Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w Jastrzębiu-Zdroju

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)S.A. z siedzibą w L.

przeciwko E. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Przewodnicząca:

Sygn. akt I C 6/15

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A z siedzibą w L.domagał się w trybie elektronicznego postępowania upominawczego zasądzenia nakazem zapłaty od pozwanej E. M. kwoty 1442,50 złotych z ustawowymi odsetkami od 11.12.2014 r. oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu podano, że wierzytelność wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o z warunków której pozwaną nie wywiązał się. Na dochodzoną kwotę składa się należność wynikająca z wystawionej przez wierzyciela pierwotnego faktury VAT w kwocie 1290,79 zł oraz skapitalizowane odsetki od należności głównej liczone od dnia następnego po dacie wymagalności roszczenia tj. 14 stycznia 2014 r. do dnia wytoczenia powództwa w kwocie 151,71 zł. Próby polubownego odzyskania należności podjęte przez wierzyciela nie powiodły się.

W dniu 12 grudnia 2014 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1803878/14, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju.

Na skutek wezwania do uzupełnienia braków formalnych pozwu strona powodowa dołączyła do pozwu pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu oraz wypis z dokumentów rejestrowych powoda.

Mimo zobowiązania do nadesłania dowodów wymienionych w pozwie w liście dowodów strona powodowa nie dołączyła żadnych dowodów na poparcie swoich roszczeń.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu, z uwagi na brak wykazania po myśli art. 6 kc dowodu istnienia zobowiązania w stosunku do pozwanej E. M..

Strona powodowa w toku sprawy powoływała się na cesję wierzytelności, w ramach której nabyła od (...) spółki z o.o prawo do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu zawartej umowy oświadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód nie dołączył jednakże do pozwu umowy cesji , w związku z tym nie wykazał, że wierzytelność wobec pozwanej była przedmiotem cesji, a tym samym nie wykazał swojej legitymacji czynnej w procesie. Nie dołączył również umowy zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem, na którą się powoływał, nie wykazał więc, że pozwana była stroną jakiejkolwiek umowy.

Przepis art. 509 § 1 k.c. stanowi, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 kc). Dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.).

Zgodnie z art. 6 k.c. ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Podkreślić należy, że w przepisie tym chodzi nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc o fakty prawotwórcze, czyli wskazujące istnienie prawa, oraz fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, że żądanie strony jest nieuzasadnione. Przepis ten wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza "zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi "ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne. Z pierwszej reguły, wyrażonej w art. 6 k.c., wynika, że samo przyznanie faktu przez drugą stronę ewentualnego sporu nie może stanowić wystarczającego dowodu istnienia danego faktu, który musi być zawsze ponadto potwierdzony całokształtem materiału dowodowego lub innymi poznanymi już okolicznościami. Wyrazem tego jest regulacja art. 229 k.p.c. wymagającego, aby przyznanie faktu przez drugą stronę nie budziło wątpliwości, co wymaga właśnie uwzględnienia innych okoliczności. W myśl ogólnych zasad postępowania dowodowego na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego żądanie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SN z dnia 22.11.2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44). Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Z uwagi na to, że powód nie dołączył do pozwu ani umowy cesji wierzytelności ani umowy będącej źródłem stosunku cywilnoprawnego, ani faktury na którą się powoływał nie wykazał zasadności swego roszczenia, co skutkować musiało oddaleniem powództwa. Wobec istnienia pozytywnych przesłanek z art. 339 kpc Sąd wydał wyrok zaoczny w nin. sprawie.

Sędzia