Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wałbrzych, dnia 23 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Kamil Majcher

Protokolant:Aneta Bobowska

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2015 r. w Wałbrzychu

sprawy z powództwa S. I. S.

przeciwko Gminie W.

- o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 2 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powódka wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 10.093 zł wraz z odsetkami. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że z jej powództwa wobec J. M., J. J., E. J. został wydany wyrok eksmisyjny, w których przyznano pozwanym prawo do lokalu socjalnego, o czym strona pozwana została poinformowana. Ponadto podała, że od prawomocnego orzeczenia eksmisji powódka cały czas ponosiła stratę z powodu niemożności wynajmowania lokalu przy ul. (...) i otrzymywania czynszu. Nadto podniosła, że pomiędzy stronami przed tutejszym Sądem toczyło się postępowanie o zapłatę o tożsamym stanie faktycznym, a wyrokiem z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt I C (...) uwzględniono powództwo co do kwoty 10.072,99 zł (odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego), a dalej idące powództwo oddalono. Wskazała także, że w toku poprzedniego postępowania została sporządzona opinia sądowa, w której ustalono możliwy do uzyskania czynsz za okres od 15 listopada 2007 r. do 14 września 2010 r. na łączną kwotę 30.260 zł. Obecnie powódka domaga się odszkodowania w dalszej części tj. w kwocie 10.093 zł, a do zapłaty pozostaje jeszcze kwota 10.094 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 31 października 2014 r. żądanie zostało uwzględnione w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona powodowa wniosła o odrzucenie pozwu ewentualnie o oddalenie powództwa. Uzasadniając żądanie odrzucenia pozwu wskazała, że sprawa o odszkodowanie został już prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem tutejszego Sądu z 27 marca 2014 r. sygn. akt I C (...). Uzasadniając żądanie oddalenia powództwa podniosła zarzut przedawnienia, niewykazania istnienia normalnego związku przyczynowego pomiędzy niedostarczeniem przez stronę pozwaną lokalu socjalnego a poniesioną szkodą oraz niewykazanie wysokości poniesionej szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 14 listopada 2007 r. nakazano J. M., J. J. i E. J. aby opróżniły, opuściły i wydały Fridzie E. F. lokal mieszkalny położony w W. przy ul. (...), a także orzeczono o ich uprawnieniu do lokalu socjalnego i wstrzymano wykonanie wyroku do czasu złożenia przez Gminę W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. O powyższym wyroku Gmina W. została poinformowana pismem z dnia 2 stycznia 2008 r.

Pismem z dnia 4 października 2010 r. Gmina W. poinformowała Fridę E. F., w której imieniu działał zarządca nieruchomości o zawarciu w dniu 14 września 2010 r. z J. M., J. J. i E. J. umowy najmu lokalu socjalnego.

Pomiędzy Fridą E. F. i Gminą W. prowadzone było przed tutejszym Sądem postępowanie w sprawie o sygn. akt I C (...) o odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego. W toku tego postępowania została sporządzona opinia biegłego sądowego, w której ustalono możliwy do uzyskania czynsz za okres od 15 listopada 2007 r. do 14 września 2010 r. na łączną kwotę 30.260 zł.

Dowód:

- wyrok tut. Sądu z 14.07.2007 r. sygn. akt I C (...), pismo z 2.01.2008 r., pismo z 4.10.2014 r., opinia biegłego sądowego ze sprawy o sygn. akt I (...)

- okoliczności bezsporne

Lokal przy ul. (...) został zdany przez osoby go zajmujące w dniu 18 października 2010 r.

Dowód:

- protokół zdawczo-odbiorczy z 18.10.2010 r. k. 41

- bezsporne

Pismem z dnia 13 października 2010 r. pełnomocnik Fridy E. F. wezwał Gminę W. do zapłaty kwoty 38.072 zł za 36 miesięcy z tytułu utraconych korzyści w postaci możliwego do osiągniecia czynszu z wynajmu lokalu przy ul. (...).

Dowód:

- pismo z 13.10.2010 r. k. 39

- bezsporne

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu.

W sprawie ustalone powyżej okoliczności faktyczne są w istocie bezsporne, a przy tym wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego, co do którego brak podstaw aby podważać jego wiarygodność. Okoliczności te przemawiają w ocenie Sądu za oddaleniem powództwa.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu powagi rzeczy osądzonej Sąd uznał ten zarzut za niezasadny gdyż powódka dochodzi innej części roszczenia niż w sprawie prowadzonej przed tutejszym sądem pod sygn. akt I C(...).

Przechodząc do zarzutu przedawnienia Sąd uznał, iż jest on zasadny co skutkowało oddaleniem powództwa.

Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie), a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia, jednak zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Ponadto zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi 10 lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W myśl zaś art. 442 ¹ § 1 k.c. (jest on odpowiednikiem wcześniej obowiązującego art. 442 k.c.) roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

W niniejszej sprawie powódka domaga się od strony pozwanej odszkodowania przewidzianego w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (…), który stanowi, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy na podstawie art. 417 k.c. Skoro zaś odpowiedzialność gminy za niedostarczenie lokalu socjalnego rozpatrywana jest w oparciu o art. 417 k.c., a jest to odpowiedzialność deliktowa (por. też np. uzasadnienie wyroku SN z 13.02.2014 r. V CNP 32/13, w którym wskazano, że redakcja art. 18 ust. 5 u.o.p.l. nakazuje traktować naruszenie obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego na podstawie orzeczenia sądowego, tak jak każde niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej), to w ocenie Sądu roszczenie o odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego przedawnia się w terminach określonych w art. 442 ^{( 1)} k.c., skoro przepis ten znajduje się w tym samym rozdziale co art. 417 k.c. Sąd w niniejszym składzie nie podziela przy tym stanowiska, na które powołuje się powódka, a wyrażonego w uzasadnieniu wyroku tutejszego Sądu z dnia 27 marca 2014r. sygn. akt I C (...) oraz wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 15 lipca 2014 r. sygn. akt II Ca (...)co do przedawniania się dochodzonego w sprawie roszczenia zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 118 k.c. albowiem terminy przedawnienia wskazane w tym przepisie, zgodnie z jego treścią mają zastosowanie jeśli przepis szczególny nie stanowi inaczej. Przepisem szczególnym, który inaczej reguluje kwestię przedawnienia roszczeń opartych na art. 417 k.c. jest zaś art. 442 ^{( 1)} k.c. Z uwagi na powyższe Sąd w niniejszym składzie przychyla się do tego stanowiska, w myśl którego roszczenia przeciwko gminie oparte na art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 k.c. przedawniają się w terminach wskazanych w art. 442 ^{( 1)}k.c. (tak. np. wyrok SO we Wrocławiu z 8.01.2014 r. II Ca 1280/13; wyrok S.O. w Szczecinie 12.02.2013 r. II Ca 954/12). Wskazać przy tym należy, iż w orzeczeniach powoływanych przez powódkę nie rozważano wzajemnej relacji art. 442 ^{( 1)} k.c. i art. 118 k.c.

W ocenie Sądu dla upływu terminu przedawnienia bez znaczenia jest wcześniejsze postępowanie sądowe prowadzone przed tutejszym sądem albowiem wbrew stanowisku powódki pozew w sprawie o sygn. I C (...) nie przerwał biegu przedawnienia co do całości roszczenia (z pisma z 13.10.2010 r. wynika, że powódka wiedziała, iż przysługuje jej roszczenie w większym zakresie – k. 39) . Wniesienie pozwu o część roszczenia powoduje bowiem, iż przerwanie biegu przedawnienia następuje jedynie w zakresie objętym powództwem (por. postanowienie SN z 17.06.2014 r. V CSK 586/13, wyrok SN z 25.11.2009 r. II CSK 259/09, wyrok SN z 10.01.2007 r. III PK 90/2006, wyrok S.A. w Katowicach z 1.02.2013 r. V ACa663/12, oraz uchwałę 7 sędziów SN z 19.10.2007 r. III CZP 58/2007, w której przyjęto, że podniesienie zarzutu potrącenia nie przerywa przedawnienia całej wierzytelności lecz jedynie do wysokości wierzytelności dochodzonej przez powoda). Przy czym wskazać także należy, iż w powołanych powyżej wyrokach S.O. we Wrocławiu z 8.01.2014 r. II Ca 1280/13 i S.O. w Szczecinie z 12.02.2013 r. II Ca 954/12 przyjęto możliwość częściowego przedawnienia się roszczeń z art. 18 ust 5 u.o.p.l.

Dla oceny zasadności zarzutu przedawnienia bez znaczenia jest zarzut, że o pełnej wysokości czynszu jaki powódka mogłaby uzyskać za przedmiotowy lokal dowiedziała się ona dopiero z opinii biegłego sądowego z dnia 30 stycznia 2013 r. gdyż roszczenie o naprawienie szkody staje się aktualne z chwilą powstania szkody, a nie uzyskania dowodów pozwalających na ustalenie jej dokładnej wysokości. Przepis art. 442 ¹ § 1 zdanie pierwsze k.c. wiąże rozpoczęcie biegu przedawnienia z powzięciem przez poszkodowanego wiadomości o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, a nie o zakresie szkody, czy trwałości jej następstw (zob. np. wyrok SN z 12.01.2001 r. III CKN 1071/98, wyrok SN z 10.03.1998 r. II UKN 543/97, wyrok S.A. w Gdańsku z 30.12.2014 r. III APa 37/14, wyrok S.A. w Łodzi z 15.03.2013 r. I ACa 1286/12). Podkreślenia przy tym wymaga, że powódka od samego początku mogła domagać się odszkodowania w wysokości możliwego czynszu, a więc same kwestie dowodowe na okoliczność jego wysokości nie mogą zmieniać terminu rozpoczęcia biegu przedawnienia. Skoro zaś powódka uzyskała informację o zawarciu w dniu 14 września 2010 r. umowy najmu lokalu socjalnego przez Gminę W. z pisma z dnia 4 października 2010 r., a przy tym w dniu 18 października 2010 r. został sporządzony protokół zdawczo-odbiorczy (oczywiste jest, że przynajmniej w tym momencie uzyskała ona informacje o opuszczeniu jej lokalu) to niewątpliwie upłynął już 3 letni termin przedawnienia wskazany w art. 442 ¹ § 1 k.c. Ponadto wskazać należy, iż powódka wskazując, że o pełnej wysokości czynszu jaki mogłaby uzyskać za przedmiotowy lokal dowiedziała się dopiero z opinii biegłego sądowego z dnia 30 stycznia 2013 r. pomija treść pisma z 13 października 2010 r., w którym jej pełnomocnik wezwał Gminę W. do zapłaty 38.072,52 zł za okres 36 miesięcy tak więc musiała ona sobie zdawać sprawę o wysokości przysługującego jej roszczenia jednak celowo wytoczyła powództwo tylko o jego część (nawet pozwem w niniejszej sprawie powódka nie dochodzi całej reszty roszczenia tylko jego kolejnej części).

Zdaniem Sądu nie są zasadne zarzuty dotyczące sprzeczności podniesionego zarzutu przedawnienia z art. 5 k.c. Terminy przedawnienia roszczeń służą zagwarantowaniu pewności obrotu prawnego i ewentualne uznanie zarzutu przedawnienia za naruszający art. 5 k.c. (zasady współżycia społecznego) mogłoby bowiem nastąpić tylko w razie powołania przez powódkę wyjątkowych okoliczności. Za takie okoliczności nie mogą być uznane okoliczności powołane w piśmie z dnia 23 lutego 2015 r. skoro w dacie zapoznania się przez powódkę z opinią biegłego sądowego w poprzedniej sprawie roszczenie o dochodzoną obecnie kwotę nie było przedawnione i nie było tym samym żadnych przeszkód aby czy do dokonać zmiany przedmiotowej powództwa (rozszerzyć pozew) czy też wystąpić z całkiem nowym powództwem. Wybór jednej z tych dróg prawnych nie powinien być zaś dla powódki żadnym problemem skoro w poprzedniej sprawie sądowej korzystała ona z pomocy profesjonalnego pełnomocnika procesowego (okoliczność ta jest bezsporna, a przy tym wynika z dokumentów złożonych przez powódkę z poprzedniej sprawy sądowej jak choćby opinii biegłego sądowego, która zawiera informacje o pełnomocniku powódki). Poza tym treść wezwania do zapłaty z dnia 13 października 2010 r. wskazuje, że powódka już wówczas zdawała sobie sprawę z tego, że przysługuje jej roszczenie w większym zakresie niż dochodzone w poprzedniej sprawie.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., a na zasądzoną kwotę składają się koszty zastępstwa procesowego (2.400 zł).