapłacone przez pozwaną na mocy ugody sądowej zawartej przez strony w dniu 06.06.2014r. w sprawie VGC 339/13 prowadzonej przez SR w Jeleniej Górze.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13.10.2014r. sąd uwzględnił w całości żądanie powoda.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że powód nienależycie wykonywał powierzone mu obowiązki, co skutkowało wypowiedzeniem zawartej umowy pismem z dnia 20.03.2014r. ze skutkiem natychmiastowym w oparciu o §5 ust.12 umowy. Przesyłka pocztowa zawierająca to oświadczenie została zwrócona przez pocztę jako niepodjęta w terminie, jednak oświadczenie zostało skutecznie złożone. Dodatkowo pismem z dnia 18.10.2013r. pozwana odstąpiła w całości od przedmiotowej umowy. Pozwana zwróciła wystawioną przez powoda fakturę pismem z dnia 07.07.2014r. z uwagi na brak podstaw do jej wystawienia, jednak i ta korespondencji wróciła nie podjęta w terminie.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.10.2010r. powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z poprzednikiem prawnym pozwanej ( (...) Sp. z o.o. w I.) umowę, na mocy której powód zobowiązał się do wykonania na jej rzecz niezbędnych czynności w ramach prac w zakresie marketingowo – sprzedażowym oraz kierowania oddziałem pozwanej w K. na stanowisku dyrektora. W § 2 ust. 6 umowy strony przykładowo wymieniły czynności, za które odpowiedzialny był powód.

Zgodnie z §5 ust. 1 umowy w zw. z §2 ust. 8 umowy za okres rozliczeniowy wykonywania umowy, którym był rok kalendarzowy pozwana zobowiązana była do zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia ryczałtowego w wysokości 180.000 zł netto powiększonego o podatek vat, przy czym powód mógł wystawić faktury zaliczkowe w wysokości nie większej niż 12. Wynagrodzenie płatne było w terminie 14 dni od daty przekazania prawidłowo wystawionej faktury vat.

W myśl zaś §5 ust. 12 umowy w przypadku braku współpracy (braku wymaganych dokumentów, danych, inne) ze strony powoda przez minimum 14 dni, pozwana miało prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: - umowa z dnia 01.10.2010r. - k.16-24 akt

W końcu lutego 2013r. powód w korespondencji e-mailowej kierowanej do Prezesa Zarządu pozwanej M. S. zaczął dopominać się o uregulowanie zaległych należności wynikających z wystawionych przez niego faktur vat a także wypłaty zaległej premii i przekazania pakietu akcji.

dowód: - wydruki wiadomości e-mail - k.42-46 akt VGC 601/13 – w załączeniu

W odpowiedzi z dnia 21.02.2013r. M. S. wskazał na małą aktywność powoda i szereg zadań, które zostały mu zlecone i nie zostały przez niego wykonane oraz zobowiązał go do osobistego stawiennictwa na spotkaniu z zarządem w celu omówienia spornych kwestii.

W e-mailu z dnia 04.03.2013r. powód wskazał, iż w związku z niewywiązywaniem się pozwanej z umowy jego dalsza współpraca z pozwaną staje się bezcelowa, zaś dalsze zajmowanie stanowiska dyrektora handlowego (...)bezsensowne”.

W dniu 04.03.2013r., w związku z niestawiennictwem powoda na spotkaniu z zarządem, Prezes Zarządu pozwanej M. S. wezwał powoda do zwrotu służbowego samochodu, laptopa i telefonu oraz zakazał mu dalszej reprezentacji pozwanej.

W odpowiedzi, w e-mailu z dnia 08.03.2013r. powód wskazał, iż z uwagi na treść uprzedniej korespondencji, nie widzi sensu przyjazdu do siedziby pozwanej. Wskazał, iż ma do załatwienia kilka toczących się spraw, przekazanie klientów zagranicznych i dokończenie bieżących zamówień z Francji i Szwecji oraz (...). Prosił również pozwaną o wskazanie osoby, której mógłby przekazać prowadzone przez siebie sprawy. Wobec braku reakcji pozwanej, prośbę swą powód ponowił w dniu 12.03.2013r.

dowody: - wydruki wiadomości e-mail - k.81-97 akt VGC 601/13

– w załączeniu

Powód zdał samochód służbowy w połowie marca 2013r., zaś telefon i laptop w maju 2013r.

Przez marzec 2013r. powód pozostawał w kontakcie telefonicznym dotyczącym działalności oddziału w I. ze swym bezpośrednim podwładnym A. S. i był do jego dyspozycji oraz nadzorował jego pracę.

dowody: - zeznania świadka A. S. – k. 109v-110 akt /00:25:34-00:27:43/

- zeznania powoda P. Ł. – k.110v /01:17:07- 01:20:36/

W piśmie z dnia 20.03.2013r. pozwana wypowiedziała umowę z dnia 01.10.2010r. ze skutkiem natychmiastowym na podstawie §5 ust. 12 umowy - z uwagi na brak współpracy ze strony powoda, pomimo wcześniejszych wielokrotnych wezwań.

Przesyłka zawierająca m.in. wypowiedzenie umowy została nadana przez pozwaną w dniu 21.03.2013r. a następnie została zwrócona przez pocztę jako niepodjęta w terminie po jej uprzednim awizowaniu w dniach 26.03.2013r. i 02.04.2014r.

dowód: - pismo pozwanej z dnia 20.03.2013r. – k.

- potwierdzenie nadania listu poleconego – k. 125 akt

- kopia koperty – k. 50 akt,

- wydruk z systemu śledzenia przesyłki – k. 52-53 akt,

W dniu 07.07.2014r. powód wystawił fakturę vat nr (...)r. na kwotę 18.450 zł (15.000 zł netto) tytułem wynagrodzenia za miesiąc marzec 2013r. , którą pozwana odesłała bez księgowania.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: - faktura vat – k. 5 akt,

- pismo pozwanej z dnia 07.07.2014r. – k. 60 akt

W toku niniejszego postępowania na podstawie art.492§1 ksh doszło do połączenia (...) S.A. w I. z (...) S.A. w K. poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej ( (...) S.A.) na spółkę przejmującą ( (...) S.A.) za akcje spółki przejmującej wydane akcjonariuszom spółki przejmowanej.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: - informacja KRS pozwanej – k. 90-99 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części zasługiwało na uwzględnienie.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy niespornym było, iż strony łączyła umowa, na mocy której powód zobowiązał się do świadczenia na rzecz poprzednika prawnego pozwanej usług marketingowo – sprzedażowych w ramach tzw. kontraktu menedżerskiego.

Sporna była natomiast data końcowa obowiązywania tej umowy, albowiem powód twierdził, iż nie została ona skutecznie wypowiedziana a także fakt wykonywani tej umowy przez powoda w okresie, za który dochodził on wynagrodzenia, tj. w marcu 2013r.

W ocenie Sądu wzajemne ukształtowanie praw i obowiązków stron w umowie z dnia 01.10.2010r. wskazuje na to, iż nosiła ona cechy umowy o świadczenie usług nieuregulowanej innymi przepisami, do której zgodnie z treścią art. 750 kc stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Niewątpliwie umowa ta była też odpłatna (por. art. 735§1 kc), o czym świadczyły postanowienia jej §5.

W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż umowa została rozwiązania z dniem 26.03.2013r. na skutek wypowiedzenia jej przez pozwaną.

Przepis §5 ust. 12 umowy stron dawał bowiem pozwanej prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym w przypadku braku współpracy ze strony powoda przez minimum 14 dni.

Analizując ten przepis umowy należy mieć przy tym na uwadze, iż umowa zlecenia jest umową opartą na wzajemnym zaufaniu stron, a zatem przesłanki jej wypowiedzenia należy interpretować z uwzględnieniem tego jej szczególnego charakteru.

W ocenie Sądu, najbardziej miarodajnym dla oceny wzajemnych relacji stron w spornym okresie był dowód z dokumentów w postaci wydruków korespondencji e-mailowej stron (k.75-77 a także k.29-35, 53 do 59 akt VGC 339/13 i k.42-46, 81-97 akt VGC 601/13). W przeciwieństwie do zeznań stron składanych w toku niniejszego postępowania oddawał on bowiem w sposób rzeczywisty ich wzajemne nastawienie i motywacje, którymi się kierowały podejmując określone czynności. Sąd oparł się w całości na wskazanych dokumentach albowiem ich wiarygodność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Z analizy tej korespondencji wynika w sposób bezsprzeczny, iż powód nie wykonywał zadań zleconych mu przez członka zarządu powódki M. S. i nie stawił się na wyznaczone spotkanie (por. e-mail z dnia 21.02.2013r. - k.86-89 akt VGC 601/13, w którym M. S. szczegółowo wymienia zadania zlecone powodowi a także e-mail z dnia 04.03.2013r. – k. 90-91 akt). W odpowiedzi na tego e-maila, powód w e-mailu z dnia 08.03.2013r. wskazał, iż „nie widzi już sensu” w przyjeździe na spotkanie z przedstawicielem zarządu z uwagi na wzajemne pretensje stron. Ze stanowiska powoda wynika, że przyczyną jego postawy było długotrwałe zaleganie przez pozwaną z wypłatą należnego mu wynagrodzenia. Abstrahując jednak od przyczyn zachowania powoda, odmowa stawiennictwa na spotkanie z zarządem i niewykonanie zadań zleconych mu szczegółowo opisanych w e-mailu z dnia 21.02.2013r. a także wynikających z zeznań Prezesa Zarządu pozwanej M. S., mieści się w pojęciu „braku współpracy” ze strony powoda.

Dlatego też pozwana była uprawniona do złożenia w piśmie z dnia 20.03.2014r. oświadczenia o wypowiedzeniu umowy powodowi.

Niespornym było przy tym, iż powód nie podjął korespondencji nadanej do niego w dniu 21.03.2013r. Okoliczność ta nie miała jednak wpływu na skuteczność złożonego oświadczenia woli. Dla spełnienia warunku złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy nie jest bowiem konieczne, aby adresat rzeczywiście zapoznał się z treścią pisma. Spośród możliwych koncepcji skutecznego złożenia oświadczenia woli ustawodawca polski dokonał wyboru teorii doręczenia. Teoria ta na gruncie art. 61 § 1 kc oznacza nie tyle dostarczenie oświadczenia do rąk własnych adresata, co doręczenie w taki sposób, że adresat ma możliwość zapoznania się z jego treścią. Jeśli więc nadawca oświadczenia ma prawo spodziewać się, że odbiorca będzie przebywał w miejscu, do którego kieruje oświadczenie, to decydujący dla uznania oświadczenia za doręczone jest co do zasady moment dostarczenia oświadczenia w to miejsce. Konsekwencje faktycznej niemożności odbioru obciążają adresata, chyba że nadawca wiedział, że miejscu, do którego doręcza oświadczenie jego adresata nie zastanie (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r., II PK 295/09). Innymi słowy, nieodebranie pisma z placówki pocztowej, mimo dwukrotnego awizowania pisma, nie ma wpływu na skutek złożenia oświadczenia woli, gdyż awizowanie przesyłki stwarza domniemanie możliwości zapoznania się adresata z treścią pisma zawartego w przesyłce. Dla przyjęcia tego domniemania niezbędne jest stwierdzenie, iż adresat mógł się zapoznać z treścią tego oświadczenia. Konieczne jest zatem wykazanie, że zaistniała taka sytuacja, w której było możliwe rzeczywiste zapoznanie się adresata z treścią oświadczenia woli, a nie doszło do tego zapoznania z woli adresata. Dodać trzeba, że domniemanie faktyczne powoduje przerzucenie ciężaru dowodu na adresata przesyłki co do braku możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia pracodawcy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., I PK 37/05, OSNP 2006 nr 17-18, poz. 263).

Powód podnosił, iż w spornym okresie przebywał wprawdzie pod adresem, na który oświadczenie o wypowiedzeniu zostało wysłane, jednak miał kłopoty z doręczycielem (por. zeznania powoda k.110v/ 01:23:03/). Tezy swej powód w żaden sposób jednak nie udowodnił. Nie przedstawił chociażby dowodu na to, iż reklamowała wadliwie, w jego ocenie, wykonywane usługi. Zgodnie zaś z tym, co już wyżej wskazano, ciężar dowodu tego, iż nie miał on możliwości zapoznania się z oświadczeniem pozwanej spoczywał na powodzie.

Powód nie wykazał również, swej tezy, iż korespondencja nadana do niego w dniu 21.03.2013r. nie zawierała w istocie oświadczenia o wypowiedzeniu z dnia 21.03.2013r., które zostało stworzone przez pozwaną w okresie późniejszym - wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu. O fakcie tym nie może bowiem przesądzać nadanie tym samym listem poleconym innych dokumentów przedstawionych przez pełnomocnika powoda (k. 115-117 akt). Fakt, iż w spornej przesyłce znajdowały się te dokumenty nie wyklucza bowiem możliwości znajdowania się w niej również oświadczenia o wypowiedzeniu. Jedynym dowodem na tą okoliczność nie mógł być również fakt, iż pozwana spornego oświadczenia o wypowiedzeniu nie złożyła w poprzedniej toczącej się pomiędzy stronami sprawie (sygn. akt VGC 339/13) albowiem postępowanie w niej dotyczyło okresu do lutego 2013r. a więc poprzedzającego złożenie tego oświadczenia. W zeznaniach swych Prezes Zarządu pozwanej M. S. wyraźnie wskazał zaś, iż podpisał i wysłał wypowiedzenie umowy w marcu 2013r. Przedstawił również szczegółowe wyjaśnienia na temat tego, dlaczego, pomimo wcześniejszego wypowiedzenia umowy, pozwana w dniu 18.10.2013r. złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy zawartej z powodem.

W ocenie Sądu zarówno powyższe twierdzenie powoda jak i wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa na jego poparcie były w świetle art. 207§6 kpc spóźnione, co skutkowało ich oddaleniem na rozprawie w dniu 18.02.2015r.

Zarzut wypowiedzenia umowy i kopię oświadczenia w tym przedmiocie pozwana zawarła bowiem już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Powód był zaś reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który zobowiązany przez sąd do złożenia repliki na sprzeciw pod rygorem skutków z art. 207 §6 kpc, w piśmie z dnia 23.12.2014r. twierdzenia tego ani wniosku dowodowego nie zgłosił. Uzasadniając zwłokę w zgłoszeniu tego twierdzenia i wniosku dowodowego pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 18.02.2015r. wskazał, iż powód dopiero przygotowując się do rozprawy zauważył, że w toku poprzednich procesów pozwana nie przedkładała spornego oświadczenia o wypowiedzeniu. W ocenie Sądu wskazana okoliczność nie może być jednak uznana za „wyjątkową” w rozumieniu art. 207§6 kpc (jest to wyłącznie domniemanie powoda) i uzasadniać dopuszczenie spornego dowodu, zaś dopuszczenie dowodu z opinii biegłego niewątpliwie spowodowałoby znaczące wydłużenie niniejszego postępowania.

Niezależnie od powyższego wnioskowany przez pełnomocnika powoda dowód z opinii biegłego grafologa byłby nieprzydatny do stwierdzenia postawionej przez niego tezy dowodowej a mianowicie, iż oświadczenie o wypowiedzeniu nie zostało sporządzone w dacie, która na nim widnieje tylko w 2014r. Grafolog zajmuje się bowiem badaniem porównawczym pisma i podpisów (np. w celu potwierdzenia lub wykluczenia autentyczności podpisów) i badaniami psychologicznymi pisma.

Dlatego też Sąd uznał, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało powodowi skutecznie złożone w dniu 26.03.2013r., tj. w momencie I awizowania skierowanej do niego przesyłki, który to dzień sąd ustalił na podstawie dowodu z dokumentu w postaci wydruku z sytemu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej dołączonego przez pozwaną. Powyższe skutkowało rozwiązaniem umowy z powodem w dniu 26.03.2013r.

Okoliczność ta nie wyłączała jednak zasadności roszczenia powoda, skoro umowa stron miała obowiązywać przez 26 dni okresu, za który powód domagał się wynagrodzenia. Miała jednak niewątpliwie wpływ na jego wysokość. Niespornym było przy tym, iż wynagrodzenie powoda w stosunku rocznym miało wynosić 180.000 zł netto, co dawało kwotę 18.450 zł brutto za miesiąc pracy. W związku z powyższym sąd uznał, iż za okres 26 dni pracy przysługiwałoby powodowi wynagrodzenie proporcjonalne do tego okresu, tj. w wysokości 15.474 zł (18.450 zł /31 dni x 26 dni).

W ocenie Sądu nie zasługiwał przy tym na uwzględnienie zarzut pozwanej dotyczący braku zasadności niniejszego powództwa z uwagi na niewłaściwe wykonywanie przez powoda jego obowiązków. Umowa, którą związane były strony, była bowiem umową starannego działania, nie zaś umową rezultatu. Z powyższego wynika, że o ile powód podejmował na miarę własnych możliwości działania mające na celu wykonanie powierzonych mu obowiązków, to wykonał swe zobowiązanie, nawet jeśli efekty jego działań były dla pozwanej niezadowalające i nie przejawiały się one w stworzeniu dokumentów, strategii, itp. wymienionych (w sposób niezwykle ogólny) w treści umowy.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody, wskazywały zaś w ocenie Sądu, iż powód do momentu wypowiedzenia mu umowy świadczył usługi na rzecz pozwanej, a co najmniej był gotów do ich dalszego świadczenia.

Sąd podziela przy tym w pełni pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2012 r. (I ACa 67/12), o tym, iż w sytuacji gdy zlecona czynność nie została dokonana, przyjmującemu zlecenie należy się wynagrodzenie, jeżeli wykaże, że dokonał wszelkich działań w celu wykonania umowy i dołożył w tym zakresie należytej staranności, zaś niedokonanie czynności nastąpiło na skutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

Fakt wykonania umowy przez powoda i pozostawania w gotowości do świadczenia usług sąd ustalił przy tym na podstawie dowodu z zeznań świadka A. S., którym jako jasnym i logicznym dał wiarę w całości, a nadto w oparciu o korespondencję mailową stron, a w szczególności e-maile powoda z dnia 08.03.13r. i 12.03.15r. – k. 89-90 akt VGC 601/13.

Z zeznań świadka S. (podwładnego powoda) wynikało bowiem, iż w marcu 2013r. powód pozostawał do jego dyspozycji i kontaktował się z nim telefonicznie. Należy przy tym podkreślić, iż powód nie miał obowiązku osobistego stawiennictwa w oddziale powódki, którego był dyrektorem. Z zeznań świadka wynikało przy tym, iż aktywność powoda w związku z wykonywaniem jego obowiązków służbowych ustała dopiero po zdaniu służbowych : samochodu, laptopa i telefonu. Powód zeznał zaś (i nie było to kwestionowane), że samochód służbowy zdał w marcu 2013r., zaś laptop i telefon w maju 2013r.

W ocenie Sądu analiza treści korespondencji e-mailowej powoda wyraźnie wskazuje na to, iż w marcu 2013r. nie wyrażał już woli dalszej kontynuacji współpracy z powodem z uwagi na długotrwałe zaległości w zapłacie wynagrodzenia. Wskazuje na to treść maila z dnia 04.03.2013r. (k.81 akt VGC 601/13), w którym powód pisze, iż „w związku z niewywiązywaniem się (...) SA z obowiązującej nas umowy moja dalsza praca dla Was staje się bezcelowa (…)”. Tym niemniej z dalszej korespondencji powoda wynika, że poczuwając się do odpowiedzialności za powierzone mu obowiązki, chciał on zakończyć prowadzone projekty, omówić wynikające z nich problemy i przekazać ich dalsze prowadzenie uprawnionej osobie. Na powyższe wskazuje jednoznacznie treść jego maila z dnia 08.03.2013r., w którym pisze: „mamy do załatwienia kilka toczących się spraw” oraz „proszę o informację komu przekazać te sprawy” a także z dnia 12.03.2013r., w którym wskazywał, że oczekuje nadal na informację w sprawach, których dotyczył mail z dnia 08.03.2013r. (k. 89-90 akt VGC 601/13). Działania te choć miały na celu jedynie „wygaszenie” działalności powoda, to niewątpliwie uznane być muszą jednak za gotowość do wykonania zobowiązania.

Mając na uwadze treść w/w korespondencji mailowej, sąd nie dał wiary zeznaniom członka zarządu pozwanej M. S. o tym, iż powód przestał pracować w końcu stycznia lub na początku lutego 2013r., gdyż w okresie późniejszym nie było z nim kontaktu (por. k.110v/01:52:00/).

Zeznania świadka M. D. nie wniosły niczego istotnego do sprawy albowiem świadek nie orientował się do kiedy powód wykonywał swe obowiązki.

Sąd nie mógł również przydać waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. L., bo choć świadek twierdziła, że powód zaprzestał wykonywania obowiązków przed marcem 2013r., to sama przyznała jednak, że nie był on jej bezpośrednim przełożonym a więc kontakt z powodem miała ograniczony. Z uwagi na upływ czasu świadek nie miała również pewności co do poprawności wskazywanych przez siebie czasookresów i wielokrotnie wskazywała na to, iż pewnych okoliczności nie pamięta, bądź może się mylić.

Mając powyższe względy na uwadze zasądzono na rzecz powoda w punkcie I wyroku kwotę 15.474 zł.

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481§1 i 2 kc oraz §5 ust. 3 umowy przewidującego 14 dniowy termin płatności liczony od dnia przekazania faktury vat. Z pisma pozwanej z dnia 07.07.2014r. (k. 60 akt) wynikało przy tym, iż sporną fakturę vat pozwana otrzymała najpóźniej w dniu 07.07.2014r. 14 dniowy termin płatności upływał więc w dniu 21.07.2014r. Odsetki za opóźnienie należne więc były powodowi od dnia 22.07.2014r.

W pozostałej części powództwo należało oddalić (punkt II wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.100 kpc.

Powód z żądanej kwoty 18.450,00 zł otrzymał kwotę 15.474 zł. Należało, zatem uznać, że wygrał sprawę w 84 %, zaś przegrał w 16 % i w takim też stosunku stronom należy się zwrot poniesionych przez nie kosztów procesu.

Powód poniósł koszty w łącznej wysokości 3.340 zł, na które składały się: opłata od pozwu w wysokości 923 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2.400 zł obliczonej stosownie do §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349 ze zm.). Należy mu się zatem od pozwanej zwrot 84 % z tej kwoty, tj. 2.805,60 zł.

Pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 2.417 zł, na które składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2.400 zł. Pozwanej należy się od powoda zwrot 16 % z tej kwoty, tj. 386,72 zł.

Po wzajemnym potrąceniu powodowi od pozwanej należy się kwota 2.419 zł (2.805,60 zł - 386,72 zł), którą zasądzono w punkcie III wyroku.