Pełny tekst orzeczenia

Sygn. VUa 42/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Leżańska

Sędziowie: SSO Magdalena Marczyńska

SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wnioskodawcy J. M. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 sierpnia 2014r. sygn. IV U 5/14

oddala apelację.

Sygn. akt V Ua 42/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 listopada 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w T. w sprawie nr (...) (...) odmówił wnioskodawcy J. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 18 listopada 2013 roku do dnia 16 grudnia 2013 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca w dniu 17 listopada 2013 roku wykorzystał 182 dniowy okres zasiłkowy.

Pismem z dnia 13 grudnia 2013 roku wnioskodawca wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Wnioskodawca podniósł w odwołaniu, iż schorzenie będące podstawą niezdolności do dnia 18 listopada 2013 roku było odmienne od schorzenia skutkującego poprzednią niezdolność do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 stycznia 2014 roku nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż decyzja była prawidłowa i zasadna.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie IV U 5/14 oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

J. M. stał się niezdolnym do pracy w dniu 20 maja 2013 roku. Niezdolność do pracy trwała w ciągłości do dnia 16 listopada 2013 roku.

W dniu 17 listopada 2013 roku wnioskodawca wrócił do pracy. Po trzech godzinach pracy wnioskodawca usnął w pracy, po obudzeniu się postanowił pojechać do lekarza po dalsze zwolnienie.

Sąd Rejonowy ustalił, iż przed podjęciem pracy wnioskodawca otrzymał od lekarza prowadzącego leczenie cukrzycy zaświadczenie o zdolności do pracy.

Od dnia 18 listopada 2013 roku wnioskodawca otrzymał kolejne zaświadczenie o niezdolności do pracy

Okres niezdolności do pracy od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 16 listopada 2013 roku oznaczony był symbolem E11 – cukrzyca i jej powikłania, okres niezdolności do pracy od dnia 18 listopada 2013 roku do dnia 16 grudnia 2013 roku oznaczony był symbolem F33 – nawracające zaburzenia depresyjne.

U wnioskodawcy stwierdzono cukrzycę typu 2 – prowadzona jest insulinoterapia, w przebiegu cukrzycy stwierdzono u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową, zaburzenia lipidowe, zaburzenia depresyjne nawracające.

Sąd Rejonowy powołał w sprawie biegłych. Na podstawie opinii biegłych diabetologa i psychiatry Sąd I instancji ustalił, iż z powodu cukrzycy wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy w dniu 17 listopada 2013 roku, nadal pozostawał niezdolnym do pracy oraz że schorzenie w postaci zaburzenia depresyjnego nawracającego nie było schorzeniem nowym, współistniało z cukrzyca od wielu lat, także w okresie do 16 listopada 2013 roku.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy i aktach organu rentowego oraz w oparciu o niezakwestionowane twierdzenia wnioskodawcy i opnie biegłych specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych i diabetologii K. S. (1) oraz z zakresu psychiatrii J. B. (1).

Strony zgodziły się z wnioskami biegłych, nie wnieśli do nich zastrzeżeń. Sąd Rejonowy podkreślił, iż w niekwestionowanych opiniach biegli zgodnie wskazali na fakt, iż w dniu 17 listopada 2013 roku wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy.

Sąd Rejonowy w oparciu o ustalony stan faktyczny oraz dokonaną ocenę materiału dowodowego zważył, iż odwołanie ubezpieczonego jest niezasadne .

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby ( tekst jedn. z dnia 22 kwietnia 2010 roku Dz. U. nr 77, poz.512 ) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przysługuje zasiłek chorobowy przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni – art. 9 ust 1 i 2 ww. ustawy.

Zdaniem ZUS w przypadku wnioskodawcy brak jest prawa do zasiłku chorobowego bowiem w dniu 17 listopada 2013 roku wnioskodawca wyczerpał 182 dniowy okres zasiłkowy. Wnioskodawca podnosił, iż w dniu 18 listopada 2013 roku winien był rozpocząć się nowy okres zasiłkowy z uwagi na fakt, iż w dniu 17 listopada 2013 roku wrócił do pracy a schorzenie powodujące następną niezdolność do pracy było schorzenie odmiennym.

Sąd Rejonowy stwierdził, iż prawidłowe jest stanowisko ZUS, gdyż w przypadku ciągłości okresów niezdolności do pracy zlicza się je niezależnie od rodzaju schorzenia powodującego tą niezdolność. W sprawie ciągłość niezdolności do pracy wynikała jednoznacznie z wniosków obu opinii. Biegli tożsamo wskazali, iż w dniu 17 listopada 2013 roku wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy.

Powoływanie się przez wnioskodawcę na zaświadczenie lekarza leczącego cukrzycę, iż odzyskał zdolność do pracy nie mogło znaleźć uznania Sądu. Sąd Rejonowy podkreślił, iż zdolność do pracy potwierdza lekarz medycyny pracy lub lekarz uprawniony do badań wstępnych i okresowych. Następnie Sąd I instancji wskazał, iż przeciw twierdzeniu wnioskodawcy o odzyskaniu zdolności do pracy świadczą okoliczności wskazane przez wnioskodawcę, iż po podjęciu pracy po trzech godzinach on sam stwierdził konieczność udania się do lekarza i kontynuowania zwolnienia lekarskiego.

Sąd I instancji wskazał ponadto, iż zgodnie z wnioskami biegłego J. B. schorzenie będące podstawą stwierdzenia niezdolności do pracy od dnia 18 listopada 2013 roku - zaburzenia depresyjne, jest schorzeniem współistniejącym z cukrzycą od wielu lat, a w szczególności współistniało w okresie do 16 listopada 2013 roku, a wiec brak mu przymiotu schorzenia nowego, odmiennego.

W ocenie Sądu Rejonowego skutkuje to uznaniem, iż w dniu 18 listopada 2013 roku nie doszło do rozpoczęcia nowego okresu zasiłkowego. Tym samym należało stwierdzić, iż uprawnienie wnioskodawcy do korzystania zasiłku chorobowego, w związku z upływem 182 dniowego okresu wyczerpało się z dniem 17 listopada 2013 roku, a więc do dnia 18 listopada 2013 roku prawo do zasiłku chorobowego wnioskodawcy nie przysługiwało.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał zaskarżoną decyzję za prawidłową, a tym samym odwołanie za podlegające oddaleniu.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją wnioskodawca. Wnioskodawca kwestionował przyjęcie przez Sąd Rejonowy współistnienia choroby depresyjnej wraz z cukrzycą. Podał, iż choruje na cukrzycę od ponad ćwierć wieku. Oprócz cukrzycy pojawiło się kilka innych chorób wyleczonych. Wnioskodawca podkreślał, iż w okresie od 20 maja 2013 roku przez 182 dni w dokumentacji medycznej nie pojawiły się zapiski medyczne o chorobie psychicznej, o leczeniu w PZP.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż w apelacji wnioskodawca w istocie podnosi zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego w postaci art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. Nr 77 z 2010 roku, poz. 512) oraz kwestionuje ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny w zakresie przyczyn niezdolności do pracy wnioskodawcy w okresie od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 16 listopada 2013 roku oraz w okresie od dnia 17 listopada 2013 roku, w tym że w okresie od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 16 listopada 2013 roku przyczynami niezdolności do pracy jako choroby współistniejące były cukrzyca symbol choroby E11 i nawracające zaburzenia psychiczne symbol choroby F33.

Sąd Okręgowy podziela w całości dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, które znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz rozważania prawne wskazujące na bezzasadność odwołania wnioskodawcy.

Zgłoszone w apelacji zarzuty wnioskodawcy nie zasługują na uwzględnienie.

Zasiłek chorobowy zgodnie z art. 8 ww. ustawy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Do okresu zasiłkowego - w myśl art. 9 ust 1 ww. ustawy -wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. (art. 9 ustęp 2 ustawy).

W wyroku z dnia 6 listopada 2008 roku (II UK 86/09) Sąd Najwyższy wyjaśnił jak należy rozumieć pojęcie „ta sama choroba", użyte w art. 9 ust. 1 i 2 ww. ustawy. Sąd Najwyższy podniósł, że pojęcia „ta sama choroba” nie należy odnosić wyłącznie do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Jednocześnie zgodnie z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia z dnia 2 września 2009 roku, (II UZP 7/09; OSNP 2010/7-8/93) ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy" w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy, oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym, a nie końca okresu wypłacania zasiłku. W razie zatem każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 ustawy. O tym, czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego, czy kolejny decyduje rodzaj choroby, a w razie tej samej choroby długość przerwy między obiema niezdolnościami. Z przepisu art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej wynika także, iż do okresu zasiłkowego należy doliczyć cały okres niezdolności do pracy wywołanej tą samą chorobą ( chodzi o niezdolność w rozumieniu medycznym), pomimo że zasiłek był wypłacony jedynie za część tego okresu.

Z powyższego wynika zatem, iż do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby będącej ich podstawą oraz okresy zrównane z okresami niezdolności do pracy. Reguła powyższa ma jednak zastosowanie tylko w przypadkach, gdy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy nie ma ani jednego dnia przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, gdyż wtedy inna choroba powoduje rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego. W przypadku występowania przerw pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowane tylko tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

W będącej przedmiotem osądu sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że wnioskodawca do dnia 16 listopada 2013 roku wykorzystał 182 dniowy okres zasiłkowy. Następnie od dnia 17 listopada 2013 roku wnioskodawca ponownie przebywał na zwolnieniach lekarskich. Podstawą niezdolności do pracy wnioskodawcy wskazaną w zaświadczeniu lekarskim była cukrzyca E11 i jej powikłania, zaś od dnia 17 listopada 2013 roku – nawracające zaburzenia depresyjne F33.

Jak wyżej wskazano za Sądem Najwyższym w wyroku z dnia 6 listopada 2008 roku (II UK 86/09) pojęcia „ta sama choroba” nie należy odnosić wyłącznie do samych numerów statystycznych. Okoliczność zatem, iż w poszczególnych okresach wnioskodawca udał się do innego lekarza specjalisty po zwolnienie lekarskie, nie przesądza o przyczynie niezdolności do pracy w tych okresach.

Słusznie zatem Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne w zakresie ustalenia przyczyn niezdolności do pracy wnioskodawcy w obu ww. okresach, w szczególności czy w okresie od dnia 20 maja 2013 roku wnioskodawca również był niezdolny do pracy z przyczyn zaburzenia depresyjnego nawracającego czy też od dnia 17 listopada 2013 roku było to schorzenie nowe i jako nowe stanowiło przyczynę niezdolności do pracy wnioskodawcy od dnia 17 listopada 2013 roku oraz czy po dniu 16 listopada 2013 roku ustała niezdolność wnioskodawcy do pracy (z przyczyn medycznych) z powodu choroby cukrzycy i z tej przyczyny wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy.

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że schorzenia, które były podstawą niezdolności do pracy wnioskodawcy do dnia 16 listopada 2013 roku oraz od dnia 17 listopada 2013 roku były wywołane tymi samymi chorobami w rozumieniu art. 9 ustawy zasiłkowej.

Świadczą o tym wiarygodne, jasne, pełne i logiczne opinie biegłych z zakresu diabetologii K. S. (2) oraz psychiatrii J. B. (1).

Z opinii wynika zatem, iż w okresie do dnia 17 listopada 2013 roku wnioskodawca był niezdolny do pracy zarówno z przyczyn choroby cukrzycy jak i z powodu nawracającego zaburzenia depresyjnego. Zburzenie depresyjne nie było bowiem schorzeniem nowym, ale współistniejącym z cukrzycą od wielu lat także w okresie 182 dni zwolnienia lekarskiego do dnia 16 listopada 2013 roku. Schorzenie to trwa od wielu lat. Z punktu widzenia medycznego nie można sztucznie oddzielić obu schorzeń jako przyczyn niezdolności do pracy w obu okresach.

Należy podkreślić, iż wnioskodawca mimo doręczenia opinii i zobowiązania do zajęcia stanowiska, nie kwestionował powyższych opinii, nie zgłosił żadnych zastrzeżeń czy uwag do opinii. Oznaczało to, iż zaakceptował i uznał opinie biegłych oraz wnioski opinii biegłych w całości. Również w apelacji nie zgłaszał w tym zakresie żadnych uwag i zastrzeżeń.

Sąd Rejonowy poczynił również prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o załączoną przez wnioskodawcę do akt sprawy dokumentację medyczną. Wbrew zarzutom apelacji z dokumentacji tej jednoznacznie wynikało, iż w okresie od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 16 listopada 2013 roku znajdują się zapiski medyczne dotyczące nawracających zaburzeń depresyjnych symbol choroby F33 jako choroby zasadniczej. W historii choroby z dnia 4 listopada 2013 roku stwierdzono jako rozpoznanie zasadnicze m.in. zaburzenia depresyjne nawracające F33 i cukrzycę E11. Podobnie podczas wizyty w dniu 17 listopada 2013 roku u psychiatry wnioskodawca podał, że był kilkukrotnie u psychiatry, pierwszy raz 20 lat wcześniej, okresowo ma myśli rezygnacyjne, brak energii do działania, ostatnio budzi się w nocy po 2 godzinach snu, krzyczy na żonę. Z zapisów medycznych, co również podkreślił biegły psychiatra, wynikało zatem, że schorzenie nie pojawiło się jako nowe w dniu 17 listopada 2013 roku.

Z dokumentacji medycznej wynikało, iż w okresie od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 16 listopada 2013 roku u wnioskodawcy stwierdzono jako chorobę współistniejącą i to jako chorobę zasadniczą zaburzenia depresyjne, w okresie tym wnioskodawca leczył się na to schorzenie i przyjmował leki. Jednocześnie jako choroba zasadnicza była wskazana również cukrzyca.

Od dnia 17 listopada 2013 roku obie choroby nadal występowały i stanowiły przyczynę dalszej niezdolności do pracy wnioskodawcy.

Zarzuty wnioskodawcy, że po dniu 17 listopada 2013 roku przyczyną niezdolności do pracy wnioskodawcy była wyłącznie choroba – zaburzenia depresyjne nawracające F33- nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym.

Słusznie również Sąd Rejonowy podkreślił, iż zaświadczenie lekarza leczącego cukrzycę o odzyskaniu zdolności do pracy wnioskodawcy nie można było uznać za dowód przeciwny. W szczególności bowiem pozostawał on w sprzeczności z całą dokumentacją medyczną złożoną do akt oraz z wydanymi na tej podstawie opiniami biegłych. Przeczą temu również okoliczności faktyczne i zeznania samego wnioskodawcy, który przyznał, że po około 3 godzinach po powrocie do pracy nie był on zdolny do jej wykonywania, co znalazło potwierdzenie w dokumentacji medycznej.

Stanowisko organu rentowego zatem znalazło pełne potwierdzenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Schorzenie psychiatryczne – nawracające zaburzenia depresyjne oraz cukrzyca jak wynika z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych stanowiły zatem współprzyczyny niezdolności do pracy wnioskodawcy zarówno w okresie od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 16 listopada 2013 roku, jak i od dnia 17 listopada 2013 roku.

Kolejna niezdolność do pracy wnioskodawcy i kolejne zwolnienie lekarskie było zatem spowodowane tymi samymi chorobami w rozumieniu art. 9 ustawy zasiłkowej. Do okresu zasiłkowego należało zaliczyć okres poprzedniej niezdolności do pracy. W przypadku wnioskodawcy, po wyczerpaniu w dniu 16 listopada 2013 roku okresu 182 dni zasiłku chorobowego, wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy. Innymi słowy nie nastąpił ani jeden dzień przerwy w niezdolności do pracy, który stosownie do art. 9 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, otworzyłby nowy okres zasiłkowy. Tym samym wnioskodawca nie nabył prawa do dalszego pobierania świadczenia chorobowego od dnia 17 listopada 2013 roku, jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.