Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 1345/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Dobrawa Michałowska

Protokolant:

sekr. sądowy Dorota Luboch

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko (...) .U. S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasadza od strony pozwanej (...) .U. S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 34876,76 zł ( trzydzieści cztery tysiące osiemset siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 3 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1860,90 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2013r. do dnia zapłaty,

II.  zasadza od strony pozwanej (...) .U. S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 5.121,83 zł (pięć tysięcy sto dwadzieścia jeden złotych osiemdziesiąt trzy grosze) tytułem kosztów procesu w tym kwotę 2.893,41 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

III.  przyznaje biegłemu J. K. kwotę 72,57 zł (siedemdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt siedem groszy) po połowie z zaliczek uiszczonych przez strony.

C 1345/13

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 38.443,72 zł tytułem odszkodowania wraz ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 36.575,82 zł od dnia 3 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.867,90 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 3 lipca 2013 roku miał miejsce wypadek w wyniku, którego uszkodzony został samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), sprawca wypadku K. H. ubezpieczona była od odpowiedzialność cywilnej posiadaczy pojazdów u pozwanego. Pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność, niemniej wypłacone przezeń odszkodowanie nie odpowiada wartości szkody jaka powstała w pojeździe.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu w uzasadnieniu wskazała, że wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 16.156,41 zł i w jej ocenie kwota ta umożliwia dokonanie naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe należącym do powoda. Towarzystwo ubezpieczeń zakwestionowało stanowisko strony powodowej, a dotyczące zakresu uszkodzeń oraz wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 3 lipca 2013 roku o godzinie 8.50 w O. na skrzyżowaniu ulic (...) kierująca samochodem osobowym marki P. o numerze rejestracyjnym (...) na skutek nieudzielenia pierwszeństwa zderzyła się z jadącym prawidłowo samochodem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca wypadku - K. H. ubezpieczona była od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów u pozwanego. Bezpośrednio po wypadku pojazd został odholowany do miejscowości L.; koszt holowania to kwota 478 zł. Powód w dniu 3 lipca 2013 roku zgłosił szkodę pozwanemu. Przedstawiciel ubezpieczyciela dokonał oględzin pojazdu w dniu 10 lipca 2013 roku, kwalifikując do sprawdzenia w warunkach warsztatowych zawieszenie koła tylnego. Na tej podstawie sporządził kalkulację naprawy na łączną kwotę 16 156,47 zł. Powód zlecił ocenę techniczną pojazdu rzeczoznawcy oraz kalkulację szkody (...). Z tego tytułu poniósł koszty odpowiednio 750,30 zł i 639,60 zł.

W wyniku wskazanego zdarzenia w samochodzie stanowiącym własność powoda uszkodzone zostały następujące elementy: drzwi przednie lewe, listwa ochronna drzwi przednich lewych, drzwi tylne lewe, błotnik tylny lewy, poszycie zderzaka tylnego, tarcza koła tylna lewa aluminiowa. W trakcie sprawdzenia przez (...) stwierdzono odchylenia geometrii tylnego zawieszenia oraz uszkodzenie amortyzatora tylnego lewego. W wyniku uderzenia powstały uszkodzenia tylnego zawieszenia, to jest: wspornika z łożyskiem piasty koła tylnego lewego, amortyzatora tylnego lewego, wahacza górnego lewego, wahacza poprzecznego tylnego lewego dolnego oraz drążka rozporowego. Wartość szkody powstałej na skutek wypadku wyniosła 51.033,17 zł. W dniu 12 sierpnia 2013 r. pozwana wypłaciła na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 16.156,41 zł.

Dowód:

1.  Notatka policji, k. 7,

2.  Dowód rejestracyjny, k. 8,

3.  Zgłoszenie szkody, k. 9-12,

4.  Powypadkowy protokół oględzin, k. 14-15,

5.  Kalkulacja naprawy, k. 16-21,

6.  Ocena techniczka, k. 22-38,

7.  Faktury, k. 39, 48, 49,

8.  Pismo pozwanego, k. 40,

9.  Potwierdzenie przelewu, k. 41,

10.  Kalkulacja szkody, k. 42-47,

11.  Akta szkody, płyta, k. 73,

12.  Przesłuchanie M. K. (2), k. 108-109,

13.  Zeznania świadka K. H., k. 123,

14.  Pisemna opinia biegłego, k. 135,

15.  Uzupełniająca opinia biegłego, k. 159-160

16.  Ustna opinia biegłego, k. 180.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo M. K. (1) zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny w sprawie sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony opisanych szczegółowo pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego. Podstawą ustalenia stanu faktycznego były także zeznania świadka – sprawcy wypadku oraz przesłuchanie powoda. Dodatkowo sąd posiłkował się opinią biegłego z zakresu techniki samochodowej J. K.. Strona pozwana kwestionowała zawarte w opinii wnioski w zakresie uszkodzenia tylnego zawieszenia pojazdu. Biegły wyjaśnił jednak te wątpliwości w pisemnej opinii uzupełniającej oraz ustnej wydanej na rozprawie w dniu 24 marca 2015 roku, do której już żadna ze stron nie składała zastrzeżeń.

W świetle powyższych dowodów stronie pozwanej nie udało się wykazać jakoby zaistniałe w pojeździe powoda uszkodzenia w zakresie tylnego zawieszenia nie mogły powstać w wyniku zdarzenia z dnia 3 lipca 2013 roku. Strona pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów zaprzeczających tym okolicznościom. W tym zakresie sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii (...) albo (...) Instytutu (...) w W.. Pozwana wskazała, że sprawie zachodzi potrzeba rekonstrukcji zdarzenia potwierdzona symulacją kolizji, wykonana za pomocą odpowiedniej aplikacji (V-SIM, PC-C.). Tymczasem w świetle ustnej opinii biegłego aplikacje te w żaden sposób nie przyczynią się do rozstrzygnięcia sprawy, jako, że służą odtworzeniu przebiegu wypadku, nie służą zaś do ustalenia zakresu i kosztów naprawy. W tym miejscu należy podkreślić, że jedynym miarodajnym dowodem w tym zakresie są oględziny pojazdu i pozwany takich oględzin dokonał poprzez swojego eksperta. Rzeczoznawca ten stwierdził uszkodzenie zawieszenia tylnego (k.15) wskazując, że dokładny zakres tych uszkodzeń powinien nastąpić w warunkach warsztatowych. Tym samym zdaniem sądu niezrozumiałym jest stanowisko pozwanego, który zaprzecza istnieniu uszkodzeń, które sam ujawnił Tym samym dowód z protokołu oględzin, przesłuchania pozwanego, wydanych w sprawie opinii prywatnych, w tym przeprowadzonej niejako z polecenia pozwanego opinii autoryzowanego dealera, potwierdzają wersję powoda, zgodnie z którą przy zderzeniu pojazdu powoda z pojazdem K. H. doszło do uszkodzenia zawieszenia tylnego w pojeździe powoda. Stanowisko to potwierdza także opinie biegłego J. K., zgodnie z którą okoliczności przedmiotowego zdarzenia mogły spowodować takie właśnie uszkodzenia.

Sąd, w tych okolicznościach, uznał za wiarygodne zeznania powoda wskazujące, że do tego uszkodzenia doszło w wyniku wskazanego wypadku. Potwierdziły to też zeznania świadka i opinia biegłego w świetle których fakt, że jazda pojazdem powoda była mocno utrudniona po tej kolizji nie budzi wątpliwości. Później natomiast pojazd ten będąc wyłączonym z ruchu przebywał w warsztacie samochodowym. Wyklucza to, zdaniem Sądu, jakąkolwiek możliwość zaistnienia innego zdarzenia będącego źródłem przedmiotowych uszkodzeń pojazdu powoda.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, poza wskazanymi niżej, nie bez znaczenia pozostaje również ocena zachowania ubezpieczyciela w świetle art. 355 k.c., który stanowi, że dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Zdaniem sądu zakład ubezpieczeń nie dochował należytej staranności wymaganej od niego przy prowadzeniu profesjonalnej działalności z zakresu ubezpieczeń majątkowych. Pozwana dokonując oględzin, wskazując na potrzebę dalszego ich pogłębienia w warunkach warsztatu, poprzestała jedynie na tym stwierdzeniu, przerzucając na powoda koszt dokonania tejże czynności oraz ciążący na niej ustawowy obowiązek ustalenia okoliczności sprawy. Tym samym, nie tylko pozbawiła siebie dowodu na potwierdzenie swoich twierdzeń, a swoim zaniechaniem doprowadziła do powiększenia się szkody o koszty wskazanych badań.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej (...) S.A. w W. opiera się na przepisach art. 822 k.c. w związku z przepisami art. 436 § 1 i 2 k.c., art. 415 k.c., art. 363 § 1 k.c. oraz na przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze zm.).

Stosownie do treści art. 805 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, a przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Zasady podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1151). Przez działalność taką rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych.

W myśl przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W sprawie bezsporne pozostaje, że sprawca kolizji z dnia 3 lipca 2013 roku K. H. posiadacz pojazdu marki P., którego ruchem została tego dnia wyrządzona powodowi szkoda, posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Strona pozwana nie kwestionowała samego faktu, iż w okresie przedmiotowego zdarzenia była odpowiedzialna na podstawie zawartej ze sprawcą polisy OC do naprawienia szkody powstałej w związku z ruchem tego pojazdu. Nie może zatem budzić wątpliwości, że za wyżej opisaną szkodę w mieniu M. K. (1) odpowiedzialność ponosi w zakresie udzielonej ochrony, w ramach umowy ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych - strona pozwana.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Przepis art. 436 § 2 k.c. stanowi natomiast, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te odpowiedzialne są za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

W związku z powyższym, na gruncie niniejszej sprawy znajdzie zastosowanie także przepis art. 415 k.c., który stanowi, że kto z własnej winy wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami tej odpowiedzialności są szkoda, czyn sprawcy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże czynem a szkodą. Komentowany przepis stanowi, że sprawca ponosi odpowiedzialność deliktową na zasadzie winy.

Odnosząc powyższe rozważania i ustalony stan faktyczny w sprawie do przesłanek warunkujących naprawienie szkody w rozumieniu art. 415 k.c., w pierwszej kolejności przyjdzie zwrócić uwagę na treść przepisu art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 j.t.), zgodnie z którym kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego kierująca P. nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki M., wskutek czego zderzyła się z jego pojazdem. Tym samym K. H. popełniła ze swojej winy czyn sprzeczny z prawem (bezprawny).

Jeśli idzie o drugą przesłankę, czyli szkodę, to zmaterializowała się ona po stronie powoda głównie w postaci uszkodzeń elementów jego pojazdu marki M. szczegółowo opisanych wyżej.

Powód domagał się w niniejszej sprawie zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej kwoty 36.575,82 zł tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę w postaci uszkodzenia jego samochodu oraz kwoty 1.389,90 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnych opinii technicznych, a także kwoty 478 zł tytułem kosztów holowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Przepis art. 361 § 2 k.c. stanowi natomiast, że w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje starty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź też przywrócenia stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z kolei treść art. 363 § 2 k.c. nakazuje, w przypadku naprawienia szkody w pieniądzu, ustalenie odszkodowania według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Z powołanych przepisów wynika, że to w gestii poszkodowanego leży wybór formy rekompensaty doznanej przez niego szkody. Poszkodowany może się zatem domagać albo przywrócenia stanu poprzedniego – restytucja bądź zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Odpowiedzialność natomiast obowiązanego do naprawienia szkody ogranicza się wyłącznie do normalnych następstw działania lub zaniechania z którego wynikła szkoda. Odpowiedzialność ta zatem odwołuje się do teorii adekwatnego związku przyczynowego. Natomiast dla stwierdzenia w danym stanie faktycznym adekwatnego związku przyczynowego należy ustalić czy zdarzenie stanowi warunek konieczny powstania szkody oraz ustalić czy szkoda jest normalnym następstwem tego zdarzenia.

W powyższym zakresie również przez fakt unieruchomienia samochodu powoda i zaistnienie konieczności holowania i związane z tym koszty stanowią naturalne następstwo tegoż zdarzenia i pozostają z nim w adekwatnym związku przyczynowym, co z kolei uzasadnia żądanie powoda w tym zakresie. Skoro tez powód odmówił wypłaty dalszej części odszkodowania w związku przyczynowym pozostaje również koszt uzyskania przez powoda prywatnych opinii, które jak wskazano wyżej zasugerował rzeczoznawca pozwanej.

Odnosząc się już do trzeciej przesłanki wymienionej w art. 415 k.c., a mianowicie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem K. H. a szkodą, to bez wątpienia należy przyjąć, że przedmiotowe zdarzenie (zderzenie dwóch pojazdów) stanowi warunek konieczny powstania tej szkody w postaci uszkodzeń auta powoda, w tym jego unieruchomienia. Uszkodzenia te są również normalnym następstwem tego zderzenia będąc konsekwencją oddziaływania na siebie dwóch ciał i wyzwolonej na skutek tego oddziaływania energii kinetycznej.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c. Stanowi on, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Dodatkowo przepis art. 482 § 1 k.c. stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Poza tym przepis art. 14 ust 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził odsetki od kwoty odszkodowania w zakresie kosztów naprawy stanowiącej różnicę pomiędzy kosztami naprawy ustalonymi przy pomocy opinii biegłego a kwotą wypłaconą przez pozwaną (51.033,17- (...),41= 34.876,76 zł) 3 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, tj. po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia przez powoda szkody. Natomiast odsetki od kwoty 1.860,90 zł należały się powodowi od dnia następnego po wezwaniu strony pozwanej do zapłaty, które w niniejszej sprawie nastąpiło w treści pozwu.

W pozostałym zakresie sąd powództwo oddalił.

Orzeczenie o kosztach czerpie uzasadnienie z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie powód wygrał w 95%, zasadne jest zatem uznanie go za stronę wygrywającą proces. W myśl § 3 tego artykułu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Natomiast § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) stanowi o wysokości stawek minimalnych wynagrodzenia adwokata przy oznaczonej wartości. Na koszty postępowania składała się opłata, koszty wynagrodzenia pełnomocnika według spisu kosztów wraz uiszczoną opłatą skarbową, poniesione przez powoda koszty opinii biegłego.

Wobec powyższego na podstawie przytoczonych regulacji orzeczono jak w sentencji.